να γκρεμίσουμε τον Παρθενώνα;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΟΧΙ! Κατηγορηματικά όχι! Γιατί όμως να μην τον γκρεμίσουμε; Για να θαυμάζουμε ένα μνημείο της παγκόσμιας πολιτισμικής κληρονομιάς;  Όχι – δεν είναι αυτός ο λόγος, για μένα,  για τον οποίο δεν θα τον γκρεμίσουμε, κι όχι μόνο δεν θα τον γκρεμίσουμε αλλά θα τον συντηρήσουμε, αυτόν κι όλα τα άλλα εναπομείναντα μνημεία, όσο μπορούμε καλύτερα. Άλλος είναι ο λόγος. Η μνημειακή αρχιτεκτονική της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας είναι μια ιστορική πηγή από την οποία αντλούμε πολύτιμες πληροφορίες για τη μελέτη, τη γνώση και την κατανόηση της ελληνορωμαϊκής δουλοκτητικής Κυριαρχίας, πάνω στην οποία στηρίχθηκε και η φεουδαρχική και η καπιταλιστική.

ΕΚΤΟΣ εάν θεωρήσουμε ότι δεν υπήρξε ελληνορωμαϊκή δουλοκτητική Κυριαρχία. Αυτό όμως δεν μας επιτρέπεται κατά κανένα τρόπο να το κάνουμε. Να ποια είναι η βάση αυτής της Κυριαρχίας: οι δούλοι παρήγαγαν τον πλούτο, οι δουλοκτήτες γαιοκτήμονες τον άρπαζαν με τη βία, όχι με την πειθώ. Οι αγροτικοί δούλοι της ρωμαϊκής κοινωνίας ζούσαν στα ergastula, που ήταν στρατώνες και έμοιαζαν με τις σημερινές αγροτικές φυλακές. Οι ιδιοκτήτες των λατιφουντίων, που έφταναν μερικές φορές τα χιλιάδες και δεκάδες χιλιάδες στρέμματα, ζούσαν  σε υπερπολυτελείς κατοικίες (villae). Ο P. A. Brunt (Italian Manpοwer 225 B.C. –  A.D. 14, 1971, σσ. 121-5, 131) υποστηρίζει ότι ενώ το 225 π. Χ. ζούσαν στην Ιταλία 4.400.000 ελεύθεροι και 600.000 δούλοι,  το 43 π. Χ. ζούσαν 4.500.000 ελεύθεροι και 3.000.000 δούλοι. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο πόλεμος γινόταν για τη λεία, τον φόρο υποτέλειας, τα εδάφη και τους δούλους και όλα αυτά, ειδικά οι δούλοι, παρείχαν τις προϋποθέσεις για τη συνέχιση της  διεξαγωγής του ληστρικού πολέμου. Όσο πιο πολλοί δούλοι οδηγούνταν στα χωράφια, τόσο πιο πολλοί ελεύθεροι πολίτες κατατάσσονταν στον στρατό για να πάνω να κατακτήσουν και να αρπάξουν, να γίνουν πλούσιοι. Η ιστορία της ελληνικής και ρωμαϊκής κοινωνίας είναι η ιστορία ενός πλιάτσικου που διήρκεσε πολλούς αιώνες.

ΜΕ τη λεία αυτή κτίστηκαν οικοδομήματα, κυρίως ναοί,  από τα τα οποία μερικά υπάρχουν ακόμα και σήμερα και κτίστηκαν με τέτοια υλικά ώστε να αντέξουν στον χρόνο –  και άντεξαν, χάριν του μαρμάρου. Με τα οικοδομήματα αυτά γινόταν επίδειξη της ισχύος των πλούσιων αριστοκρατών. Τα οικοδομήματα αυτά ενσωμάτωναν τις αξίες και τις λατρείες τους. Ο Παρθενών, για παράδειγμα, ενσωμάτωνε τις λατρείες, δηλαδή της επιθυμίες, του ύψους, της αφθαρσίας, της αμεταβλησίας, της αθανασίας, της ισχύος, της λάμψης, της σκληρότητας, του μαρμάρου. Οι λατρείες αυτές δεν είναι δικές μου επινοήσεις. Τις εντοπίζουμε σε όλη την ελληνορωμαϊκή γραμματεία, προ παντός στην Ιλιάδα, αλλά και στα έργα τέχνης, στη γλυπτική, στην αρχιτεκτονική, στα νομίσματα και αλλού.

ΤΟ γεγονός ότι δεν έχουν μελετηθεί επισταμένως σε συνδυασμό με το γεγονός ότι αυτά τα μελετά (κι αυτά που γνωρίζει και κατανοεί τα ανακοινώνει για έλεγχο και συζήτηση) εδώ και πολλές δεκαετίες ένας οικοδόμος, ένας καλουπατζής,  ενοχλεί πολλούς και πολλές. Χτες το κείμενο για το τι ήταν ο Παρθενών χαρακτηρίστηκε από κάποιον χάλια κείμενο κι από έναν άλλον παλαβομάρα ολκής. Γενικοί χαρακτηρισμοί χωρίς κανένα απολύτως επιχείρημα. Η ετυμολογία της λέξης ναός είναι λάθος, φιλάρα! Αυτό θέλω να διαβάσω! Κάνεις λάθος, φίλε, στη μυκηναϊκή εποχή υπήρχαν ναοί!  Η τυπολογία των πρώτων ναών που κάνεις, είναι λάθος! Και επί πλέον δεν κτίζονταν με άψητα τούβλα και ξύλα, όπως υποστηρίζεις. Και οι πρώτοι μαρμάρινοι ναοί δεν κτίστηκαν όταν γενικεύτηκε η χρήση των δούλων, όπως κακώς γράφεις! Ο Περικλής δεν άρπαζε τον φόρο υποτέλειας των πόλεων για να διεξαγάγει τον ληστρικό πόλεμο σε ολόκληρο το Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο! Ότι η καταστολή της εξέγερσης των Σαμίων δεν κόστισε το αστρονομικό ποσό των 1.400 ταλάντων, τα οποία κατέβαλαν σε δόσεις (!)(Θουκυδίδης, Α 117) οι ίδιοι οι Σάμιοι! Να μου το γράψετε αυτό! Κι εγώ θα σας παρακαλέσω να διαβάσετε την επιγραφή IGI(3)  363, κι αν δεν μπορείτε εσείς οι ίδιοι, θα έχετε κάποιον γνωστό φιλόλογο, μπορεί να σας βοηθήσει. Αν δεν μπορεί, ας ρίξει ένα βλέφαρο στην υπ΄αριθμόν  113 επιγραφή της παρακάτω συλλογής: P. Brun, Imperialisme et demokratie. Inscriptions de l΄epoque classique, Παρίσι, 2005. Κι αν η πινακίδα δεν γράφει 1.400 τάλαντα, να με γαμήσετε δημοσίως 1.400 φορές. Και λίγα λόγια για την καταστροφή των μνημείων και των έργων τέχνης.

ΕΑΝ μπορούσαμε να κάνουμε μια βόλτα σε μερικές πόλεις της ελληνιστικής εποχής, στην Ελλάδα, θα παρατηρούσαμε ότι υπήρχαν πάρα πολλά, μα πάρα πολλά μαρμάρινα αγάλματα –  στην αγορά και μέσα στα σπίτια. Αρχαιολόγοι και ιστορικοί της αρχαίας ελληνικής γλυπτικής ισχυρίζονται ότι τα πρωτότυπα αγάλματα που έχουν σωθεί είναι μόνο το 1-3 τοις χιλίοις που κατασκευάστηκαν.  Τι έγιναν όλα τα άλλα;  Όταν μερικούς αιώνες αργότερα τα αγάλματα αυτά δεν έλεγαν απολύτως τίποτα στους κατοίκους των χωριών, τα έκαναν ασβέστη! Ιεροσυλία; Βανδαλισμός;  Καθόλου. Αντί να πάνε πάνω στα βουνά για να φέρουν μάρμαρα και ασβεστόλιθους να κάνουν ασβέστη, το μάρμαρο ήταν παντού ως έργο τέχνης και ως ερείπια ναών. Που να ήξεραν οι άνθρωποι ότι χιλιάδες χρόνια μετά θα υπάρξουν κάποιοι που θα βλέπουν αρχαιοελληνικό μάρμαρο και άγαλμα και θα καβλώνει τα μάλα η ελληνική ψυχή τους!

ΑΝ κάποιος, κάποια διαφωνεί με όσα γράφω στο κείμενο για τον Παρθενώνα, παρακαλώ, θα ήθελα να είναι ευθύς, σαφής και συγκεκριμένος κι εγώ θα του απαντήσω· κι αν θέλει να παραθέσω τα βιβλία και τα κείμενα που έχω διαβάσει, πολύ ευχαρίστως να το κάνω.