φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΕΝΑ από τα ζητήματα με τα οποία θα ασχοληθούμε φέτος το χειμώνα (άρχισε εδώ πάνω στα βουνά, άναψα σόμπα), είναι ο ιστορικός φασισμός και ο ιστορικός ναζισμός. Ένα άλλο είναι ο Θεός, ένα άλλο ο πόλεμος. Εάν προσθέσουμε και την επιστήμη και την τεχνική, θα μπορέσουμε να σχηματίσουμε μια αρκετή ευκρινή εικόνα του μέλλοντος, την οποία θα την περιέγραφα, θα την αναπαρίστανα λεκτικά, ως εξής: την έχουμε βάψει, κάτσει, πατήσει, πουτσίσει – θα βρεθούμε σε πολύ δύσκολη θέση, σε αδιέξοδο, θα χάσουμε πολλές ελευθερίες και δικαιώματα, θα υπάρξει ένδεια και στέρηση, θα υπάρξει αδιανόητη επιτήρηση. Πολλά από αυτά, όλα δηλαδή, είναι ήδη κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα. Μας έχουν τελειώσει; Έχουμε ηττηθεί; Όχι, φίλες και φίλοι, όχι, κατηγορηματικά όχι! ΟΧΙ! Με μασάτε, ελάτε να δούμε με ανοιχτό μυαλό (σκέψη) και ανοιχτή καρδιά (συναίσθημα) κάποιες πτυχές που τις προσπερνάμε, που δεν τις δίνουμε τη δέουσα προσοχή. Ο Μοντέν συνήθιζε να αναρωτιέται, Que sais-je?, “τι ξέρω, μήπως ξέρω κι εγώ;” και ίσως αυτή η ερώτηση να ώθησε τον Ερνέστ Ρενάν να υποστηρίξει ότι το ερωτηματικό είναι το σημαντικότερο από όλα τα σημεία στίξης.
ΘΑ στρέψουμε, φίλες και φίλοι, το βλέμμα μας και την προσοχή μας στον αντίπαλο, στον εχθρό. Υπάρχει αντίπαλος, εχθρός – αυτοί και αυτές που λένε ότι δεν υπάρχει, ότι η κυριαρχία είναι απρόσωπη, άρα δεν μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε, θα πρέπει, τώρα που άρχισαν οι πόλεμοι – η Ουκρανία είναι η αρχή – και η πολεμική βιομηχανία δουλεύει στο φουλ και όλα τα κράτη εξοπλίζονται με φρενήρεις ρυθμούς, τώρα λοιπόν θα αντιληφθούν ότι για να γίνει ένας πόλεμος θα πρέπει κάποιος να πάρει την απόφαση, κάποιοι πρέπει να αποφασίσουν, ο πόλεμος δεν είναι φυσικό ή βιολογικό είδος που φυτρώνει τον Μάιο. Για όλα τα ζητήματα κάποιοι αποφασίζουν – θέλετε να το καταλάβετε ή δεν θέλετε;? Εάν δεν θέλετε, να πάρετε το κουβαδάκι σας να πάτε παραπέρα να παίξετε με την άμμο – εκεί παίζουν, θα κάνετε καλή παρέα, και ο Φουκό, και ο Νέγκρι με τον Χάρντ, και ο Ντελέζ με τον Γκουαταρί, και ο Αγκάμπεν, θα είναι μαζί σας και η Νικόλ Λορώ και ο Άκης Γαβριηλίδης.
ΔΕΝ υπάρχει πόλεμος χωρίς αποφάσεις. Μήπως υπάρχει κοινωνικός πόλεμος χωρίς αποφάσεις; Κατά κανένα τρόπο, κατηγορηματικά. Κάποιοι αποφάσισαν την ολομέτωπη και σφοδρότατη επίθεση κατά των συνταξιούχων, εργαζομένων και ελευθέρων επαγγελματιών, αυταπασχολούμενων και πολύ μικρών βιοτεχνιών και επιχειρήσεων που υποστήκαμε, και ηττηθήκαμε, πριν δέκα πέντε χρόνια (“μνημόνια”, “χρεοκοπία του κράτους και της χώρας” – όταν ακούω τη λέξη “χώρα” μου έρχεται να ξεράσω) – δεν έπεσε από τον ουρανό. Και στον πόλεμο και στον κοινωνικό πόλεμο, οι αντίπαλοι αποφασίζουν το τι θα κάνουν και πώς θα τον διεξαγάγουν. Αυτές οι αποφάσεις των αντιπάλων ώθησαν τον ναζιστή νομικό Καρλ Σμιτ να γράψει ότι κυρίαρχος είναι αυτός που αποφασίζει. Μετά το ξανασκέφτηκε, εντόπισε το ελλιπές του ορισμού και σκέφτηκε το εξής: ναι, αλλά ο κυρίαρχος που αποφασίζει μπορεί να ηττηθεί! Σε αυτή την περίπτωση άλλος αποφασίζει, άλλος είναι ο κυρίαρχος τώρα. Θα επιμείνω σε αυτό το σημείο, όχι πολύ, γιατι θα μας βοηθήσει να ξαναδιαβάσουμε την ιστορία του 20ού αιώνα και να κατανοήσουμε τι συμβαίνει σήμερα και τι θα γίνει αύριο. Κυρίαρχος είναι αυτός που αποφασίζει αλλά και ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι αποφάσισαν και λίγα χρόνια μετά και ο Μάο Τσε Τούνγκ αποφάσισε και μετά τον β΄παγκόσμιο πόλεμο πολλοί αποικιοκρατούμενοι λαοί αποφάσισαν και ο δυτικός Κύριος πήρε πούλο. Ξέρετε τι σημαίνει “πήρε πούλο”;? Πήρε το πουλί του, με το οποίο γαμούσε κι έδερνε, και την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια, περιορίστηκε στο σπιτάκι του. Δεν θα ήθελα να σχολιάσω αυτή τη στιγμή τον χαρακτήρα και τους μετασχηματισμούς των καθεστώτων που επιβλήθηκαν μετά από επαναστατικές εξεγέρσεις και ανταρτοπολέμους καθ΄ όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα. Εκείνο που θέλω να τονίσω με έμφαση είναι αυτό: Η Δύση ήθελε να κατακτήσει όλον τον πλανήτη και υπήρξε μια σύντομη περίοδος, τέλη 18ου μέχρι τις αρχές του 20ού, που (η ευρωπαϊκή Δύση) τον είχε κατακτήσει – η αγγλική, κυρίως, αποικιακή αυτοκρατορία. Η διαπίστωση αυτή εγείρει πολλά ερωτήματα.
ΘΑ θέσω λοιπόν πέντε (5) ερωτήματα και αυτά τα πέντε ερωτήματα θα μας απασχολήσουν όχι μόνο αυτόν τον χειμώνα αλλά τα επόμενα χρόνια. Ερώτημα πρώτο: γιατί η Δύση ήθελε να κατακτήσει όλον τον πλανήτη;? Ερώτημα δεύτερο: πώς μπόρεσε και τον κατέκτησε;? Τρίτο ερώτημα: Γιατί, πώς ηττήθηκε και υποχώρησε;? Τέταρτο: Πώς συνέχισε την κατάκτηση;? Και το πέμπτο, το πολύπτυχο και το σημαντικότερο, λόγω επικαιρότητας, όλων: θέλει και πάλι η Δύση, με επί κεφαλής τώρα τις ΗΠΑ, να κατακτήσει με τη βία τον πλανήτη; Γιατί να το θέλει; Θα μπορέσει να τον κατακτήσει; Το έχει αποφασίσει; Ποιοι το αποφάσισαν;
ΑΥΤΟ, φίλες και φίλοι, είναι το κομβικό ερώτημα της εποχής μας, του 21ου αιώνα. Για να απαντήσουμε σε αυτό πρέπει πρώτα να εξετάσουμε τα τέσσερα άλλα που προηγούνται χρονικά και λογικά. Δεν είναι του παρόντος. Θα θίξω όμως κάποιες άλλες πτυχές του ζητήματος που θα μας βοηθήσουν να διατυπώσουμε τις απαντήσεις στα επιμέρους ερωτήματα. Υποστηρίζω ότι η Δύση έχει αποφασίσει να κατακτήσει όλον τον πλανήτη. Είναι βέβαιη ότι θα νικήσει, ότι θα κατακτήσει όλον τον πλανήτη; Ναι, είναι βέβαιη και αποφασισμένη. Θα δούμε γιατί. Δεν θα γίνει αύριο: είναι μια στρατηγική επιδίωξη, ένα σχέδιο που θα πραγματοποιηθεί μετά από πολλές δεκαετίες, ίσως να μας πάρει και όλον τον 21ο αιώνα. Πρόκειται για απόφαση οντολογικής, υπαρξιακής φύσης: εάν δεν το κάνει, και ο καπιταλισμός και ο δυτικός πολιτισμός θα εξαφανιστούν. Εάν το κάνουν, θα δουν ημέρες δόξας λαμπράς.
ΥΠΑΡΧΕΙ όμως ένα μικρό προβληματάκι. Κάποιοι απο αυτούς, τους συμβούλους της άρχουσας τάξης που αποφασίζει, αναρωτιούνται, εάν μπορεί η κυριαρχία να είναι απόλυτη, απεριόριστη, ανίκητη δηλαδή. Και απαντούν ως εξής: η απόλυτη κυριαρχία είναι αντίφαση εν τοις όροις. Για να υπάρχει κυριαρχία θα πρέπει ο Κύριος να επιβάλει την κυριαρχική σχέση σε κάποιον, τον Υποτελή (Παραγωγό του κοινωνικού πλούτου). Με την επιβολή της κυριαρχικής σχέσης ο Κύριος εξαρτάται από τον Υποτελή, τον αντίπαλο και εχθρό, δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτόν, χωρίς αυτόν θα φάει τ αρχίδια του και θα τον φάει η βρόμα. Το ξέρει πολύ καλά αυτό. Θα υπήρχε απόλυτη κυριαρχία, εάν δεν τους χρειαζόταν. Εάν, λόγου χάριν, τους αντικαταστήσει με ρομπότ ή γίνει αθάνατος – δεν θα χρειάζεται να τρώει, θα είναι αθάνατος αφού! Αλλά και οι δύο λύσεις είναι επιθυμίες που δεν πρόκειται να εκπληρωθούν ποτέ των ποτών. Και στις δύο περιπτώσεις χωρίς Υποτελείς, δεν θα είναι Κύριος. Δεν υπάρχει απόλυτη κυριαρχία. Είναι μια φαντασίωση του Κυρίου που προσωποποιείται ανθρωποποιημένη με τον Θεό – μόνος και αθάνατος. Αλλά όχι Κύριος! Τον πούτσο κλαίγανε.
ΕΧΕΙ λοιπόν απέναντί Του όλα αυτά τα κράτη του πλανήτη που θέλει να κατακτήσει, έχουν σαφώς σχηματιστεί τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα, ξέρουμε ποια είναι, αλλά και πάλι υπάρχει ένα προβληματάκι το οποίο πρέπει να επλυθεί: ο κοινωνικός πόλεμος. Η κατάκτηση του πλανήτη δεν μπορεί να γίνει εάν δεν συμφωνήσει, με το καλό ή με το στανιό, και ο κοινωνικός αντίπαλος – οι Υποτελείς, οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου και άλλα κοινωνικά στρώματα εργαζομένων, συνταξιούχων, αέργων . . . Ο εν εξελίξει εκφασισμός της κοινωνίας και απολυταρχισμός της πολιτικής εκφράζει την απόφαση των Κυρίων να καθυποτάξουν με τη βία, την τρομοκρατία, τη στέρηση και την ένδεια τους Υποτελείς τους και να τους αναγκάσουν να ταχθούν στο πλευρό τους.
ΟΠΟΤΕ, ένα άλλο κομβικής σημασίας ερώτημα εγείρεται: εμείς θα αποφασίσουμε να ταχθούμε στο πλευρό των Κυρίων μας και θα συμφωνήσουμε να κατακτήσουν όλον τον πλανήτη με τη βία και με τον πόλεμο που δεν θα έχει τελειωμό ή θα αποφασίσουμε να αρνηθούμε και να τον πολεμήσουμε; Το να το αρνηθούμε είναι εύκολο, να τον πολεμήσουμε είναι το δύσκολο, το πιο δύσκολο, το αναπάντητο ερώτημα. Η γνώμη μου είναι ότι υπάρχει τρόπος.
ΑΛΛΟ ήθελα να γράψω, άλλο έγραψα. Συγχωρέστε με για την ασυνέπειά μου, παρασύρομαι. Μια ζωή εκτός θέματος.