“Δεν πιστεύω σε Μεσσίες”
(ο σ. κ. Αλέξης Τσίπρας στο διάγγελμά του) – ήθελε να πει: εσείς όμως πιστεύετε – εγώ είμαι ο Μεσσίας.
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΣΠΕΥΔΩ να ομολογήσω ότι αυτό το ενδεχόμενο δεν το αποκλείω, το θεωρώ μάλιστα πολύ πιθανό, αν όχι βέβαιο. Θα εκθέσω τα επιχειρήματά μου και τις σκέψεις μου, θα ανοίξω δηλαδή τον ορίζοντα της αναζήτησης και θα εξετάσω κάποια κρίσιμα ζητήματα που τα εξετάζουμε εδώ και πολύ καιρό και θα τα ξαναβρούμε μπροστά μας στα επόμενα δέκα, είκοσι χρόνια. Ο πυρήνας του επιχειρήματός μου είναι αυτός: όταν αναζωπυρώνεται και οξύνεται ο κοινωνικός πόλεμος μεταξύ των δύο κοινωνικών στρατοπέδων, το κράτος, οι πολιτικοί του κράτους δηλαδή, οι συντονιστές της λειτουργίας του κράτους και της αναπαραγωγής της κοινωνίας με κριτήριο το κέρδος και την υπακοή, επιχειρούν με δύο τρόπους να αποκλείσουν τη φυγή των Υποτελών από την αντιπροσωπευτική δημοκρατία, από το κοινοβουλευτικό σύστημα, επιχειρούν δηλαδή να αποτρέψουν την συλλογική λήψη των αποφάσεων και την επινόηση νέων θεσμών σε όλα τα κοινωνικά πεδία. Ο ένας τρόπος είναι η κήρυξη κατάστασης εξαίρεσης, η κατάργηση δηλαδή της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Στον σκληρό, βίαιο αυτόν τρόπο προσφεύγουν όταν δεν κριθεί αποτελεσματικός ο ήπιος τρόπος: η κοινοβουλευτικοποίηση, η εκλογοποίηση της δυναμικής του κοινωνικού στρατοπέδου, η ανάληψη της λειτουργίας του κράτους και του συντονισμού της αναπαραγωγής της (καπιταλιστικής) κοινωνίας από κάποιο κόμμα, ή κόμματα, της κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Όταν το άλογο αφηνιάζει και ο Κύριος δεν μπορεί να το συγκρατήσει παίρνει να χαλινάρια η Αριστερά και το συγκρατεί, το πειθαρχεί με επαναστατικές θριαμβευτικές κενολογίες και με μπόσικες (άδειες, απατηλές) υποσχέσεις – η κλιμάκωση του κοινωνικού πολέμου αποτρέπεται, αποτρέπεται δηλαδή η μετεξέλιξή του σε εμφύλιο πόλεμο. Κι αφού κάνει η Αριστερά τη δουλειά της, οι συνήθεις διαχειριστές του κράτους (από την άκρα Δεξιά έως το αριστερό Κέντρο) επιστρέφουν για να συνεχίσουν τη δουλειά τους.
ΑΥΤΟ έγινε, όπως πολύ καλά γνωρίζουμε, την εποχή των μνημονίων, με την ολομέτωπη ανηλεή, στυγνή επίθεση κατά των εργαζομένων και των συνταξιούχων, πολλών αυταπασχολούμενων και πολύ μικρών επιχειρήσεων και παραγωγικών μονάδων. Αφού δολοφόνησαν εργαζόμενους ( Μαρφίν) και τρομοκράτησαν έτσι τους Υποτελείς, έστρωσαν τον δρόμο στην κοινοβουλευτική Αριστερά, η οποία έκανε ό,τι έπρεπε ώστε να επιστρέψει η κανονικότητα της κοινοβουλευτικής πειθαρχίας και υπακοής. Η κοινοβουλευτική Αριστερά σε συνεργασία με την κοινοβουλευτική ακροδεξιά! Καμμένε Τσίπρα!
ΔΙΑΤΥΠΩΝΩ, και απαντώ, δύο θεμελιώδη ερωτήματα: θα αναζωπυρωθεί, θα οξυνθεί ο κοινωνικός πόλεμος στα επόμενα χρόνια; Το δεύτερο: πώς τα καταφέρνει η κοινοβουλευτική Αριστερά και αποτρέπει, παρεμποδίζει τη φυγή από τα κοινοβουλευτικά κάγκελα, πώς μπορεί να πείθει τους αγανακτισμένους, δυσανασχετούντες και δυσφορούντες εξαγριωμένους Υποτελείς;
ΘΑ αρχίσω από το δεύτερο, το οποίο έχει δύο πτυχές. Η μία είναι η φρίκη που νιώθουν και που εκφράζεται συχνότατα για τον εμφύλιο πόλεμο. Κανείς και καμία δεν τον θέλει. Καλλιτέχνες και διανοούμενοι διαμαρτύρονται για τον εν εξελίξει εμφύλιο πόλεμο (ναι, ναι, υπάρχει εμφύλιος πόλεμος) ή προειδοποιούν για τον κίνδυνο επικείμενου ξεσπάσματος εμφύλιου αλληλοσπαραγμού. Δεν τη κρίνω τη στάση, δεν υποδεικνύω κάτι άλλο – το περιγράφω. Αντ΄ αυτού, αντί δηλαδή της όξυνσης και κλιμάκωσης του κοινωνικού πολέμου, επιλέγεται η διαμαρτυρία, η υποβολή αιτημάτων, η γκρίνια και η μίρλα (από το τουρκικό miril – (μουρμούρα, μεμψιμοιρία, γκρίνια), οι συγκεντρώσεις και οι πορείες, οι διαδηλώσεις.
ΕΑΝ δεν θέλετε εμφύλιο πόλεμο, δεν θα τον έχετε. Είναι πολύ απλά τα πράγματα. Σας διαφεύγουν όμως δύο πράγματα. Όλες οι κατακτήσεις μας, οι ελευθερίες μας και τα δικαιώματά μας, το βιοτικό μας επίπεδο ήταν αποτέλεσμα νικών στον κοινωνικό και εμφύλιο πόλεμο. Από το 1970 και μετά (νεοφιλελευθερισμός) άρχισαν την αντεπανάσταση και ό,τι παραχώρησαν, λόγω αδυναμίας, μας τα παίρνουν πίσω. Θα μας πάρουν και τα σώβρακα – και τις κιλότες. Ό,τι δεν έχουν πάρει αυτές τις δεκαετίες, θα μας τα πάρουν τα επόμενα χρόνια. Θα μας πάρουν και τις συγκρεντρώσεις, τις πορείες και τις διαδηλώσεις, θα μας πάρουν δικαιώματα και ελευθερίες και δεν θα μπορούμε ούτε καν να διαμαρτυρηθούμε. Η οποία διαμαρτυρία ήταν κι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος εκτόνωσης – και γι΄ αυτό την επέτρεπαν. Τώρα, δεν έχει εκτόνωση, με αυτόν τον τρόπο, τον συλλογικό, τον πολιτικό: να πάτε στα φαρμακεία να πάρετε αντικαταθλιπτικά και διεγερτικά και ηρεμιστικά – τι τις θέλετε τις συγκεντρώσεις και τις διαδηλώσεις;?
ΟΔΕΥΟΥΜΕ ολοταχώς, φίλες και φίλοι, προς την απαγόρευση της διαμαρτυρίας και της συλλογικής έκφρασης στον αστεακό χώρο – συγκεντρώσεις, πορείες, διαδηλώσεις. Όλα αυτά θεωρούνται από το κράτος ως έλεγχος του δημόσιου χώρου – περιστασιακός μεν και προσωρινός αλλά δεν παύει να είναι έλεγχος του δημόσιου χώρου από τους Υποτελείς. Είναι μια εκκρεμότητα που πρέπει να ρυθμιστεί. Η πρόσφατη ρύθμιση για την πλατεία Συντάγματος είναι η αρχή.
ΘΑ οξυνθεί ο κοινωνικός πόλεμος κατά τη διάρκεια της προσεχούς δεκαετίας; Είναι βέβαιο ότι η επίθεση κατά των δικαιωμάτων και ελευθεριών, κατά του βιοτικού επιπέδου, που άρχισε με τον νεοφιλελευθερισμό, θα συνεχιστεί με συντονιστές τώρα πια τις νεοφασιστικές κυβερνήσεις που ξεφυτρώνουν από την κοινωνική σαπίλα σαν μανιτάρια σε όλον τον πλανήτη. Η στρατηγική επιδίωξη του κράτους και του κεφαλαίου είναι σαφής: δεν θα επιλυθεί κανένα κοινωνικό πρόβλημα. Η επίλυση των προβλημάτων συνεπάγεται μείωση κερδών και τόνωση της ανυπακοής (επέκταση ελευθεριών) και κάτι τέτοιο δεν θα επιτραπεί. Τα κοινωνικά προβλήματα δεν θα επιλυθούν και όσοι και όσες επιχειρούν να τα επιλύσουν θα νιώσουν βαρύ το χέρι του κράτους: απροκάλυπτη και στυγνή βία. Από δω και πέρα, δεν μας ενδιαφέρει το κέρδος αλλά η πειθάρχηση των Υποτελών μέσω της βίας. Ο μόνος τρόπος αναπαραγωγής του καπιταλισμού στην εποχή μας δεν είναι οι επενδύσεις και η περαιτέρω συσσώρευση του κεφαλαίου αλλά η φρενήρης αύξηση της πολεμικής βιομηχανίας και η διεξαγωγή του ενός πολέμου μετά τον άλλον. Ποιος έχει σειρά μετά την Ουκρανία; Κι όταν όλη η καπταλιστική οικονομία και κοινωνία εξαρτάται από την πολεμική βιομηχανία και την πώληση/κατανάλωσή των μέσω καταστροφής και εξόντωσης, η στρατιωτικοποίηση της κοινωνίας είναι αναπόφευκτη.
ΕΙΝΑΙ βέβαιο ότι οι ακροδεξιές, νεοφασιστικές κυβερνήσεις θα ευθυγραμμιστούν με την στρατηγική επιδίωξη του κράτους και του κεφαλαίου – έχουν ήδη ευθυγραμμιστεί: η συρρίκνωση των νεοφασιστικών κομμάτων (θα) είναι αναπόφευκτη, κατά συνέπεια και η αποχώρησή τους από το πολιτικό προσκήνιο. Είναι ζήτημα χρόνου. Το κενό θα καλύψει η κοινοβουλευτική Αριστερά. Δεν υπάρχει περίπτωση να αρνηθεί, ούτε μία. Θα δεχτεί ενθουσιωδώς και με το αζημίωτο, εννοείται.
ΑΥΤΑ βλέπουν, φίλες και φίλοι, ο σύντροφος κύριος Αλέξης Τσίπρας, το Ινστιτούτο του και το Επιστημονικό Συμβούλιο. Και ετοιμάζονται, δηλαδή, συγκροτούν την άρχουσα ομάδα, η οποία θα αναλάβει τον συντονισμό της αποτροπής της όξυνσης και κλιμάκωσης του κοινωνικού πολέμου, και της διοχέτευσης της όποιας δυναμικής υπάρξει στα κοινοβουλευτικά και εκλογικά κανάλια. Η κυβέρνηση της Δεξιάς, μετά από κάποια εκλογική αποτυχία, θα παραχωρήσει τη θέση της στην κυβέρνηση της Αριστεράς του συντρόφου κυρίου Αλέξη Τσίπρα. Ακροδεξιό διάλειμμα δεν θα υπάρξει, εδώ στο Ελλάντα. Υπάρχουν όμως και δύο ξενοδόχοι, όπως κι άλλοι απρόβλεπτοι παράγοντες. Ο ένας ξενοδόχος είναι η αύξηση του ποσοστού της αποχής (να αγγίζει κάποια στιγμή το 70%) και ο άλλος η εμφάνιση κάποιου κόμματος που θα κινείται μέσα στα κοινοβουλευτικά πλαίσια αλλά με στρατηγική επιδίωξη να φέρει στο προσκήνιο ζητήματα που, ενώ είναι φλέγοντα, παραβλέπονται και να προκαλέσει κοινωνική αναταραχή και αναστάτωση. Αύριο θα εξετάσουμε κάποια από αυτά.