για τη συρρίκνωση του καπιαλισμού και την αποσύνθεση και εξαφάνιση του ισλαμισμού

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΖΟΥΜΕ τις τελευταίες μέρες της ισλαμιστικής θρησκείας, οι οποίες βέβαια θα διαρκέσουν δυο τρεις δεκαετίες, τουλάχιστον. Όταν οι έφηβοι στις αραβικές και άλλες ισλαμιστικές κοινωνίες ψάχνουν να βρουν κάποιο σκοτεινό μέρος να πιουν τα μπυρόνια τους μακριά από τα βλέμματα της αστυνομίας, όταν τους τραβολογάνε στα Τμήματα και απλά τους επιπλήττουν, όταν τρώνε χοιρινό χωρίς ενοχές, όταν η κατάσταση ( η όποια ελευθερία υπάρχει),  των νέων και των γυναικών των δυτικών κοινωνιών ασκεί μια σαγηνευτική γοητεία στους νέους και τις γυναίκες των ισλαμιστικών κοινωνιών, όταν οι διαδηλώσεις σε αυτές τις κοινωνίες αντιγράφουν αυτές των δυτικών, όταν τα ταξίδια και τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης διευρύνουν και επιταχύνουν όλα τα μιμητικά φαινόμενα, τότε είναι τόσο ισχυρές οι ενδείξεις του τέλους της ισλαμιστικής θρησκείας που το μόνο μας απομένει να κάνουμε είναι να εστιάσουμε το βλέμμα μας στο τι αποσυντίθεται και εξαφανίζεται και με ποια άλλα οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά και πολιτισμικά φαινόμενα σχετίζεται.

ΑΥΤΟ που αποσυντίθεται και εξαφανίζεται είναι το ποιμενικό στοιχείο της ισλαμιστικές θρησκείας. Διότι, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, ο ισλαμισμός είναι μια μορφή του Ποιμενικού σε θρησκευτικό επίπεδο, είναι μία, από τις δύο, επιβίωση του καθαρού, αγνού, γνήσιου ποιμενισμού των ερήμων και των οάσεων της Μέσης Ανατολής και της ευρύτερης περιοχής. Η άλλη επιβίωση του Ποιμενικού, η δυτική, είναι πολύ διαφορετική. Μεταλλάσσεται, μετεξελίσσεται και από δουλοκτησία έγινε φεουδαρχισμός και τελικά καπιταλισμός, τα ποιμενικά στοιχεία του οποίου είναι πιο πολλά, πιο γνήσια και πιο σαφή από τις προηγούμενες μορφές του.

ΤΑ εντονότερα χαρακτηριστικά του ποιμενικού στοιχείου είναι η οργάνωση της κοινωνίας με πρότυπο το μαντρί, τη στάνη, ο υποβιβασμός των Υποτελών όλων των ηλικιών στην κατάσταση του εκτρεφόμενου ζώου, η αρπαγή και η καταστροφή του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου και η καταστροφή, λειτουργική, των Υποτελών ώστε να είναι μεν χρήσιμοι και υπάκουοι αλλά να μην μπορούν να καταλύσουν την Κυριαρχία των Ηρώων Κυρίων. Το Ποιμενικό στοιχείο εμφανίζεται με δύο μορφές: την ισλαμιστική, προκαπιταλιστική και την δυτική καπιταλιστική.

ΟΙ ισλαμιστικές κοινωνίες στάθηκαν ένα πολύ σοβαρό εμπόδιο στην επέκταση του καπιταλισμού. Δεν ήταν το μόνο αλλά ήταν το πιο σημαντικό. Σε όποια ισλαμιστική κοινωνία επεκτάθηκε ο καπιταλισμός, εμφανίζεται ένας κοινωνικός πόλεμος μεταξύ του ισλαμιστικού και του καπιταλιστικού στοιχείου, και τα δύο ποιμενικής προέλευσης, όπως είπαμε. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα μιας τέτοιας σύγκρουσης σε μια ισλαμιστική κοινωνία το εντοπίζουμε στην Τουρκία. Λανθάνει όμως, με μικρότερη ή μεγαλύτερη ένταση και οξύτητα, σε όλες τις ισλαμιστικές κοινωνίες. Σε όποια από αυτές επεκτείνεται ο καπιταλισμός, η ισλαμιστική θρησκεία υποχωρεί.

ΑΥΤΟ λοιπόν που υποχωρεί και αποσυντίθεται και παρακμάζει και εξαφανίζεται εξ αιτίας της επέκτασης του καπιταλισμού είναι το ποιμενικό ισλαμιστικό στοιχείο. Τώρα όμως που, κατά τη γνώμη μου, ο καπιταλισμός συρρικνώνεται, εγείρεται το εξής ερώτημα: θα παρατείνει την ύπαρξή του ο ισλαμισμός, θα σταματήσει η αποσύνθεσή του ή θα επιταχυνθεί σε σημείο να εξαφανιστεί;

Ο μόνος τρόπος να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, φίλες και φίλοι, είναι να δούμε με ποιους τρόπους ο καπιταλισμός θα επιδιώξει να σταματήσει τη συρρίκνωσή του, της οποίας οι πιο σαφείς συνέπειες είναι η όξυνση του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και η ανεργία, συνέπειες που πρέπει να αποφευχθούν ή να ελεγχθούν με γνώμονα την ενίσχυση της καπιταλιστικής Κυριαρχίας. Δύο είναι αυτοί οι τρόποι: η επέκταση στις κοινωνίες που αντιστέκονται ακόμα στον καπιταλισμό και η διεξαγωγή πολέμων. Αυτοί οι δύο τρόποι, λόγω της αντίστασης, δεν μπορεί παρά να συνδυαστούν. Ποιες είναι αυτές οι κοινωνίες; Οι ισλαμιστικές –  σε Ασία και Αφρική.

Η επέκταση του καπιταλισμού και η διεξαγωγή πολέμων στις ισλαμιστικές κοινωνίες είναι ένα μακράς διάρκειας σχέδιο το οποίο άρχισε να υλοποιείται με τον Πόλεμο στον Κόλπο το 1991 ή 1993, δεν θυμάμαι ακριβώς πότε, και θα συνεχιστεί κατά τη διάρκεια των επόμενων δύο, τριών δεκαετιών, μέχρι το 2050 ας πούμε.  Είναι ένα σχέδιο το οποίο εδώ και λίγα χρόνια (Λιβύη και Συρία) έχει τεθεί σε νέες βάσεις, αύξηση δηλαδή της επιθετικότητας και της καταστρεπτικότητας. Τα αποτελέσματα είναι αντιφατικά: από τη μια υποχωρεί ο ισλαμισμός, προς μεγάλη χαρά πολλών κοινωνικών και ηλικιακών κατηγοριών, αλλά από την άλλη αναβιώνει το πιο εντονότερο ποιμενικό χαρακτηριστικά: ο ιερός πόλεμος κατά των απίστων. Λόγω όμως της συντριπτικής οπλικής ανωτερότητας των δυτικών καπιταλιστικών στρατών, ο τζιχαντισμός δεν είναι παρά ο φοβερός και τρομερός επιθανάτιος ρόχγος του ίδιου του ισλαμισμού. Εάν ο ΙSIS υπάρχει ακόμα είναι γιατί τον διατηρούν στη ζωή για να πραγματοποιήσουν δευτερεύοντα σχέδια, άμεσα συνδεδεμένα με την επέκταση του καπιταλισμού και την διεξαγωγή πολέμων.

Η εκλογή του Τραμπ είναι μια πολύ σοβαρή ένδειξη για την αναθεώρηση και επανεξέταση του σχεδίου: αύξηση της επιθετικότητας και της καταστρεπτικότητας, επιτάχυνση της επέκτασης τις ισλαμιστικές κοινωνίες, ειδικά σε αυτές με καθεστώτα του αραβικού, αριστερού και σοσιαλιστικού εθνικισμού. Από τη στιγμή που η καπιταλιστική επιθετικότητα, αρπακτικότητα και καταστρεπτικότητα δεν μπορεί ( είναι απαγορευτική λόγω των υπαρχόντων όπλων)  να στραφεί προς τα μέσα, μεταξύ καπιταλιστικών στρατοπέδων, αναπόφευκτα θα στραφεί προς τα έξω –  διότι να εξαφανιστεί είναι παντελώς αδύνατον.

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΜΕ λοιπόν, φίλες και φίλοι, στη χώρα της φρίκης των συνεχών και ανά την υφήλιο πολέμων, των στρατιών των προσφύγων, της καταστροφής της φύσης, της γενίκευσης της φτώχειας, της εξόντωσης των άχρηστων και περιττών πληθυσμών, της συρρίκνωσης της δημοκρατίας, του περιορισμού των ελευθεριών και των δικαιωμάτων.

ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΜΕ όμως και στη εποχή της Αποκάλυψης του Κυρίου, της συνειδητοποίησης του αδιεξόδου της καπιταλιστικής Τεχνικής και Επιστήμης, της συγκρότησης της παγκόσμιας κοινότητας των Υποτελών, της ανεμπόδιστης κυκλοφορίας της παραγόμενης από τους Υποτελείς γνώσης, της παγκόσμιας πνευματικής και κοινωνικής επανάστασης (το κομβικό σημείο της οποίας είναι η συνειδητοποίηση της αντίφασης μετά του τεράστιου πλούτου και της επιβαλλόμενης σπάνης και ανέχειας), της εξαφάνισης του χριστιανισμού και του ισλαμισμού, της διεύρυνσης της συνεργασίας μέσω της συγκρότησης ανά την Οικουμένη παρεών και κοινοτήτων.