φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Κάθε χρόνο, αρχές Νοεμβρίου, μαζευόμαστε κάπου στη Στερεά Ελλάδα καμιά εικοσαριά άνδρες, πάνω από τα πενήντα τώρα πια σχεδόν όλοι, και ζούμε μαζί για τρεις τέσσερις μέρες, τρώμε μαζί, πίνουμε, συζητάμε, διαφωνούμε, ακούμε, μιλάμε, εργαζόμαστε (παράγουμε τσίπουρο, μαγειρεύουμε, πλένουμε, σκουπίζουμε), τραγουδάμε – τώρα περιμένουμε πότε να περάσει η χρονιά να μαζευτούμε και πάλι, πρώτα η Ζωή.
Φαίνεται πως μας αρέσει πολύ. Δεν είναι μόνο το συγκλονιστικό ορεινό τοπίο, το οποίο δεν θα περιγράψω γιατί δεν μπορώ. Τον κελάδοντα (με θορυβώδη, ορμητικό ρου) όμως ποταμό τον ακούω όλο τον χρόνο. Τι άλλο μας αρέσει; Που ζούμε μαζί; Μας λείπει; Θα μπορούσαμε να το κάνουμε πιο συχνά ή όλο το χρόνο; Ή μήπως απλά μας αρέσει να φεύγουμε;
Μας αρέσει να φεύγουμε. Από τον εαυτό μας, από την πραγματικότητα του εαυτού μας, όσο ικανοποιημένοι και να είμαστε. Πολύ αρχέγονη τάση, επιθυμία – το επιβεβαιώνει η παγκοσμιότητα της μάσκας. Το επιβεβαιώνει το Καρναβάλι. Το επιβεβαιώνουν οι ψυχότροπες ουσίες, για τις νόμιμες μιλάω, το πιοτό, το κάπνισμα. Όσο ικανοποιητική και να είναι η πραγματικότητα, δεν παύει να είναι πραγματικότητα – σκληρή, κουραστική, ανιαρή, μονότονη.
Μας αρέσει να φεύγουμε από τη δουλειά μας, το επάγγελμά μας – από αυτή την κατάρα, από αυτή τη φυλακή των ελεύθερων φυλακισμένων. Καλά λέγανε κάποτε ότι κάθε τρία χρόνια ο άνδρας, άρα και η γυναίκα, πρέπει να αλλάζει γυναίκα (άνδρα) και κάθε πέντε χρόνια δουλειά. Κι άμα αρχίσουμε τα πρέπει, υπάρχουν πολλά! Γιατί να μην δουλεύουμε έξι μήνες το χρόνο; Γιατί να μην ζούμε έξι μήνες τον χρόνο κάπου έξω σε χωριό;
Μας αρέσει να φεύγουμε από το σπίτι μας – αυτή η πυρηνική οικογένεια, αυτό το ζευγάρι, όσο καλά και να είναι, πόσο φτωχά και περιοριστικά είναι! Οι άνθρωποι από τη φύση τους, επαναλαμβάνω, από τη φύση τους, νιώθουν καλά μόνο εάν ζουν 20-30 μαζί. Με τον προσωπικό του χώρο ο καθένας εννοείται. Για τρεις τέσσερις μέρες εκεί στο βουνό που ζούμε μαζί επιστρέφουμε δεκάδες χιλιάδες χρόνια πίσω στο παρελθόν και γινόμαστε άνθρωποι. Γιατί ο άνθρωπος που δουλεύει δώδεκα μήνες τον χρόνο, κάνει την ίδια δουλειά, μένει στο ίδιο σπίτι, κάνει την ίδια διαδρομή, ζει με την ίδια γυναίκα και τα ίδια παιδιά, δεν είναι άνθρωπος.
Μοιάζει με άνθρωπο αλλά δεν είναι. Νομίζουμε ότι είμαστε άνθρωποι αλλά δεν είμαστε; Τί είμαστε; Είμαστε αιχμάλωτοι, το αντιλαμβάνεστε; Είμαστε τόσο αιχμάλωτοι που έχουμε υποβιβαστεί στην κατάσταση του εκτρεφόμενου ζώου. Είμαστε μουλάρια, μας έχουν κάνει μουλάρια. Είμαστε κατοικίδια ζώα – είναι τυχαία η έκφραση κατοικίδια δημοκρατία; Από αυτήν την κατάσταση του αιχμαλώτου, του μουλαριού, από τη στάνη και το εργασιακό κοτέτσι θέλουμε να φύγουμε – αλλά που να πάμε;
Θα το συζητήσουμε του χρόνου τον Νοέμβρη πάνω στα ψηλά βουνά.
Α ρε αδερφέ, μας αρέσει να φεύγουμε, ναι η πραγματικότητα μας σκοτώνει. Οι νέοι ζουν πολλοί μαζί και το απολαμβάνουν. Σαν πεθαμένοι είμαστε, τι στο διάολο να κάνουμε; Και είναι αυτή η γαμημένη ηλικία γύρω στα πενήντα, που λες τέρμα ως εδώ ήτανε, ούτε μουνάκι φρέσκο θα γαμήσω, ούτε θα ερωτευτώ, ούτε έχω όνειρα πια γιατί τι να ονειρευτώ, όλα τα ξέρω, χωρίς αμφιβολία, όλα είναι σκατά. Μουλάρια δεν είμαστε, τραγικά ανθρώπινα ζώα είμαστε, τόσο τραγικά που λες δεν είναι δυνατόν η ζωή να έκανε τέτοιο λάθος, γαμώ την παναγία της! Να φύγω, θα με πνίξει η ενοχή, έχω ένα πιτσουνάκι πίσω μου έντεκα χρόνων, να πάω που; Και ο θάνατος καραδοκεί, ούτε ο παράδεισος, ούτε η σκέψη πως σαν πεθαμένος δεν θα ξέρω ότι δεν ζω, ούτε η λογική πως ζωή υπήρχε και πριν από μένα και δεν μένοιαζε, τι με νοιάζει για μετά, δεν απαλύνουν τον φόβο. Ωραία η πουτάνα η ζωή , κακά τα ψέμματα κι απτο φόβο μην τη χάσουμε αποφεύγουμε να ζήσουμε. Στο διάολο, ακρη δε βγαίνει………..
Φίλε gianni,
Πόσο δίκιο έχεις: όλα είναι σκατά! Οπότε, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός; Κάτσε στ’ αυγά σου και μην το κουνάς ρούπι! 😉 🙂
Τα λέμε (άμα σταματήσεις την κλάψα 🙂 )
Έλα ρε left g700, δεν λύνονται όλα με τη διευθέτηση του τρόπου παραγωγής, ούτε ο άγραφος ανθρώπινος πίνακας (που δεν είναι άγραφος αλλά βαθιά χαραγμένος) μπορεί να ζήσει ευτυχισμένος μόνο και μόνο επειδή το επιβάλλουν οι συνθήκες. Τέτοιο προτέρημα- ελάττωμα σαν τον ανθρώπινο νου, που γεννά ακατάπαυστα δεν μπορείς να το κανονίσεις. Καταλαβαίνω την προτροπή σου, μην κάθεστε στ αβγά σας, αλλά η αισιοδοξία έχει και τα όριά της. Τα δύο μέρη της εξίσωσης είναι πάντα ίσα, οπότε το αποτέλεσμα σε πιθανή μέτρηση είναι πάντα μηδέν. Και με την ευκαιρία , που είναι η απόστροφος στο πληκτρολόγιο;
Φίλε gianni,
Είμαι ο προτελευταίος που θα σου πει ότι τα πάντα όλα λύνονται με τη διευθέτηση του τρόπου παραγωγής και ο τελευταίος που θα υποστηρίξει ότι η ανθρώπινη (ολοκληρωμένη) ευτυχία είναι ζήτημα εξωτερικών ρυθμίσεων. Γι’ αυτό και δεν θα έκανα ποτέ καριέρα στο ΚΚΕ (άσε τον Συνουτοπικό να με έχει για Αλεκάκι· δεν ξέρει τι του γίνεται! 😉 🙂 ).
Εντάξει, δεν το παίρνω βαριά. Δεν με ξέρεις. Αλλά προσπάθησε λίγο να καταλάβεις μέσα από τις κουβέντες μου ή και τις κουβέντες με άλλους τι μυαλά κουβαλάω και τι καπνό φουμάρω, ρε γαμώτο! 🙂
Σε όσα πληκτρολόγια έχουν πατήσει τα δάχτυλά μου μέχρι τώρα, η απόστροφος είναι στην κάτω μεριά τού πλήκτρου με τα εισαγωγικά (δίπλα από αυτό με την άνω κάτω τελεία και το ερωτηματικό).
Τα λέμε
ΥΓ Αισιοδοξία; Πού την πουλάνε να προμηθευτώ λίγη; Αυτή που είχα έχει λήξει εδώ και καιρό κι έχει πιάσει και μούχλα! 🙂 🙁
Left, είσαι καλό παιδί. Ευχαριστώ.
Φίλε gianni,
Σε ευχαριστώ κι εγώ για τον καλό λόγο. Μου δίνει χαρά. Η μισή από αυτή οφείλεται σε προφανείς …ναρκισσιστικούς λόγους. 🙂 Η άλλη μισή επειδή διαπιστώνω ότι έχεις την παρρησία να τον εκστομίζεις σε ένα περιβάλλον όχι και πολύ φιλικό προς την αφεντομουτσουνάρα μου, για να το πω κομψά. Χαίρομαι να συζητάω με ανθρώπους που έχουν το θάρρος τής γνώμης τους, ακόμα κι όταν ξέρουν ή έστω υποψιάζονται ότι με την έκφρασή της “οι δικοί τους” μπορεί να στραβομουτσουνιάσουν… 😉 🙂 Μακάρι να ήταν και όλοι “οι δικοί μου” τέτοιοι…
Τα λέμε
Left, τι ωραίο να ανταλλάσουμε διαδικτυακές φιλοφρονήσεις. Δεν έχω προλάβει να διαβάσω τα σχόλιά για τα οποία διώκεσαι οπότε δεν έχω προλάβει να σε μισήσω ούτε και να ενοχληθώ.