in θεωρία κομμουνισμού

συμβιωτική, συνεργασιακή διαφωνία και ζωντανός κομμουνισμός

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΟΙ εργασίες στους κήπους έχουν περιοριστεί, αργεί να ξημερώσει, άρχισαν οι βροχές, οπότε επανέρχομαι να εμπλουτίσω και να διαιωνίσω τη μεταβατική κατάσταση στην οποία βρίσκομαι, εγώ και πολλές φίλες και πολλοί φίλοι και θα βρισκόμαστε όσο θα ζούμε και θα αναπνέουμε. Πολλά ζητήματα δεν είναι σαφή και δεν έχουν κατανοηθεί, από εμάς τουλάχιστον, οπότε οι έρευνες συνεχίζονται, νέα ερωτήματα εγείρονται, διατυπώνονται κάποιες απαντήσεις και οι απαντήσεις γεννούν νέα ερωτήματα –  αυτή είναι η μεταβατική κατάσταση.

ΒΙΩΝΟΝΤΑΣ αυτή τη μεταβατική κατάσταση δεν μας επιτρέπεται να υποστηρίξουμε ότι κατέχουμε την αλήθεια, οπότε δεν θέλουμε, και δεν μπορούμε να σας πείσουμε. Την αλήθεια την γνωρίζει και την κατέχει μόνο ο Κύριος, κι αυτός και θέλει και μπορεί να σας πείσει. Η σχέση της Αλήθειας με την Κυριαρχία είναι τόσο σαφής, όσο σαφής και η σχέση της Κυριαρχίας με την Πειθώ, κόρη του Πολέμου και μητέρα της Ρητορικής. Τα γράφω αυτά γιατί πολλές και πολλοί υποστηρίζουν ότι, ακόμα και υποσυνείδητα, ο  σκοπός μας είναι να πείσουμε. Τα γράφω ακόμα γιατί θεωρείται ότι η Αλήθεια είναι κάτι που κατέχεται  – μια γνώση, μια θεωρία, ένα δόγμα, ένα αξίωμα.

ΟΠΟΙΟΣ βιώνει τη μεταβατική κατάσταση της αναζήτησης, της έρευνας και της λογικής συζήτησης, η οποία προϋποθέτει τη διαφωνία, δεν μπορεί όχι μόνο να προβάλει αξιώσεις κατοχής της αλήθειας αλλά και δεν μπορεί, και δεν θέλει, να πείσει. Και θεωρεί ότι η Αλήθεια είναι αυτή η ίδια η διαδικασία της αναζήτησης. Είναι η διαδικασία της λογικής συζήτησης. Τι είναι όμως μια λογική συζήτηση; Ας δούμε τι είναι η μη λογική συζήτηση. Θα εκθέσω δύο παραδείγματα.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ κάποιοι που ισχυρίζονται ότι η Γη δεν περιστρέφεται γύρω από τον άξονα της, δεν κινείται. Δεν κινείται και γι αυτό ακριβώς το λόγο είμαστε υποχρεωμένοι να πάρουμε το αεροπλάνο και να πάμε από την Αθήνα στην Νέα Υόρκη. Εάν εκινείτο, θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι πολύ απλό. Να ανέβουμε ψηλά με ένα αερόστατο, να περιμένουμε και μόλις η Γη γυρίσει και δούμε από κάτω μας τη Νέα Υόρκη, τσουπ, κατεβαίνουμε και όλα μέλι γάλα. Αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε, οπότε η Γη δεν κινείται και πετάμε με αεροπλάνο στη Νέα Υόρκη.

ΔΕΝ μπορείς να συνυπάρξεις, να συμβιώσεις και να συνεργαστείς, να συζητήσεις με αυτόν που θα υποστήριξε κάτι τέτοιο. Πρόκειται για διαφωνία που δεν είναι συμβιωτική, συνεργασιακή. Και δεν είναι διότι το όλο επιχείρημα βασίζεται είτε σε μια θεμελιώδη άγνοια είτε σε μια εξαπατητική αποσιώπηση: του νόμου της βαρύτητας. Θα τον αποφύγεις μόνο εάν βγεις από το πεδίο βαρύτητας της Γης: τότε ναι, μπορείς να περιμένεις, να φτάσει η Νέα Υόρκη κάτω από τα πόδια σου και να κατέβεις. Αλλά μέχρι να ανέβεις και να κατέβεις, εγώ θα είμαι ήδη στη Νέα Υόρκη και θα τα πίνω σε κάνα μπαράκι στο Χάρλεμ και θ΄ακούω τζαζ.

ΔΕΝ μπορείς να συνυπάρξεις και να κάνεις μια λογική συζήτηση με κάποιον που πιστεύει ότι δεν θα πεθάνει, προβάλλοντας το επιχείρημα ότι, επειδή πέθαναν οι άλλοι, δεν σημαίνει ότι θα πεθάνω κι εγώ. Βρε θα πεθάνεις και θα παραπεθάνεις.

Η λογική συζήτηση προϋποθέτει, φίλες και φίλοι, την συμβιωτική, συνεργασιακή διαφωνία. Και την αποδοχή της μεταβατικής κατάστασης. Και την αποδοχή ότι η Αλήθεια δεν είναι λόγος που κατέχεται από κάποιον αλλά ομαδική, συμβιωτική διαδικασία αναζήτησης, διαύγασης ζητημάτων που δεν έχουν καταστεί σαφή και δεν έχουν κατανοηθεί. Και είναι πολλά, φίλες και φίλοι, πάρα πολλά.

ΜΕ πολλά από αυτά θα ασχοληθούμε και φέτος. Πολλοί και πολλές περιμένουν την Σχολή να εξαντληθεί, να εξαντλήσει τα θέματά της, να στερέψει η έμπνευσή της. Κούνια που σας κούναγε! Εδώ και εννιά χρόνια σερβίραμε τα ορεκτικά, έρχεται η ώρα και για τα κυρίως πιάτα. Είμαι πολύ χαρούμενος που φέτος θα είναι μαζί μας και ο λαμπε ρατ και περιμένω και τον τρίτο και τον τέταρτο σερβιτόρο και τον πέμπτο και τον έκτο. Να σερβίρουμε καινοφανή ζητήματα, ερωτήματα, νεοφανείς διαφωνίες, άγνωστα μονοπάτια, μελλοντικές ευαισθησίες.

ΕΠΙΔΟΡΠΙΟ το μαγαζί δεν προσφέρει.

Αθανάσιος Τριανταφυλλιά Δρατζίδης

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. Θα ήθελα να προσθέσω σε όσα έγραψε εδώ ο φίλος, σύντροφος και δάσκαλος Αθανάσιος ότι για να γίνει ένας διάλογος με στοιχειωδώς καλούς όρους χρειάζεται και κάτι άλλο, που λέγεται κοινή ευπρέπεια. Είναι λοιπόν και ζήτημα ήθους και ύφους. Όποιος τα παραγνωρίζει, και μάλιστα με όρους πολεμικούς, θέτει εαυτόν εκτός ροής επικοινωνίας ή, με άλλους όρους, εκτός πνεύματος διαλόγου. Προσερχόμαστε σε διάλογο αναγνωρίζοντας όρια και κανόνες που έχουν τεθεί, όχι άπαξ και δια παντός, διυποκειμενικά. Αλλιώς απουσιάζουμε. Όχι γιατί περιφρονούμε το συνομιλητή ή τη συνομιλήτριά μας, αλλά γιατί το πεδίο είναι ναρκοθετημένο και ο διάλογος αδύνατος και α-νόητος.