φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΣΗΜΕΡΑ θα συνοψίσω μια ‘Παγκόσμια Ιστορία’, διακοσίων σελίδων, πάνω κάτω, που γράφω, σε τρεις τέσσερις σελίδες Α4. Θα προτάξω ένα πρόλογο, όπου θα σχολιάζω το γραμματειακό είδος της σύντομης Παγκόσμιας Ιστορίας, και μια εισαγωγή, όπου θα εκθέτω τον τρόπο με τον οποίο εργάζομαι, τη μέθοδό μου.
Η ‘Παγκόσμια Ιστορία’ θα αποτελείται από τέσσερα κεφάλαια. Τα οποία ακολουθούν την περιοδολόγηση που επιχειρώ. Διακρίνω τρεις περιόδους, τρεις συνέχειες και τέσσερις ασυνέχειες, τομές. Η πρώτη είναι η περίοδος της κοινωνιογένεσης/ανθρωπογένεσης. Στο πρώτο κεφάλαιο (κοινωνία και άτομο) θα ασχοληθώ με τη συγκρότηση της κοινωνίας, των πρώτων ολιγομελών ομάδων, τη σχέση της κοινωνίας με τη φύση, τη σχέση μεταξύ ατόμου και κοινωνίας, τη σχέση μεταξύ των ατόμων μέσα στην κοινωνία τη σχέση μεταξύ των ομάδων, την εξέλιξη του εγκεφάλου, η οποία αποτυπώνει όλες αυτές τις σχέσεις. Η εποχή αυτή διήρκεσε πολλά εκ. χρόνια και έληξε με μια τομή, με μια ασυνέχεια: την εμφάνιση του ανθρώπου. Θα δείξω ότι όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ανθρώπου, τα οποία είναι πολλά, που εμφανίστηκαν μέσα σε αυτά τα εκ. χρόνια, ήταν λύσεις, απαντήσεις που δόθηκαν σε προβλήματα και σε δυσχέρειες. Όλη η παγκόσμια ιστορία είναι μια σειρά προβλημάτων και λύσεων που δόθηκαν από τον άνθρωπο, και προβλημάτων που προέκυψαν από αυτές τις λύσεις. Κάθε επίλυση προβλήματος ήταν μια επανάσταση. Θα ασχοληθώ επίσης με το ζήτημα της εξουσίας, χωρίς την οποία δεν μπορεί να υπάρξει καμιά κοινωνία – εννοώ τη διαφορά μεταξύ μελών μιας ομάδας με κριτήριο τη γνώση και την εμπειρία – ο κοινωνικός πόλεμος αυτή των μακραίωνη εποχή εμφανίζεται ως διαχείριση της εξουσίας.
ΣΤΟ δεύτερο κεφάλαιο (φροντίδα, σκέψη, γλώσσα, επίγνωση του θανάτου) θα καταπιαστώ με τα ζήτημα του κομβικού, του ιδιάζοντος χαρακτηριστικού του ανθρώπου, την επίγνωση του θανάτου και με τη διαδικασία διαμόρφωσης αυτού του χαρακτηριστικού. Θα υποστηρίξω ότι η σκέψη, η οποία προηγείται, και η γλώσσα είναι αποτελέσματα της φροντίδας (της συμβίωσης, της συνεργασίας )και ότι η επίγνωση του θανάτου προϋποθέτει τη σκέψη και τη γλώσσα. Στο ίδιο κεφάλαιο θα ασχοληθώ με τις συνέπειες αυτής της τομής: την μαγεία, τη θρησκεία, την τελετουργία, τον μύθο, θυσία, την τέχνη.
ΑΥΤΗ είναι η Ιστορία της κοινωνιογένεσης και της ανθρωπογένης. Η πρώτη τομή είναι η συγκρότηση της κοινωνίας· η δεύτερη τομή είναι η εμφάνιση του ανθρώπου, η επίγνωση του θανάτου. Η δεύτερη περίοδος αρχίζει με την εμφάνιση του ανθρώπου και λήγει στις μέρες μας. Υπάρχει μια τομή που διακρίνει δυο σαφείς περιόδους: η τομή αυτή είναι η αρπαγή του αλλότριου κοινωνικού πλούτου. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του ανθρώπου η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου είναι άγνωστη (τροφοσυλλέκτες, αυτόνομες αγροτικές κοινότητες). Πώς εμφανίζεται, που, πότε, κάτω από ποιες συνθήκες; Τα ερωτήματα αυτά τα απαντώ στο τρίτο κεφάλαιο (Η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου).
ΤΟ οποίο θα είναι το πιο μακροσκελές και θα αποτελείται από τρία μέρη. Στο πρώτο θα εκθέσω την ανάδυση της πρώτης μορφής αρπαγής του κοινωνικού πλούτου, μια περίοδος πολλών χιλιετιών, κατά την οποία οι εκουσίως συνεργαζόμενες αυτόνομες αγροτικές κοινότητες δημιούργησαν θεσμούς συνεργασίας, οι οποίοι αυτονομήθηκαν (Ναός, Κράτος), αποκρυσταλλώθηκαν και επιβλήθηκαν πάνω στην κοινωνία. Για να διαιωνισθούν και να αναπαραχθούν έπρεπε να εξασφαλίζουν ένα μέρος του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου: αυτή είναι η πρώτη μορφή, η πρώτη αρπαγή κοινωνικού πλούτου. Αυτή είναι η αγροτική Κυριαρχία. Δεν μπορεί να υπάρξει, εάν η αρπαγή του κοινωνικού πλούτου δεν είναι καθημερινή. Δεν αρκεί όμως. Με την εμφάνιση της Κυριαρχίας και των Κυρίων γεννιέται και ο φόβος για τον μέλλον της – είναι ο φόβος του Κυρίου. Για να διαιωνιστεί, να συνεχιστεί και να ενισχυθεί, θα πρέπει, εκτός από την αναγκαία για την αναπαραγωγή της Κυριαρχίας αρπαγή του κοινωνικού πλούτου, να καταστραφεί η ικανότητα των Υποτελών να συνεργάζονται και να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα που προκύπτουν από την ίδια την Κυριαρχία. Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι να γίνει αυτή η καταστροφή: αδυναμία επιβίωσης και φόβος. Ενώ μέχρι τώρα η αδυναμία επιβίωσης και ο φόβος, που αντιμετωπίστηκαν με την συγκρότηση της κοινωνίας (συμβίωση, συνεργασία), έτειναν να αμβλυνθούν, με την Κυριαρχία αναβιώνουν, διαμορφώνοντας μια κατάσταση κατά την οποία συνυπάρχουν προκοινωνικά και κοινωνικά στοιχεία. Ήταν το σταμάτημα μιας διαδικασίας κατά την οποία όλα τα προβλήματα που παρουσιάστηκαν αντιμετωπίστηκαν με επιτυχία.
ΥΠΑΡΧΕΙ και μια άλλη μορφή αρπαγής του αλλότριου κοινωνικού πλούτου: ο ποιμενικός τρόπος παραγωγής. Με αυτόν θα ασχοληθώ στο δεύτερο μέρος του τρίτου κεφαλαίου. Τώρα, δεν υπάρχει μόνο αρπαγή του αλλότριου κοινωνικού πλούτου. Εμφανίζεται κάτι το καινοφανές: η εξόντωση του γειτονικού γένους, της γειτονικής φυλής. Η κλιμάκωση της βίας στις στέπες πόλωνε τα ποιμενικά γένη σε δύο μεγάλες συμμαχίες που οδηγούσε σε μια πολεμική σύρραξη, αποτέλεσμα της οποίας ήταν οι επιβιώσαντες ηττημένοι να αφήνουν τα πατρικά βοσκοτόπια και να εισβάλουν στον κόσμο των αγροτικών κοινοτήτων ή των βασιλείων της αγροτικής Κυριαρχίας.
ΣΤΟ τρίτο μέρος του τρίτου κεφαλαίου θα ασχοληθώ με μια συγκεκριμένη περίπτωση ποιμενικής εισβολής σε περιοχή αυτόνομων αγροτικών κοινοτήτων, από την οποία προήλθε μια κοινωνία που η εξέλιξή της έθεσε τις βάσεις της δυτικής, ποιμενικής προέλευσης, Κυριαρχίας, του δυτικού πολιτισμού. Θα το κάνω με την ανάλυση της Ιλιάδας. Θα εξετάσω τις συνθήκες εμφάνισης αυτού του πολιτισμού και θα εστιάσω την προσοχή μου στο βασικό, στο εντονότερο χαρακτηριστικό του: την επιθυμία αύξησης της ισχύος έναντι της φύσης, των αντιπάλων Κυρίων και των Υποτελών.
ΘΑ εξετάσω τους τρόπους με τους οποίους πραγματοποιείται η αρπαγή: με τη βία και το χρήμα. Θα αφηγηθώ μια ιστορία των περιόδων του δυτικού πολιτισμού με κριτήριο αυτούς τους δύο τρόπους αρπαγής: τη δουλεία (βία και χρήμα), την φεουδαρχία (βία) και τον καπιταλισμό (χρήμα και βία).
ΣΤΟ τέταρτο, τελευταίο κεφάλαιο (Ιστορία του 21ου αιώνα) θα επιχειρήσω να συνθέσω μια ιστορία του προσεχούς μέλλοντος, των επομένων δεκαετιών. Μπορούμε να εξιστορήσουμε το μέλλον και πώς; Η απάντησή μου: ναι, μπορούμε, με τον εντοπισμό των τάσεων του οικονομικού, κοινωνικού, πολιτικού και πολιτισμικού παρόντος.
ΠΟΙΕΣ είναι αυτές οι τάσεις; Είναι οι ορατές συνέπειες του βασικού χαρακτηριστικού του δυτικού καπιταλιστικού πολιτισμού: της επιθυμίας αύξησης της διαθέσιμης Ισχύος. Θα υποστηρίξω ότι όλα τα παγκόσμια σήμερα κοινωνικά προβλήματα είναι παρεπόμενα αυτής της επιθυμίας, τα οποία μπορούν να επιλυθούν μόνο με τον εξοβελισμό αυτής της επιθυμίας. Η δυτική Κυριαρχία πλησιάζει τα αδιέξοδά της, πλησιάζει το τέλος της. Με αυτή την έννοια ζούμε μια εποχή τομής, ασυνέχειας.
Η οποία εμφανίζεται για άλλη μια μορφή ως δίλημμα, που είναι και το περιεχόμενο της παγκόσμιας πνευματικής επανάστασης: ή θα προσανατολιστούμε προς μια υπέρβαση του δυτικού καπιταλιστικού πολιτισμού και θα αντιμετωπίσουμε με τον υπάρχοντα τεράστιο και συλλογικά παραγόμενο κοινωνικό πλούτο τα παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα ή θα συνεχίσουμε με ανήκουστες καταστροφές της φύσης, με λιμούς και ένδεια, με εξοντώσεις πληθυσμών. Αυτό το δίλημμα είναι το κομβικό περιεχόμενο του σημερινού παγκόσμιου κοινωνικού πολέμου.
Η σύγκρουση μεταξύ της παγκόσμιας δυτικής καπιταλιστικής Κυριαρχίας (αύξηση της ισχύος για να υποταχθούν η φύση και οι Υποτελείς) και της παγκόσμιας πνευματικής και κοινωνικής επανάστασης (επίλυση παγκόσμιων κοινωνικών προβλημάτων που παράγει η δυτική Κυριαρχία) θα είναι κοσμογονική. Δεν θα είναι μακράς διάρκειας, με πολλές στιγμές επιτάχυνσης.
Σχολιάστε ελεύθερα!