φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Ο Παύλος θα κλείσει τα 8 σε κάνα δυο μήνες και η Αποστολία τα 6. Αναρωτιέμαι καμιά φορά: Θα πάνε στο Πανεπιστήμιο; Δεν θα πάνε. Με αυτή τη διαπίστωση θα καταπιαστώ σήμερα – και με τα παρακάτω ερωτήματα.
Πως θα είναι τα Πανεπιστήμια σε δέκα-δώδεκα χρόνια, το 2022 ή το 2024; Πως θα είναι η κοινωνία, ο κόσμος, οι υποτελείς Παραγωγοί, η δημοκρατία;
Πριν αρχίσω να εκθέτω τις σκέψεις μου, θα σας αφηγηθώ ένα κουρδικό παραμύθι.
Μια φορά κι ένα καιρό, ένας μεγάλος λύκος κατέβαινε σε ένα χωριό και έτρωγε τα πρόβατα των βοσκών. Οι βοσκοί είχαν απογοητευτεί. Μια μέρα, μαζεύτηκαν και αποφάσισαν να τον σκοτώσουν. Πήραν τα όπλα, πήγαν στο δάσος και τον βρήκαν. Σήκωσαν τα όπλα να πυροβολήσουν, ένας γέρος βοσκός όμως τους σταμάτησε. Κατέβηκε από το άλογο, πήγε προς το λύκο κρατώντας στα χέρια του ένα μεγάλο κομμάτι κρέας και του το έδωσε να το φάει. Τι κάνεις; διαμαρτυρήθηκαν οι βοσκοί. Ήρθαμε να τον σκοτώσουμε, όχι να τον ταΐσουμε! Καθώς όμως ο λύκος έτρωγε το κρέας, ο γέρος του φόρεσε στο λαιμό ένα μεγάλο κουδούνι. Πάμε να φύγουμε, τους είπε, αυτό ήταν.
Κι έφυγαν. Από τότε, μόλις οι βοσκοί άκουγαν τη κουδούνα έπαιρναν τα όπλα και μαζί με τα σκυλιά έδιωχναν τον λύκο. Και η ελαφίνα το άκουγε, και ο λαγός, κι όλα τα ζώα του δάσους. Κι έτσι, ο λύκος με τη κουδούνα στο λαιμό πέθανε από τη πείνα, πέφτοντας από ένα ψηλό βράχο.
Τα παιδιά μας, ολωνών τα παιδιά, μισθωτών της εκτέλεσης και αυταπασχολούμενων-μικροαστών, δεν θα πάνε στο Πανεπιστήμιο γιατί τα Πανεπιστήμια σε λίγα χρόνια θα είναι καπιταλιστικές επιχειρήσεις, στις οποίες θα σπουδάζουν μόνο όσοι θα μπορούν να πληρώσουν, δηλαδή θα σπουδάζουν μόνο τα παιδιά των αφεντικών μας. Ο καπιταλισμός, ο οποίος θα συρρικνώνεται λόγω της περαιτέρω εισαγωγής της τεχνοεπιστήμης στην παραγωγή, της διαρκούς κρίσης και της αποεμπορευματοποίησης, θα χρειάζεται ένα πολύ μικρό αριθμό στελεχών και ειδημόνων, κι αυτά τα στελέχη θα είναι γόνοι των καπιταλιστών και των υπηρετών του (πολιτικοί, επιστήμονες, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, αθλητές, κ.α.). Παράλληλα και ταυτόχρονα, θα συρρικνώνεται και το Κράτος, το οποίο θα αποσύρεται από πολλά κοινωνικά πεδία (εκπαίδευση, υγεία, συγκοινωνία και μεταφορές, επικοινωνία, ενέργεια, κλπ), με αποτέλεσμα και αυτό να χρειάζεται λιγότερα στελέχη και ειδικούς (δασκάλους, καθηγητές, γιατρούς, κλπ).
Το μοντελάκι ‘να ανοίξω ένα μαγαζάκι, να μπω στο Δημόσιο (να γίνω κρατικός υπάλληλος), να σπουδάσω να γίνω γιατρός ή καθηγητής Πανεπιστημίου’ είναι παλιομοδίτικο, μας τελείωσε ανεπιστρεπτί. Αυτά που ξέραμε, να (θα) τα ξεχάσουμε. Αυτά που μας λένε για ανάπτυξη είναι παραμύθια! Δεν πρόκειται να υπάρξει ανάπτυξη, δηλαδή αύξηση της παραγωγής και των κερδών. Οι επενδύσεις θα επιταχύνουν τη συρρίκνωση του καπιταλισμού και του Κράτους, ο αριθμός των ανέργων θα αυξάνει, οι μικροαστοί-αυταπασχολούμενοι ούτε καν θα προλεταριοποιούνται, θα εντάσσονται κατ΄ευθείαν στις στρατιές των ανέργων. Όλα αυτά τα γνωρίζει πολύ καλά ο Κύριος και αυτός είναι ο λόγος που επεκτείνει και γενικεύει την εξαθλίωση: πρόκειται για μια προληπτική επίθεση: δεν θα κάνουμε καμιά παραχώρηση, δεν θα χάσουμε τίποτα από αυτά που έχουμε αρπάξει: θα σας πάρουμε κι αυτά που σας έχουμε παραχωρήσει. Σε πολιτικό επίπεδο, η δημοκρατική αθλιότητα θα επιφέρει την φασιστική εξαθλίωση. Η εξαθλίωση προοιωνίζεται τον ολοκληρωτισμό, τον φασισμό, την εξόντωση και την επιτάχυνση της καταστροφής. Δεν μας ενδιαφέρουν πια τα κέρδη μα η διαιώνιση και ενίσχυση της Κυριαρχίας μας, λέει ο Κύριος.
Εμείς τι λέμε; Εμείς έχουμε αυταπάτες αλλά δεν θα τις έχουμε για πολύ. Μια φίλη μου Σαλονικιά κάνει δυο δουλείές, είναι καταχρεωμένη και στέλνει τον γιο της, Γ΄Γυμνασίου, σε φροντιστήρια για Αγγλικά και Γερμανικά. Της λέω, με αυτά τα λεφτά που ξόδεψες, ξοδεύεις και θα ξοδέψεις, και πολλά είναι, θα μπορούσε μόλις τελειώσει το Λύκειο να πάει στην Αγγλία ένα χρόνο και να μάθει Αγγλικά, όπου θα μπορούσε και να εργαστεί περιστασιακά. Τι θα γίνει τώρα; Θα τελειώσει το Λύκειο σε τρία χρόνια, στο Πανεπιστήμιο δεν θα μπορέσει να πάει, ακόμα κι αν περάσει στη Θεσσαλονίκη, δεν το συζητάμε για άλλη πόλη, διότι σε λίγους μήνες δεν γνωρίζεις ούτε εσύ εάν θα έχεις δουλείά.
Εκατοντάδες χιλιάδες πτυχιούχοι άνεργοι, εκατοντάδες χιλιάδες θα προστεθούν στα επόμενα χρόνια και οι γονείς έχουν αυταπάτες ότι θυσιαζόμενοι για τα παιδιά τους θα τους εξασφαλίσουν ένα μέλλον με τις σπουδές. Ξέρετε τι θα τους εξασφαλίσετε; Μια τρύπα στο νερό!
Το τελευταίο κύμα καταλήψεων κατά του νόμου του Κυρίου Άννας Διαμαντοπούλου, ήταν ο επιθανάτιος ρόγχος του φοιτητικού κινήματος. Το φοιτητικό κίνημα μας τελείωσε, πάπαλα. Σε λίγα χρόνια, το πολύ τέσσερα, θα γίνει το μεγάλο ‘ξεσκαρτάρισμα’: Τα οχτώ χρόνια σπουδών γίνονται τέσσερα, οπότε καταλαβαίνετε ότι ένας πολύ μεγάλος αριθμός φοιτητών θα εκδιωχτεί από τα Πανεπιστήμια. Παράλληλα, θα κλείσουν πάρα πολλά τμήματα, ίσως και Πανεπιστήμια. Η συρρίκνωση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης ακολουθεί κατά πόδας την συρρίκνωση του Κράτους και του καπιταλισμού. Την ίδια συρρίκνωση θα δούμε και στον χώρος της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, ένα ζήτημα με το οποίο θα ασχοληθούμε αύριο.
Και τι θα κάνουμε; Το τι θα κάνουμε θα εξαρτηθεί από το πως βλέπουμε την εξέλιξη του καπιταλισμού και του Κράτους. Έχουμε δυο επιλογές.
Η μια είναι να ζητάμε από τον Κύριο, οι αγανακτισμένοι και η Αριστερά του αιτήματος, της ικεσίας και της διαδήλωσης ξέρουν πως, ανάπτυξη, επενδύσεις, δημιουργία θέσεων εργασίας, ελεύθερη εισαγωγή στα Πανεπιστήμια και άλλα πολλά. Χαμένος κόπος, φίλες και φίλοι.
Η άλλη επιλογή είναι η επιλογή του περάσματος στην πράξη. Κύριε, εάν αυτά που λες είναι η αλήθεια, εμείς λέμε ότι η αλήθεια είναι πολύ χειρότερη:
Δεν θα υπάρξει ανάπτυξη; Πανέμορφα, αυτό θέλουμε κι εμείς!
Συρρικνώνεται ο καπιταλισμός; Περίφημα, αυτό θέλουμε κι εμείς!
Συρρικνώνεται το Κράτος; Έξοχα, αυτό θέλουμε κι εμείς!
Οξύνεται η κρίση; Ωραιότατα, εμείς θα την οξύνουμε πιο πολύ!
Κλείνουν μαγαζάκια και επιχειρήσεις! Καταπληκτικό, αυτό θέλουμε κι εμείς!
Καθιερώνετε το τετραήμερο και το τριήμερο; Κύριε, είσαι πολύ πίσω! Εμείς θέλουμε διήμερο!
Δεν θα βοηθήσουμε τον Κύριο να ξεπεράσει την κρίση του κεφαλαίου και του καπιταλισμού – θα την οξύνουμε!
Πως;
Με το πέρασμα στη πράξη: με την μονομερή μείωση του χρόνου εργασίας, με την αποεμπορευματοποίηση, με την αλληλεγγύη, με τη δημιουργία νέων θεσμών.
Θα γυρίσουμε την πλάτη στα Πανεπιστήμια του Κυρίου και θα ιδρύσουμε τα δικά μας Πανεπιστήμια. Πανεπιστήμια στα οποία θα διδάσκει και θα μαθαίνει όποιος θέλει, ό,τι θέλει, όποτε θέλει, χωρίς πτυχία, χωρίς αμοιβές και δίδακτρα. Τα Πανεπιστήμιά μας, τα κομμουνιστικά Πανεπιστήμια θα είναι όπως ο κήπος του Επίκουρου ή τα πρώτα μεσαιωνικά πανεπιστήμια: αυτάρκεις κομμουνιστικές κοινότητες με παραγωγή τροφής, ενέργειας, με βιβλιοθήκες, με εκδόσεις. Θα δικτυώνονται και θα συνεργάζονται με κοινόχρηστες βιβλιοθήκες και άλλα Πανεπιστήμια.
Σε ένα τέτοιο Πανεπιστήμιο θα φοιτήσουν ο Παύλος και η Αποστολία, σε δέκα-δώδεκα χρόνια.
Αν δεν το έχετε αντιληφτεί, το ομολογώ: η Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών είναι μια πρόδρομη μορφή ενός τέτοιου πανεπιστημίου.
Κι όσα πιο πολλά υπάρξουν, τόσο το καλύτερο για όλους και όλες.
Αύριο θα παρουσιάσω το Κοινωνικό Ιατρείο Αλληλεγγύης, το οποίο έρχεται από το μέλλον.
Mακάρι να υπάρξω κι εγώ ως αιώνιος φοιτητής σ’ένα απ’τα πανεπιστήμια-κοινότητες που επιθυμείς. Το μόνο που με φοβίζει είναι πώς θα τα προστατεύουμε απ’τον αυξανόμενο ολοκληρωτισμό του Κυρίου. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, πόσο αποτελεσματικά μπορούμε να υπερασπιζόμαστε χώρους και εδάφη, με ποιούς τρόπους και μέχρι πότε? Κρίσιμα ερωτήματα νομίζω, αν και αυτό που έχουμε ανάγκη δεν είναι απαντήσεις, αλλά λύσεις. Θα δώσουμε λύσεις? Θα προσπαθήσουμε.
Η παράβλεψή είναι δική μου και σπεύδω να συμπληρώσω. Όσο η κατάσταση είναι ήρεμη, αυτού του είδους τα εγχειρήματα όπως και πολλά άλλα άλλου περιεχομένου και άλλης μορφής γίνονται ανεκτά, για να μην πω ότι βολεύουν κιόλας τον Κύριο. Εάν ο κοινωνικός πόλεμος οξυνθεί, συμφωνώ, δεν έχω αυταπάτες, κινδυνεύουν, δύσκολα μπορούμε να τα προστατεύσουμε. Από την άλλη όμως, η όξυνση του κοινωνικού πολέμου πολλαπλασιάζει, γενικεύει και διευρύνει τα πάσης φύσης εναλλακτικά (κομμουνιστικά) εγχειρήματα και η επιβίωσή τους εξαρτάται από την έκβαση της κοινωνικής σύρραξης.
Το σημείωμα για την Καταστροφική θα το γράψω αύριο το πρωί.