φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΘΕΛΕΙ; Ναι, τη φαντασίωση να γίνει πρωθυπουργίνα την έχει κάνει : είναι πολύ λίγοι οι ενήλικες Έλληνες και πολύ λίγες οι ενήλικες Ελληνίδες που δεν την έχουν κάνει. Δεν τους/τις κατηγορώ – κι εγώ την έχω κάνει! Αν όχι πρωθυπουργός ή πρωθυπουργίνα, βουλευτής και βουλευτίνα χίλια τα εκατό – είναι πιο εφικτό! Φαντάζομαι λοιπόν, σκέφτομαι δηλαδή (η φαντασία είνα μια μορφή προγλωσσικής σκέψης), στις εκλογές της άνοιξης του 2027 το κόμμα ΟΞΥΓΟΝΟ με επί κεφαλής την Μαρία Καρυστιανού να παίρνει 18% και να εκλέγει 30, λέμε τώρα, βουλευτές και βουλευτίνες, οι οποίοι και οι οποίες θα βγάζουν το μήνα κάνα εφτάρι, οχτάρι (με κάτι έξτρα συνεδριάσεις) χιλιαρικάκια (ευρά). Θα μπορούσε αυτοί οι 30 να είναι γονείς θυμάτων του ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ της σιδηροδρομικής σύγκρουσης στα Τέμπη το 2023; (Ο χαρακτηρισμός του ΟΣΕ ως μπουρδέλου αδικεί κατάφωρα τα μπουρδέλα, η λειτουργία των οποίων είναι άψογη). Και βέβαια θα μπορούσε. Αλλά δεν θα είναι: οι περισσότεροι γονείς ΔΕΝ θα το κάνουν. Ποιοι και ποιες θα το κάνουν; Α, είναι μύρια τα άφθαρτα και αδιάφθορα λαμόγια της ελληνικής κοινωνίας, ευφυέστατα κοράκια που καραδοκούν και που θα τους δοθεί μιας πρώτης τάξης ευκαιρία να τρέξουν με αυταπάρνηση και αυτοθυσία να σώσουν την ΕΛΛΑΔΑ, τη ΧΩΡΑ μας, από τον κατήφορο που έχει πάρει. Ποια όμως από τις δύο Ελλάδες, από τις δύο χώρες θέλουν να σώσουν; Των καπιταλιστών, των αφεντικών ή των εργαζομένων, των παραγωγών του κοινωνικού πλούτου; Με απασχολούν πολλά ερωτήματα που εγείρει το ενδεχόμενο της ίδρυσης του κόμματος ΟΞΥΓΟΝΟ και με αυτά θα ασχοληθώ σήμερα. Ποια θα είναι η στρατηγική επιδίωξη του κόμματος; Η απονομή δικαιοσύνης για το έγκλημα των Τεμπών; Θα είναι ένα κόμμα ειδικού σκοπού ή κόμμα με περισσότερες και μεγαλύτερες φιλοδοξίες που θα αναλάβει τον συντονισμό του κράτους, οι κομβικές επιδιώξεις του οποίου είναι η απρόσκοπτη λειτουργία της οικονομίας, της καπιταλιστικής οικονομίας βεβαίως, και η αναπαραγωγή της κοινωνίας, της καπιταλιστικής κοινωνίας βεβαίως βεβαίως; Θα αλλάξει αυτές τις κομβικές επιδιώξεις του κράτους και θα προκρίνει άλλες – ποιες; Αυτοί κι αυτές που θα συμμετάσχουν στην ίδρυση του κόμματος τι πιστεύουν ότι είναι η πολιτική; Γνωρίζουν ότι είναι ο συντονισμός του ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ που διεξάγεται μεταξύ τάξεων, κοινωνικών ομάδων, πολιτισμικών παραδόσεων; Γνωρίζουν τις αφόρητες πιέσεις που θα δεχτούν και θα υποστούν ή νομίζουν ότι η πολιτική είναι μια πολύ ευχάριστη δραστηριότητα σχόλης και ελεύθερου χρόνου, εκδρομή και πικνίκ; Θα αντέξουν ή θα προσαρμοστούν στο πολιτισμένο περιβάλλον της καπιταλιστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας;
Ο τίτλος, φίλες και φίλοι, δείχνει ότι πρόκειται για ένα κόμμα ειδικού σκοπού, άρα ειδικής περίστασης, που ιδρύεται ευκαιριακά, χωρίς πρόγραμμα που να καλύπτει όλα τα κοινωνικά πεδία και επίπεδα. Εάν ο ειδικός σκοπός επιτευχθεί, τότε δεν θα έχει λόγο ύπαρξης και θα αποχωρήσει. Θα αποχωρήσει από το πολιτικό προσκήνιο; Όχι! Θα πρόκειται για μεγάλη επιτυχία, τεράστια, και με πολιτικό κεφάλαιο μια μεγάλη πολιτική επιτυχία, δεν φεύγεις. Πας για άλλα, πιο μεγάλα. Εάν δεν επιτευχθεί ο σκοπός, το κόμμα θα παρατείνει τη ζωή του. Η γνώμη μου είναι ότι δεν θα επιτευχθεί. Θα παρατείνει τη ζωή του έως ότου οι διαμάχες μέσα στο κόμμα, οι ίντριγκες, οι συνωμοσίες, οι ανταγωνισμοί, τα ριξίματα και οι προσωπικές φιλοδοξίες το κάνουν ρόμπα, γίνει ρεζίλι των σκυλιών και εξαφανιστεί, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά την παροιμία που λέει στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα – και η άλλη καλή είναι: όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα τον τρώνε οι κότες.
ΤΟ κόμμα ΟΞΥΓΟΝΟ, ως ειδικού σκοπού, θα είναι ένα κόμμα ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ. Αυτό σημαίνει ότι η αποτυχία του είναι προδιαγεγραμμένη, είναι απολύτως βέβαιη. Η διαμαρτυρία θα ανέβει επίπεδο. Από το δρόμο και τις πλατείες, από τις διαδηλώσεις και τις ταραχές θα πάει στο κοινοβούλιο. Γιατί; Για να ανέβει το επίπεδο της διαμαρτυρίας, για να κλιμακωθεί και να γενικευτεί η ένταση της διαμαρτυρίας. Η διαμαρτυρία όμως, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, είναι μια ετεροκαθοριζόμενη δραστηριότητα, είναι μια πρακτική που το περιεχόμενο της το ορίζει ο αντίπαλος. Η διαμαρτυρία δεν αμφισβητεί τη σχέση αλλά την αναπαράγει και την διαιωνίζει, την ενισχύει και τη συνεχίζει. Η διαμαρτυρία είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους να κάνεις μια τρύπα στο νερό, να κάνεις οπή περιωπής.
ΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ δεν θα είναι ούτε καν κόμμα μεταρρυθμίσεων, ήπιων και περιορισμένης εμβέλειας, σοσιαλδημοκρατικού προσανατολισμού, όπως είναι όλα τα κόμματα της κεντραριστεράς. Επειδή θα είναι κόμμα ειδικού σκοπού και διαμαρτυρίας, θα το ψηφίσουν αυτοί και αυτές που ψήφιζαν Αριστερά και απέχουν. Θα το ψηφίσουν οι νέοι οι νέες, μιας και η πλειονότητα των θυμάτων των Τεμπών ήταν νέοι και νέες και δεν ασχολούνται με την πολιτική – και δεν έχουν ιδέα τι είναι πολιτική. Με λίγα λόγια, θα αντλήσει τις ψήφους κυρίως από το χώρο της αποχής, της απολιτίκ αποχής, όχι της πολιτικοποιημένης. Είναι ο κόσμος της διαμαρτυρίας.
Η σταδιοδρομία του κόμματος θα είναι σύντομη. Μια, το πολύ δύο τετραετίες. Θα εκλεγούν κάποιοι βουλευτές και βουλευτίνες, θα παίρνουν τη βολευτική τους αποζημίωση για κάποια χρόνια και μετά, γεια σας, που σε ξέρω που με ξέρεις. Ποια είναι αυτά τα πρόσωπα που θα σπεύσουν να βάλουν υποψηφιότητα για το βουλευτιλίκι; Τι ρόλο βαράνε; Τους ξέρουμε – και πολύ καλά μάλιστα: θα σκάσουν μύτη και θα τους μάθουμε όλοι και όλες. Τους παρουσιάζεται μια ευκαιρία να κάνουν μια ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΡΠΑΧΤΗ. Γνωρίζετε τι είναι η αρπαχτή – δε μπορεί! Μέχρι και τα λεξικά την καταγράφουν: η γρήγορη και συχνά με παράνομο τρόπο απόκτηση χρημάτων. Στη περίπτωση της πολιτικής αρπαχτής η απόκτηση χρημάτων είναι και γρήγορη και με παράνομο τρόπο (φακελάκια των επιχειρήσεων για ψήφιση νομοσχεδίων). Τέσσερα χρόνια είναι 48 μηνιάτικα, επί 7 χιλιαρικάκια = 335.000 ευρά δεν είναι και λίγα. Κι άμα τα χρόνια γίνουν οχτώ, πάμε στα 670.000 το λιγότερο. Σας έρχεται στο νου κάποιο λαμόγιο που όλοι το παίνευαν και το θαύμαζαν και μετά απογοητεύτηκαν – αυτοί έφαγαν σκατά κι αυτός ευρόπουλα πολλά; Ο Ψαριανός! Αυτός που φαίνεται ωραίος τύπος δεν αποκλείεται να κρύβει, επιμελώς και επιτυχώς, ένα μεγάλο λαμόγιο, έναν απατεώνα. Και μόλις του δοθεί ευκαιρία, την αρπάζει και κονομάει. Τον κάνουμε μάγκες εμείς με την ψήφο μας; Εμείς, ποιος άλλος;
ΟΣΟΙ και όσες θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική το κάνουν για να κονομήσουν – εάν έχουν λεφτά, για να αποκτήσουν εξουσία, ισχύ. Γιατί οι περισσότεροι βουλευτές είναι δικηγόροι και γιατροί – και δημοσιογράφοι; Γιατί να είσαι δικηγόρος ή γιατρός ή δημοσιογράφος και να γαμιέσαι στη δουλειά, να ζεις μέσα στο άγχος και στην κούραση και να μην βγάζεις τα ίδια ή και περισσότερα ξύνοντας τα και πίνοντας ουισκάκια γύρω από τα μπαρ της Βουλής; Η Μαρία Καρυστιανού δεν θα το κάνει για να κονομήσει, θα κονομήσει όμως, θέλει δε θέλει! Αντιλαμβάνεστε την παγίδα; Την αντιλαμβάνεστε! Εδώ θα είμαστε και θα δούμε πόσοι δικηγόροι και δημοσιογράφοι, μπορεί και συγγραφείς, και των δύο φύλων, θα τρέξουν να στηρίξουν και να συνδράμουν την Μαρία Καρυστιανού! Δεν θα εντάξει στα ψηφοδέλτια του κόμματος εργάτες και αγρότες, μετανάστες και βιοτέχνες, δεν θα εντάξει άγνωστους και άσημους. Θα εντάξει μορφωμένους ανθρώπους, καλλιεργημένους, γνωστούς και αναγνωρισμένους: δικηγόρους, γιατρούς, δημοσιογράφους, μπορεί και ινφλουένσερς και συγγραφείς. Κοσμοσυρροή!
ΤΟ ΟΞΥΓΟΝΟ θα είναι ένα καθαρόαιμο μικροαστικό κόμμα. Δεν έχουν το δικαίωμα οι μικροαστοί να ιδρύουν κόμματα, να γίνονται βολευτές και βολευτίνες και πρωθυπουργοί, σαν τον σύντροφο Τσίπρα, που κι αυτός θέλει να κάνει κόμμα και να ξαναγίνει πρωθυπουργός; Ασφαλώς και το έχουν. Κι όταν τα καταφέρνουν, τα καταφέρνουν μια χαρά – βγάζουν καλά λεφτά με την πολιτική. Δεν είναι μαλάκες, είναι έξυπνοι! Και δεν υπάρχουν πιο έξυπνοι από τους απατεώνες, δεν υπάρχει μεγαλύτερη εξυπνάδα από την εξαπάτηση. Η εξαπάτηση είναι η κατ΄ εξοχήν ικανότητα της μικροαστικής τάξης. Δεν διαθέτουν ούτε βία ούτε πλούτο για να ανέλθουν κοινωνικά – κι όταν δεν διαθέτεις την ικανότητα να ασκήσεις βία ή δεν έχεις χρηματικό κεφάλαιο, ο μόνος τρόπος επίτευξης κοινωνικής ανόδου είναι η απάτη, η εξαπάτηση, η λαμογιά. Άλλα λένε, άλλα κάνουν – άλλα σκέφτονται, άλλα λένε – υπόσχονται και δεν τηρούν τις δεσμεύσεις τους. Γι’ αυτό ο λαός τον Ανδρέα Παπανδρέου τον έλεγε “παπατζή”!