κομμουνιστική έξοδος (2): εικοσάωρο και μισθός για όλους

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Φαντάζεστε μια γενική απεργία διαρκείας σε ολόκληρη την Ευρώπη, από Λισαβόνα μέχρι Σιβηρία και από Λαπωνία μέχρι Κρήτη, με κεντρικό σύνθημα εικοσάωρο και μισθός για όλους;

Εγώ τη φαντάζομαι. Κι αν σας πω ότι θα γίνει μια μέρα, κι αυτή η μέρα δεν θα αργήσει, θα σκεφτείτε ότι δεν είμαι στα καλά μου.

Ε λοιπόν, σας διαβεβαιώνω κατηγορηματικά και εν πλήρει επιγνώσει του τι λέω και τι γράφω ότι δεν είμαι στα καλά μου.  Οπότε, σκεφτείτε κάτι άλλο. . .

Δεν είναι στα καλά του όποιος και όποια μπορεί να φανταστεί κάτι πέραν του υπάρχοντος, της υπάρχουσας πραγματικότητας. Ποια είναι η υπάρχουσα πραγματικότητα; Να ποια είναι.

Πατήρ: Κυριαρχία

Υιός: Εμπόρευμα

Άγιον Πνεύμα: αποξένωση, εξαθλίωση, αποβλάκωση

 Ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιον Πνεύμα δεν μας επιτρέπουν  να δούμε κάτι πέραν του υπάρχοντος. Η πραγματικότητα είναι μια φυλακή, ένας τόπος εξορίας, τόπος απαγωγής. Όποιος και όποια δεν μπορεί να φανταστεί κάτι πέραν του υπάρχοντος είναι στα καλά του, στα καλά της. . . Συγχαρητήρια γι αυτή την επιτυχία. Η οποία ολοταχώς μετεξελίσσεται σε πελώρια αποτυχία.

Ζήτω η αποτυχία! Ζήτω το λάθος! Ζήτω η αμαρτία (σφάλμα)!

Ζήτω ο κοινωνικός πειραματισμός! (Πόσο τον έχουμε λησμονήσει!)

Στο προηγούμενο σημείωμα υποστηρίξαμε ότι ο παγκόσμιος καπιταλισμός οδεύει προς μια σφοδρότατη και ταχύτατη επιδείνωση της εν εξελίξει οικονομικής ύφεσης και κρίσης, η οποία δεν μπορεί να μην είναι και κοινωνική και πολιτική και πολιτισμική. Μιας και η κρίση διαρκεί εδώ και 40 χρόνια, πρότεινα να πετάξουμε τους όρους ‘ύφεση’ και ‘κρίση’ και να τους αντικαταστήσουμε με τους όρους συρρίκνωση και κατάρρευση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Είδαμε ότι ο ρυθμός αύξησης του παγκόσμιου ΑΕΠ (Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν) μειώνεται ολοένα και πιο πολύ. Αν, για παράδειγμα, στην Ιαπωνία αυξανόταν κατά 10,1% κατά την δεκαετία 1960-9, στην επταετία 2000-7 αυξανόταν κατά 1,4%! Είναι σαφές ότι παρόλη την μείωση της αύξησης το παγκόσμιο ΑΕΠ, ο παγκόσμιος και συλλογικά παραγόμενος κοινωνικός πλούτος είναι τεράστιος και αρκεί για να καλύψουμε, όλοι και όλες,  τις βασικές μας ανάγκες. Να σας υπενθυμίσω ακόμα ότι το κατά κεφαλήν παγκόσμιο εισόδημα είναι 500 εβρά τον μήνα για τον καθένα – με άλλα λόγια, σε μια τετραμελή οικογένεια αναλογεί ένας πλούτος 2.000 εβρών το μήνα!

Αυτές είναι οι δυνατότητες της εποχής μας. Και όμως! Αυτές οι δυνατότητες πρέπει να καταστραφούν διότι είναι ένας από τους τρόπους διαιώνισης της Κυριαρχίας. Το ότι υπάρχει ύφεση και κρίση, ανεργία και φτώχεια  δεν σημαίνει ότι δεν παράγεται, δεν υπάρχει  κοινωνικός πλούτος! Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο! Οι υφέσεις και οι κρίσεις εκτυλίσσονται εν μέσω τεράστιου κοινωνικού πλούτου. Πλούτος υπάρχει, κέρδη δεν υπάρχουν, ή μάλλον, περιορίζονται διαρκώς.

Η φθίνουσα δυναμική της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας δεν αναιρεί κατά κανένα τρόπο την κομβική δυνατότητα της εποχής μας, τη δυνατότητα να εργαζόμαστε δυο μήνες το χρόνο και να παραγάγουμε τον κοινωνικό πλούτο που χρειαζόμαστε για να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες. Αυτός είναι ο λόγος που επιμένω πως η κεντρική μας επιδίωξη, η οποία θα αποτυπωθεί σε ένα κεντρικό (ελληνικό, ευρωπαϊκό, παγκόσμιο) σύνθημα,  πρέπει να είναι η δραστική μείωση του χρόνου εργασίας.

Κι έρχομαι τώρα στο ανέκδοτο με τους πειρατές. Θα κάνει σκι ο Κύριος καπετάνιος; Εάν λάβουμε υπόψη μας ότι το ανέκδοτο είναι μια συμπύκνωση της καπιταλιστικής Κυριαρχίας, είναι βέβαιο ότι ο Κύριος θα κάνει σκι. Υπάρχει όμως ένα ψιλοπροβληματάκι. Ο επινοητής του ανεκδότου αγνοούσε κάτι πολύ βασικό. Θεώρησε ότι οι σχέσεις που επικρατούν στο πειρατικό είναι αυτές που επικρατούν και στη κοινωνία. Κυριαρχία, προσταγή, υπακοή, εκτέλεση της προσταγής. Αυτό είναι το αυτονόητο: μια άκριτη γενίκευση. Γνωρίζουμε όμως ότι στα πειρατικά δεν υπήρχε Κυριαρχία αλλά ένα καθεστώς αναρχοκομμουνιστικό. Οι πειρατές ήταν όλοι λιποτάκτες, σκλάβοι δραπέτες, τα πληρώματα ήταν διαφορετικών εθνικοτήτων και ο αρχηγός ήταν επικεφαλής του πληρώματος μόνο κατά τη διάρκεια της επίθεσης, ήταν δηλαδή προσωρινός συντονιστής της συνεργασίας των πειρατών κατά την εφόρμηση. Μόλις έληγε η επίθεση, και δεν υπήρχε λόγος συντονισμού, ο αρχηγός έπαυε να ήταν αρχηγός. Οπότε, δεν του πέρναγε καν από του νου ότι θα μπορούσε να κάνει σκι. Το πολύ πολύ να τον πέταγαν στη θάλασσα, αν ζητούσε κάτι τέτοιο. (Πίνω καφεδάκι και επανέρχομαι).

Τα πειρατικά πληρώματα λοιπόν ήταν ανοιχτές, ελευθεριακές και εξισωτικές συμβιωτικές ομάδες. Σε αυτές τις ομάδες, όποιος και όποια θέλει να γίνει Κύριος, μάλλον θα αποτύχει. Δεν πρόκειται να κάνει σκι, τον Θεό μπάρμπα να έχει.  Θα έχετε παρατηρήσει ότι επανέρχομαι συνεχώς στο ζήτημα των ανοιχτών συμβιωτικών ομάδων διότι συνιστούν την έμπρακτη και εμπράγματη ταύτιση του μέσου και του σκοπού.  Δεν είναι μόνο η λύση στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, με κύριο αυτό της αποξένωσης και της υπαρξιακής μοναξιάς, της έλλειψης νοήματος της ζωής, αλλά θεωρώ πως οι  ανοιχτές συμβιωτικές ομάδες  είναι αυτό που λέγαμε κάποτε επαναστατικό υποκείμενο. Ψάχναμε να το βρούμε και δεν το βρίσκαμε. Ό,τι και να προτείνανε, το προτείνανε με όρους ή όχλου ή μεμονωμένου ατόμου. Θεωρώ πως όποιο κι αν είναι το επαναστατικό υποκείμενο, αυτό θα πρέπει να εμφανιστεί στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο ως συμβιωτική ομάδα. Γίνει δε γίνει η επανάσταση, η συμβιωτική ομάδα είναι η λύση.

Το ζήτημα της επιλογής πάνω στο βαγονέτο είναι πολύ πιο σοβαρό και περίπλοκο και το αναφέρω ακριβώς λόγω της περιπλοκότητάς του. Είμαστε βέβαιοι ότι αν το δούμε αφηρημένα, θα προτιμήσουμε να σκοτώσουμε τον έναν (την μία) και όχι τους/τις πέντε. Όταν λέω αφηρημένα, εννοώ ότι αυτοί μας είναι άγνωστοι. Η επιλογή αυτή μας λέει ότι είμαστε και καλοί και κακοί αλλά περισσότερο καλοί – ειδάλλως δεν θα υπήρχε ούτε ένας άνθρωπος πάνω στη ΓΗ!

Τι θα κάνει όμως ένας ναζιστής όταν ο ένας είναι έλλην και οι πέντε μετανάστες; Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι θα προτιμήσει να σκοτώσει τους πέντε. Εάν ο έλλην είναι αναρχοκομμουνιστής; Τι θα επιλέξει, τους πέντε ή τον έναν; Τι θα επιλέξει μια μάνα, ένας πατέρας όταν ο ένας είναι η κόρη του ή ο γιός του και οι πέντε είναι μετανάστες; Πρόβλημα, ε; Εάν οι πέντε είναι παιδιά φίλων του και ο ένας το δικό του παιδί; Δύσκολο, ε;

Πολύ δύσκολο, φίλες και φίλοι, μητέρες και πατεράδες. Με αυτό το δίλημμα αγγίζουμε το μείζον ζήτημα της ηθικής και της περιπλοκότητάς του. Το αφήνω προς το παρόν στην άκρη και επανέρχομαι στο ζήτημα για το οποίο ανέφερα τους πειρατές και το βαγονέτο: το ζήτημα της πανευρωπαϊκής (και παγκόσμιας) γενικής απεργίας διαρκείας, δηλαδή της κοινωνικής επανάστασης.  Υποστηρίζω ότι θα μπορέσουμε να νικήσουμε μόνο εάν:

α) απεργήσουμε οργανωμένοι σε ανοιχτές συμβιωτικές ομάδες, που συνεργάζονται και κλιμακώνουν τη συνεργασία τους

β) δεν κάνουμε διαδηλώσεις αλλά δημιουργούμε και πειραματιζόμαστε και γλεντάμε ως ομάδες

γ)  μετεξελίξουμε τη γενική απεργία διαρκείας σε πέρασμα στη πράξη: να εργαζόμαστε δηλαδή βδομάδα παρά βδομάδα.

Η αντίσταση του Κυρίου στη στάση μας θα φέρει στο προσκήνιο την περιπλοκότητα της ηθικής. Εκείνο το οποίο δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι η ανάδειξη και η προώθηση στο προσκήνιο της πνευματικής, κοινωνικής, πολιτισμικής, ‘οικονομικής’ και ηθικής υπεροχής μας.