Νεκροζώντανη Αριστερά

There are 189 posts filed in Νεκροζώντανη Αριστερά (this is page 13 of 19).

για την αποποινικοποίηση του μπάφου: να γίνει ο Περισσός βοτανολογικό μουσείο

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

για το χασίσι, τη φούντα, τον μπάφο, το μαύρο έχω δημοσιεύσει τρία κείμενα – κι αυτό είναι το τέταρτο. Στο πρώτο (Όταν το ελληνικό κράτος ενημέρωνε τους αγρότες) έδειξα ότι από το 1870 περίπου μέχρι το 1932 η καλλιέργεια της ινδικής κάνναβης, η παρασκευή του εξαιρετικής ποιότητας ελληνικού χασισιού και η εξαγωγή του ήταν μια πολύ επικερδής δραστηριότητα των αγροτών της νότιας Ελλάδας – δραστηριότητα που ενισχύονταν και ασφαλώς φορολογούνταν από το κράτος (με πολύ μεγάλα έσοδα) . Το δεύτερο είναι η αναδημοσίευση της έκθεσης του Δημάρχου του Ορχομενού Μαντινείας (Αρκαδία) ‘Περί Χασίς’, στην οποία, κατόπιν παραγγελίας του Κράτους, ο δήμαρχος έδινε οδηγίες για την καλλιέργεια της ινδικής κάνναβης και την παρασκευή του χασισιού. Στο τρίτο [Χασίσι και Κομμουνισμός (ένα τρίφυλλο μας ενώνει)], έδειξα ότι το χασίσι είναι ένα πολύτιμο φάρμακο, που μπορεί να γίνει, όπως όλα τα φάρμακα, δηλητήριο, και υποστήριξα την ελεύθεση καλλιέργεια και χρήση όλων των φαρμακευτικών βοτάνων, της μήκωνος της υπνοφόρου συμπεριλαμβανομένης, από την οποία παράγεται το πολύ χρήσιμο όπιο. Εάν σήμερα ο καπιταλισμός έχει κάνει τα φάρμακα εμπορεύματα, η κομμουνιστική προοπτική είναι η αποεμπορευματοποίηση της παραγωγής και κατανάλωσης των φαρμακευτικών φυτών, η δική μας (προσωπική, ομαδική, κοινοτική, τοπική) παραγωγή και παρασκευή φαρμάκων από τα βότανα.

Continue reading →

φέρτε πίσω τα κλεμμένα – τα άλλα, δικά σας!

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Οι αγανακτισμένοι διατάζουν κάποιους να φέρουν πίσω τα κλεμμένα. Ποιοι είναι αυτοί οι κάποιοι; Ποιους διατάζουν; Ποια είναι τα κλεμμένα; Γιατί να τα φέρουν πίσω; Που τα έχουν και ποιο είναι το πίσω; Τα άλλα που δεν είναι κλεμμένα, ποια είναι; Είναι κερδισμένα με τίμιο ιδρώτα; Αυτός που διατάζει είναι πιο ισχυρός από αυτόν που διατάζεται, έτσι δεν είναι; Οι αγανακτισμένοι είναι πιο ισχυροί από αυτούς που διατάζουν; Και ποια είναι η ισχύς τους; Η διαταγή είναι βία; Είναι εκδήλωση της βίας; Εάν η διαταγή είναι ένας τρόπος εγκαθίδρυσης της κυριαρχικής σχέσης, στην προκειμένη περίπτωση οι αγανακτισμένοι θα είναι ο Κύριος και οι Κύριοι θα είναι οι υποτελείς.

Μήπως όμως η Προστακτική ‘φέρτε’ δεν δηλώνει την διαταγή αλλά την ικεσία; Διατάζουν ή εκλιπαρούν οι αγανακτισμένοι; Γνωρίζουμε ότι όταν προσευχόμαστε, όταν ικετεύουμε, μεταχειριζόμαστε Προστακτική. Όταν ο ζητιάνος εκλιπαρεί, μας διατάζει: δώστε μου ένα εβρό!  Έχουμε υποστηρίξει ότι εάν η ικεσία εκφράζεται με διαταγή, είναι διότι η διαταγή δεν είναι παρά ικεσία. Ο ενδεής διατάζει, και ο Κύριος είναι ενδεής, ως εξαρτώμενος κυριολεκτικά από τους υποτελείς Παραγωγούς. Διότι εάν δεν εργαστούν οι Παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, οι Κύριοι θα φάνε τ’ αρχίδια τους.

Και βέβαια οι διεφθαρμένοι πολιτικοί δεν θα φέρουν πίσω τα κλεμμένα. Όσο για τα άλλα, τα νόμιμα κέρδη, οι αγανακτισμένοι δεν ενδιαφέρονται καθόλου. Διότι το πρόβλημα, για τους αγανακτισμένους,  δεν είναι τα νόμιμα και άγια κέρδη, αλλά τα κλεμμένα, η διαφθορά, οι δωροδοκίες. Το χρέος οφείλεται στη διαφθορά, το χρέος είναι η αιτία της κρίσης. Οι αγανακτισμένοι επαναλαμβάνουν τα δελτία ειδήσεων του MEGA! Δεν περνάει από το μυαλό τους ότι το χρέος είναι το αποτέλεσμα, όχι η αιτία. Το αποτέλεσμα της φοροασυλίας των καπιταλιστών της παραγωγής και του χρήματος.

Ενώ ο Κύριος δεν χάνει ευκαιρία να δηλώνει ότι έχουμε πόλεμο και επιτίθεται σφοδρότατα, οι αγανακτισμένοι τον εκλιπαρούν διατάζοντάς τον! Η Αριστερά αμύνεται και ικετεύει, οι αγανακτισμένοι (της νεκροζώντανης Αριστεράς ένα πολύ μεγάλο κομμάτι) μόνο ικετεύει, αλλά για επίθεση δεν μιλάει κανένας. Ζητούν από τον Κύριο δημοκρατία και ανάπτυξη για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.

Ποια είναι η ισχύς τους; Δεν υπάρχει η παραμικρή ισχύς. Δεν έχουν και δεν πρόκειται να αποκτήσουν. Προσέρχονται ως ήδη ηττημένοι.

Στις 15 Φεβρουαρίου του 2002 έγιναν σε πολλές μεγαλουπόλεις του πλανήτη πολυπληθείς διαδηλώσεις με αίτημα να μην γίνει εισβολή των Αμερικανών στον Ιράκ. Η εισβολή έγινε. Ο Τζώρτζ Μπους είχε τότε δηλώσει: Μα κάνουμε τον πόλεμο για να μπορούν οι άνθρωποι εκεί να διαδηλώνουν ελεύθερα, όπως εσείς. Ο δε Σάββας Μιχαήλ προανήγγειλε την έναρξη της Παγκόσμιας Επανάστασης: Είχε γράψει το εξής: Μετά την 15η Φεβρουαρίου τίποτε δεν μπορεί να είναι το ίδιο. Οι από πάνω δεν μπορούν να κάνουν  τον πόλεμο με τις ίδιες συνθήκες όπως πριν  και οι από κάτω δεν θα δεχθούν ποτέ σαν τετελεσμένο γεγονός την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα (Επαναστατική Μαρξιστική Επιθεώρηση, τ. 7, σελ. 5).

Ναι, Σάββα, μετά την 15η Φεβρουαρίου του 2002 τίποτε δεν μπορεί να είναι το ίδιο διότι σήμανε το τέλος της διαδήλωσης!

Ο μόνος τρόπος να εκφράσουν την αγανάκτησή τους οι αγανακτισμένοι είναι οι συγκεντρώσεις, οι διαδηλώσεις διότι οι διαδηλώσεις δεν είναι παρά μόνο ένας τρόπος έκφρασης. Έκφρασης και Ικεσίας. Δεν είναι επίθεση, δεν είναι πόλεμος, δεν είναι πολιτική, δεν είναι δημοκρατία, δεν είναι σύγκρουση.

Εκτός εάν δεν θα θέλουν όλα αυτά – και μάλλον δεν τα θέλουν.

Οι αγανακτισμένοι θα αγανακτήσουν και θα πάνε σπίτια τους, στον καναπέ τους. Σε λίγες μέρες θα τους θυμόμαστε και θα χαμογελάμε για το απύθμενο βάθος της αφέλειάς τους και των αυταπατών τους.

Αθανάσιος Δρατζίδης

αγανακτισμένοι ικέτες στο Σύνταγμα;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Σε εποχής κρίσης, παρατηρείται η εκκίνηση μιας αντίρροπης διαδικασίας: από τη μια, η διαιώνιση και αναζωπύρωση του ατομικισμού, και από την άλλη, η υποχώρησή του, το ξεθώριασμά του, η ανάπτυξη της συνεργασίας και της αλληλεγγύης, η τόνωση της συλλογικότητας. Ας διευκρινίσω ότι διακρίνω τον ατομικισμό από τον αναρχικό ατομισμό: ο πρώτος επιδιώκει την βελτίωση της θέσης ενός προσώπου μέσα στην αρένα του διάχυτου κοινωνικού ανταγωνισμού σε βάρος των άλλων αναπαράγοντας και ενισχύοντας την προσωπική και κοινωνική εξαχρείωση, ενώ ο αναρχικός ατομισμός προσβλέπει προς την βελτίωση του προσώπου με τέτοιο τρόπο ώστε να ενισχύεται η ανάπτυξη των άλλων. Ο ατομικισμός, ειδικά ο κτητικός, κάνει έναν άνθρωπο πιο εγωμανή, πιο εγωιστή, ενώ ο αναρχικός αναρχισμός ενισχύει την ελευθερία και την ισότητα. Ο ατομικισμός καταργεί πολλά όρια της ελευθερίας και της επιθυμίας, ο αναρχικός ατομισμός τα λαμβάνει υπόψη του.

Οι επιφυλάξεις του αναρχικού ατομισμού δείχνουν την οργάνωση ως πηγή ανελευθερίας, ανισότητας και προσωπικής αλλοτρίωσης. Δεν συμμερίζομαι αυτές τις επιφυλάξεις. Η οργάνωση δεν είναι εγγενώς αλλοτριωτική, είναι όμως βέβαιο ότι υπάρχουν μορφές οργάνωσης που είναι: η εργασιακή, η μαθησιακή, η πολιτική, κλπ. και είναι μορφές που η Κυριαρχία τις εγκαθιδρύει, τις αναπαράγει και τις ενισχύει. Μια παρέλαση είναι μια μορφή οργάνωσης αλλά τα στοιχεία της φασιστικής ιδεολογίας και τέχνης είναι ολοφάνερα: οι μαθητές και οι στρατιώτες,  και όποιοι άλλοι,  υπάρχουν για να τους δίνει ο Κύριος, ο οποίος δεν μπορεί να μην είναι φασίστας (και δημοκράτης – πρόκειται για δυο όψεις του ίδιου νομίσματος), μια μορφή, μια διάταξη. Είναι σαφής η τάση της παρέλασης προς το μνημειακό, προς την μαζική υπακοή προς τον Κύριο που θεάται την κοινωνική αιχμαλωσία των υποτελών Του. Αυτό που ισχύει για την παρέλαση, ισχύει και για την σχολική αίθουσα, τους αθλητικούς αγώνες, το ποδόσφαιρο, την εκκλησία, το δρόμο, τον ζωολογικό κήπο, το εργοστάσιο, τον στρατώνα, τη φυλακή, κλπ.

Continue reading →

ο επιθανάτιος ρόγχος του μικροαστισμού: ας αφήσουμε τους εγωισμούς κι ας κοιτάξουμε επιτέλους τον εαυτό μας

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Τι έχω τραβήξει από τους μικροαστούς, τι έχω τραβήξει, πόσο έχω υποφέρει! Τι περιφρόνηση και τι χλευασμός! Τι πίκρα και τι στενοχώρια! Τι φθόνος!

φίλες και φίλοι, ας το γιορτάσουμε, ο μικροαστισμός πεθαίνει!

οι μικροαστοί, τα μικροαστικά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, με σκληρή προσωπική δουλειά, ανεμίζοντας τη σημαία της στέρησης και της ασκητικής διαβίωσης, με αδίστακτη και ανηλεή εκμετάλλευση της εργασίας των άλλων, μελών της οικογένειας ή ξένων, με πρόκριση της ατομικής λύσης και σωτηρίας, με δουλοπρέπεια και αντικρατική αναρχία του ψευτόμαγκα, με υποκρισία και γλοιώδη τσαμπουκά, με  θράσος και θρασυδειλία, με αμορφωσιά και ημιμάθεια, με  περιφρόνηση και χλευασμό προς κάθε τι που δεν ήταν μικροαστικό, με θαυμασμό και μίμηση του λαϊκού, με όνειρα και φιλοδοξίες για κοινωνική αναρρίχηση, έφτιαχναν, έφτιαξαν  εδώ και μισό αιώνα, και βάλε, ένα κόσμο όπως αυτοί τον ήθελαν και τώρα αυτός ο κόσμος καταρρέει σαν πύργος  από τραπουλόχαρτα, χάνουν το έδαφος από τα πόδια τους, δεν μπορούν να ξέρουν τι τους περιμένει από αύριο. . .

Αντιλήψεις, γνώσεις, αξίες, κώδικες συμπεριφορών, ιδεολογία, σχέσεις, όλα μα όλα καταρρέουν, αποδεικνύονται κοινωνικά σκουπίδια, βάρος που ταλαιπώρησε τους ίδιους αλλά και τους τριγύρω τους.  Θέλουν δε θέλουν, πιεζόμενοι από την ανάγκη κι όχι από τη συνείδηση, αναγκάζονται να τα πετάξουν: άλλοι θα νιώσουν την έλλειψη ως μια ανυπόφορη κατάσταση και θα αρχίσουν, έχουν ήδη αρχίσει, να ξερνάνε φαρμάκι, να αναπολούν περασμένα μεγαλεία και να βλέπουν τη σωτηρία τους στο φασισμό και στη ‘ χούντα που μας χρειάζεται ‘ , κι άλλοι θα ξαλαφρώσουν και θα αρχίσουν να σκέφτονται και να αισθάνονται διαφορετικά, προκρίνοντας τη συλλογικότητα ως τον μόνο τρόπο αντιμετώπισης και επίλυσης των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε.

φίλες και φίλοι, το τέλος του μικροαστισμού είναι το τέλος του ατομικού βολέματος, το τέλος της ατομικής λύσης, της προσωπικής σωτηρίας, της προσωπικής ομφαλοσκόπησης, της ατομικής αυτογνωσίας ως πανάκεια, το τέλος του χλευασμού της επιβίωσης και της συνεργασίας, το τέλος της απαξίωσης της κοινοχρησίας και της κοινοκτησίας, το τέλος της ημιμάθειας και της αποφυγής ενασχόλησης με ζητήματα πού ίσως προκαλέσουν δυσφορία και ανυπόφορη ενόχληση, το τέλος της επίδειξης της όποιας διαθέσιμης κοινωνικής ισχύος μέσω σπιτιού, αυτοκινήτου, εξοχικού, τριζάτης γκόμενας, λαμπερής συζύγου, ματσό συζύγου, μάτσο γκόμενου, είναι το τέλος του προοδευτισμού, της προοδευτικής σκέψης, αυτής της γάγγραινας της σκέψης και της θεωρίας, το τέλος των προοδευτικών πολιτικών. . .

φίλες και φίλοι, οι πιο ανηλεείς και ανοικτίρμονες και αδίστακτα εξολοθρευτικοί με τους μικροαστούς είναι οι ίδιοι οι αστοί και τα τσιράκια τους, σύμβουλοι, πολιτικοί, υπηρετικό προσωπικό των ιδεολογικών μηχανισμών του Κράτους!

Continue reading →

μπορούν οι άνεργοι να λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας; ΟΧΙ!

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Η νεκροζώντανη Αριστερά ασχολείται με όλα εκτός από αυτό που θα έπρεπε να ασχοληθεί: με την οργάνωση της επίθεσης κατά του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος, με σκοπό να επιλυθούν τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι υποτελείς Παραγωγοί. Η επίλυση αυτή, μερική ή ολική, θα ανέτρεπε τον σε βάρος μας συσχετισμό ισχύος, με αποτέλεσμα να διεξαγάγουμε τον κοινωνικό πόλεμο από ισχυρότερες θέσεις. Όλοι και όλες γνωρίζουμε ποια είναι αυτά τα προβλήματα: η εξαντλητική και καθόλου καλά αμειβόμενη εργασία, η ανεργία, η ακρίβεια, η φτώχεια, η υποχρεωτική εκπαίδευση, το ενοίκιο, ο φόβος, η αποβλάκωση, η απομόνωση, η κατάθλιψη.

Continue reading →

τα αριστερά τσιράκια του Κυρίου

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Θα γνωρίζετε ότι όταν μεταχειρίζομαι τον όρο Κύριος δεν εννοώ έναν Κύριο αλλά ένα πλήθος Κυρίων. Αυτό το πλήθος όχι μόνο δεν είναι ομοιογενές αλλά μεταξύ των κατηγοριών των Κυρίων υπάρχει μια ιεραρχία. Η πρώτη, η ισχυρότερη, είναι αυτή των καπιταλιστών της παραγωγής και του χρήματος, η οποία είναι κι αυτή ένα σύνολο ομάδων αλλά με αυτό το ζήτημα δεν θα ασχοληθούμε τώρα. Η κατηγορία αυτή διατάζει όλους τους άλλους αλλά δεν διατάζεται από καμμιά άλλη, από αυτές που βρίσκονται πιο κάτω στην ιεραρχία.

Η δεύτερη κατηγορία Κυρίων είναι οι σύμβουλοι των καπιταλιστών.

Continue reading →

η διαδήλωση είναι η πρέζα της ιστορικής Αριστεράς

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Τι πρέπει να κάνουμε όταν απεργούμε; Να διαδηλώνουμε ή να εξαφανιζόμαστε, να χανόμαστε, να απουσιάζουμε, να διαχεόμαστε μέσα στην κοινωνία; Τι φοβάται πιο πολύ ο Κύριος; Τη διαδήλωση ή την εξαφάνιση;

Με αυτά τα ερωτήματα θα καταπιαστούμε γι άλλη μια φορά, φίλες και φίλοι,και θα κάνουμε μια ακόμα προσπάθεια να κατανοήσουμε το αδιέξοδο, το δράμα της διαδηλωσιομανούς, δουλοπρεπούς, άκαμπτης, ψοφοδεούς και ηττοπαθούς ιστορικής Αριστεράς.

Πάνω από όλα όμως θα θέσουμε το ερώτημα και θα επιχειρήσουμε να διατυπώσουμε μια απάντηση: τι θα κάνει η ιστορική Αριστερά τώρα που ο Κύριος, από δω και πέρα,  θα διαλύει ανηλεώς και χωρίς προφάσεις τις διαδηλώσεις;

Continue reading →

η κρίση, το χρέος και η ιστορική Αριστερά

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Κόμματα, οργανώσεις και οικονομολόγοι της ιστορικής Αριστεράς προτείνουν και υποστηρίζουν να διαγράψουμε μονομερώς το χρέος, να φύγουμε από την Ευρωζώνη και να επιστρέψουμε στη δραχμή. Τα διαβάζουμε και τα ακούμε καθημερινά. Εγώ αυτές τις προτάσεις δεν τις καταλαβαίνω, όσο απλές και να είναι. Δεν μπορώ να κατανοήσω τα ρήματα: να διαγράψουμε, να φύγουμε, να επιστρέψουμε. Ποιοι θα τα κάνουν όλα αυτά; Η κατάληξη -ουμε παραπέμπει στο ‘εμείς’. Ποιοι είμαστε εμείς;

Μετά από πολλή σκέψη κατέληξα στις εξής απαντήσεις. Η πρώτη: απευθυνόμαστε προς τους καπιταλιστές και τους υπηρέτες τους (πολιτικούς, ειδικούς επιστήμονες και συμβούλους, δημοσιογράφους) και τους υποδεικνύουμε τι να κάνουν. Τους λέμε να πράξουν όπως θα πράτταμε εάν ήμασταν εμείς στη θέση τους: να μην πληρώσουν το χρέος, να φύγουν από την Ευρωζώνη, να επιστρέψουν στη δραχμή.

Η δεύτερη απάντηση: να ενωθεί η Αριστερά, να συμπήξει ένα μέτωπο, να γίνει κυβέρνηση και να εφαρμόσει αυτά τα μέτρα. Όταν λέμε εμείς εννοούμε την ιστορική Αριστερά και τοι λαό, τους εργαζόμενους. άνδρες και γυναίκες.

Ποια από τις δυο αυτές εκδοχές μπορεί να πραγματοποιηθεί; Καμιά!

Continue reading →

ο μετασχηματισμός της ιστορικής Αριστεράς: αποσύνθεση, ρήξη, θεμελίωση

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Από το 1975 μέχρι σήμερα παρατηρούμε στο χώρο της ιστορικής Αριστεράς δυο υπό εξέλιξη φαινόμενα, δυο εν εξελίξει διαδικασίες. Η πρώτη: η ακατάπαυστη διάσπαση των κομμάτων, των οργανώσεων, των ομίλων και των ομάδων. Σήμερα, η Αριστερά είναι ένα πολύχρωμο μωσαϊκό οργανώσεων και ομάδων, με λίγες έως ελάχιστες σχέσεις μεταξύ τους. Η δεύτερη παράλληλη διαδικασία: αυξάνει ασταμάτητα ο αριθμός των  ανδρών και γυναικών που εγκαταλείπουν τα κόμματα, τις οργανώσεις, τους πάσης φύσης ομίλους και της ομάδες της Αριστεράς (συμπεριλαμβάνω μαρξιστές και αναρχικούς ). Έτσι, ποτέ ο αριθμός των κομμάτων και των ομάδων δεν ήταν τόσο μεγάλος όσο σήμερα ενώ ο αριθμός των ανεξάρτητων και ανένταχτων αριστερών είναι καταφανέστατα πολύ μεγαλύτερος από εκείνον των οργανωμένων μελών. Πως θα μπορούσαμε με μια λέξη να περιγράψουμε αυτήν την κατάσταση;

Με τη λέξη αποσύνθεση. Πρόκειται περί μεταφοράς κατ’ αναλογίαν (Αριστοτέλης, Ρητορική) μιας και η αποσύνθεση παραπέμπει στη διαδικασία θανάτου και διάλυσης της οργανικής ύλης. Ο χαρακτηρισμός καλό ή κακό σε αυτήν την περίπτωση είναι παντελώς περιττός: πρόκειται για μια αναγκαιότητα. Η αποσύνθεση της ιστορικής Αριστεράς είναι μια αναγκαιότητα και οι ηθικοί όροι δεν έχουν καμιά θέση.

Η αποσύνθεση είναι μια στιγμή του μετασχηματισμού, της μετάβασης, της μετεξέλιξης.  Η ιστορική Αριστερά μετασχηματίζεται και η αποσύνθεσή της είναι η πρώτη φάση αυτής της διαδικασίας. Υπάρχουν κι άλλες στιγμές αυτής της διαδικασίας;

Υπάρχουν άλλες δύο: η ρήξη και η θεμελίωση.

Continue reading →

μαζική ανάληψη καταθέσεων στη Γαλλία, στις 7 Δεκέμβρη 2010

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Ευχάριστα, πολύ ευχάριστα νέα!

Κάθε μέρα που περνάει, κάθε μήνας, κάθε χρόνος ένας νέος τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, του πολέμου μεταξύ του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος και των υποτελών Παραγωγών του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου εμφανίζεται, διαμορφώνεται, σχηματίζεται, ολοκληρώνεται, εμπλουτίζεται.  Ο νέος αυτός τρόπος είναι το πέρασμα στη πράξη, είναι η πανταχού απουσία, είναι η κατάργηση της διάκρισης μέσου και σκοπού, είναι εφαρμογή των βασικών αξιωμάτων της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου (νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε) .

Σε λίγες μέρες, στις 7 Δεκέμβρη 2010, διοργανώνεται στη Γαλλία μαζική ανάληψη καταθέσεων. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τη συμμετοχή, άρα δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τα αποτελέσματά της. Η αποτελεσματικότητα του περάσματος στην πράξη, της πανταχού απουσίας  εξαρτάται από τον αριθμό των συμμετεχόντων και συμμετεχουσών. Έτσι, μετά τις 7 Δεκέμβρη θα έχουμε να πούμε πολλά. Κάποια πράγματα όμως μπορούμε να πούμε και σήμερα.

Continue reading →