η σχέση μου με τη σόμπα με έχει καταστρέψει

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

αφιερωμένο εξαιρετικά στα πρεζόνια της Σχολής με ευγνωμοσύνη

ΧΘΕΣ ο εγκέφαλός μου με ΄κανε ένα πολύ ωραίο δώρο. Με τον εγκέφαλό μου έχω αναπτύξει μια πολύ καλή σχέση, τα λέμε, του μιλάω, εκφράζω την αγάπη μου και την ευγνωμοσύνη μου κάθε τόσο, του κάνω υποδείξεις, τον βρίζω, έχει φάει πολλές χριστοπαναγίες και γαμοσταυρίδια, έχει δημιουργηθεί μια σχέση πλεονικής σπείρας. Είναι ο φύλακας άγγελός μου. Επίσης, είναι αντικείμενο ερευνών. Τον παρατηρώ με μεγάλη προσοχή, καθώς ο ίδιος αποκαλύπτεται διότι έχει επίγνωση ότι δεν κινδυνεύει· δεν χρησιμοποιώ οξύτατα νυστερίδια, όχι, δεν τον κόβω, δεν τον παρατηρώ στο μικροσκόπιο, δεν βλέπω τους νευρώνες και τους κόμβους με τα μάτια, δεν βλέπω με τα μάτια τα επίπεδα του συντονισμού και της κλιμάκωσής του, όχι, απλά παρατηρώ και μελετώ τους συνειρμούς και τις σκέψεις που κάνει και δέχομαι με ευγνωμοσύνη τα δώρα του.

ΤΟ ενδιαφέρον μου για τον εγκέφαλό μου άρχισε πριν καμιά δεκαριά χρόνια όταν εκ των υστέρων κατανόησα μια φροντίδα του, την οποία για πολλά χρόνια θεωρούσα ως παθολογική κατάσταση. Το 1987 παρατάω τη γύρα και εγκαθίσταμαι στην Αθήνα, στον Νέο Κόσμο. Μόνος, άφραγκος, χωρίς φίλους, χωρίς δουλειά. Ένα βράδυ, εκεί που κοιμάμαι, ακούω κάποιος να χτυπάει την εξώπορτα, μια τζαμόπορτα. Ανασηκώνομαι από το κρεβάτι και βλέπω κάποιον, μια σκιά, πίσω από το τζάμι. Μπα, σκέφτομαι, κάποιος ήρθε να με επισκεφτεί, κάποιος με θυμήθηκε, και τρέχω με χαρά να ανοίξω. Ανοίγω την πόρτα, κανένας!  Μα την Παναγία, σας λέω, κανένας!

 ΤΗΝ πέφτω, κοιμάμαι, μετά από λίγο ξανά ο χτύπος στην πόρτα, η ανθρώπινη σκιώδης φιγούρα πίσω από τη τζαμόπορτα . Σηκώνομαι, ανοίγω, τίποτα, κανένας! Το συμβάν αυτό με απασχολούσε για πολλά χρόνια, καμιά εικοσαριά, μέχρι που μια μέρα, πριν μερικά χρόνια, κατανόησα  τι είχε συμβεί. Ήμουν μόνος, ήθελα φίλους και παρέα και ο εγκέφαλός μου με τον τρόπο του με έδωσε αυτό που χρειαζόμουν: παρέα. Επρόκειτο ασφαλώς για ψευδαίσθηση, για παραίσθηση, την φροντίδα του όμως και την αγάπη του την εξέφρασε, όπως μπορούσε. Εάν εκλαμβάνουμε τις ψευδαισθήσεις και τις παραισθήσεις ως ανωμαλία και διαστροφή και διαταραχή και τρέλα είναι γιατί έχουμε παρεξηγήσει τη φροντίδα και τη διαμαρτυρία του εγκεφάλου μας. Σε μια κοινωνία που δεν ανέχεται τις διαμαρτυρίες του σώματος και των αισθήσεων και της σκέψης,  τις αντιμετωπίζει ως ανωμαλία, απαξιώνονται, κρίνονται αρνητικά, περιφρονούνται, χλευάζονται, συκοφαντούνται, γίνονται, ως παθολογικά φαινόμενα,  αντικείμενα της νευρολογίας και της ψυχιατρικής.

ΧΘΕΣ, σε έναν φευγαλέο υπερταχύ υπερσυντονισμό του υπερκόμβου DR 2034 (δικές μου ονομασίες), ο εγκέφαλός μου ταξινόμησε τη ζωή μου σε δύο φάσεις, με κριτήριο την ύπαρξη ή μη ξυλόσομπας. Έζησα χρόνια πολλά με ξυλόσομπα, τα περισσότερα χωρίς. Και ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι τα χρόνια που έζησα με ξυλόσομπα ήταν χρόνια δημιουργικά και ευτυχισμένα, με όλες τις δυσκολίες και αναποδιές και απρόοπτα που μας χαρίζει η ζωή. Τα χρόνια χωρίς ξυλόσομπα ήταν χρόνια μαύρα, δυστυχισμένα, ζωή απόγνωσης και απελπισίας. Και σκέφτηκα ότι η ευτυχία οφειλόταν στην ύπαρξη της ξυλόσομπας.

Η ανυπαρξία της με κατέστρεψε. Γιατί εγώ τώρα θα ήμουν βουλευτής, υπουργός, μεγάλος συγγραφέας, μεγάλος αρθρογράφος, όλος ο κόσμος θα μιλούσε για μένα αλλά η ανυπαρξία της ξυλόσομπας δεν με άφηνε να συγκεντρωθώ, ζούσα μέσα στην έλλειψη, μέσα στη αγωνία, δεν μπορούσα να διαβάσω, κάτι πολύ ζωτικό μου έλειπε. Και απέτυχα. Είμαι ένας αποτυχημένος, θλιβερά αποτυχημένος – δεν είμαι διάσημος ούτε καν στο χωριό που ζω, ούτε καν στη γειτονιά. Τώρα, δεν μπορώ να απομακρυνθώ από τη ξυλόσομπα, τώρα μάλιστα που κόβω εγώ ο ίδιος στο βουνό τα ξύλα, τέλη Σεπτεμβρίου ή αρχές Οκτωβρίου! Πόσο μου αρέσει όταν ανεβαίνω στο βουνό να κόψω ξύλα! Παίρνω και τσιπουράκι μαζί μου και μόλις τελειώσω, πριν πάρω το δρόμο της επιστροφής, κάθομαι κοντά σε ένα κελαρυστό ρυάκι και το πίνω – μια ντομάτα για μεζέ, δυο τρεις παστές σαρδέλες,  ένα ξερό κρεμμύδι, κατσικίσιο τυράκι, όλα από τα χεράκια μας τα χρυσά, τα μαλαματένια.

ΘΑ ζήσω τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου κοντά στη ξυλόσομπα, το θέλω πολύ. Με τη ξυλόσομπα φροντίζω τον εγκέφαλό μου κι αυτός με τη σειρά του με προσέχει και με φροντίζει πιο πολύ – αυτή είναι η πλεονική σπείρα της φροντίδας. Ο εγκέφαλος χρειάζεται φωτιά και ζέστη για να λειτουργήσει καλά – χαίρεται όταν βλέπουμε φωτιά κι εγώ φροντίζω να χαίρεται. Η χαρά του εγκεφάλου είναι η κινητήριος δύναμή του. Χαίρεται ακόμα όταν πετάμε τα σκουπίδια του, όπως κάνω τώρα με το σημερινό αυτό σημείωμα.  Μην παρεξηγήσετε τη λέξη σκουπίδια – υπάρχουν σκουπίδια που είναι πολύ χρήσιμα.

Ο εγκέφαλός μας χαίρεται επίσης όταν διαφημίζουμε την τρέλα μας. Τη διαφήμισή αυτή συνηθίζουμε να την αποκαλούμε Τέχνη.

Αύριο πάλι.