φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΕΙΝΑΙ ένα ενδεχόμενο που δεν μας επιτρέπεται να αποκλείσουμε. Συντάσσομαι με αυτούς και αυτές που υποστηρίζουν ότι, εάν δεν κριθεί η μάχη στις πρώτες εκλογές (8 Οκτωβρίου, 43%+1), αντιμέτωποι στις επαναληπτικές θα είναι ο Κώστας Μπακογιάννης και ο Ηλίας Κασιδιάρης, ένας δεξιός, υψηλόβαθμο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, φιλόδοξος πολιτικός που θέλει να γίνει πρωθυπουργός κι ένας ακροδεξιός, νεοναζί, έγκλειστος στις φυλακές, ηγέτης της Χρυσής Αυγής, που κι αυτός φιλοδοξεί να γίνει πρωθυπουργός. Θα δούμε γιατί δεν μας παίρνει να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο που καταγράφει ο τίτλος. Εάν συμβεί αυτό, θα πρέπει να εξετάσουμε δυο πολύ κρίσιμα ζητήματα. Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Μήπως αυτή η εξέλιξη προοιωνίζεται πολύ αρνητικές και δυσάρεστες καταστάσεις, συμβάντα και γεγονότα;
ΑΣ θυμηθούμε πρώτα τι έγινε στις δημοτικές εκλογές το 2014 και 2019. Στις πρώτες, στον πρώτο γύρο, λίγους μήνες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα (Σεπτέμβριος 2013), οι δύο πρώτοι ήταν δύο αριστεροί: ο Καμίνης (21,05%) και ο Σακελλαρίδης (ΣΥΡΙΖΑ, 20%). Τρίτος ο Σπηλιωτόπουλος (ΝΔ, 16,92%) και τέταρτος ο Η. Κασιδιάρης με 16,12% (35.000 ψήφοι). Στις δεύτερες, οι δύο πρώτοι ήταν ένας δεξιός και ένας αριστερός: ο Κ. Μπακογιάννης (42,65%) και ο Νάσος Ηλιόπουλος (16,98%, ΣΥΡΙΖΑ). Τρίτος ο Π. Γερουλάνος (13, 18%, Πασόκ) και τέταρτος ο Η. Κασιδιάρης (10, 54%, 21.963 ψήφοι). Στις εθνικές εκλογές του 2019 0 ΣΥΡΙΖΑ πήρε στην Αθήνα 31, 53% (74.272 ψηφους) ενώ στις δημοτικές του ίδιου έτους 16,98% (35. 403). Στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου πήρε 19,97% (43.747). Τα στοιχεία αυτά μας λένε ότι ο Κασιδιάρης παίρνει πάντα περισσότερους ψήφους στις δημοτικές από ό,τι το κόμμα του στις βουλευτικές ενώ ο Συριζα παίρνει στην Αθήνα στις δημοτικές πάντα τους μισούς από ό,τι στις βουλευτικές. Εάν επαναληφθεί αυτό το φαινόμενο, που θα επαναληφθεί σε εντονότερο μάλιστα βαθμό μετά την έναρξη της αποσύνθεσης του πτώματος του ΣΥΡΙΖΑ, τότε είναι πολλές, πάρα πολλές οι πιθανότητες να είναι δεύτερος ο Η. Κασιδιάρης και να συμμετέχει στις επαναληπτικές, εάν ο Μπακογιάννης δεν εξασφαλίσει αυτοδυναμία με τις πρώτες.
ΚΑΙ βέβαια θα αναρωτηθούμε: πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Στον δήμο Αθηναίων αντιμέτωποι ήταν ή δύο αριστεροί ή ένας δεξιός και ένας αριστερός και άλλοτε κέρδιζε ο δεξιός κι άλλοτε ο αριστερός. Τώρα θα έχουμε έναν δεξιό κι έναν ακροδεξιό, φιλοναζί. Ποιος ευθύνεται για αυτή την κατάσταση; Η Αριστερά; Θα ευθυνόταν η Αριστερά, εάν υπήρχε. Υπάρχει όμως Αριστερά; Δεν υπάρχει. Έχει πεθάνει, οριστικά και αμετάκλητα. Θα με παρεξηγήσετε, εάν δεν εξηγηθώ και δεν διευκρινίσω τι είναι η Αριστερά.
Η Αριστερά έχει δύο πλευρές: είναι ένας πολιτισμός και είναι μια πολιτική δύναμη. Ως πολιτισμός προκρίνει και εφαρμόζει στη πράξη τη συνεργασία, την αλληλεγγύη, την ισότητα και την ελευθερία, την κοινοχρησία και την κοινοκτησία, τη συμμετοχή όλων στη λήψη των αποφάσεων, καλλιεργεί την ελευθερία και την ευρύτητα της σκέψης και του πνεύματος, την έρευνα και τον κοινωνικό πειραματισμό και αρνείται, αμφισβητεί και αποκρούει την εκμετάλλευση, την καταπίεση, τον ατομικισμό, τον ανταγωνισμό, την κτητικότητα, τον εθνικισμό, τον σεξισμό και τον ρατσισμό, εντοπίζει, μελετά και κατανοεί τα κοινωνικά προβλήματα και προτείνει λύσεις – ή και τα επιλύει, εάν αυτό είναι εφικτό, δεν περιμένει. Ως πολιτική δύναμη συντονίζει και κλιμακώνει τον διάχυτο κοινωνικό πόλεμο. Και βέβαια κόβει τους δεσμούς και τις σχέσεις με τον αντίπαλο. Η Αριστερά δεν παίζει παιχνίδια με τις ζωές των ανθρώπων, δεν σκέφτεται άλλα, άλλα λέει, άλλα εννοεί κι άλλα κάνει. Η Αριστερά δεν κάνει την πολιτική επάγγελμα, δεν την χρησιμοποιεί ως ένα τρόπο κοινωνικής ανόδου, αποφυγής της εργασίας και εξασφάλισης μεγάλου μισθού (βουλευτική αποζημίωση των 7.500 ευρών και βουλευτική σύνταξη των 4.000 ευρών).
Η ιστορική Αριστερά ήταν ανέκαθεν η σύνθεση αντίπαλων πολιτισμικών και πολιτικών αντιλήψεων, ένας πολιτικός και πολιτισμικός συγκρητισμός. Ήταν ένα πεδίο μάχης μεταξύ αυτών των αντικρουόμενων αντιλήψεων, ήταν μια διαρκής σύγκρουση, η έκβαση της οποίας άλλοτε έκλινε προς τα αριστερά, προς τα πολιτισμικά και πολιτικά χαρακτηριστικά που προανέφερα, και άλλοτε προς τα δεξιά. Όταν ψηφίζεις μνημόνια με τους αντιπάλους, όταν ιδιωτικοποιείς και πουλάς ΔΕΗ και ΟΣΕ, όταν κόβεις συντάξεις (Κατρούγκαλος), όταν στέλνεις στην ευρωβουλή γιο πάμπλουτου λαμόγιου (Κόκκαλης), όταν βάζεις σε εκλόγιμη θέση τουρκοφάγο στρατηγό κι όταν μεταξύ των υποψηφίων για την αρχηγία του κόμματος υπάρχει κι ένας εφοπλιστής που ζει στην Αμερική, τότε δεν είσαι Αριστερά, είσαι ένα πολιτικό πτώμα σε αποσύνθεση. Την εικόνα συμπληρώνει ο αυταρχισμός του ΚΚΕ και η ναρκισσιστική μεγαλομανία των εξωκοιβουλευτικών οργανώσεων της λεγόμενης Ακρας Αριστεράς. Εστίασα στον ΣΥΡΙΖΑ γιατί από τη τύχη του υποφηφίου του στις δημοτικές εκλογές θα εξαρτηθεί η συμμετοχή του Η. Κασιδιάρη στις επαναληπτικές εκλογές.
Η Αριστερά είναι Δεξιά αλλά δεν το γνωρίζει – είναι η αριστερή Δεξιά. Η πολιτική στάση και ιδεολογία της αριστερής Δεξιάς συμπυκνώνεται στην κοινοτοπία “το παν είναι να παραμείνεις άνθρωπος”. Υπάρχουν δηλαδή αυτοί που παραμένουν άνθρωποι, είναι λίγοι, μπράβο σας, και αυτοί που δεν τα καταφέρνουν να παραμείνουν άνθρωποι. Τι είναι; Άθλιοι, είναι οι περισσότεροι, με αποτέλεσμα να ζούμε σε μια άθλια χώρα, με άθλιους ανθρώπους, με άθλια συναισθήματα. Ένας χειρουργός ορθοπεδικός που βγάζει 2.000 ευρά τη μέρα, υπαρκτό πρόσωπο, χειρούργησε τη γυναίκα μου (ρήξη χιαστών στο αριστερό γόνατο), είναι άνθρωπος επειδή ψηφίζει ή είναι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ – ένας αγρότης σε μισοεγκατελειμμένο χωριό που ζει με τη σύνταξη του ΟΓΑ, 400 ευρά το μήνα, και πολλά είναι, και ψηφίζει Βελόπουλο, ΝΙΚΗ ή Σπαρτάτες δεν είναι άνθρωπος. Ο Βαρουφάκης, που έχει πέντε πολυτελή αυτοκίνητα, πιάνει το χεράκι της βιομηχάνου συζύγου του και πορεύεται στις διαδηλώσεις επί κεφαλής του κόμματός του, είναι άνθρωπος – ο εργάτης που γαμιέται όλη τη μέρα στη δουλειά και τον γαμάει κι από πάνω το αφεντικό του και ψηφίζει Σπαρτιάτες δεν είναι άνθρωπος. Και βέβαια καθόλου παράδοξο που μεταξύ αριστερής Δεξιάς και δεξιάς Δεξιάς οι ψηφοφόροι επέλεξαν τη δεξιά Δεξιά στις πρόσφατες βουλευτικές εκλογές. Εάν η κατρακύλα του ΣΥΡΙΖΑ συνεχιστεί, και με το δεδομένο ότι είναι ανύπαρκτος στην αυτοδιοίκηση, τότε ο υποψήφιος του δύσκολα θα περάσει το 10%. Ο Κασιδιάρης θα το περάσει και θα περάσει στον δεύτερο γύρο, στις 15 Οκτωβρίου.
ΘΑ είναι η αρχή ενός κοινωνικού, πολιτισμικού και πολιτικού δράματος. Ο έγκλειστος στις φυλακές Η. Κασιδιάρης έχει γίνει ένα είδος κοινωνικού ήρωα – και το γνωρίζει. Κι εμείς το γνωρίζουμε. Όλοι και όλες μαζί γνωρίζουμε ότι σε πέντε δέκα χρόνια, όλες σχεδόν οι κυβερνήσεις στην Ευρώπη θα είναι ακροδεξιές – η συνασπισμός δεξιάς και ακροδεξιάς. Ο Κασιδιάρης περιμένει να εκτίσει την ποινή του και να επιστρέψει στην πολιτική σκηνή – κι αυτός είναι ο λόγος που επιδιώκει να παραμένει στο πολιτικό προσκήνιο με όποιον τρόπο μπορεί. Ταυτίζει, υποσυνείδητα, μπορεί και συνειδητά, την περιπέτειά του, τη δίωξή του, τη ζωή του με αυτήν του Αδόλφου Χίτλερ. Να επανέλθει θριαμβευτής, τιμωρός και εκδικητής – αυτή είναι η επιθυμία του. Φαντασιώνεται ότι γίνεται πρωθυπουργός – δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία. Γελάτε αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν κλαίτε. Το κοινωνικό και πολιτικό κλίμα στην Ευρώπη τον ευνοεί – η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη θα ενισχύσει την άνοδο της ακροδεξιάς και στην Ελλάδα. Και βέβαια θα επιδιώξει να διαλύσει όλα τα άλλα ακροδεξιά κόμματα (Βελόπουλος και ΝΙΚΗ, αλλά και τα μικρότερα εξωκοινοβουλετικά), και θα τα καταφέρει, με αποτέλεσμα να καταγράψει σε κάποιες μελλοντικές εκλογές ένα ποσοστό πάνω από 15%, μπορεί να 20% και να βρεθεί στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η εξέλιξη αυτή θα έχει πολύ αρνητικές συνέπειες στην πολιτισμική και κοινωνική ζωή. Όλες οι σημερινές τάσεις (εθνικισμός, συνωμοσιολογία, σεξισμός, αυταρχισμός, ανταγωνισμός, ομοφοβία, ξενοφοβία) που τείνουν να επικρατήσουν θα ενισχυθούν ακόμα περισσότερο. Η δεξιά Δεξιά, για να μην συρρικνωθεί εκλογικά, θα υιοθετήσει πτυχές της ακροδεξιάς πολιτικής, ήδη το κάνει, ενώ η αριστερή Δεξιά, η πρώην Αριστερά, θα διαμαρτύρεται, θα ηθικολογεί, θα γκρινιάζει, θα μεμψιμοιρεί συνεχώς, μιας και δεν είναι ευχαριστημένη με τίποτα, θα το βουλώνει φοβισμένη, θα κλείνεται στον εαυτό της.
Ο πολλαπλασιασμός και η οξύτητα των κοινωνικών προβλημάτων, οι αντιδράσεις και οι εξεγέρσεις, θα εξαναγκάσουν την ακροδεξιά από τη μια να βάλει νερό στο κρασί της, όπως έχουν κάνει ήδη πολλά από αυτά τα κόματα στην Ευρώπη, και από την άλλη να εντείνει τον αυταρχισμό και την καταπίεση. Το 35% της ελληνικής κοινωνίας ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και το μέλλον του είναι ζοφερό: η ακρίβεια των βασικών αγαθών, που θα συνεχιστεί και θα ενταθεί στο μέλλον, η αναμενόμενη αύξηση της ανεργίας, η έλλειψη ενέργειας και τροφής στο εγγύς μέλλον θα κάνουν τη ζωή του επώδυνη και ανυπόφορη. Ένα άλλο 35% που περνά σήμερα καλά, κάπως καλά, θα δει το βιοτικό του επίπεδο να υποχωρεί δραστικά και δραματικά, θα βιώσει το δράμα της κοινωνικής καθόδου. Αν η δεξιά Δεξιά αντιμετωπίζει την κατάσταση με παραχωρήσεις και με επιδόματα, η ακροδεξιά θα τα αντιμετωπίσει με την άσκηση ανηλεούς βίας. Εάν η καπιταλιστική άρχουσα τάξη κρίνει ότι οι παραχωρήσεις και τα επιδόματα δεν είναι αποτελεσματικά για την εξασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης, θα προκρίνει τη χρήση της απροκάλυπτης βίας και καταπίεσης και θα ενισχύσει με όλους τους τρόπους την ακροδεξιά και τον Κασιδιάρη (οικονομικά και επικοινωνιακά, με τα ΜΜΕ που έχει στα χέρια της).
ΣΕ αυτές τις συνθήκες υπάρχει ένα ενδεχόμενο να συγκροτηθεί μια νέα Αριστερά, με τα πολιτικά και πολιτισμικά χαρακτηριστικά που προανέφερα. Υπάρχει.
Σχολιάστε ελεύθερα!