θα γαμηθεί TOSHIBA
(γραμμένο σε μπλουζάκι)
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΜΕΣΑ στο κρανίο μας υπάρχει ένα όργανο του σώματος που είναι ό,τι πιο πολύπλοκο υπάρχει στο γνωστό μας σύμπαν – ο εγκέφαλός μας. Πιθανόν να μην μάθουμε ποτέ πώς λειτουργεί, τόσο πολύπλοκος είναι (και όχι περίπλοκος – περίπλοκο είναι ένα αναλογικό ρολόι με γρανάζια!). Χάριν της συνέχισης της ζωής, και της καλής μας της μανούλας, κληρονομήσαμε ένα όργανο που χρειάστηκε πάνω από 5 εκ. χρόνια για να φτάσει στη σημερινή του λειτουργία. Με τον εγκέφαλο σκεφτόμαστε, αν και δεν είναι αυτή η πρωταρχική του λειτουργία. Και αρχίζουμε να σκεφτόμαστε, μας λέει ο Πιαζέ, όταν είμαστε παιδιά και τότε, επειδή αρχίζουμε να σκεφτόμαστε, κάνουμε πολλές ερωτήσεις. Νομίζουμε ότι τα παιδιά ρωτάνε ασταμάτητα επειδή δεν ξέρουν και θέλουν να μάθουν – όχι! Ρωτάνε γιατί σκέφτονται και πολλές φορές μας φέρνουν σε αμηχανία! Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν την πολύ στενή σχέση της σκέψης και της διατύπωσης ερωτημάτων: εάν σκεφτώ, αναπόφευκτα θα διατυπώσω ερωτήματα – εάν διατυπώσω ερωτήματα, πρέπει να σκεφτώ. Επειδή λοιπόν εμείς εδώ πέρα έχουμε αναπτύξει την πολύ κακή συνήθεια να σκεφτόμαστε, δεν γίνεται να μην ρωτήσουμε: τι θα γίνει, εδώ, σε μας, στις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες, εάν κλείσουμε την πολεμική βιομηχανία και καταργήσουμε τον στρατό; Θα γαμηθεί το καπιταλιστικό το σύμπαν! Η δομική ανεργία θα εκτιναχθεί στο 40% και αυτό θα σηματοδοτήσει μια κοσμογονική αναταρχή, μια όξυνση του κοινωνικού πολέμου που θα επιφέρει ή το τέλος του καπιταλισμού ή την εξόντωση των περιττών και άχρηστων πληθυσμών.
Η διαπίστωση αυτή προκαλεί και πολλές ενστάσεις και πολλά ερωτήματα. Πολύ ωραία, πάρα πολύ ωραία, τέτοια θέλουμε. Κατ΄ αρχάς, αυτό το 40% είναι παντελώς αυθαίρετο. Σωστά, πολύ σωστά. Και μάλιστα αποτέλεσμα αυτολογοκρισίας γιατί σκέφτηκα να γράψω 50% κι έκανα πίσω! Εσείς πόσο λέτε να φτάσει η δομική ανεργία; Δεν το γνωρίζετε. Ούτε εγώ. Μπορούμε όμως να το μάθουμε; Ασφαλώς και μπορούμε – εγώ δεν μπορώ. Εάν αναλάβουν κάποιοι, κάποιες αυτή την εργασία, σε λίγες μέρες μπορούμε να μάθουμε το ποσοστό της ανεργίας εάν κλείσουμε την πολεμική βιομηχανία και καταργήσουμε τον στρατό. Δεν θα την αναλάβουν όμως και έτσι δεν θα το μάθουμε ποτέ αυτό το ποσοστό. Διότι αυτή η έρευνα είναι αδιανόητη, κατά συνέπεια, ανόητη: το ενδεχόμενο να σταματήσουμε την πολεμική παραγωγή και να καταργήσουμε τα στρατά είναι παντελώς απίθανο. Το είναι παντελώς απίθανο κάτι μας λέει και θα δούμε παρακάτω τι μας λέει. Θα μπορούσαμε όμως να την κάνουμε -και πρέπει να την κάνουμε. Υπολογιστές υπάρχουν, στατιστικά στοιχεία υπάρχουν, τα πάντα υπάρχουν – ενδιαφέρον, θεωρητικό και πολιτικό, δεν υπάρχει. Πού να το βρει η νεκροζώντανη, ημιθανής Αριστερά; Τα πτώματα δεν έχουν ενδιαφέροντα.
Η έρευνα θα είχε δύο πιθανά αποτελέσματα. Υπάρχει το ενδεχόμενο να μας δείξει ότι η δομική ανεργία θα ανέβει 2% ή 5% ή το πολύ 10% κι αυτό είναι ένα πρόβλημα αντιμετώπισιμο μέσα στα πλαίσια της οικονομίας και του κράτους. Αυτό το ενδεχόμενο είναι παντελώς απίθανο. Θα παραθέσω ένα απόσπασμα από άρθρο ενός συνταξιούχου καραβανά, του William Astore, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Salon (24/1/2012: America, arms-dealer to the world. Munitions is the one U.S. industry that’s booming — with devastating global consequences):
Despite a decline in global arms sales in 2010 due to recessionary pressures, the U.S. increased its market share, accounting for a whopping 53 percent of the trade that year. Last year saw the U.S. on pace to deliver more than $46 billion in foreign arms sales. Who says America isn’t number one anymore?
ΤΟ 2010, εποχή ύφεσης, το 53% των εξαγωγών των ΗΠΑ ήταν προϊόντα των πολεμικών βιομηχανιών. Δεν πούλησαν όμως όπλα και άλλα μαραφέτια σε στρατούς των περισοτέρων κρατών της υφηλίου αλλά και στον δικό της στρατό – είναι οι γνωστές αμυντικές δαπάνες. Η πολεμική βιομηχανία όμως, όπως και ο στρατός, είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με άλλες βιομηχανίες, χωρίς τις οποίες δεν μπορεί να υπάρξει, τον Θεό μπάρμπα νά χει. Κι όταν γράφω άλλες, δεν εννοώ μερικές άλλες, εννοώ τις περισσότερες, αν όχι όλες! Για να παραχθούν τα όπλα, το οχήματα εδάφους, τα παντός είδους πολεμικά σκάφη, τα παντός είδους πολεμικά αεροσκάφη, οι δορυφόροι πρέπει να δουλεύουν στο φουλ οι βιομηχανίες μετάλλου (σίδηρος, χαλκός, αλουμίνιο, σπάνες γαίες), πλαστικών, ηλεκτρονικών, η δορυφορική βιομηχανία, η βιομηχανία παραγωγής εργαλειομηχανών, ρομπότ, μέσων μεταφοράς και για να συντηρηθεί ο στρατός απαιτείαι η απρόσκοπτη λειτουργία των τροφίμων, του ρουχισμού, της διασκέδασης και πολλών άλλων. Εάν κλείσει η πολεμική βιομηχανία και καταργηθεί ο στρατός στις δυτικές κοινωνίες, αυτές που διαθέτουν πολεμική βιομηχανία, η οικονομία θα συρρικνωθεί στο 50%, και λίγο είναι, με συνέπειες κοσμογονικές.
ΓΙΑ να αποτραπεί αυτός ο εφιάλτης, οι πολεμικές βιομηχανίες πρέπει να πουλάνε όπλα σε στρατούς που δεν θα τα χρησιμοποιήσουν: ο ελληνικός στρατός αγοράζει όπλα από το 1950, ας πούμε, και μέχρι σήμερα δεν τα χρησιμοποίησε, και δεν πρόκειται. Και κάθε χρόνο οι αμυντικές δαπάνες αυξάνονται! Τα όπλα παλιώνουν, τα αντικαθιστούμε με νέα πιο σύγχρονα και πιο ακριβά. Και κάποια από αυτά πρέπει να χρησιμοποιούνται – και όχι μόνο στις ασκήσεις με πραγματικά πυρά! Πρέπει να γίνονται πόλεμοι, μόνο και μόνο για να μην καταρρεύσει η καπιταλιστική οικονομία. Ο δυτικός κόσμος πρέπει να αναζητά εχθρούς για να διεξαγάγει πολέμους – Σερβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, Γάζα, Ιράν. Ποιον θα βομβαρδίσουμε σήμερα;
Οι δυτικές κοινωνίες είναι αιχμάλωτες των πολεμικών τους βιομηχανιών, άρα και των στρατών τους. Είναι πολεμικές κοινωνίες, δεν μπορούν να αναπαραχθούν χωρίς την ασταμάτητη παραγωγή της πολεμικής βιομηχανίας, δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς τον πόλεμο. Και αυτή η κατάσταση δεν είναι κάτι που προέκυψε πρόσφατα. Άρχισε με την μαζική μηχανοποιημένη παραγωγή όπλων και οχημάτων, μια παραγωγή που συνέβαλε στη έναρξη και ανέλιξη της βιομηχανικής επανάστασης στα τέλη του 18ου αιώνα. Το στοιχείο αυτό δεν μπόρεσε να το λάβει υπ΄όψει του ο Ιμάνουελ Κάντ όταν έγραψε, το 1795, την σύντομη πραγματεία του Zum ewigen Frieden ( Για την αιώνια ειρήνη, εκδ. Αλεξάνδρεια, μετ. Λ. Αναγνώστου). Για να υπάρξει η αιώνια ειρήνη, γράφει ο φιλόοφος Κάντ, πρέπει να γίνει αυτό κι αυτό, πρέπει τα κράτη να συμπεριφερθούν έτσι κι έτσι, κοκορέτσι, κι όχι αλλιώς, κι αν γίνουν όλα αυτά, δεν θα γίνεται πια πόλεμος μεταξύ κρατών και θα έχουμε αιώνια ειρήνη. Όπως καλά γνωρίζουμε, δεν εισακούστηκε. Εάν ζούσε τώρα, είμαι βέβαιος ότι δεν θα έγραφε “Για την αιώνια ειρήνη” αλλά “Για τον αιώνιο πόλεμο”, όπου θα επιχειρηματολογούσε υπέρ της γνώμης ότι ο δυτικός κόσμος, ο δυτικός πολιτισμός, οι δυτικές κοινωνίες δεν θα σταματήσουν ποτέ να πολεμούν – εάν το κάνουν θα αυτοκαταστραφούν. Εάν συνεχίσουν πολεμούν, πάλι θα αυτοκαταστραφούν: ο κοινωνικός πλούτος που θα έπρεπε να χρησιμοποιηθεί και να διοχετευτεί προς την επίλυση των πολλών και ιδιαζόντως και διαρκώς επιδεινωνόμενων παγκόσμιων προβλημάτων θα χρησιμοποιηθεί για την παραγωγή εξοπλισμών.
ΘΑ πρέπει να δούμε και μια άλλη πτυχή του ζητήματος. Η διαρκής παραγωγή της πολεμικής βιομηχανίας εξασφαλίζει την βέβαιη αποτροπή της συρρίκνωσης του καπιταλισμού και την βέβαιη αποτροπή της έλευσης της κοινωνίας της αεργίας. Η οποία όμως είναι αναπόφευκτη, εάν αυτοματοποιηθούν πλήρως το σύνολο της βιομηχανικής παραγωγής και οι υπηρεσίες. Εάν, όταν. . . Και ενδέχεται να φτάσουμε σε μια κοινωνία, σε έναν πολιτισμό όπου ελάχιστοι (10%) θα δουλεύουν, αυτοί που θα πολεμούν θα είναι επίσης ελάχιστοι (χειριστές οπλικων συστημάτων, που θα σκοτώνουν, θα καταστρέφουν και θα εξοντώνουν με φρέντο ντεκαφεϊνέ με καστανή ζάχαρη και γάλα κατσικίσιο βιολογικό από πλαγιά του Ολύμπου) ενώ οι πόλεμοι καταστροφής (πόλεμοι μεταξύ κρατών που απέχουν πολύ μεταξύ τους, πόλεμοι με χρήση μόνο διηπειρωτικών πυραύλων, χωρίς πυρηνικές κεφαλές) δεν θα σταματούν ποτέ! Προς αυτόν τον παραλογισμό οδεύουμε ολοταχώς. Θα ήθελα πολύ να ζήσω να το δω κι αυτό.