in Πανταχού Απουσία, θεωρία κομμουνισμού, κοινωνικός πόλεμος

η ΑΠΟΧΗ και η απομάκρυνση από τον Κύριο

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Η ΑΠΟΧΗ και η απομάκρυνση από τον Κύριο, από την κυριαρχική σχέση, θα είναι δύο από τα ζητήματα που θα διερευνήσουμε τα επόμενα χρόνια. Η απομάκρυνση από τον Κύριο δεν είναι χωρική, δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει χωρική απομάκρυνση, αλλά εργασιακή, ιδεολογική, ψυχολογική, συναισθηματική, πολιτική απομάκρυνση. Η ΑΠΟΧΗ είναι πολιτική απομάκρυνση.

ΜΙΑ από τις πτυχές του ζητήματος της ΑΠΟΧΗΣ είναι  η συζήτηση σχετικά με το πόσο επικίνδυνη είναι για την καπιταλιστική Κυριαρχία, την καπιταλιστική δημοκρατία. Πολλοί και πολλές υποστηρίζουν ότι το αφτί του Κυρίου δεν ιδρώνει, εάν δεν πάμε να ψηφίσουμε. Να είναι άλλοθι για να πάνε να ψηφίσουν; Δεν ξέρω, μπορεί. Διαφωνώ. Διευκρινίζοντας ότι κυβέρνηση θα σχηματιστεί ακόμα κι αν δεν πάει να ψηφίσει ούτε ένας (διότι υπάρχει ήδη κυβέρνηση, η υπηρεσιακή), θεωρώ ότι η ΑΠΟΧΗ είναι μια πρακτική που ανησυχεί τον Κύριο και τους συμβούλους Του. Είναι σαφές ότι δεν ΑΠΕΧΟΥΜΕ για να μην σχηματιστεί κυβέρνηση – αυτό είναι φενάκη, είναι ανοησία. Πριν εκθέσω τα επιχειρήματά μου, ας δούμε συνοπτικά το ζήτημα της απομάκρυνσης από τον Κύριο.

ΟΤΑΝ καμιά φορά επισκέπτομαι την Αθήνα, πηγαίνω μόνο στα συνεργατικά, συνεργαζόμενα, αυτοδιαχειριζόμενα καφεμπαροφαγάδικα, τα οποία γίνονται ολοένα και περισσότερα και πάνε, από ό,τι μαθαίνω, πολύ καλά. (Εκτός από το Δίπορτο στη Βαρβάκειο Αγορά). Δεν το κάνω μόνο για να ενισχύσω τα εγχειρήματα αλλά γιατί δεν μπορώ το μεροκάματο και τα αφεντικά, που με ταπείνωσαν, με πρόσβαλαν, με έφαγαν λεφτά, δεν με πλήρωσαν υπερωρίες, με σακάτεψαν τη μέση. Είναι καλύτερα να είσαι μέλος της παρέας και να εργάζεσαι σε ένα παρόμοιο εγχείρημα παρά να εργάζεσαι σε εργοστάσιο, δέσμιος της μηχανής και της δολοφονικής μονοτονίας, όπου δύο στους τρεις είναι ρουφιάνοι. Εάν ο σκοπός αυτών των εγχειρημάτων είναι η μείωση του χρόνου εργασίας, άρα συμμετοχής και άλλων, και η συνδρομή στην δημιουργία και άλλων εγχειρημάτων, τότε η πρακτική αυτή είναι απομάκρυνση από τον Κύριο.

ΟΤΑΝ δεν τρέχουμε στην Αστυνομία να κάνουμε μηνύσεις με το παραμικρό αλλά μπορούμε να λύσουμε τις διαφορές μας μόνοι μας και μόνες μας, όταν εκδιώκουμε τον Κύριο από τη ζωή μας, αυτό είναι απομάκρυνση από τον Κύριο. Όταν ως ζευγάρι δεν τρέχουμε στους δικηγόρους και στα κρατικά δικαστήρια, όταν βγάζουμε τον Κύριο από τη ζωή μας και τα βρίσκουμε, αυτό είναι απομάκρυνση από τον Κύριο. Όταν παντρευόμαστε, βαφτίζουμε τα παιδιά μας και θάβουμε τους νεκρούς μας μακριά από την κρατική Εκκλησία, διότι περί αυτού πρόκειται, αυτό είναι απομάκρυνση από τον Κύριο. Όταν δεν υιοθετούμε, δεν μιμούμαστε τον τρόπο ζωής Του, αυτό είναι απομάκρυνση από τον Κύριο. Όταν δεν βλέπουμε τον κόσμο, τη φύση και την κοινωνία όπως Αυτός θέλει να τα βλέπουμε, όταν αρνούμαστε την ιδεολογία Του (είμαστε ίσοι απέναντι στον νόμο, η κοινωνία και η δημοκρατία εξασφαλίζει ίσες  ευκαιρίες σε όλους και όλες, όταν είμαστε ενωμένοι ως έθνος μεγαλουργούμε, με την ανάπτυξη όλοι θα είναι ικανοποιημένοι, αφεντικά και εργάτες, και άλλα πολλά), τότε διώχνουμε τον Κύριο από τη ζωή μας, απομακρυνόμαστε από αυτόν. Δεν χρειάζεται αλλά θα το κάνω: διευκρινίζω ότι η απομάκρυνση είναι σχετική, έχει όρια. Κάνουμε πάντα ό,τι μπορούμε να κάνουμε. Κάθε απομάκρυνση  είναι μια μικρή νίκη και πολλές μικρές νίκες  πολλών μπορεί να μετεξελιχθούν σε κάτι που δεν το γνωρίζουμε αλλά το εικάζουμε.

ΟΠΟΙΟΣ και όποια θέλει να ζήσει, δεν θα ζήσει, εάν δεν απομακρύνει τον Κύριο από τη ζωή του –  όπου και όταν και όσο μπορεί.

Η απομάκρυνση από τον Κύριο είναι μια παράδοση που εμφανίστηκε με την εμφάνιση της Κυριαρχίας. Είναι μία, από τις πολλές, ορατή πτυχή του εμμενούς κοινωνικού πολέμου. Από την άλλη, μια άλλη παράδοση εμφανίστηκε ταυτόχρονα με αυτήν της απομάκρυνσης: η παράδοση της προσέγγισης του Κυρίου από τον Υποτελή. Ο Υποτελής συνδέει την τύχη του με αυτήν του Κυρίου, συνεργάζεται μαζί Του, θέλει να τον υπηρετεί, να τον γνωρίζει, να του σφίγγει το χέρι, να τον βλέπει, να διαδίδει πως είναι κολλητός Του. Η ισχύς του Κυρίου τον τραβάει όπως τα σκατά τις μύγες. Επιθυμεί να είναι υπηρέτης και σύμβουλός Του. Καρανικάει νίκη μεγάλη ο Κύριος όταν επαναστάτες, αντιεξουσιαστές, αριστεροί και άλλοι πολλοί σπεύδουν να τον υπηρετήσουν και να τον συμβουλέψουν, εξασφαλίζοντας, ως γνήσιοι ήρωες, και ισχύ και καλό μισθό και φήμη.

Η ΑΠΟΧΗ είναι απομάκρυνση από τον Κύριο στο πεδίο της πολιτικής, στο πεδίο του κοινωνικού πολέμου. Οπότε, το ερώτημα που θα μας απασχολήσει είναι: είναι επικίνδυνη για την Κυριαρχία η απομάκρυνση από τον Κύριο; Ανησυχεί, φοβάται, αγωνιά, βλέπει εφιάλτες; Μπορεί να υπάρξει Κυριαρχία (καπιταλιστική) χωρίς την αφοσίωση και την πίστη των Υποτελών Παραγωγών; Γιατί ο Κύριος επιχειρεί να αποσπάσει με τόσο ζήλο και κόπο και εργασία και συμβούλους και δεξαμενές σκέψης την αφοσίωση και την πίστη των Υποτελών;  Γιατί ενθαρρύνει τους Υποτελείς να Τον μιμηθούν; Γιατί θέλει να είναι οι Υποτελείς Του δουλεπρεπείς και εθελόδουλοι; Γιατί θέλει να είναι απομονωμένοι μεταξύ τους, άρα φοβισμένοι και άρα αποβλακωμένοι;

Η σχέση είναι εγγύτητα προσώπων, η κυριαρχική σχέση είναι εγγύτητα μεταξύ Κυρίου και Υποτελούς. Ο αρχαίος Έλληνας και Ρωμαίος δουλοκτήτης αιχμαλώτιζε με τον πόλεμο ελεύθερους παραγωγούς στη Θράκη και τη Σκυθία και την Ανατολή και τους έφερνε κοντά Του ως δούλους. Ο φεουδάρχης ζούσε κοντά στους δουλοπάροικους Υποτελείς και συχνά τους εξανάγκαζε να πολεμούν μαζί Του για να λεηλατούν γειτονικά φέουδα. Ο καπιταλιστής φέρνει κοντά Του τους Υποτελείς εργάτες. Ο μικροκαπιταλιστής ζει και εργάζεται μαζί τους. Κι όταν δεν είναι εκεί, είναι οι εκπρόσωποί Του, οι επιστάτες Του, τελειόφοιτοι κάποιου Πανεπιστημίου ή Πολυτεχνείου, όπως οι ιερείς είναι εκπρόσωποι του Θεού επί της Γης. Ο Κύριος δεν απομακρύνεται από τον Υποτελή ακόμα κι όταν είναι μακριά του-  αυτή είναι η Πανταχού Παρουσία. Ο Κύριος σε βλέπει και σε ακούει και σε ελέγχει και σε διατάζει ως να είναι εκεί κοντά. Και να κάνεις την προσευχή σου πριν κοιμηθείς, και να μάθεις και να λες και το Πάτερ ημών συχνά.

ΓΙΑ να διαιωνιστεί η Κυριαρχία του, ο Υποτελής πρέπει να σκέφτεται, να αισθάνεται, να πράττει, να ζει όπως θέλει ο Κύριος. Ο Κύριος αποικίζει την ύπαρξή του Υποτελούς –  τη σκέψη του, την ψυχή του, το σώμα του, τις συνήθειές του. Ο Υποτελής πρέπει να είναι πιστός και αφοσιωμένος, μόνος, φοβισμένος, αποβλακωμένος. Δεν πρόκειται όμως μόνο για την ενίσχυση και την διαιώνισή της Κυριαρχίας Του. Ο σκοπός του Κυρίου είναι και να αποκρύψει την κυριαρχική σχέση –  ο Κύριος δεν είναι αφεντικό, είναι εργοδότης, είναι πατέρας, είναι κοινωνικός εταίρος! Από τη μια επιδεικνύει την τρομακτική του Ισχύ, για να εκφοβίσει τον Υποτελή, από την άλλη εξωραΐζει την κυριαρχική σχέση για να την αποκρύψει, κι έτσι να την ενισχύσει και να τη διαιωνίσει έτι περαιτέρω.

ΜΕ την απομάκρυνση από τον Κύριο δεν καταλύεται η κυριαρχική σχέση. Καταλυόταν όταν ο δούλος δραπέτευε. Καταλυόταν όταν οι δουλοπάροικοι έφευγαν από τη Γαλλία και την Γερμανία και έβρισκαν καταφύγιο στα ψηλά βουνά της Ελβετίας, όταν  έφευγαν από τη Ρωσία και τη σημερινή Ουκρανία και πήγαιναν ανατολικότερα, στη Σιβηρία. Κάποτε υπήρχε η δυνατότητα χωρικής απομάκρυνσης. Σήμερα δεν μπορεί να υπάρξει. Αυτό που μπορεί να υπάρξει είναι μια σχετική και περιορισμένη απομάκρυνση, η οποία αφενός μας επιτρέπει να χαρούμε τη ζωή περισσότερο και αφετέρου να αποδυναμώσουμε την καπιταλιστική Κυριαρχία, να της δημιουργήσουμε προβλήματα και ρήγματα. Είναι τα ριζώματα των Γκουαταρί και Ντελέζ.

ΜΕ την ΑΠΟΧΗ απομακρυνόμαστε από τον Κύριο, δεν τον παρεμποδίζουμε να σχηματίσει κυβέρνηση. Με την ΑΠΟΧΗ ο Κύριος  δυσκολεύεται να αποσπάσει την πίστη και την αφοσίωση, η δουλοπρέπεια και η εθελοδουλεία υποχωρούν. Η απομόνωση, ο φόβος και η αποβλάκωση δέχονται πλήγματα. Ο Κύριος δεν φοβάται μήπως δεν σχηματίσει κυβέρνηση, φοβάται μήπως αυτές οι στάσεις και οι πρακτικές κλιμακωθούν, γενικευθούν και συντονιστούν. Εάν όλοι και όλες μαζί, συνειδητά, δεν πάμε να ψηφίσουμε, μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο όλοι και ‘όλες μαζί; Αυτό το ερώτημα είναι εφιαλτικό για τον Κύριο. Για μας είναι μια ανάσα ζωής.

Αύριο θα θέσουμε το ερώτημα, εάν ο φιλόσοφος είναι πολεμιστής που στοχάζεται, εάν η φιλοσοφία είναι ο στοχασμός του πολεμιστή. Είναι του Φουκό και το υπογράφω με χέρια, πόδια και στόμα.   

Σχολιάστε ελεύθερα!