φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΔΕΝ υπάρχει μια θεωρία του κοινωνικού πολέμου. Και πώς θα υπήρχε, όταν δεν υπάρχει μια θεωρία της Κυριαρχίας; Της δυτικής, μιας και αυτή μας αφορά. Γιατί δεν υπάρχουν; Μια θεωρία του κοινωνικού πολέμου θα εστίαζε το ενδιαφέρον της, μεταξύ των άλλων, και στον τρόπο ή τους τρόπους διεξαγωγής του, τόσο από τον ένα φορέα της κυριαρχικής σχέσης (Κύριος, καπιταλιστής σήμερα), όσο και από τον άλλον (Υποτελείς παραγωγοί αλλά και Υποτελείς Κύριοι). Διότι ο πόλεμος μεταξύ του Κυρίου και των Υποτελών Κυριών είναι κι αυτός μία όψη του κοινωνικού πολέμου, μιας και εμπλέκονται αναπόφευκτα και οι Υποτελείς Παραγωγοί.
ΕΙΝΑΙ δυνατόν να διεξαγάγει τον κοινωνικό πόλεμο ο Κύριος χωρίς το Κράτος, το δυτικό, με όλες τις μορφές που εμφανίζεται ιστορικά; Υπάρχει μια θεωρία του Κράτους, σε συνάρτηση με την διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου; Όχι, δεν υπάρχει. Εάν κάποτε διατυπωθεί μια θεωρία, αυτή αναγκαστικά θα συνέπλεκε τον κοινωνικό πόλεμο, την Κυριαρχία και το Κράτος. Θα συνέπλεκε όμως και μια άλλη μεταβλητή, που μόνο μεταβλητή δεν είναι, όσο αφανής και αδιόρατη και αν είναι – τον ζωντανό, εμμενή κομμουνισμό, τον κομμουνισμό του παρόντος.
Η διατύπωση αυτής της θεωρίας θα ήταν το διανοητικό αποτέλεσμα μιας μακράς περιόδου. Και θα ήταν το συλλογικό αποτέλεσμα απόπειρας απαντήσεων σε ερωτήματα που θέτει ο κοινωνικός πόλεμος του παρόντος. Θεωρώ ότι ο κοινωνικός πόλεμος των ημερών μας είναι τόσο σημαντικός ώστε θα μας επιτρέψει να διατυπώσουμε τη θεωρία που αναζητάμε. Και είναι σημαντικός όχι μόνο γιατί διακυβεύονται τόσα πολλά αλλά γιατί είναι σαφής, εμφανής, καθαρός. άμεσος. Είναι ο κοινωνικός πόλεμος που άρχισε και διεξάγεται σε μια μεταβατική εποχή, κατά την οποία η αδράνεια του παρόντος, ο παρελθοντικός τρόπος σκέψης, οι αναχρονιστικές πρακτικές, οι ριζωμένες αντιλήψεις ρίχνουν την καταθλιπτικά πυκνή σκιά τους στο παρόν και στο μέλλον, ώστε μπορούμε να πούμε ότι ζούσε στο πιο πηχτό σκοτάδι αυτής της μεταβατικής εποχής.
ΑΝ παρατηρήσουμε και μελετήσουμε με προσοχή την διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου στην ελληνική κοινωνία, που ο παροξυσμός του άρχισε να εκτυλίσσεται την άνοιξη του 2010 και αναμένεται να διαρκέσει πολύ, να μην πω για πάντα, εσαεί, χωρίς σταματημό και τελειωμό, θα επισημάνουμε και θα διαπιστώσουμε και θα μάθουμε πολλά. Να δυο ερωτήματα. Γιατί άρχισε την επίθεσή του ο Κύριος την άνοιξη του 2010; Γιατί όχι το 2004 ή το 1992, ας πούμε; Έχει τεθεί αυτό το ερώτημα; Δε νομίζω; Γιατί δεν έχει διατυπωθεί; Πρέπει να απαντήσουμε; Ασφαλώς και πρέπει. Και θα απαντήσουμε. Η απάντησή μας θα συμβάλλει στην διατύπωση μιας θεωρίας για τον κοινωνικό πόλεμο, την Κυριαρχία και το Κράτος; Ασφαλώς και θα συμβάλλει! Το δεύτερο ερώτημα: Γιατί θα είναι διαρκής ο κοινωνικός πόλεμος; Δεν θα αμβλυνθεί, εάν ολοκληρωθεί με επιτυχία; Θα ολοκληρωθεί με επιτυχία; Κι αν ολοκληρωθεί, θα εφησυχάσει ο Κύριος ή θα βρίσκεται σε διαρκή ετοιμότητα; Τι σημαίνει ‘θα βρίσκεται σε διαρκή ετοιμότητα’;
ΥΠΑΡΧΕΙ κάποια σχέση ανάμεσα στην μεταβατικότητα της εποχής μας και στην επίθεση του καπιταλιστή Κυρίου, στην όξυνση του κοινωνικού πολέμου; Τι αφήνουμε πίσω μας και οδεύουμε προς μια άλλη κατάσταση; Τι βλέπει ο Κύριος καπιταλιστής και θεωρεί ότι πρέπει να επιτεθεί χωρίς αναβολή και ανηλεώς και ανοικτιρμόνως κατά Υποτελών Κυρίων και, κυρίως, κατά Υποτελών Παραγωγών;
ΒΛΕΠΕΙ, φίλες και φίλοι, ότι αφήνουμε πίσω μας την διαρκή μέχρι τώρα και πολλών αιώνων επέκταση του καπιταλισμού, της εμπορευματοποίησης. Βλέπει ότι ο ρυθμός επέκτασης του καπιταλισμού μειώνεται διαρκώς από το 1973 και ότι προσεγγίζουμε ολοταχώς και νομοτελειακώς την αρχή της συρρίκνωσης. Δεν υπάρχει, φίλες και φίλοι, κρίση, αφού αυτή είναι και θα είναι διαρκης. Μια διαρκής κρίση, δεν είναι κρίση, είναι κάτι άλλο. Έχω πάψει εδώ και πολύ καιρό να σκέφτομαι με όρους κρίσης. Και ερωτώ: τι θα συμβεί εάν αρχίσει η συρρίκνωση του καπιταλισμού;
ΟΣΟ θα συρρικνώνεται ο καπιταλισμός, τόσο θα οξύνεται ο ανταγωνισμός, τόσο θα οξύνεται και θα παροξύνεται ο κοινωνικός πόλεμος μεταξύ των ισχυρών Κυρίων και των Υποτελών Κυρίων. Γνωρίζουμε ότι ο ανταγωνισμός είναι ευφημισμός – είναι μια άλλη λέξη για την εξόντωση του αντιπάλου. Όσο θα οξύνεται ο ανταγωνισμός, και μεταξύ των ισχυρών Κυρίων, το ξέχασα, άλλη μια όψη του κοινωνικού πολέμου, πολύ σημαντική, τόσο θα επισπεύδεται και θα γενικεύεται η εφαρμογή της επιστήμης στην καπιταλιστική παραγωγή – με την ρομποτική και την τεχνητή νοημοσύνη. Βρισκόμαστε ακόμα στις αρχές αυτών των τάσεων. Θα έχουμε τον χρόνο και την πολυτέλεια να τις δούμε να εκτυλίσσονται μπροστά στα μάτια μας, καθαρά, σαφηνώς, αδιαλλείπτως.
ΚΑΙ ασφαλώς θα δούμε και τις συνέπειες, τόσο του ανταγωνισμού όσο και της εφαρμογής της επιστήμης. Ως προς τον ανταγωνισμό, οι άμεσες συνέπειες θα είναι αφενός η κοινωνική κατακρήμνιση πολλών Υποτελών Κυριών, η κοινωνική κάθοδος που άλλοτε θα λήγει στο παγκάκι του άστεγου κι άλλοτε θα καταλήγει στην αντίφαση επιχειρηματίες να έχουν σπιταρώνες και αυτοκινητάρες και να μην έχουν να φάνε, και αφετέρου η δραματική επιδείνωση της ανεργίας. Δεν αδιαφορώ για την πρώτη, μιας και σχετίζεται με τα φαινόμενα του ‘φασισμού’ και του ‘ναζισμού’ – τα εισαγωγικά δηλώνουν την ιστορικότητα των εννοιών, μιας και δεν διαθέτω κάποιες άλλες, πρέπει όμως να επινοηθούν· το ζήτημα όμως της ανεργίας δεν μ΄αφήνει να ησυχάσω, μιας και σχετίζεται με το ζήτημα του κοινωνικού πολέμου και του ζωντανού κομμουνισμού.
ΩΣ προς την εφαρμογή της επιστήμης στην καπιταλιστική παραγωγή, τρεις είναι οι συνέπειες. Πρώτον, η προϊούσα απεξάρτηση, επί τέλους, του Κυρίου από τους Υποτελείς Παραγωγής – εκπλήρωση ενός πόθου πολλών χιλιετιών· δεύτερον, η ταχύτατη παραγωγή κοινωνικού πλούτου – τεράστιου και από λίγα χέρια και μυαλά· και, τρίτον, η διόγκωση της ανεργίας. Να πάλι η ανεργία μπροστά μας – θα διογκωθεί και λόγω του μεταξύ των Κυρίων ανταγωνισμού και λόγω της εφαρμογής της επιστήμης στην παραγωγή. Πρόκειται για ένα κομβικό ζήτημα.
ΑΥΤΗ, φίλες και φίλοι, είναι η μεταβατικότητα της εποχής μας. Είναι η μία της πλευρά. Θα μπορούσα να την συνοψίσω με λίγα λόγια: Διαμορφώνεται μια κατάσταση κατά την οποία επικρατεί μια κολοσσιαία αντίφαση: τεράστιος πλούτος, τεράστια ανεργία. Θα μπορούσαμε να την διατυπώσουμε κι αλλιώς, από την οπτική γωνία του Κυρίου, ο οποίος αναρωτιέται: τί θα γίνει, θα τρώνε και θα πίνουν και θα γαμάνε και θα παίζουν με τα παιδιά τους οι Υποτελείς Παραγωγοί, θα ζούνε στον Παράδεισο; Τι θα συμβεί αν γίνει αυτό; Την γνωρίζουνε και την γνωρίζουμε την απάντηση: θα καταλυθεί η Κυριαρχία!
ΕΠΕΙΔΗ αυτό δεν πρέπει να συμβεί, οι Υποτελείς Παραγωγοί δεν θα τρώνε και δεν θα πίνουν και δεν θα γαμάνε και δεν θα παίζουν με τα παιδιά τους και δεν θα ζούνε ξένοιαστοι – όχι, κατά κανένα τρόπο: πρέπει να ζουν μέσα στο άγχος, με λίγο σανό στο παχνί, μέχρι να ψοφήσουν.
Η μεταβατική μας όμως εποχή έχει κι άλλη μια πλευρά κι αυτή αφορά τον κοινωνικό πόλεμο όπως τον διεξήγαγαν οι Υποτελείς Παραγωγοί. Θα την εξετάσουμε αύριο γιατί τώρα πρέπει να ξυπνήσω τον Παύλο, κοντεύει εξι και και μισή, να του ετοιμάσω το πρωινό να πάει στη δουλείά του, να πάει στο σχολείο να μάθει τι σημαίνει εγκλεισμός και βαρεμάρα. Κι εγώ να πιω ένα καφεδάκι στο μπαλκόνι και να καπνίσω ένα τσιγαράκι, με μείον έξι, και να δω το φεγγάρι της πανσελήνου να δύει πίσω από τα βουνά των Σκοπίων.
Αύριο πάλι.