φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Τη δήλωση του Γ. Παπανδρέου (‘είμαστε σε πόλεμο’) την επαναλαμβάνουν, διατυπωμένη παντοιοτρόπως, οι πιο αδίστακτοι, αποφασισμένοι και ετοιμοπόλεμοι υπουργοί Λοβέρδος, Βενιζέλος, Διαμαντοπούλου και Χρυσοχοΐδης. Η δήλωση εγείρει πληθώρα ερωτημάτων: Συνιστά κήρυξη πολέμου; Γιατί γίνεται τώρα, το 2010 και το 2011; Για ποιο πόλεμο πρόκειται; Ποια είναι η αιτία και ο σκοπός του πολέμου; Ποιοι είναι σε πόλεμο; Ποια είναι τα μέσα διεξαγωγής του πολέμου; Ποιος είναι ο αντίπαλος; Αυτός ο αντίπαλος, γνωρίζει ότι βρίσκεται σε πόλεμο; Εάν το γνωρίζει, ποια είναι τα μέσα διεξαγωγής του πολέμου που χρησιμοποιεί; Ποιος θα νικήσει; Ποιες θα είναι οι συνέπειες της νίκης/ήττας;
Σε αυτά τα ερωτήματα θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε, απλά, καθαρά και σύντομα – πρέπει να πάω στο κήπο να ποτίσω.
Η δήλωση είναι μια σαφέσταστη επαναλαμβανόμενη κήρυξη πολέμου, Το ποιοι τη διατυπώνουν μας βοηθάει να απαντήσουμε και στα άλλα ερωτήματα.
Το ποιοι είναι σε πόλεμο είναι επίσης σαφές: Είναι οι Κύριοι καπιταλιστές της παραγωγής και του χρήματος, με εμπροσθοφυλακή τους καπιταλιστές των εξαγωγών, τους εφοπλιστές, τους χρηματιστές και τους τραπεζίτες. Είναι και οι υπηρέτες τους: πολιτικοί, επιστήμονες, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, διανοούμενοι, συγγραφείς.
Εάν αυτοί που τη διατυπώνουν είναι αυτοί που είναι σε πόλεμο, τότε ο αντίπαλος δεν μπορεί να είναι άλλος από τους υποτελείς Παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου.
Ο χρόνος και η αιτία της κήρυξης του πολέμου είναι η προϊούσα κρίση ενώ ο σκοπός του πολέμου είναι η έξοδος από την κρίση προς όφελος του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγης και του χρήματος. Η έξοδος από την κρίση γίνεται πάντα με την κήρυξη της έντασης του πολέμου κατά των υποτελών Παραγωγών, το οποίο σημαίνει την αρπαγή και την καταστροφή ακόμα μεγαλύτερου μέρους του κοινωνικού πλούτου που απολαύουν σήμερα οι Παραγωγοί. Και δεν είναι μόνο αυτό: ο πολεμος εντείνεται και για να καταργηθούν δικαιώματα και ελευθερίες των Υποτελών αλλά και για να διαλυθεί κάθε μορφή συλλογικής οργάνωσής τους.
Τα μέσα διεξαγωγής του πολέμου από τον Κύριο και τα τσιράκια του είναι ο εκφοβισμός και η απάτη (εάν δεν πάρουμε τα μέτρα δεν θα έχουμε να πληρώσουμε τους υπαλλήλους, θα χρεοκοπήσουμε, θα καταστραφούμε), η ενίσχυση του ανταγωνισμού μεταξύ των υποτελών Παραγωγών και η βία, η οποία είναι το έσχατο μέσο – και δεν υπάρχει καμιά απολύτως αμφιβολία ότι θα χρησιμοποιηθεί (Αστυνομία, Στρατός και φασιστικές-παρακρατικές ομάδες).
Οι υποτελείς Παραγωγοί του κοινωνικού τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου γνωρίζουν σαφέστατα ότι έχει κηρυχθεί πόλεμος εναντίον τους. Και γνωρίζουν και πως να πολεμήσουν, ποιο είναι το ισχυρότερο όπλο τους: η απεργία. Οι υποτελείς Παραγωγοί δεν πολεμούν (Μάιος 201ο- Μάιος 2011) – τα μέτρα περνάνε το ένα μετά το άλλο με μεγάλη ευκολία. Ο εκφοβισμός και η απάτη που ασκεί πάνω τους ο Κύριος και τα τσιράκια του έχουν αποτελέσματα: σήμερα οι υποτελείς Παραγωγοί είναι φοβισμένοι, εξαπατημένοι, αποβλακωμένοι και τρέφουν αυταπάτες, ενώ η ενίσχυση του ανταγωνισμού έχει εξαλείψει τη συνεργασία και την αλληλεγγύη.
Μια πρώτη απόπειρα να πολεμήσουν γίνεται από τους αγανακτισμένους. Είναι όμως ελάχιστοι ενώ τα μέσα διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου που επιλέγουν προδιαγράφουν με βεβαιότητα την ήττα τους: οι συγκεντρώσεις/πορείες/διαδηλώσεις δεν είναι μέσα διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου αλλά μέσα έκφρασης. Είναι σαφές ότι η φόβος, ο μεταξύ τους ανταγωνισμός και η εξαπάτηση υποχωρούν στοιχειωδώς αλλά αυτό δεν αρκεί. Και δεν αρκεί διότι δεν έχουν μια απάντηση στο ερώτημα: τι θα κάνουν εάν το Κράτος τους επιτεθεί μεταχειριζόμενο βία; Θα πολεμήσουν; Πως; Θα φύγουν έντρομοι;
Οι αγανακτισμένοι είναι αποτέλεσμα της ανυπαρξίας της Αριστεράς: η υπάρχουσα Αριστερά δεν είναι Αριστερά. Κατά συνέπεια, αγανακτισμένοι και Αριστερά θα αποχωρήσουν από το πολιτικό προσκήνιο πιασμένοι από το χέρι. Η πρόταση του Α. Αλαβάνου για αποχώρηση της υπάρχουσας Αριστεράς είναι πολύ σωστή από τακτικής πλευράς αλλά η κατηγορηματική άρνησή της να αποχωρήσει επιβεβαιώνει με τον καλύτερο τρόπο ότι δεν είναι Αριστερά αυτή η Αριστερά. Ούτε κάν διανοούνται οι βουλευτές της Αριστεράς να χάσουν τα προνόμια τους και τα 10-15.000 ευρά το μήνα – όσα βγάζει ένας εργάτης, ένας οικοδόμος σε ένα χρόνο και ένας νέος, νέα σε δύο χρόνια!
Όπως έχουν τα πράγματα, νικητής θα αναδειχτεί ο Κύριος. Η νίκη του θα σημάνει αφενός την ενίσχυση των θέσεών του, δηλαδή την ενίσχυση της Κυριαρχίας, και αφετέρου την ακόμα μεγαλύτερη επιδείνωση της θέσης και της κατάστασης των υποτελών Παραγωγών.
Θεωρώ όμως ότι δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο Κύριος θα νικήσει: κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες και ο φόβος φεύγει, και η αποβλάκωση φεύγει, και ο ατομικισμός υποχωρεί. Η έκβαση του κοινωνικού πολέμου δεν είναι προδιαγεγραμμένη: εκτός από την ολοσχερή νίκη, υπάρχει και η υποχώρηση/συμβιβασμός του Κυρίου (μόνο και μόνο για να επιστρέψει δριμύτερος για να συνεχίσει αυτό που σταμάτησε) και η ήττα.
Για να ηττηθεί ο Κύριος, οι υποτελείς Παραγωγοί θα πρέπει να λάβουν υπόψη τους τα δυο πρώτα βασικά αξιώματα του κοινωνικού πολέμου:
νικάμε χωρίς να πολεμάμε
πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε.
Θα έρθει μια μέρα που θα τα λάβουν.
Προς τον ανένταχτο αναρχοκομμουνιστή υπογράφων το παραπάνω κείμενο
Αν έχεις την καλοσύνη ανέλυσε τα δύο βασικά αξιώματα του κοινωνικού πολέμου που αναφέρεις στο εν λόγω κείμενο.
Προβληματιστείτε κι υγιαίνετε
Προς τον ανένταχτο αναρχοκομμουνιστή
Σε ευχαριστώ για την απάντησή σου κι ας μην πρόλαβες να μου απαντήσεις. Γίνετε κατανοητό στο κείμενό σου «είμαστε προτότυποι; συνοψίζουμε την εποχή μας; εναντιωνόμαστε στην εποχή μας;».
Προβληματιστείτε κι υγιαίνετε
Αγαπητέ Κώστα, το επόμενο σημείωμα θα έχει τίτλο ‘προβληματείστε και υγιείνετε’ και θα το αφιερώσω σε σένα.