φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Οι αγανακτισμένοι διατάζουν κάποιους να φέρουν πίσω τα κλεμμένα. Ποιοι είναι αυτοί οι κάποιοι; Ποιους διατάζουν; Ποια είναι τα κλεμμένα; Γιατί να τα φέρουν πίσω; Που τα έχουν και ποιο είναι το πίσω; Τα άλλα που δεν είναι κλεμμένα, ποια είναι; Είναι κερδισμένα με τίμιο ιδρώτα; Αυτός που διατάζει είναι πιο ισχυρός από αυτόν που διατάζεται, έτσι δεν είναι; Οι αγανακτισμένοι είναι πιο ισχυροί από αυτούς που διατάζουν; Και ποια είναι η ισχύς τους; Η διαταγή είναι βία; Είναι εκδήλωση της βίας; Εάν η διαταγή είναι ένας τρόπος εγκαθίδρυσης της κυριαρχικής σχέσης, στην προκειμένη περίπτωση οι αγανακτισμένοι θα είναι ο Κύριος και οι Κύριοι θα είναι οι υποτελείς.
Μήπως όμως η Προστακτική ‘φέρτε’ δεν δηλώνει την διαταγή αλλά την ικεσία; Διατάζουν ή εκλιπαρούν οι αγανακτισμένοι; Γνωρίζουμε ότι όταν προσευχόμαστε, όταν ικετεύουμε, μεταχειριζόμαστε Προστακτική. Όταν ο ζητιάνος εκλιπαρεί, μας διατάζει: δώστε μου ένα εβρό! Έχουμε υποστηρίξει ότι εάν η ικεσία εκφράζεται με διαταγή, είναι διότι η διαταγή δεν είναι παρά ικεσία. Ο ενδεής διατάζει, και ο Κύριος είναι ενδεής, ως εξαρτώμενος κυριολεκτικά από τους υποτελείς Παραγωγούς. Διότι εάν δεν εργαστούν οι Παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, οι Κύριοι θα φάνε τ’ αρχίδια τους.
Και βέβαια οι διεφθαρμένοι πολιτικοί δεν θα φέρουν πίσω τα κλεμμένα. Όσο για τα άλλα, τα νόμιμα κέρδη, οι αγανακτισμένοι δεν ενδιαφέρονται καθόλου. Διότι το πρόβλημα, για τους αγανακτισμένους, δεν είναι τα νόμιμα και άγια κέρδη, αλλά τα κλεμμένα, η διαφθορά, οι δωροδοκίες. Το χρέος οφείλεται στη διαφθορά, το χρέος είναι η αιτία της κρίσης. Οι αγανακτισμένοι επαναλαμβάνουν τα δελτία ειδήσεων του MEGA! Δεν περνάει από το μυαλό τους ότι το χρέος είναι το αποτέλεσμα, όχι η αιτία. Το αποτέλεσμα της φοροασυλίας των καπιταλιστών της παραγωγής και του χρήματος.
Ενώ ο Κύριος δεν χάνει ευκαιρία να δηλώνει ότι έχουμε πόλεμο και επιτίθεται σφοδρότατα, οι αγανακτισμένοι τον εκλιπαρούν διατάζοντάς τον! Η Αριστερά αμύνεται και ικετεύει, οι αγανακτισμένοι (της νεκροζώντανης Αριστεράς ένα πολύ μεγάλο κομμάτι) μόνο ικετεύει, αλλά για επίθεση δεν μιλάει κανένας. Ζητούν από τον Κύριο δημοκρατία και ανάπτυξη για να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας.
Ποια είναι η ισχύς τους; Δεν υπάρχει η παραμικρή ισχύς. Δεν έχουν και δεν πρόκειται να αποκτήσουν. Προσέρχονται ως ήδη ηττημένοι.
Στις 15 Φεβρουαρίου του 2002 έγιναν σε πολλές μεγαλουπόλεις του πλανήτη πολυπληθείς διαδηλώσεις με αίτημα να μην γίνει εισβολή των Αμερικανών στον Ιράκ. Η εισβολή έγινε. Ο Τζώρτζ Μπους είχε τότε δηλώσει: Μα κάνουμε τον πόλεμο για να μπορούν οι άνθρωποι εκεί να διαδηλώνουν ελεύθερα, όπως εσείς. Ο δε Σάββας Μιχαήλ προανήγγειλε την έναρξη της Παγκόσμιας Επανάστασης: Είχε γράψει το εξής: Μετά την 15η Φεβρουαρίου τίποτε δεν μπορεί να είναι το ίδιο. Οι από πάνω δεν μπορούν να κάνουν τον πόλεμο με τις ίδιες συνθήκες όπως πριν και οι από κάτω δεν θα δεχθούν ποτέ σαν τετελεσμένο γεγονός την ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα (Επαναστατική Μαρξιστική Επιθεώρηση, τ. 7, σελ. 5).
Ναι, Σάββα, μετά την 15η Φεβρουαρίου του 2002 τίποτε δεν μπορεί να είναι το ίδιο διότι σήμανε το τέλος της διαδήλωσης!
Ο μόνος τρόπος να εκφράσουν την αγανάκτησή τους οι αγανακτισμένοι είναι οι συγκεντρώσεις, οι διαδηλώσεις διότι οι διαδηλώσεις δεν είναι παρά μόνο ένας τρόπος έκφρασης. Έκφρασης και Ικεσίας. Δεν είναι επίθεση, δεν είναι πόλεμος, δεν είναι πολιτική, δεν είναι δημοκρατία, δεν είναι σύγκρουση.
Εκτός εάν δεν θα θέλουν όλα αυτά – και μάλλον δεν τα θέλουν.
Οι αγανακτισμένοι θα αγανακτήσουν και θα πάνε σπίτια τους, στον καναπέ τους. Σε λίγες μέρες θα τους θυμόμαστε και θα χαμογελάμε για το απύθμενο βάθος της αφέλειάς τους και των αυταπατών τους.
Αθανάσιος Δρατζίδης
