η άλλη επιλογή

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Οι πιθανές εκβάσεις της επιλογής όλα ή τίποτα του απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού  είναι:

υποχώρηση του Κράτους, αποδοχή του αιτήματος του απεργού·

θάνατος·

υποχώρηση του απεργού.

Στην πρώτη περίπτωση θα έχουμε μια μεγαλειώδη, ηρωική νίκη. Εάν υποχωρήσει το κράτος θα επιβεβαιωθούν οι υποστηρικτές της επιλογής όλα ή τίποτα και θα διαψευσθούν, θα γίνουν ρόμπες, θα εξευτελιστούν οι διαφωνούντες και οι εκφράζοντες επιφυλάξεις και ενδοιασμούς. Ας ζήσει ο Νίκος, ας ικανοποιηθεί το αίτημά του κι εγώ ας διαψευστώ, ας γίνω ρόμπα, ας εξευτελιστώ –  αν θέλετε, κατεβαίνω στην πλατεία Συντάγματος να με φτύσετε. Θα κάνω υπομονή.

Στη δεύτερη περίπτωση θα έχουμε ήττα, γιατί για ήττα θα πρόκειται προφανώς, για μια μεγαλειώδη, ηρωική ήττα, για μια υπέροχη πανωλεθρία, όπως άλλωστε είναι κάθε ηρωισμός. Σέβομαι την επιλογή, δεν μπορώ όμως να μην ομολογήσω ότι δεν πρόκειται για ήττα.

Εάν οι υποστηρικτές της επιλογής όλα ή τίποτα αποκλείουν το ενδεχόμενο  της τρίτης έκβασης, εγώ δεν το αποκλείω. Δεν είναι του παρόντος να επιχειρηματολογήσω υπέρ αυτού του πιθανού ενδεχομένου· θα περιοριστώ όμως σε μια πρόταση: ο τρόμος του θανάτου εξαχνώνει, διαλύει τον νεανικό ναρκισσισμό, ο οποίος μας υποβάλλει την ψευδαίσθηση ότι είμαστε αθάνατοι, ότι δεν πρόκειται να πεθάνουμε. Αλλά οι συχνοί θάνατοι νέων λόγω ταχύτητας και πρέζας, λόγου χάριν, μας υπενθυμίζουν, εμάς, τους ζώντες, ότι δεν είμαστε αθάνατοι.

Σε αυτήν την περίπτωση, ο Νίκος Ρωμανός θα επιστρέψει στην ίδια κατάσταση. Θα είναι νίκη ή ήττα; Θα είναι και ήττα και νίκη. Θα είναι ήττα διότι το αίτημά του, η επιθυμία του δεν θα εκπληρωθεί. Θα είναι νίκη διότι θα ζήσει. Και, ή θα επαναλάβει την απεργία πείνας ή θα κάνει κάτι άλλο.

Υπάρχει κι άλλη επιλογή, εάν αποκλείσουμε την επιλογή του θανάτου, που είναι συνδυασμός αυτοκτονίας και φόνου: η επιλογή να βγει από τη φυλακή όσο γίνεται πιο γρήγορα. Να πως θα μπορούσαμε να την διατυπώσουμε: μεταξύ του διλήμματος είτε 15-20 χρόνια φυλακή, εάν του φορτώσουν και συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση,  και εκπαιδευτικές άδειες ολίγων ωρών τη βδομάδα είτε αποφυλάκιση σε πέντε (5) έως εφτά (7) χρόνια, τι θα επιλέγαμε; Προκρίνω τη δεύτερη επιλογή.

Είναι η επιλογή που υποβάλλει η λογική της ενίσχυσης της ζωής, η λογική της υπομονής, η οποία δεν παύει να μας υπενθυμίζει ότι ζούμε και κάνουμε επιλογές εντός κάποιων πλαισίων, περιοριστικών ασφαλώς,  που τα καθορίζει ο συσχετισμός δυνάμεων μεταξύ Κράτους και Υποτελών. Δεν μας επιτρέπεται να αγνοούμε αυτά τα ασφυκτικά πλαίσια. Η λογική της ενίσχυσης της ζωής μας υποχρεώνει να κάνουμε και υποχωρήσεις και συμβιβασμούς, όλη μας η ζωή είναι και υποχωρήσεις και συμβιβασμούς –  θα τους κάναμε ακόμα κι αν ζούσαμε σε μια αναρχική, κομμουνιστική κοινωνία.

Γιατί όμως γράφω ότι σε πέντε με εφτά χρόνια θα αποφυλακιζόταν; Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό; Θα αποφυλακιζόταν σε πέντε με εφτά χρόνια με την εφαρμογή των ευνοϊκών για τον έγκλειστο διατάξεων περί της έκτισης των 3/5 της ποινής και της περαιτέρω μείωσης στο μισό με έκτιση της υπόλοιπης ποινής σε αγροτικές φυλακές –  δεν είμαι νομικός, κάποιος, κάποια που τα γνωρίζει καλύτερα ας μας διαφωτίσει. Απαραίτητη προϋπόθεση: η δημόσια αποκήρυξη της χρήσης των όπλων, η μεταμέλεια, η δέσμευση ότι δεν θα επαναληφθεί η απόπειρα ένοπλης ληστείας τράπεζας. Διότι δεν μπορώ να φανταστώ ότι μετά από 10 ή 15 χρόνια εγκλεισμού το πρώτο πράγμα που θα κάνει μόλις αποφυλακιστεί θα είναι η απόπειρα ένοπλης ληστείας τράπεζας.  

Αυτή είναι η γνώμη μου. Διατυπώνεται με γνώμονα αφενός  την επιθυμία να ζήσει ο Νίκος και να μείνει φυλακισμένος όσο γίνεται λιγότερο και αφετέρου τον υπάρχοντα συσχετισμό ισχύος μεταξύ του Νίκου και του Κράτους.

Και μια προσωπική μαρτυρία.

Το καλοκαίρι του 1986 ζούσα στο Φιλιατρό, μια παραλία γυμνιστών, κοντά στην εναλλακτική κοινότητα Γερμανών, στο Σαρακήνικο, στην Ιθάκη. Μια μέρα, έσκασε μύτη ένας φρικοχίπης Γερμανός, γύρω στα πενήντα, με τον τετράχρονο γιο του. Ερχόταν από Ινδία και πήγαινε Γερμανία. Έμεινε στη παραλία δέκα μέρες. Είχα καντίνα, ήταν άφραγκος, τους φρόντισα όσες μέρες έμειναν εκεί, μέχρι που μια μέρα εξαφανίστηκαν, θα βρήκαν κάποιο τρόπο να συνεχίσουν το ταξίδι. Γνωριστήκαμε και κάναμε καλή παρέα.

Ήταν καταζητούμενος για τρομοκρατικές πράξεις. Κουράστηκα να ζω κυνηγημένος, μου εξομολογήθηκε μια μέρα. Επιστρέφω στη Γερμανία να πάω φυλακή.

Δεν θα τον ξεχάσω μέχρι να πεθάνω.