φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΜΙΑ οποιαδήποτε σύγκρουση (έρωτας, πολιτική, οικονομική διαπραγμάτευση, αθλητικός αγώνας, πόλεμος) είναι μια διαδικασία κάποιας διάρκειας, άλλοτε μικρής και άλλοτε μεγάλης, η οποία όμως σπανιότατα, για να μη πω ουδέποτε, εξελίσσεται ομαλά. Θα δούμε γιατί. Η σύγκρουση αρχίζει και κάποτε τελειώνει. Πότε και γιατί αρχίζει, πότε και πώς τελειώνει, πόσο διαρκεί;
ΓΙΑ να υπάρξει σύγκρουση πρέπει να υπάρχει ένας ήδη υπάρχων συσχετισμός ισχύος, μια ήδη υπάρχουσα αποδεκτή κατανομή ισχύος. Ο συσχετισμός αυτός είναι το αποτέλεσμα μιας προηγούμενης σύγκρουσης κι αυτός που θα υπάρξει μέλλει να είναι προσωρινός· κάθε συσχετισμός λοιπόν είναι θνησιγενής, εμφανίζεται, γεννιέται με την υπόσχεση του θανάτου του, όπως και η ζωή μας – γεννιόμαστε με την υπόσχεση του θανάτου. Γιατί όμως κάθε συσχετισμός ισχύος είναι καταδικασμένος να ανατραπεί, γιατί κάθε συσχετισμός ισχύος εγκαθιδρύεται με την υπόσχεση μια μέλλουσας αναπόφευκτης σύγκρουσης η οποία θα συμπήξει έναν νέο και πάντα προσωρινό συσχετισμό ισχύος;
ΣΕ κάθε συσχετισμό δύναμης υπάρχει ένας νικητής κι ένας ηττημένος. Η ύπαρξη του ηττημένου αντιπάλου και η επιθυμία του να ανατρέψει την εγκαθιδρυθείσα κατανομή ισχύος, επιθυμία που γεννάται από την πεποίθηση ή την βεβαιότητα της αύξησης της διαθέσιμης ισχύος, είναι αυτή που γεννά τη σύγκρουση. Η ήττα λοιπόν είναι η μητέρα της σύγκρουσης, η σύγκρουση είναι η κόρη της ήττας. Όσο θα υπάρχει νίκη και ήττα, θα υπάρχει σύγκρουση – όσο θα υπάρχει σύγκρουση, θα υπάρχει νίκη και ήττα. Η επιθυμία της οριστικής και αμετάκλητης νίκης/ήττας είναι αυτή που ενισχύει καθημερινά το εντονότερο χαρακτηριστικό της δυτικής, καπιταλιστικής σήμερα, Κυριαρχίας: την επιθυμία της διαρκούς, αδιάκοπης αύξησης της ισχύος του Κυρίου. Η επιθυμία αυτή είναι ανεκπλήρωτη διότι οντολογικώς ο Κύριος είναι αδύναμος και ανίσχυρος. Και μιας και η επιθυμία είναι παράγωγο της έλλειψης και της αδυναμίας, η επιθυμία της αύξησης της ισχύος εις το διηνεκές είναι παράγωγο της αδυναμίας του Κυρίου. Γνωρίζουμε ποια είναι η αδυναμία Του: η εξάρτησή του από τους Υποτελείς. Δεν θα υπάρξει σύγκρουση, δεν θα υπάρξει συσχετισμός ισχύος, δεν θα υπάρξει νίκη και ήττα μόνο όταν ο Κύριος δεν θα εξαρτάται από τους Υποτελείς Του – όταν ή τους εξολοθρεύσει ή τους αντικαταστήσει με ρομπότ. Σε αυτήν την περίπτωση όμως δεν θα είναι Κύριος – αυτό είναι το δράμα του Κυρίου, αυτό είναι το αδιέξοδο της Κυριαρχίας. Ο σκοπός της απόλυτης ισχύος ήταν, είναι και θα είναι μια επιθυμία που θα δηλώνει την οντολογική αδυναμία του Κυρίου.
Η ύπαρξη λοιπόν της ήττας, ενός αρνητικού συσχετισμού ισχύος για έναν από τους αντιπάλους, είναι η αιτία της έναρξης μιας νέας σύγκρουσης. Η σύγκρουση αυτή θα τελειώσει αναπόφευκτα πάλι με έναν νέο αρνητικό συσχετισμό για κάποιον από τους αντιπάλους. Η διάρκεια αυτού του νέου συσχετισμού θα εξαρτηθεί από το εύρος της νίκης, άρα και της ήττας: όσο πιο συντριπτική είναι η νίκη, όσο πιο καταθλιπτική είναι η ήττα τόσο πιο μεγάλη διάρκεια θα έχει – μπορεί και δεκαετίες, μπορεί και αιώνες. Διότι όσο πιο εξουθενωτική είναι η ήττα, τόσο πιο πολύς χρόνος απαιτείται για να αυξηθεί η ισχύς του ηττημένου.
Η διάρκεια της σύγκρουσης εξαρτάται από την διαθέσιμη ισχύ των αντιπάλων – όσο πιο συντριπτικά μεγαλύτερη είναι του ενός, τόσο μικρότερης διάρκειας θα είναι. Εάν η ισχύς των αντιπάλων είναι σχετικά η ίδια, διότι απολύτως ίδια είναι αδύνατον να είναι, η σύγκρουση είναι αμφίρροπη και μεγάλη η διάρκειά της. Κι επειδή είναι σχετικά ίδια, η σύγκρουση αναπόφευκτα θα λήξει με νίκη/ήττα, θα σβήσει, θα εκβάλει σε έναν νέο συσχετισμό ισχύος. Σε αυτή την περίπτωση το σταμάτημα της σύγκρουσης είναι κι αυτό αναπόφευκτο. Το σταμάτημα όμως καταγράφει έναν προσωρινό συσχετισμό, ο οποίος είναι αποτέλεσμα ενός συμβιβασμού, μιας εκεχειρίας, μόνο και μόνο για να αρχίσει και πάλι η σύγκρουση με πολύ μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, βαναυσότητα δηλαδή. Πρόκειται περί τακτικού συμβιβασμού – δεν μπορεί να υπάρξει στρατηγικός συμβιβασμός. Οντολογικός μπορεί να υπάρξει, όπως αυτός της Κυριαρχίας. Διότι η Κυριαρχία μπορεί μεν να είναι η καταγραφή ενός συσχετισμού ισχύος, στην πραγματικότητα είναι συμβιβασμός. Ο μεν Κύριος συμβιβάζεται με την αδυναμία εξασφάλισης της απόλυτης ισχύος, την εξάλειψη δηλαδή της οντολογικής εξάρτησής Του, οι δε Υποτελείς με την διαπίστωση ότι το κεφάλι τους είναι στη θέση του.
ΘΑ έλεγα λοιπόν ότι μπορεί φαινομενικά η Κυριαρχία να είναι ένας συσχετισμός ισχύος, θετικός για τον Κύριο, αρνητικός για τους Υποτελείς, στην πραγματικότητα όμως είναι συμβιβασμός. Ο συμβιβασμός είναι αποτέλεσμα της αναβολής της σύγκρουσης, ενώ η Κυριαρχία είναι ο συμβιβασμός ως αναβολή της έσχατης, της εξοντωτικής, εξολοθρευτικής σύγκρουσης. Η αναβολή είναι ο μαύρος καπνός της αδυναμίας επιβολής της θέλησης ενός εκ των δύο αντιπάλων. Η αναβολή είναι πάντα προσωρινή, αν και όχι πάντα μικρής διάρκειας. Η αναβολή και ο συμβιβασμός είναι μια σαφηνής ένδειξη ότι η σύγκρουση θα αρχίσει και πάλι με μεγαλύτερη οξύτητα και αγριότητα.
ΤΟ προσωρινό σταμάτημα της σύγκρουσης,ο τακτικός συμβιβασμός, η προσωρινή αναβολή είναι απαραίτητο: πολλά πρέπει να επανεξετασθούν, να ελεγχθεί η κατάσταση του αντιπάλου, να επισημανθούν οι αδυναμίες του και να οργανωθεί η επίθεση στα αδύναμα σημεία του, να ετοιμαστούν νέα όπλα, να καταρτιστούν νέα σχέδια. Συνηθίζουμε να αποκαλούμε ειρήνη τον συμβιβασμό και την αναβολή της σύγκρουσης. Η ειρήνη είναι η φάση της διαδικασίας της σύγκρουσης κατά την οποία οι αντίπαλοι συνομιλούν. Ο σπαρτιάτης είρην ήταν ο νέος που συμπλήρωνε το 18ο έτος και αποκτούσε το δικαίωμα να μιλάει (είρω και ερέω, μιλάω) στη συνέλευση των πολεμιστών, να προτείνει δηλαδή σχέδια για την διεξαγωγή του διηνεκούς πολέμου.