φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Μιας και οι βεβαιότητες, δηλαδή η άλλη όψη του λάθους, είναι η πινακίδα που μας δείχνει τη σωστή κατεύθυνση, ας κάνουμε μια απόπειρα να δούμε το μέλλον πατώντας σε τρία σημεία στέρεου εδάφους, πριν μας καταπιεί η κινούμενη άμμος του αβέβαιου και ακαθόριστου μέλλοντος.
Η πρώτη βεβαιότητα είναι ότι από τις προσεχείς εκλογές, όποτε γίνουν, θα προκύψει μια πολυκομματική κυβέρνηση – δύο κομμάτων έως και πεντέξι. Το πόσα θα είναι ακριβώς δεν το γνωρίζουμε και μας είναι παντελώς αδιάφορο. Η δεύτερη βεβαιότητα είναι ότι το ποσοστό αποχής από τις εκλογές θα είναι μεγαλύτερο από αυτό των προηγούμενων εκλογών, δηλαδή, αυτοί που δεν θα πάνε να ψοφήσουν, με συγχωρείτε, να ψηφίσουν ήθελα να γράψω, θα είναι περισσότεροι από αυτούς που θα πάνε να ψηφίσουν. Εικάζω ότι το ποσοστό αποχής θα κυμανθεί μεταξύ
55-70%.
Ένας απο αυτούς που δεν πάνε να ψηφίσουν θα είμαι κι εγώ. Θα είναι η γυναίκα μου, ο αδερφός μου, η γυναίκα του, θα είναι πολλοί και πολλές που για πρώτη φορά δεν θα πάνε να ψηφίσουν, πασοκτσήδες και νεοδημοκράτες, άνθρωποι της δουλειάς, συγχωριανοί μου και συμμαθητές, που έχουν απηυδήσει.
Από τη στιγμή που είναι βέβαιο ότι θα έχουμε κυβέρνηση, σκέφτονται, και αυτή θα είναι πολυκομματική, δηλαδή, από τη στιγμή που το κόμμα μου θα γίνει κυβέρνηση, γιατί να πάω να ψηφίσω; Ας πάνε να ψηφίσουν οι άλλοι (‘μαλάκες’, τους χαρακτήρισε σιδηροδρομικός, συνομήλικος και συμμαθητής μου, νεοδημοκράτης, καθώς έχυνε τις τελευταίες σταγόνες από το τρίτο λίτρο του μπρούσκο κρασιού που έφτιαξε με τα χρυσά του χεράκια).
Η τρίτη βεβαιότητα είναι ότι η ιστορική Αριστερά θα συμμετέχει στις εκλογές και οι ψηφοφόροι της θα πάνε να ψηφίσουν. Και είναι επίσης βέβαιο ότι θα αυξηθούν τα ποσοστά τους ( και του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ – και του ΔΗ.ΑΡΙ. ού του Κουβέλη, ο Θεός να την πει Αριστερά, κατά συνέπεια και ο αριθμός των βουλευτών που θα εκλέξουν. Ποιος τη χάρη τους! Πολλοί και πολλές, που φιλοδοξούν να γίνουν βουλευτές, κάτι θεωρητικοί του μαρξισμού, κάτι πανεπιστημιακοί, κάτι αλτουσεριανοί ακαδημαϊκοί της ταξικής πάλης θα γίνουν επιτέλους βουλευτές μετά από χρόνια παραγκωνισμού. Μετά τις εκλογές θα δείτε εσείς οι ίδιοι και οι ίδιες τις φάτσες που φωτογραφίζω.
Η τρίτη βεβαιότητα με βάζει σε σκέψεις. Η ιστορική Αριστερά γνωρίζει ότι η κυβέρνηση που θα προκύψει θα είναι πολυκομματική. Γνωρίζει επίσης ότι θα πάνε να ψηφίσουν λιγότεροι από ποτέ. Και αναρωτιέμαι: τι θα ήταν πιο επαναστατικό, τι θα έφερνε σε πιο δυσχερή θέση τον Κύριο: η συμμετοχή στις εκλογές και η εκλογή μεγάλου αριθμού βουλευτών ή η αποχή;
Ποιοι είναι πιο επαναστάτες και ρηξικέλευθοι σε αυτή την περίπτωση; Αυτοί, οι περισσότεροι, που δεν θα πάνε να ψηφίσουν ή αυτοί οι Αριστεροί που θα πάνε να ψηφίσουν; Η αποχή είναι μια παθητική στάση; Η συμμετοχή, από τη στιγμή που γνωρίζουμε εκ των προτέρων ποια θα είναι η κυβέρνηση,
δεν είναι παθητική στάση;
Τι είναι μοιρολατρεία, φαταλισμός; Να ξέρεις τι θα γίνει και να συμμετέχεις ή να ξέρεις και να μην συμμετέχεις;
Τι θα γινόταν εάν η ιστορική Αριστερά πρόκρινε την αποχή; Το ποσοστό αποχής θα ξεπερνούσε το
80%!
Και τα πέντε, έξι κόμματα όλα μαζί θα είχαν εκλεχτεί από το 20% των ψηφοφόρων. Βέβαια, κυβέρνηση θα σχηματιστεί ακόμα κι αν συμμετέχει το 5% ή το 1%, δεν έχουμε καμιά αυταπάτη. Αλλά αυτός είναι ο σκοπός μας: να φτάσουμε στο σημείο ώστε η κυβέρνηση να σχηματίζεται από ολοένα και μικρότερο αριθμό ψηφοφόρων.
Σε αυτή την περίπτωση, η κυβέρνηση θα ήταν μια τυπική κυβέρνηση, θα είχαμε δηλαδή τυπική ακυβερνησία, από τη στιγμή που η κυβέρνηση θα στερούνταν νομιμοποίησης λόγω της τεράστιας αποχής. Εάν ο Κύριος απαξιώνει το κοινοβούλιο και τη δημοκρατία μια φορά, εμείς οφείλουμε να τα απαξιώσουμε δυο φορές. Η Αριστερά όμως επιδιώκει να υπερασπιστεί και το κοινοβούλιο και τη δημοκρατία. Εάν γίνουν οι ευρωεκλογές του 2014 και το ποσοστό αποχής ξεπεράσει το 80%, τι θα κάνει η Αριστερά; Θα πάρει μέρος!
Ποιος προηγείται της εποχής του, ποιος βλέπει πιο μπροστά, ποιος είναι πιο προχωρημένος; Οι άνδρες και οι γυναίκες που δεν θα πάνε να ψηφίσουν ή η Αριστερά; Είναι θέμα πολιτικής εκτίμησης;
Όχι, φίλες και φίλοι. Είναι θέμα συμφέροντος. Την Αριστερά δεν την συμφέρει να μην πάρει μέρος στις εκλογές διότι εάν το κάνει θα χάσει πάρα πολλά. Θα χάσει έδρες, φράγκα, φήμη, ισχύ, πορνόμια, με συγχωρείτε, προνόμια ήθελα να γράψω.
Όσο η Αριστερά θα συμμετέχει στις εκλογές την ώρα που ο αριθμός των απεχόντων και απεχουσών βαίνει αυξανόμενος, τόσο πιο πολλοί και πιο πολλές δεν θα πηγαίνουν να ψηφίσουν. Έτσι, τελικά, ο αριθμός αυτών πού ψηφίζουν Αριστερά ολοένα και θα μειώνεται, με αποτέλεσμα το ΚΚΕ και το ΣΥΡΙΖΑ να συρρικνωθούν και να πεταχτούν με τις κλωτσιές από το πολιτικό προσκήνιο.
Η ιστορική Αριστερά είναι μέρος του κόσμου τούτου και θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να τον υπερασπιστεί και να τον προστατεύσει.
Όσοι και όσες δεν το βλέπουν τώρα, θα το δουν αύριο.
Ποτέ δεν είναι αργά.
Αγαπητέ φίλε, είμαι υποστηρικτής της άμεσης δημοκρατίας και της αυτοδιοίκησης. Πιστεύω ότι καμία “ηγεσία” δεν ξέρει και δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα του λαού, παρά μόνο ο ίδιος ο λαός.
Αυτό όμως που έχουμε ζήσει και ζούμε μέχρι σήμερα, έχει δείξει ότι άπασα η αντίδραση, δεξιά ή αριστερή, δεν πρόκειται να αφήσει να περάσει καμία ευκαιρία και θα γραπωθεί γερά στην εξουσία με οποιοδήποτε εικονική πλειοψηφία.
Και ενώ στην προτίμηση του λαού είναι μονοψήφιο το ποσοστό τους, παρ’ όλ’ αυτά θα έχουν στα χέρια την εξουσία, το στρατό και τους μπάτσους… και το πιο επικίνδυνο είναι, ότι θα έχουν στα χέρια την επίφαση της “πλειοψηφίας” και της “δημοκρατικής εντολής” διεθνώς, και θα πνίγουν το αυτόνομο κίνημα με εγκλήματα και προβοκάτσιες.
Στην μακρινή Φιλανδία η επίφαση της δημοκρατίας διοικεί τη χώρα για 10ετίες, με μόλις το 30% των ψηφοφόρων οι κυβερνήσεις “παπαδήμου” έχουν εξαφανίσει οποιαδήποτε αντίδραση έναντι του καθεστώτος. Όχι αυτόνομο κίνημα, αλλά ούτε καν κομουνιστικό κόμμα δεν υφίσταται.
Αυτά είναι κάποιες γρήγορες σκέψεις προς διερεύνηση και επαναπροσδιορισμού της Δημο-Κρατίας, που είναι όντως ένα θεωρητικό θέμα τεράστιο.
Πρακτικά όμως, στην καρδιά και στο μυαλό του λαού, είναι ξεκάθαρο ότι το δίκιο είναι να αποφασίζει καθημερινά για όλα τα θέματα που τον αφορούν, και όχι να αποφασίζουν κάποιοι άλλοι γι’ αυτόν, γιατί πάντα αυτοί οι άλλοι, θα είναι μαριονέτες αυτών που θέλουν να μας αρμέξουν και να μας πετάξουν στα σκουπίδια.
Αγαπητέ φίλε,
υπάρχει ένας λαός ή δύο;
Ο λαός που ακολούθησε τους Ναζί, δεν ήταν λαός; Οι γερμανοί, σε ποσοστό 70% που ακούνε Έλληνας και τους έρχεται να ξεράσουν, δεν είναι λαός; Οι συνεργάτες των Γερμανών στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο δεν ήταν λαός; Οι λευκοί εργάτες και αγρότες που κρεμούσαν τους μαύρους, η Κου Κλουξ Κλαν, δεν ήταν λαός; Τα εκατομμύρια των ψηφοφόρων (43%) που ψήφισαν τον Γ. Παπανδρέου δεν είναι λαός; Αυτοί που ψήφισαν Νέα Δημοκρατία και ΛΑΟΣ δεν είναι λαός;
Ο καλός και σοφός λαός που ξέρει ποια είναι η λύση στα κοινωνικά προβλήματα και μπορεί να τα λύσει, γιατί δεν τα λύνει και βασανίζεται και υποφέρει και ταλαιπωρείται; Στην καρδιά και στο μυαλό είναι ξεκάθαρο ότι το δίκιο είναι να αποφασίζει καθημερινά για όλα τα θέματα που τον αφορούν, ναι, αλλά δεν αποφασίζει, άλλοι αποφασίζουν, το δίκιο αυτό παραμένει μόνο στο μυαλό και στην καρδιά του λαού.
Σκέφθηκα, θα βοηθούσε στη διερεύνηση του θέματος της “αποχής”, η ανάγνωση του μυθιστορηματος “ΠΕΡΙ ΦΩΤΙΣΕΩΣ” του Ζοζε Σαραμάγκου.
Ναι, θα βοηθούσε. Στις πρώτες σελίδες κάτι πάει να πει, μετά ακολουθεί ένα δρόμο που δεν μπορώ να τον ακολουθήσω.