φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Η αρχική σημασία της λέξης ‘αγάπη‘ ήταν ‘πολλή τροφή, πολλά τρόφιμα‘, ενώ η λέξη ‘μίσος‘ προέρχεται από μια ρίζα (μόρφημα) που σημαίνει ‘λίγο, λιγόστεμα, μείωση’ – και μάλλον για τη μείωση της τροφής θα πρόκειται. Επιπλέον, από ρίζες που σημαίνουν ‘μείωση, λιγόστεμα’ προέρχονται και οι λέξεις ΄φθόνος‘ (φθίνω, φθίσις) και λοιμός (ασθένεια, επιδημία) και λιμός (πείνα [ ο-λί-γος]). Με αυτές τις λέξεις θα ασχοληθούμε διεξοδικά στο μέλλον και θα δούμε ότι καταγράφουν μια φάση του ποιμενικού τρόπου παραγωγής, κατά την οποία, όταν υπήρχε πολλή τροφή, υπήρχε αγάπη, όταν υπήρχε ένδεια, υπήρχε φθόνος, μίσος, λοιμός και λιμός.
Σήμερα, υπάρχουν πολλά τρόφιμα αλλά αγάπη δεν υπάρχει – τώρα άλλοι πεθαίνουν από πείνα κι άλλοι από το πολύ φαΐ. Ο Κύριος, ο ένοπλος ζητιάνος, χρησιμοποιεί τα τρόφιμα ως όπλο για να επιβάλει, αναπαράγει και ενισχύει την Κυριαρχία του – άλλοτε για να υποτάξει κι άλλοτε για να εξοντώσει. Κι αυτό πρόκειται να κάνει και στο μέλλον, το κάνει ήδη. Μετά τον έλεγχο των φαρμάκων, επιχειρεί την ολοκλήρωση του ελέγχου των τροφίμων. Και έλεγχος σημαίνει κατ’ αρχήν κατοχή της παραγωγής.
Η αντίφαση αυτή, το να πεθαίνουν οι άνθρωποι εν μέσω βουνών και ποταμών τροφής, είναι μια μόνο μία πτυχή από τις δεκάδες, εκατοντάδες που συγκροτούν τη βασική αντίφαση της εποχής μας: θα μπορούσαμε όλοι και όλες να έχουμε εξασφαλίσει τη τροφή, όπως και να καλύψουμε όλες τις βασικές μας ανάγκες (στέγη, ενέργεια, μετακίνηση, γνώση, υγεία) – κι όμως είμαστε άστεγοι, πληρώνουμε υπέρογκα ενοίκια, υποσιτιζόμαστε, τρώμε σκουπίδια, μετακινούμαστε σαν τα πρόβατα, καταναλώνουμε πολλά και ακριβά φάρμακα, κλπ. Οι βασικές ανάγκες δεν είναι απεριόριστες και άπειρες – είναι μετρημένα κουκιά. Από κει και πέρα, ας αρχίσει για τον καθένα και την καθεμιά το άπειρο . . .
Η τροφή και υγεία είναι δυο κομβικής σημασίας προβλήματα και είναι κομβικής διότι η επίλυση όλων των άλλων προϋποθέτει την επίλυση αυτών των δύο. Το ζήτημα τίθεται ως εξής: πως μπορούμε να πάρουμε από τα χέρια του Κυρίου τον έλεγχο των τροφίμων και των φαρμάκων;
Πριν εκθέσω τις σκέψεις μου θα ήθελα να σκιαγραφήσω αδρομερώς τις επιδιώξεις μας πάνω σε αυτά τα δύο ζητήματα, τα όποια άπτονται του ζητήματος της εργασίας, του τρόπου και του χρόνου που εργαζόμαστε. Εάν σήμερα παράγουμε και καταναλώνουμε πολλά φάρμακα, εάν έχουμε πολλά νοσοκομεία, το οποία θεωρούμε ένδειξη πολιτισμού, έχουμε πολλούς γιατρούς οφείλεται στο γεγονός ότι εργαζόμαστε πολύ (ή είμαστε άνεργοι), ότι εργαζόμαστε με ρυθμούς εξαντλητικούς, ότι η εργασία δεν μας δίνει νόημα και χαρά, ότι οι σχέσεις μας είναι ανταγωνιστικές, ότι τρώμε σκουπίδια, ότι δεν περπατάμε, ότι ζούμε στις τυραννουπόλεις, ότι δεν γαμάμε, κλπ. Η αλλαγή του τρόπου εργασίας (να εργαζόμαστε κάνα δύο μήνες το χρόνο και να επιδιδόμαστε σε μια ποικιλία δραστηριοτήτων, να καταργήσουμε δηλαδή το αίσχος του επαγγέλματος) θα επιφέρει την δραστικότατη μείωση της παραγωγής και της κατανάλωσης των φαρμάκων, κλείσιμο των περισσότερων νοσοκομείων, την ύπαρξη λίγων γιατρών και ταυτόχρονα την προσωπική/ομαδική παραγωγή φαρμάκων (λ.χ., βότανα) και την αύξηση των ιατρικών βασικών γνώσεων ώστε να μπορούμε να περιθάλπουμε στοιχειωδώς τουλάχιστον εαυτούς και αλλήλους χωρίς την συνδρομή των γιατρών.
Και το ζήτημα των τροφίμων άπτεται του κεντρικού ζητήματος της εργασίας. Εάν εργαζόμαστε δυο μήνες το χρόνο, θα μπορούμε να ζούμε και στις πόλεις και στην ύπαιθρο και να παράγουμε σε προσωπική/ομαδική/κοινοτική/τοπική βάση το μεγαλύτερο μέρος της τροφής χωρίς μονοκαλλιέργειες, λιπάσματα και φυτοφάρμακα. Αυτό που θα τρώμε και θα πίνουμε θα προέρχεται όσο γίνεται πιο κοντά από το τόπο που ζούμε κι έτσι θα μειωθούν και οι μεταφορές, οπότε θα αποφευχθεί η σπατάλη εργαλείων, ενέργειας και εργασίας.
Κατά συνέπεια, καμιά σημαντική αλλαγή δεν πρόκειται να γίνει εάν δεν μειωθεί δραστικότατα ο χρόνος και ο τρόπος εργασίας – κι αυτός είναι ο λόγος που θεωρώ το ζήτημα αυτό κομβικό και επανέρχομαι συνεχώς και συνεχώς κι αυτό θα συνεχίσω να κάνω και στο μέλλον. Υπάρχει όμως κι ένα άλλο ζήτημα: τι κάνουνε τώρα; Τι κάνουμε μέχρι να μειωθεί ο χρόνος και ο τρόπος εργασίας και γίνουν όλα αυτά;
Ως προς το ζήτημα των φαρμάκων, υπάρχει μόνο ένας τρόπος να ελέγξουμε την παραγωγή τους: η έλεγχος της παραγωγικής διαδικασίας και διάθεσης των φαρμάκων από τους εργαζόμενους. Τα εργοστάσια παραγωγής φαρμάκων θα πρέπει να είναι από τα πρώτα που πρέπει να ελέγξουμε. Κάθε χώρα παράγει ένα μεγάλο μέρος των φαρμάκων που καταναλώνει αλλά καμιά δεν είναι αυτάρκης απολύτως. Γνωρίζετε ότι εξάγουμε τεράστιες ποσότητες φαρμάκων στη Γερμανία και σε άλλες χώρες – από τις οποίες εισάγουμε επίσης τεράστιες ποσότητες; Κατα συνέπεια, ο έλεγχος των φαρμάκων δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο σε μια χώρα αλλά είναι εφικτός μόνο εάν επεκταθεί σε όλη των Ευρώπη.
Όσον αφορά τα τρόφιμα, ειδικά στην Ελλάδα, τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα σε σύγκριση με άλλες καπιταλιστικές χώρες. Ένα αρκετά μεγάλο μέρος των τροφίμων παράγονται σε προσωπική/οικογενειακή βάση – στις μεγαλουπόλεις ξηλώνουν το γκαζόν και φυτεύουν λαχανικά. Παράλληλα, υπάρχουν πολλά άτυπα δίκτυα διάθεσης των παραγόμενων ως εμπορεύματα τροφίμων κατ’ ευθείαν στους καταναλωτές, παρακάμπτοντας τους εμπόρους. Τράπεζες τροφίμων εμφανίζονται σε όλες της ελληνικές πόλεις, τρόφιμα που δίνονται σε φτωχούς και απόρους και άστεγους και άνεργους – δεν είναι φιλανθρωπία, είναι αλληλεγγύη. (Αν περιμένουμε να γίνει η κομμουνιστική επανάσταη ή κυβέρνηση η Αριστερά, θα ψοφήσουμε όλοι. . .). Κάτοικοι χωριών και μικρών πόλεων στέλνουν τρόφιμα σε συγγενείς και φίλους που ζουν στις πόλεις. Υπάρχει μια σαφέστατη τάση εγκατάλειψης των πόλεων και επιστροφής στα χωριά. Όλα αυτά τα δίκτυα θα γίνουν περισσότερα, θα επεκταθούν στα χρόνια που έρχονται, οι τάσεις της αυτοπαραγωγής και εγκατάστασης στα χωριά θα ενταθούν και θα κλιμακωθούν. Οι εξελίξεις αυτές από τη μια θα συμβάλλουν στην επίλυση του ζητήματος της τροφής και από την άλλη θα οξύνουν την καπιταλισμού και του Κράτους. Όσο βελτιώνεται η κατάσταση η δική μας, όσο αντιμετωπίζουμε και επιλύουμε τα προβλήματά μας, τόσο η κρίση του κεφαλαίου και του Κράτους θα οξύνεται. Αυτό πρέπει να πετύχουμε κι όχι η κρίση του κεφαλαίου και του Κράτους να χειροτερέψει την ήδη οικτρή κατάστασή μας.
Στο Κοινωνικό Ιατρείο Θεσσαλονίκης συγκεντρώνονται φάρμακα από χρήστες που δεν τα χρειάζονται και δίνονται δωρεάν σε αυτούς που τα έχουν ανάγκη. Εικάζω ότι Κοινωνικά Ιατρεία θα εμφανιστούν και σε άλλες πόλεις – υπάρχει νομίζω και στο Ρέθυμνο. Βέβαια, τα φάρμακα που περισσεύουν δεν είναι πολλά αλλά η αλληλεγγύη και η συνεργασία και εδώ μπορεί να επιλύσει ένα πολύ σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα.
Οι επερχόμενες μετά βεβαιότητος εξεγέρσεις, κοινωνικές αναταραχές και εκρήξεις μακράς διάρκειας δεν θα μετεξελιχθούν σε κοινωνική επανάσταση, θα αποτύχουν δηλαδή παταγωδώς και οικτρώς, εάν δεν καταστεί εφικτός ο έλεγχος των τροφίμων και των φαρμάκων μέσω της σύμπηξης πυκνότατων δικτύων παραγωγής και διάθεσης. Είμαι της γνώμης ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ούτε δευτερόλεπτο ότι ο Κύριος θα επιχειρήσει να καταστείλει τις εξεγέρσεις και να αποτρέψει τη μετεξέλιξή τους σε κοινωνική επανάσταση όχι μόνο με τα όπλα, τον εκφοβισμό και το ψεύδος αλλά κυρίως με τον έλεγχο της τροφής και των φαρμάκων.
Σχολιάστε ελεύθερα!