φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΟΜΟΛΟΓΩ ότι δεν γνωρίζω, εάν ο ουκρανικός λαός θέλει ειρήνη ή πόλεμο – πολύ θα ήθελα να το μάθω αλλά δεν ξέρω πώς. Όχι μόνο δεν γνωρίζω αλλά μου είναι ασαφείς και οι έννοιες τόσο του ουκρανικού λαού όσο και της ειρήνης – για τον πόλεμο δεν έχω αμφιβολίες. Να συμπεριλάβουμε στον ουκρανικό λαό και τα 20 εκ. Ουκρανών (το 40%) που έφυγαν από την Ουκρανία από το 1993 μέχρι σήμερα, μέσα σε 30 χρόνια; Δε νομίζω. Οι άνθρωποι αυτοί έφυγαν και δεν πρόκειται να ξαναγυρίσουν ποτέ πια στην Ουκρανία. Εκτός εάν τους διώξουν από τις χώρες υποδοχής αλλά αυτό δεν πρόκειται να γίνει. Θα ενσωματωθούν στις κοινωνίες που τους δέχτηκαν και οι απόγονοί τους, μέσα σε μια δυο γενιές θα αφομοιωθούν πλήρως (με μεικτούς γάμους) και θα ξεχάσουν και τη γλώσσα τους και την καταγωγή τους. Ο ουκρανικός λαός είναι όσοι και όσες δεν έχουν φύγει – είτε γιατί δεν θέλουν είτε γιατί δεν μπορούν: δεν έχουν χρήματα, όχημα, είναι μεγάλης ηλικίας. Ποιοι είναι περισσότεροι, αυτοί που δεν θέλουν να φύγουν ή αυτοί που δεν μπορούν; Δεν το γνωρίζω. Αυτούς και αυτές που δεν έχουν φύγει, το 60% του πληθυσμού του 1993, αφορά το ερώτημα: τι θέλουν, ειρήνη ή πόλεμο. Τι ειρήνη όμως θέλουν, πώς την εννοούν;
Ο σκοπός όσων θέλουν τον πόλεμο είναι σαφής και γνωστός: να διώξουν τους Ρώσους από τα εδάφη που έχουν προσαρτήσει οι εισβολείς, συμπεριλαμβανομένης και της Κριμαίας, και στη συνέχεια να ενταχθούν στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Εικάζω ότι μάλλον θα υποστηρίζουν και την επιδίωξη που προβάλλει η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία: πολιτική αλλαγή στη Ρωσία, διάλυση του κυβερνώντος κόμματος (Ενωμένη Ρωσία), παραπομπή του Πούτιν και συνεργατών του σε δίκη – η καταδίκη τους είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη, αναπόφευκτη, μιας και πρόκειται για εγκληματίες πολέμου. Πόλεμος μέχρι την τελική νίκη, έως ότου επιτευχθούν όλοι αυτοί οι στόχοι. Με άλλα λόγια: όλα ή τίποτα. Με αυτό το “όλα ή τίποτα” θα ασχοληθούμε διεξοδικά ένα άλλο πρωινό.
ΠΩΣ αντιλαμβάνονται όσοι και όσες επιθυμούν την ειρήνη. Δεν το γνωρίζω. Κι αφού δεν το γνωρίζω, θα διατυπώσω δύο εικασίες – ενδέχεται και οι δύο να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, να είναι δηλαδή η ουκρανική κοινωνία διχασμένη. Όταν κατά τη διάρκεια ενός πολέμου επιδιώκουμε την ειρήνη, την επιδιώκουμε είτε με τους δικούς μας όρους είτε με τους όρους του αντιπάλου. Εάν είμαστε ή θεωρούμε ότι είμαστε νικητές, θα επιλεγεί η ειρήνη με τους δικούς μας όρους. Εάν θεωρούμε ότι δεν νικάμε ή δεν πρόκειται να νικήσουμε, τότε αποδεχόμαστε τους όρους του ισχυρότερου, του νικητή. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο ενδεχόμενο: να έχουμε ηττηθεί αλλά να θέλουμε ειρήνη με τους δικούς μας όρους διότι ελπίζουμε, πιστεύουμε, προσδοκάμε ότι θα νικήσουμε. Στην περίπτωση αυτή η επιδίωξη της ειρήνης ταυτίζεται με την βούληση για πόλεμο – ποιος νικητής θα αποποιηθεί τη νίκη του και θα συνάψει συμφωνία ειρήνης με τους όρους του ηττημένου;
ΤΙ θέλει ο ουκρανικός λαός; Ειρήνη με τους όρους της Ρωσίας ή ειρήνη με τους όρους της Ουκρανίας; Υπάρχουν Ουκρανοί και Ουκρανές που επιθυμούν τον τερματισμό του πολέμου με τους όρους της Ρωσίας, δηλαδή την αποδοχή, την διεθνή νομιμοποίηση των εδαφών που έχουν ήδη προσαρτηθεί (πάνω από το 20% της έκτασης της Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένης και της Κριμαίας) και τη δέσμευση ότι δεν θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, ότι δεν θα εγκατασταθούν βάσεις του ΝΑΤΟ με πυρηνικά όπλα; Δεν το γνωρίζω, υποθέτω όμως ότι ή είναι λίγοι ή, όσοι και να είναι, δεν τολμούν να εκφράσουν την άποψή τους, την επιθυμία τους.
ΕΑΝ είναι έτσι, τότε ο ουκρανικός λαός θέλει ειρήνη με τους δικούς του όρους, αυτούς που προβάλλουν σθεναρώς οι πολιτικές και στρατιωτικές αρχές – απελευθέρωση των προσαρτημένων εδαφών, πολιτική αλλαγή στη Μόσχα, διάλυση του κόμματος του Πούτιν, παραπομπή σε δίκη και καταδίκη του ως εγκληματία πολέμου. Άρα: άλλοι θέλουν τη συνέχιση του πολέμου μέχρι να επιτευχθούν όλοι αυτοί οι στόχοι, και άλλοι την ειρήνη με όρους που είναι και οι σκοποί τοι πολέμου, τους οποίους η Ρωσία δεν πρόκειται ποτέ να αποδεχτεί. Άρα, αυτοί που θέλουν την ειρήνη με τους δικούς τους όρους θέλουν τη συνέχιση του πολέμου μέχρι την τελική νίκη. Και όλα αυτά δεν τα θέλουν και τα επιδιώκουν μόνο οι Ουκρανοί αλλά και τα δυτικά κράτη και το μεγαλύτερο μέρος της πλειονότητας της κοινής γνώμης, ψηφοφόρων σχεδόν όλων των πολιτικών κομμάτων, συμπεριλαμβανομένων και αριστερών και αναρχικών ομάδων.
ΗΡΘΕ η ώρα να θέσω δύο κρίσιμα ερωτήματα. Πόσοι από αυτούς που θέλουν τη συνέχιση του πολέμου θα πολεμήσουν; Μέχρι σήμερα, ποιοι είναι νικητές, οι Ουκρανοί ή οι Ρώσοι; Σε αυτά τα ερωτήματα οι απαντήσεις είναι γενικά αποδεκτές από όλους, όσοι βλέπουν τα γεγονότα κατάματα. Πριν τις εξετάσουμε, θα κάνω μια σύντομη παρέκβαση για να διαλευκάνω μια παρεξήγηση – οι παρεξηγήσεις και οι παρανοήσεις με τρομάζουν, τις απεχθάνομαι μετά βδελυγμίας.
ΑΣ υποθέσουμε ότι η ποδοσφαιρική ομάδα Εθνική Ελλάδας (ανδρών) παίζει δέκα φορές στο Γουέμπλεϊ με την Εθνική Αγγλίας. Ρωτάμε 100 Έλληνες άνδρες να μας πουν τις προβλέψεις τους. Πόσοι από αυτούς θα υποστηρίξουν ότι και τους δέκα αγώνες θα τους κερδίσει η Εθνική Ελλάδας; Ούτε ένας! Λίγοι μόνο θα πουν ότι μπορεί να νικήσουμε μια φορά ή να φέρουμε μια φορά ισοπαλία. Όλοι σχεδόν θα πουν ότι 7 -8 φορές θα νικήσει η Αγγλία. Τι σημαίνει αυτό, ότι υποστηρίζουν την Αγγλία; Σε καμιά περίπτωση! Είναι έμφρονες και σώφρονες και θα αποδεχτούν την κατανομή της ποδοσφαιρικής ισχύος, τον ποδοσφαιρικό συσχετισμό δύναμης μεταξύ των δύο ομάδων. Αυτό δεν είναι ελάττωμα, είναι προσόν και προτέρημα. Όσοι αριστεροί ή αναρχικοί προέβλεπαν ότι η Νέα Δημοκρατία θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση σε δεύτερες εκλογές, ψήφισαν Νέα Δημοκρατία; Σε καμιά περίπτωση. Απλά δεν έκλεισαν τα μάτια μπροστά στα δεδομένα, τα γεγονότα, την πραγματικότητα. Εάν κάποιος, κάποια υποστηρίζει ότι θα νικήσει η Ρωσία, αυτό σημαίνει ότι υποστηρίζει τη Ρωσία στον πόλεμο της Ουκρανίας, τάσσεται με το μέρος της Ρωσίας; Ασφαλώς και υπάρχουν πολλοί, όλων των πολιτικών φασμάτων, αριστερών και ακροδεξιών ιδίως, που τάσσονται με την πλευρά της Ρωσίας και επιθυμούν διακαώς τη νίκη της, την οποία και θεωρούν βέβαιη. Υπάρχει και μια άλλη προσέγγιση: γιατί πρέπει να πάρω το μέρος του ενός ή του άλλου νταβατζή; Έχω υποστηρίξει ευθέως και σαφώς ότι στον πόλεμο αυτό, που θα αναδειχτεί ένας από τους κρισιμότερους της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ιστορίας – κι αυτός είναι ο λόγους που επανέρχομαι και θα συνεχίσω να το κάνω, έχω υποστηρίξει λοιπόν ότι νικητές θα είναι οι Ρώσοι. Και επειδή είναι πόλεμος και ο πόλεμος έχει σχέση με το μέλλον και επειδή κανένα από αυτά τα δύο δεν μπορούμε να προβλέψουμε με ακρίβεια και βεβαιότητα, ενδέχεται να κάνω λάθος και η πρόβλεψή μου να αποδειχτεί παπαριά. Εγώ θα γίνω ρεζίλι, εσείς θα χαρείτε και, επειδή εμένα το αυτί μου δεν ιδρώνει, θα συνεχίσω να σκέφτομαι και να γράφω, να επανεξετάζω και να αναθεωρώ. Klein mein!
ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΙ στα κρίσιμα ερωτήματα που διατύπωσα. Ποιοι νικάνε μέχρι τώρα, οι Ρώσοι ή Ουκρανοί; Για να το κρίνουμε αυτό θα πρέπει να δούμε ποιοι ήταν και είναι οι σκοποί, οι επιδιώξεις των Ρώσων. Να προσαρτήσουν τις περιοχές όπου κατοικούν ρωσόφωνοι πληθυσμοί, το 20% της έκτασης της Ρωσίας και, αφού κατηγορηματικά το ουκρανικό κράτος επιδιώκει να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, να δημιουργήσει μια ζώνη ασφαλείας μεταξύ της Ρωσίας και της Ευρώπης, μια τάφρο, μια έρημη γη, μέσα στην οποία δεν θα υπάρχει ούτε περίστροφο. Δεν επιδιώκει να καταλάβει όλη την Ουκρανία (και μετά να καταλάβει και άλλες χώρες της κεντρικής Ευρώπης, όπως πιστεύουν στη Δύση). Επιδιώκει να κάνει κάτι περισσότερο και χειρότερο: να εκδιώξει τον πληθυσμό και να καταστήσει ακατοίκητη, να ερημοποιήσει τη ζώνη ασφαλείας, την αμυντική τάφρο. Αυτοί είναι οι στόχοι της Ρωσίας. Εάν επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι, εάν νικήσει η Ρωσία, θα υπάρξουν άλλες παρενέργειες: κατάκτηση και της νότιας Ουκρανίας, αρπαγή εδαφών της Ουκρανίας από γειτονικά κράτη (ήδη ξερογλείφονται), με αποτέλεσμα να περιοριστεί στο ένα τρίτο της προπολεμικής έκτασής της.
ΠΟΙΟΥΣ από αυτούς τους στόχους έχει πραγματοποιήσει; Προσάρτησε το 20% της έκτασης της Ουκρανίας, καταστρέφει πολιτικές υποδομές στις πόλεις, έχουν εγκαταλείψει τη χώρα 7,8 εκ., σύμφωνα με τον ΟΗΕ, τον πρώτο χρόνο του πολέμου, και δεν ξέρουμε πόσοι έφυγαν κατά τη διάρκεια του δευτέρου. Συνεχίζει και εντείνει μάλιστα την καταστροφή, άρα και την εκκένωση της Ουκρανίας. Κι εάν ο πόλεμος κλιμακωθεί από την πλευρά της Ουκρανίας, με την παροχή ισχυρών όπλων από τη Δύση, θα κλιμακωθεί και από την πλευρά της Ρωσίας, με αποτέλεσμα περισσότερες και μεγαλύτερες καταστροφές και μαζικότερη εκκένωση του πληθυσμού. Το ότι η Ρωσία νικάει μέχρι στιγμής, δεν σημαίνει ότι και θα νικήσει και στο τέλος. Το ποιος θα νικήσει είναι κάτι που θα το μάθουμε όταν θα συμβεί. Μέχρι τώρα νικάει η Ρωσία. Όταν η Ουκρανία απελευθερώσει τις προσαρτημένες περιοχές και εκδιώξει τους εισβολείς, ας αρκεστούμε σε αυτά, τότε θα πούμε ότι νικάει η Ουκρανία. Κάποιος θα νικήσει, αυτό είναι το μόνο βέβαιο – όλα ή τίποτα.
ΤΟ δεύτερο ερώτημα. Πόσοι από αυτούς που θέλουν να συνεχιστεί ο πόλεμος μέχρι την τελική νίκη θα πολεμήσουν; Πολύ λίγοι. Κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους του πολέμου συνελήφθησαν στα σύνορα 34.000 νεαροί άντρες που προσπαθούσαν να φύγουν για να μην καταταγούν και πολεμήσουν. Δεν ξέρουμε πόσοι από αυτούς είναι ζωντανοί. Δεν ξέρουμε πόσοι τα κατάφεραν τελικά και τη κοπάνησαν! Η διαφθορά στα στρατολογικά κέντρα είναι το κάτι άλλο – δωροδοκείς και δεν πολεμάς. Οι στρατιωτικές αρχές συλλαμβάνουν στους δρόμους και στα σούπερ μάρκετ άνδρες για να τους στείλουν στο μέτωπο. Η συντριπτική πλειονότητα των ανδρών Ουκρανών δεν θέλει να πολεμήσει, γνωρίζει ότι θα πεθάνουν ή θα ακρωτηριαστούν.
ΟΛΟΙ θέλουν να φύγουν, η συντριπτική πλειονότητα αυτών που θέλει να συνεχιστεί ο πόλεμος δεν θα πολεμήσει (λόγω φύλου και ηλικίας) και από αυτούς που πρέπει να πολεμήσουν, οι περισσότεροι δεν το θέλουν. Παρ΄όλα αυτά, όλοι θέλουν συνέχιση του πολέμου μέχρι την τελική νίκη! Κάτι δεν πάει καλά. Και υπάρχουν κι αυτοί, εκτός Ουκρανίας, που υποστηρίζουν ότι πρέπει να υπάρξει αλληλεγγύη στον ουκρανικό λαό και υποστήριξη της αντίστασης στον εισβολέα. Γιατί δεν πάνε να πολεμήσουν, όπως πήγαν οι αναρχικοί στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο; Κολυμπάτε στα καταγάλανα νερά του Αιγαίου αντί να πάτε να πολεμήσετε! Ντροπή σας!
1. δεν ειν’ ετσι, ειμαστε πολλοι που κολυμπαμε στον ιδρωτα, για ‘μας «τα καταγαλανα νερα του Αγαιου» εχουν απο χρονια εξατμισθει.
2. ειναι απο καθε αποψη απιθανο να εκκενωθουν τα προσαρτημενα στην Ρωσια εδαφη, γιατι Ι. σ’ αυτα υπαρχουν φυσικοι ποροι που δεν συμφερει να μεινουν ανεκμεταλλετοι [τα ρομποτ δεν εινα ακομη αρκετα τελεια για να κανουν αποτελεσματικα ολες τις δουλειες], ΙΙ. η επιδιωξη της συλλογικης Δυσης ειναι η με τον ενα [μισο-ενταξη στην Ε.Ε., για το ΝΑΤΟ μαλλον απιθανο] ή με τον αλλο τροπο [της εκκενωσης] απωλεια τους ως πλουτοπαραγωγικων χωρων για την Ρωσια, |||. υπαρχουν και ζητηματα πολιτισμου που ειναι παραγωγικα τριτευοντα αλλα για το καθεστως Πουτιν που επενδυει και στην ιστορικη συνεχεια & μνημη για να πειθει τους πληθυσμους του ειναι ιδεολογικα χρησιμα.
3. οσον αφορα τις καταστροφες πολιτικων υποδομων [υποδομων της μη στρατιωτικης οικονομιας], Ι. η μερικη καταστροφη του Nova Kakhovka dam ειναι πολυ επιζημια για την Ουκρανια και αντιμετωπισιμα επιζημια για τα προσαρτημενα στην Ρωσια εδαφη, ΙΙ. τo Azovstal ακομη κι’ αν καταργηθει και το μεγαλυτερο απ’ αυτο Ilyichstal ειναι και τεχνολογικα & πολεοδομικα απαρχαιωμενα, ΙIl. δεν ξερω για αλλες καταστροφες [οχι μεγαλοποιημενες ζημιες], αλλα οσον αφορα καταστροφες απο βομβαρδισμους σε πολεις, ΙΙΙa. απο τον τροπο που εχουν ληφθει οι εικονες για τα ρεπορταζ, μου φαινεται πως ειναι σχετικα μικρες, ΙΙΙb. ακομη και στην μαχη στο διασημο Bakhmut [08.05.2022 – 20.05.2023] εχω την πεποιθηση πως η Ρωσια αν κατεστερφε πολεις & τις υποδομες τους [δικτυα, κοινωφελεις εγκαταστασεις κ.λπ.] δεν θα εκανε για περισσοτερο απο ενα χρονο οδομαχιες [δινοντας και επιχειρηματα πως να οι Ουκρανοι αντιστεκονται ~> οι Ρωσοι ηττωνται] θα εξατμιζε μια δυο γειτονιες για να παψουν οι οδομαχιες, δεν το εκανε [δεν το εκανε ουτε στο Azovstal που μετα την εκκενωση του δηλωθηκε πως θα κατεδαφισθει].
4. ακομη στις μερες μας τα ακατοικητα [ή κατοικημενα μονο απο στρατιωτικες ή αλλας αποστολες] εδαφη ειναι για παντα επιζημια για τους κατοχους τους και ειναι παρα πολυ παρωχημενες οι τακτικες [και οι θεωριες που τις εξηγουν] της ερημοποιημενης ζώνης ασφαλείας ή της μεγαλης εκτασης αμυντικής τάφρου, η Ρωσια εχει πολυ ικανωτερους, απ’ τον Ουκρανικο, στρατους να αντιμετωπιζει, η Ρωσια κινδυνευει απο την χρονιως πτωχευμενη Ουκρανια μονο στα fake news των δελτιων ειδησεων που βλαπουμε & διαβαζουμε [στον ηδη διεξαγομενο proxy war η συλλογικη Δυση, κρυβεται πισω απο την Ουκρανια που ουτε εξοπλιζει επαρκως ουτε υποστηριζει επαρκως με συμβουλους,σιγα μην κανει και πολεμο δια μεσου των εδαφων της].
5. η Ρωσια δεν φαινεται να φοβαται πια την συλλογικη Δυση, την εχει αναγκη για να κανει δουλειες, οπως την εχει αναγκη καιη συλλογικη Δυση, ειναι σχετικα ανισχυρη αλλα δεν ειναι πια υποτελης [οπως ηταν στην εποχη της Σοβιετικης Ενωσης].
και συμπληρωνω
6. το τι θελει ο Ουκρανικος λαος [ή οποιοσδηποτε λαος] δεν εχει σημασια