φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΠΟΣΟ έξω έπεσε ο βλάκας ο εγκέφαλός μου! Περίμενα ότι οι μισοί από αυτούς που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Ιανουαρίου δεν θα τον ξαναψήφιζαν, μιας και τους πούλησε, δεν κράτησε το λόγο του· περίμενα ότι η ΛΑ.Ε. θα πάρει ένα 10%· άρα, η ΝΔ θα νικήσει με 5 και 10 μονάδες διαφορά. Εκεί που έπεσα μέσα ήταν η αποχή. Θεώρησα ότι η αυξητική τάση (το 24,5% στις εκλογές του 2004 έγινε 36% τον Ιανουάριο του 2015) θα συνεχιστεί, όπως και έγινε: 45% η αποχή. Στις επόμενες εκλογές, που δεν θα γίνουν μετά από τέσσερα χρόνια αλλά πολύ πολύ πολύ νωρίτερα, θα ξεπεράσει κατά πολύ το 50%. Δεν θα ασχοληθώ σήμερα με το πολύ σημαντικό ζήτημα της αποχής – αύριο, μεθαύριο. Θα ασχοληθώ κατ΄ αρχάς με το ερώτημα: γιατί έπεσα τόσο έξω, γιατί αστόχησα τόσο εμφανώς στις εκτιμήσεις μου;
ΕΙΝΑΙ πολύ απλό: νομίζω ότι όλοι οι άλλοι σκέφτονται όπως εγώ· νομίζω ότι όλοι οι άλλοι έχουν σαφή επίγνωση των στόχων της καπιταλιστικής επίθεσης . Τεράστια σφάλματα και τα δύο. Έγινα 57 χρονών μαλάκας και ενώ το γνωρίζω πολύ καλά δεν μπορώ να τιθασεύσω, να ελέγξω, να χαλιναγωγήσω, να περιορίσω τη βασική ειδίκευση του εγκεφάλου μου, του εγκεφάλου μας: να γενικεύει. Τα πράγματα γίνονται πολύ χειρότερα από τη στιγμή που αδιαφορώ πλήρως για τις συνέπειες της αστοχίας των προβλέψεων – δεν μου καίγεται καρφάκι τι θα πει ο ένας και τι θα πει η άλλη. Εάν θα με χλευάσουν, εάν γίνω ρόμπα, εάν κοσμοξεφτιλιστώ. Είμαι ανίατα αυτιστικός στη σκέψη. Για σαράντα πέντε ολόκληρα χρόνια, μου την έπεφτε η μάνα μου, τι θα πει ο κόσμος; (γι΄ αυτά που έκανα), κι εγώ της απαντούσα: δεν θα κάνω εγώ αυτό που λέει ο κόσμος, ο κόσμος θα κάνει αυτά που κάνω εγώ! Μα την Παναγία, αλήθεια λέω. Η μάνα μου το κατάλαβε και πέθανε χαρούμενη – ο πατέρας μου θα πεθάνει λυπημένος. Λυπάμαι, δεν μπορώ να κάνω τίποτα απολύτως.
ΚΑΙ είμαι αυτιστικός γιατί μέσα μου βράζει το ηφαίστειο της επιθυμίας. Είναι τόσο έντονη που η σκέψη σαστίζει και συγχύζεται. Εάν η σκέψη προέρχεται από τον εγκέφαλο, η επιθυμία προέρχεται από όλο το σώμα, από όλα τα κύτταρα του κορμιού, μέχρι και από τα κύτταρα των νυχιών και των τριχών – να γιατί είναι πιο ισχυρή από την σκέψη. Δεν θα εξετάσω σήμερα την σχέση της επιθυμίας με τη βιασύνη και την ανυπομονησία. Πάσχω και υποφέρω από ακράτεια επιθυμίας – προσπαθώ εναγωνίως να είμαι εγκρατής αλλά δεν τα καταφέρνω – ίσως μετά τα ενενήντα. Θα ήθελα να πάνε να ψηφίσουν λιγότεροι – αυτή η επιθυμία εκπληρώθηκε. Θα ήθελα οι μισοί που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ να μην τον ψηφίσουν. Κι όμως σχεδόν όλοι τον ξαναψήφισαν. Δεν τους κατηγορώ, όχι, ποτέ, κατά κανένα τρόπο – θέλω και προσπαθώ να τους κατανοήσω. Τους κατανοώ.
ΟΙ περισσότεροι από αυτούς και αυτές που δεν πήγαν να ψηφίσουν γνωρίζουν πολύ καλά ποιοι είναι οι στόχοι της επίθεσης και θεωρούν ότι κανένας και με κανένα τρόπο δεν μπορεί να την αποκρούσει. Είναι παθητική φυγή. Είναι δίκοπο μαχαίρι η αποχή, όπως θα δούμε αύριο, μεθαύριο. Δεν προτιμούν απλά τον αργό θάνατο, τον περιμένουν με βεβαιότητα. Γνωρίζουν με βεβαιότητα ότι κι άλλα μέτρα θα ψηφιστούν, ότι η ανεργία θα αυξηθεί κι άλλο, ότι δεν υπάρχει περίπτωση ανάπτυξης και επενδύσεων και άλλα πολλά παρόμοια. Όσοι και όσες πήγαν να ψηφίσουν, οι περισσότεροι όχι μόνο δεν γνωρίζουν τους στόχους της καπιταλιστικής επίθεσης αλλά από τη μια θεωρούν ότι θα είναι πιο ασφαλείς με το ευρό και από την άλλη προσδοκούν ανάσταση νεκρών: επενδύσεις, ανάπτυξη, βελτίωση της κατάστασης. Να σας θυμίσω το τιτίβισμα του Κυρίου Τσίπρα το βράδυ των εκλογών μόλις φάνηκε τι θα γίνει:
Μπροστά μας ανοίγεται ο δρόμος της δουλειάς και των αγώνων.
ΘΑ έγραφα για τον αυτοακυρωτικό λόγο σήμερα αλλά προτίμησα να εξηγηθώ μαζί σας – θα το κάνω αύριο. Στέλνει αυτό το μήνυμα ενώ γνωρίζει ότι μέσα στο επόμενο τρίμηνο πρέπει να υπερψηφιστούν 86 εφαρμοστικοί νόμοι και 223 μέχρι το Πάσχα του 2016. Ότι τα δημόσια έσοδα θα καταρρεύσουν, ότι τα κόκκινα δάνεια θα διογκωθούν, ότι τα χρέη προς τα ασφαλιστικά ταμεία θα αυξηθούν κι αυτά, ότι η ζήτηση θα μειωθεί περαιτέρω, ότι θα αυξηθεί η ανεργία. Παρόλα αυτά προσδοκούν βελτίωση της κατάστασης, επενδύσεις, αύξηση της ζήτησης, δημιουργία θέσεων εργασίας – τόσο έντονη είναι η επιθυμία να είναι ασφαλείς και να προσδοκούν βελτίωση της κατάστασής τους που παθαίνουν ότι κι εγώ: η σκέψη παραλύει και παραμερίζει να περάσει θριαμβεύτρια η επιθυμία.
ΣΤΟ δίλημμα που ετέθη από τον Κύριο, συμφωνία και ευρό ή χρεοκοπία, δηλαδή αργός ή αιφνίδιος θάνατος αδιαφόρησαν για την αθέτηση των υποσχέσεων (έδειξαν κατανόηση για τις δυσκολίες της διαπραγμάτευσης) και προτίμησαν τον αργό θάνατο, την ασφάλεια και την προσδοκία της ανάστασης, από τον αιφνίδιο θάνατο. Και πολύ καλά έκαναν, θάνατος είναι αυτός, δεν είναι παίξε γέλασε! Ποιος, ποια τον θέλει; Αλλά αργός θάνατος δεν σημαίνει ότι θα το μοιραίο θα επέλθει μετά από πολλά χρόνια – ο αργός θάνατος μπορεί να είναι και σύντομος, και μάλιστα πολύ σύντομος. Κι όσο πιο σύντομος είναι, τόσο πιο αργός θα μας φαίνεται. Αλλά οι άνθρωποι, φίλες και φίλοι, και εσείς και εγώ, προτιμούμε να πεθάνουμε αύριο παρά σήμερα. Θεωρούν μεγάλη ανοησία αυτό το Καλύτερα ένα φρικτό τέλος παρά μια φρίκη δίχως τέλος διότι γνωρίζουν ότι και η φρίκη κάποτε τελειώνει.
Θεέ μου, ας ζήσω άλλη μια μέρα!
ΕΑΝ όμως ο αργός θάνατος παραταθεί υπέρ το δέον, τότε θα αναγκαστούν να δουν στα μάτια τον αιφνίδιο θάνατο. Είναι τρομακτικός. Είναι όμως αναπόφευκτος. Επιλέγουμε και ψηφίζουμε παράταση – δεν ξέρουμε όμως τη διάρκειά της!
ΔΕΝ ξέρουμε καν αν μας δοθεί. Μήπως πάμε αδιάβαστοι;
Η ζύμη για τα ντόνατς φούσκωσε, τη χωρίζω και τα ψήνω. Αργεί να ξημερώσει, συνεχίζω με Τόινμπι – το κεφάλαιο για τις αποσυνθέσεις των πολιτισμών. Άκρως ενδιαφέρον το ανάγνωσμα.
Aθανάσιε, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι οι επόμενες εκλογές δε θα γίνουν το 2019, αλλά πολύ νωρίτερα; Είμαι βέβαιος ότι στο σημείο αυτό πέφτεις έξω. Αν υπάρξει κοινωνική έκρηξη μέσα στο προσεχές διάστημα, το σύστημα θα κοιτάξει να τη διαχειριστεί με σχηματισμό νέας κυβέρνηση από την παρούσα σύνθεση της Βουλής. Εκλογές πάντως μην περιμένεις σύντομα. Πιθανότερο είναι να βγουν τα τανκς στους δρόμους, παρά να έχουμε ξανά πρόωρη προσφυγή στις κάλπες. (Και, όταν λέω “να βγουν τα τανκς στους δρόμους”, δεν εννοώ ότι περιμένω να γίνει πραξικόπημα α λα 1967. Δε θα τα κατεβάσουν τίποτα “επίορκοι αξιωματικοί” τα τανκς. Η νόμιμη κυβέρνηση θα τα κατεβάσει, με απόλυτη τήρηση όλων των συνταγματικών τύπων.)
Εγώ είμαι κουκουές, και περιμένω με αγωνία να γράψεις για το πώς και πότε θα διαλυθούμε. Όλο το ανακοινώνεις και όλο το αναβάλεις. Μήπως είναι και αυτό μία πρόβλεψη που δεν θα σου βγει τελικά ;;
Φιλίστωρ, την εξέλιξη που σκιαγραφείς δεν την αποκλείω, κατά κανένα τρόπο. Τώρα, μπορούμε να λέμε ότι είναι ένα ενδεχόμενο αλλά όχι το μοναδικό. Όμως, η διενέργεια εκλογών είναι μια βαλβίδα αποσυμπίεσης, άρα ασφάλειας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Η σκέψη σου βασίζεται στην προκείμενη της κοινωνικής έκρηξης: εάν γίνει, η εξέγερση θα ηττηθεί, οπότε η εξέλιξη που βλέπεις είναι πιθανή· πιθανή όμως είναι και η εκλογικοποίησή της. Το κοινοβουλευτικό σύστημα οφείλει να ενσωματώσει την εξέγερση για να την αφομοιώσει και να την ελέγξει, να την εξαφανίσει δηλαδή. Εάν δεν γίνει (και υπάρχουν πολλές ενδείξεις, μία από αυτές η αποχή) και η κυβέρνηση λυγίσει κάτω από το βάρος των προβλημάτων, την άνοιξη, το καλοκαίρι του 2016, θεωρώ πως θα γίνουν εκλογές και η Νέα Δημοκρατία θα επιστρέψει, με νέο πρόσωπο και γυναίκα, την Όλγα Βαρδινογιάννη, η οποία μπορεί να είναι και η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός – δεν μπορεί, θα υπάρξει κάποτε μια γυναίκα σε αυτή τη θέση. Το λάθος μου σχετικά με την επιστροφή της ΝΔ είναι ότι βιάστηκα -εφτά μήνες κυβέρνηση είναι πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Μπορεί και το νέο χρονικό όριο να είναι κι αυτό βιαστικό αλλά θεωρώ την επιστροφή της ΝΔ απολύτως βεβαία. Δεν μπορώ να γνωρίζω βέβαια το πότε ακριβώς.
Γιάννη, θα το κάνω αύριο το πρωί, αφού το θέλεις τόσο πολύ. Μπορούμε να πούμε ότι το ΚΚΕ θα αρχίσει να αποσυντίθεται, να διαλύεται από τη στιγμή που για πρώτη φορά δεν θα μπει στη Βουλή – αν και η διαδικασία της φθοράς έχει αρχίσει ήδη. ΤΟ ΚΚΕ είναι ένας γέρος που θα ζήσει πολλά χρόνια αλλά μια μέρα θα πεθάνει. Αυτό βλέπω να γίνεται κατά την πενταετία 2025-2030. Θα εκθέσω αύριο τα επιχειρήματά μου. Το πρόβλημα είναι ότι θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου του 2029 για να δούμε εάν θα πέσω έξω ή όχι. Εσύ πόσο σίγουρος είσαι ότι θα είσαι κουκουές μέχρι εκείνη τη μέρα;
Θανάση τι σε κάνει να πιστεύεις ότι είναι οι ίδιοι που είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ το Γενάρη, που τον ξαναψήφισαν τώρα; Το αποτέλεσμα των εκλογών μας δείχνει ότι περίπου 800Κ λιγότεροι ψηφοφόροι, ψήφισαν τώρα σε σχέση με το Γενάρη. Περίμενες, όπως κι εγώ, ότι το μεγαλύτερο μέρος αυτής της αυξημένης αποχής θα προέρχονταν από το ΣΥΡΙΖΑ κάτι που θα συνεπάγονταν την εκλογική του πτώση και την πιθανή απώλεια της εξουσίας. Αντίθετα φαίνεται ότι η αποχή μοιράστηκε πολύ πιο ισομερώς. Αυτό μπορεί να σημαίνει 2 πράγματα. Είτε α) οι ψηφοφόροι αδιαφόρησαν γενικά για το αποτέλεσμα των εκλογών ασχέτως του τι είχαν ψηφίσει το Γεναρη, είτε β) η αυξημένη αποχή προήρθε κυρίως από απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ταυτόχρονα ο ΣΥΡΙΖΑ αναπλήρωσε μέρος των απωλειών κερδίζοντας μνημονιακούς ψηφοφόρους . Φυσικά και τα δύο ισχύουν σε κάποιο βαθμό αλλά το θέμα είναι ποια τάση ήταν κυρίαρχη. Εσύ φαίνεται να προκρίνεις την πρώτη ενώ σε εμένα η δεύτερη φαντάζει ως πιθανότερη.
Όλα τα κόμματα, έχασαν πλήθος από τους ψηφοφόρους τους, πλην Ανταρσύα που κέρδισε και του Λεβέντη. Αυτό σε μένα δείχνει την απογοήτευση, αηδία και απαξίωση όλου του πολιτικού συστήματος, που έκανε το σκίζω τα μνημόνια -μνημόνιο 3 και το όχι -ναι. Δυστυχώς όλοι συνέβαλαν μέσω της συμμετοχής τους στις εκλογές και την σιωπή για τα πραξικοπήματα που συντελούνται. Η αποχή ήταν σε ποσοστό 80% αποχή απαξίωσης της εξουσίας. Όποιος το πάρει χαμπάρι και ενωθεί με τους υπόλοιπους σε τέτοιο σχηματισμό που δεν θα αποζητά την εξουσία, αλλά την επιβίωση των φτωχών στρωμάτων με αξιοπρέπεια και χωρίς ιεραρχική δομή, έχει ελπίδες να κερδίσει μικρές νίκες ενάντια στο σύστημα. Δυστυχώς όμως χρειάζεται αυτοθυσία κι εκεί πάσχουμε. Νομίζω…
Οι μνημονιακοί ψηφοφόροι όμως (αυτοί που το Γενάρη ψήφισαν, ΝΔ, Ποτάμι κτλ.) δεν είχαν λόγο να απογοητευτούν από τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Εικάζω λοιπόν ότι αυτοί ξαναπήγαν στις κάλπες, τουλάχιστον σε μεγαλύτερο ποσοστό απ’ότι οι απογοητευμένοι αντιμνημονιακοί του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό όμως που δεν προέβλεψε ο Θανάσης (ούτε εγώ βέβαια) είναι πως αρκετοί από αυτούς, πείστηκαν από τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και στράφηκαν εκεί αναζητώντας προφανώς μια σταθερή μνημονιακή κυβέρνηση. Χαρακτηριστική είναι εδώ η μείωση του ποσοστού του Ποταμιού που πλέον, μετά τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε μνημονιακό κόμμα και τη διαφαινόμενη συμμαχία του με τους ολιγάρχες, χάνει το λόγο ύπαρξής του.
Αθανάσιε, όταν λέω “κοινωνική έκρηξη”, δεν εννοώ απαραίτητα εξέγερση. Στην πραγματικότητα, δε δίνω πολλές πιθανότητες στο ενδεχόμενο να ξεσπάσει μέσα στο προσεχές διάστημα μια εξέγερση (σαν του Δεκέμβρη του ’08), ή μια εκδήλωση μαζικής διαμαρτυρίας (σαν της 28ης Οκτωβρίου του ’11).
Για την ακρίβεια, ο όρος “έκρηξη” δεν είναι κατάλληλος για να περιγράψω αυτό που εννοώ. Στα αγγλικά σίγουρα δε θα το ονόμαζα “explosion”. Θα χρησιμοποιούσα τον όρο “implosion”, που σημαίνει ότι κάτι “σκάει προς τα μέσα”, αντί να σκάει προς τα έξω. Στα ελληνικά δεν ξέρω αν έχουμε αντίστοιχο όρο {“σύντηξη” ίσως;}.
Εν πάση περιπτώσει, η ουσία είναι ότι δεν περιμένω οποιαδήποτε μορφή μαζικής δράσης το επόμενο διάστημα. Περιμένω όμως την εμφάνιση φαινομένων κοινωνικής ανομίας σε μαζική κλίμακα (λεηλασίες κλπ). Η Λατινική Αμερική έχει πολλά τέτοια φαινόμενα να μας παρουσιάσει. Και, όπως καταλαβαίνεις, σε τέτοιες καταστάσεις η εξουσία απαντάει με αύξηση της αστυνόμευσης, κατεβάζοντας και στρατιωτικές δυνάμεις, αν χρειαστεί. Εκλογές πάντως δεν κάνει. Νέο κυβερνητικό σχήμα με νέους κυβερνητικούς εταίρους ναι. Εκλογές όχι.
Ας δούμε όμως και το άλλο σενάριο: Πες ότι καταρρέουν τα έσοδα μέσα στο ’16 -όπως είναι πολύ πιθανό, άλλωστε- σε σημείο που η κυβέρνηση να μη μπορεί να πληρώσει συντάξεις. Ή πες ότι γίνεται κούρεμα καταθέσεων, ή ότι μας πετάνε έξω από το ευρώ. Τι από τα δυο θεωρείς πιθανότερο να δεις, σε μια τέτοια ακραία περίπτωση; Να στήνονται κάλπες, ή να κατεβαίνουν τα τανκς στους δρόμους;
Πέτρο, συμφωνώ με το δεύτερο σχόλιό σου. Νομίζω ότι η αυξημένη αποχή δεν προέρχεται μόνο ή κυρίως από τον ΣΥΡΙΖΑ – πολλοί δεξιοί απείχαν, λόγω ανυπαρξίας σταυρού, ετεροδημότες και άλλοι. Είναι βέβαιο ότι η μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ χαροποίησε πολλούς και πολλές και τον ψήφισαν ενώ είχαν ψηφίσει άλλα κόμματα τον Ιανουάριο.
Ναι, Γιάννη, έτσι τα βλέπω κι εγώ τα πράγματα. Η μόνη μου ένσταση είναι η λέξη αυτοθυσία αλλά καταλαβαίνω πολύ καλά τι εννοείς.
Φιλίστωρ, να κατεβαίνουν τα τανκς στους δρόμους – και σε περίπτωση λεηλασιών και στις άλλες δύο περιπτώσεις (κούρεμα καταθέσεων, αποπομπή από το εβρό). Γίνονται εκλογές για να διοχετευθεί προς τον κοινοβουλευτικό κανάλι, για να αφομοιωθεί, μια γενικότερη και μακράς διάρκειας αναζωπύρωση του κοινωνικού πολέμου που υπερβαίνει τα κοινοβουλευτικά όρια. Η τεταμένη περίοδος 1974 – 1981 καταγράφηκε εκλογικά και κοινοβουλευτικά ως διακυβέρνηση ΠαΣοΚ. Η επίσης τεταμένη περίοδος 2010- 2012 ως νίκη και διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Εάν υπάρξει κάτι παρόμοιο, θα γίνουν εκλογές. Εάν δεν υπάρξει, πάλι θα γίνουν, θα γίνονται εκλογές. Αλλά στις περιπτώσεις που αναφέρεις, ναι, θα κατέβουν τα τανκς.
Η κοινοβουλευτική δημοκρατία ήταν συμβατή με την επέκταση του καπιταλισμού. Εάν και όσο συρρικνώνεται ο καπιταλισμός, θα είναι ασύμβατη. Σε βάθος χρόνου και με επιτάχυνση της συρρίκνωσης η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν θα έχει κανένα λόγο ύπαρξης.
Το implosion το έχω συναντήσει πολλές φορές μεταφρασμένο ως ενδόρρηξη και νομίζω πως αυτή είναι η δόκιμη απόδοση.
Συμφωνούμε, Αθανάσιε. Η βασική μας διαφορά είναι κατά βάση χρονική -και νομίζω ότι, ως συνήθως, είσαι λιγάκι βιαστικός. Εξηγούμαι αμέσως:
Θα συμφωνήσουμε, φαντάζομαι, ότι με τις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου, αποκτήσαμε το μνημονιακότερο Κοινοβούλιο όλων των εποχών, με τη μεγαλύτερη και ευσταθέστερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία που παρατηρήθηκε από το 2010 και μετά. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, δύο τινά ενδέχεται να συμβούν: Είτε να υπάρξει αναζωπύρωση του κοινωνικού πολέμου, είτε να μην υπάρξει. Αν δεν υπάρξει, είναι προφανές ότι θα έχουμε μια αδιατάρακτη κοινοβουλευτική θητεία και εκλογές στο τέλος της τετραετίας. Αν όμως υπάρξει (και νομίζω ότι θα υπάρξει) τι από τα δυο είναι πιο πιθανό; Να προκηρυχτούν εκλογές κατά τη φάση της έξαρσης του κοινωνικού πολέμου, ή κατά τη φάση της ύφεσης (που νομοτελειακά ακολουθεί τη φάση της έξαρσης); Νομίζω το δεύτερο.
Αν λοιπόν περιμένουμε έξαρση του κοινωνικού πολέμου μέσα στο ’16, είναι ταυτόσημο με το να λέμε ότι δεν περιμένουμε εκλογές μέσα στο ’16. Καμία εξουσία δε μπορεί να τιθασεύσει και να καναλιζάρει μια κοινωνική δυναμική, που υπερβαίνει τα κοινοβουλευτικά όρια, όταν αυτή βρίσκεται σε φάση έξαρσης. Το να υποστηρίζει λοιπόν κάποιος ότι μπορεί να έχουμε εκλογές το ’16, μόνο με έναν τρόπο δικαιολογείται: Με το να περιμένει όχι μόνο έξαρση του κοινωνικού πολέμου μέσα στο ’16, αλλά και να προεξοφλεί ότι θα είναι μικρής διάρκειας και ότι θα ακολουθήσει σύντομα η φάση της ύφεσης. {Προσωπικά δεν το πιστεύω και νομίζω ότι κι εσύ δεν το πιστεύεις.}
Θα έρθει η έξαρση για την οποία μιλάτε, ή θα αργήσει να , τουλάχιστον για 2 χρόνια;Μήπως χρειάζεται να ξεπουληθεί καταρχήν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας, που νομίζω ότι είναι και ο πρωτεύων στόχος; Η ιδιωτική θα κατάσχεται αλλά με μέτρο. Λίπος υπάρχει ακόμα αρκετό. Μήπως οι Ευρωπαίοι φίλοι μας και τα υπόλοιπα αφεντικά, θα έχουν φροντίσει ώστε όλα να κυλήσουν ομαλά, τόσο ώστε όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, η αποτυχία να διοχετευτεί στο επόμενο κανάλι , πάντα ελεγχόμενο από αυτούς; Ίσως αυτή να είναι η ΛΑΕ σε συνεργασία με άλλους. Και από κει πάν κι άλλοι. Νομίζω πως είναι ευκολότερο, πιό προσοδοφόρο, και αξιοπρεπέστερο για τα αφεντικά μας,να μας σφάζουν με το βαμβάκι, παρά με το νυστέρι.
Πρώτα απ’ όλα, μιλάμε για έξαρση του κοινωνικού πολέμου· δε μιλάμε για εξέγερση. Σε ό,τι με αφορά, νομίζω ότι το κατέστησα σαφές: Δεν περιμένω κάποιου είδους εξέγερση το προσεχές διάστημα. Θα μου πεις βέβαια πως ούτε το Δεκέμβρη του ’08 περίμενα, όπως δεν τον περίμενε και κανένας άλλος. Δεν αποκλείω λοιπόν εντελώς το ενδεχόμενο κάποιας εξέγερσης, αλλά δε θεωρώ πιθανό ότι η όξυνση του κοινωνικού πολέμου θα πάρει τη μορφή της εξέγερσης απ’ την πλευρά των “από κάτω”. Πιθανότερο θεωρώ ότι θα λάβει άλλες μορφές, τις οποίες δε μπορώ να προσδιορίσω με ακρίβεια, νομίζω όμως ότι δε θα χαρακτηρίζονται από την προσπάθεια ελέγχου του (αστεακού) χώρου, όπως συμβαίνει τυπικά στις εξεγέρσεις. Πιθανολογώ ότι αυτό που αποκάλεσα “εμφάνιση φαινομένων κοινωνικής ανομίας σε μαζική κλίμακα” θα προσλάβει ενδεχομένως χαρακτηριστικά “καταδρομικών επιχειρήσεων” μάλλον -και δη χωρίς οφθαλμοφανή πολιτικό στόχο-, παρά το χαρακτήρα πρόκλησης προς την Εξουσία, με επίδικο των έλεγχο του χώρου.
Από κει και πέρα, θα ήθελα απλώς να εκφράσω την απόλυτη διαφωνία με την οπτική που διαφαίνεται στο σχόλιό σου, ότι δηλαδή η Εξουσία (ή το στρατόπεδο των “από πάνω”, αν προτιμάς) είναι σε θέση να καθορίζει το χρόνο των εξάρσεων του κοινωνικού πολέμου. Οι “από πάνω” μπορούν βεβαίως να καθορίζουν το χρόνο (και τον τρόπο) της δικής τους επίθεσης. Δε μπορούν να καθορίζουν το χρόνο (και τον τρόπο) της αντίστασης των “από κάτω”. Μπορούν βεβαίως να προετοιμάζονται για τα διάφορα ενδεχόμενα -και ασφαλώς το κάνουν. Είναι βεβαίως δυνατοί, αλλά δεν είναι παντοδύναμοι. Αν πιστέψουμε ότι είναι παντοδύναμοι και ότι μπορούν να καθορίσουν περίπου τα πάντα, συμπεριλαμβανομένου του τρόπου και του χρόνου των δικών μας αντιδράσεων, δε θα μιλούσαμε για κοινωνικό πόλεμο. Θα μιλούσαμε για θέατρο, όπου ο καθένας παίζει το ρόλο που του υπαγορεύει το προδιαγεγραμμένο σενάριο.