φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Εάν η λατρεία του χρυσού είναι το σημείο συνάντησης των λατρειών της λάμψης (της στρατιωτικής και κοινωνικής Ισχύος), της αφθαρσίας (της επιθυμίας της σωματικής αθανασίας) και της σπανιότητας (της απόλυτης Ισχύος του Κυρίου), εάν η αυγή είναι μια άλλη λέξη (μετωνυμία) για την εξόντωση, τότε η φράση ‘χρυσή αυγή‘ δεν μπορεί παρά να δηλώνει την επιδίωξη της εξασφάλισης της Ισχύος και του Πλούτου του Κυρίου μέσω της εξόντωσης. Γιατί όμως η αυγή να είναι μια άλλη λέξη για την εξόντωση; Με αυτό το ερώτημα θα ασχοληθούμε σήμερα – και μετά τις εκλογές με ζητήματα Εξοντωτικής. Εάν το καπιταλιστικό Κράτος συνδυάζει την τεχνολογία της πειθαρχίας (και του ελέγχου) με αυτήν της ρύθμισης της ζωής (βιοπολιτική), τότε πως μπορούμε να εξηγήσουμε την εξοντωτική πλευρά της βιοπολιτικής; Ποια σχέση υπάρχει δηλαδή μεταξύ βιοπολιτικής και ρατσισμού, βιοπολιτικής και ναζισμού; Η εξόντωση είναι μέσο καταστολής μόνο ή και αυτοσκοπός; Εάν ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του ποιμενισμού είναι η εξόντωση, μας επιτρέπεται να δούμε τον ναζισμό ως αναβίωση υπό καπιταλιστικές συνθήκες του ποιμενισμού; Αυτά είναι μερικά από τα ερωτήματα που θα μας απασχολήσουν, φίλες και φίλοι, και θα μας απασχολούν για πολλά χρόνια: η εξόντωση επανέρχεται και προσανατολίζεται προς τους ανέργους (‘λαθρομετανάστες’ ) και όχι μόνο προς αυτούς.
Η αυγή, φίλες και φίλοι, λατρευόταν από όλους τους ποιμενικούς λαούς και η λατρεία αυτή έχει καταγραφεί σε όλα σχεδόν τα μείζονα έργα της ποιμενικής γραμματείας. Με τον όρο ‘ποιμενική γραμματεία’ εννοώ κυρίως την ηρωική ποίηση και τα θρησκευτικά κείμενα που συντάχθηκαν από ποιμενικούς λαούς που είχαν εγκατατασταθεί μόνιμα ως κατακτητές, εγκατέλειπαν την εκτροφή των ζώω και στρέφονταν στην καλλιέργεια της γης, μιας και οι κατακτημένοι γηγενείς ήταν γεωργοί. Η Ιλιάδα, η Αβέστα, η Παλαιά Διαθήκη, η πρώιμη σανσκριτική (αρχαία ινδική) θρησκευτική ποίηση και το μεταγενέστερο ινδικό ηρωικό έπος Μαχαμπαράτα είναι τα βασικά κείμενα της ποιμενικής γραμματείας. Εμείς θα εξετάσουμε σήμερα τη λατρεία της αυγής στην Ιλιάδα, μιας και όχι μόνο τη γνωριζουμε καλύτερα αλλά διότι είναι και ένα κείμενο στο οποίο μπορούμε όλοι και όλες να έχουμε πρόσβαση για να μπορείτε να ελέγξετε αυτά που υποστηρίζω.
Ένας στίχος της Ιλιάδας, ο Ι 78, μας βοηθάει να κατανοήσουμε τη στάση των απανταχού ποιμένων-πολεμιστών (ηρώων) του παρελθόντος απέναντι στη νύχτα: νύξ δ΄ήδε ηδέ διαρρείσει στρατόν, ηέ σαώσει, η νύχτα αυτή ή θα καταστρέψει τον στρατό ή θα τον σώσει. Θα τον καταστρέψει διότι ενδέχεται οι Τρώες να επιχειρήσουν μια νυκτερινή επιδρομή, η οποία νυκτερινή επιδρομή ήταν ο φόβος και ο τρόμος των ποιμένων. Από την άλλη, η νύχτα για τους ποιμένες ήταν ένα κρησφύγετο, μια κρυψώνα: σε προστατεύει, δεν μπορεί ο αντίπαλος να σε δει. Τη νυκτερινή επιδρομή ενδέχεται να την υποστείς αλλά και να την επιχειρήσεις. Στις αρχές της Ι, οι Αχαιοί φοβούνται μην την υποστούν, ενώ στην Κ (Δολώνεια), η οποία λειτουργεί ως αντίβαρο στην Ι, την επιχειρούν. Ο Διομήδης και ο Οδυσσέας σφαγιάζουν τον βασιλιά των Θρακών Ρήσο και πολλούς πολεμιστές ενώ κοιμούνται, αρπάζουν τα άλογά τους και γυρίζουν νικητές στο στρατόπεδό τους.
Τη νύχτα δεν μπορούμε να δούμε αλλά και δεν βλεπόμαστε. Η νυκτερινή επιδρομή είναι μια περιορισμένων δυνατοτήτων πολεμική επιχείρηση, είτε την υφίστασαι είτε την επιβάλλεις. Όταν είμαστε ζωντανοί, βλέπουμε – όταν είμαστε νεκροί, δεν μπορούμε να δούμε. Ζωντανός σημαίνει ‘μπορώ να δω’, νεκρός σημαίνει ‘δεν μπορώ να δω’. Η λέξη Άδης δηλώνει ένα μέρος στο οποίο δεν μπορεί να δει κάποιος, ο πολεμιστής στη περίπτωσή μας: α-Fιδ-ης, όπου το Fιδ- είναι η ρίζα στο είδον, στο σημερινό είδα. Δεν μπορεί ένας πολεμιστής να είναι τυφλός! Στη Σπάρτη, τα τυφλά παιδιά τα έρριχναν στον Καιάδα. Στην Ε, ο Διομήδης προσεύχεται στην Αθηνά και η προσευχή του τελειώνει με τα εξής λόγια (118-120): βοηθήσέ να σκοτώσω αυτόν εδώ (τον Τρώα Σθένελο), που ισχυρίζεται ότι πως πια δεν μου μένει πολλή ώρα το φώς το λαμπρό να χαίρομαι του ήλιου – δηρόν έτ’ όψεσθαι λαμπρόν φάος ηελίοιο.Ένας άλλος στίχος, ο Ω 558, μας λέει ότι ζω σημαίνει βλέπω το φως του ήλιου – ζώειν και οράν φάος ηελίοιο.
Εάν η νύχτα είναι μαύρη, μέλαινα, και δεν μπορούμε να δούμε, εάν και ως νεκροί δεν μπορούμε να δούμε, τότε και ο θάνατος θα είναι μαύρος, μέλας. Να γιατί φοράμε μαύρα ρούχα όταν πενθούμε, να γιατί το μαύρο είναι το χώμα του θανάτου – το οποίο μαύρο δεν είναι χρώμα αλλά η παντελής έλλειψη του φωτός.
Εάν λοιπόν στην Ιλιάδα, και στην ποιμενική γραμματεία, το σκοτάδι είναι συνώνυμο του κινδύνου και του θανάτου (σκότος > σκοτώνω!), το φως είναι συνώνυμο της σωτηρίας. Τι σημαίνει όμως σωτηρία, ποιος είναι ο σωστός, τι σημαίνει σώζω, σώζομαι; Σημαίνει άραγε την δυνατότητα υπεράσπισης, προάσπισης της ζωής; Όχι, κατά κανένα τρόπο. Στο φως της ημέρας μπορώ να δω τον αντίπαλο και να προστατευθώ, ναι, αλλά αυτή είναι μια ξένη προς τον ποιμενικό τρόπο σκέψης και ζωής αντίληψη. Κι αυτό διότι η σωτηρία δεν μπορεί να εξασφαλιστεί παρά μόνο με την εξόντωση του αντιπάλου. Όσο ο αντίπαλος είναι ζωντανός, δεν μπορώ να κοιμάμαι ήσυχος. Θα έχω σωθεί μόνο εάν έχει ξεπαστρευτεί ο αντίπαλος.
Το φως λοιπόν δηλώνει τη σωτηρία μέσω της εξόντωσης. Αλλά η σωτηρία, η εξόντωση του πλήθους των εχθρών, εξασφαλίζει πλούτο, δόξα (φήμη, κλέος, κύδος) και αυξάνει την ισχύ. Για τους ποιμένες λοιπόν φως σημαίνει εξόντωση, δυνατότητα εξόντωσης. Η λατρεία του φωτός δεν είναι παρά μια λατρεία της εξόντωσης.
Κι ενώ η νύχτα στην Ιλιάδα είναι από τη μια είναι αμβροσίη (θεϊκή, σωτήρια δηλαδή) και τρίλλιστος (πάρα πολύ επιθυμητή) και από την άλλη είναι μέλαινα, ερεβεννή (έρεβος, κατάμαυρο σκοτάδι), ολοή (ολέθρια), ορφναίη (σκοτεινή), κακή, το φως είναι πάντα λαμπρό – αυξάνει δηλαδή την ισχύ. Μεταξύ του σωτήριου και θανατηφόρου σκότους της νύχτα και του λαμπρού φωτός της ημέρας υπάρχει η αμφιλύκη και η ηώς, η αυγή. Η αυγή είναι το χάραμα, πριν ανατείλει ο ήλιος. Η αμφιλύκη είναι το διάστημα μεταξύ της νύχτας και της αυγής, τότε που βλέπουμε και δεν βλέπουμε. Την αυγή βλέπουμε, αλλά το λαμπρός φως του ήλιου δεν υπάρχει ακόμα. Η αυγή είναι μια υπόσχεση φωτός, είναι μια προαναγγελία του φωτός του ήλιου. Στην Ιλιάδα, η ηώς έχει προσωποποιηθεί και εμφανίζεται ως θεά, η θεά Ηώς. Η οποία είναι γυναίκα του Τιθωνού, σηκώνεται το πρωί από το κρεβάτι τους και φέρνει το φως σε θνητούς κι αθανάτους, το σκορπίζει πάνω στη γη, κλπ. Η αυγή σκορπίζει το ολέθριο σκοτάδι της νύχτας, το εξοντώνει θα μπορούσαμε να πούμε, το εξαφανίζει! Από την άλλη, ως υπόσχεση του φωτός, της δυνατότητας εξόντωσης δηλαδή, είναι και μια υπόσχεση εξόντωσης.
Χτες, στο γραμματοκιβώτιο βρήκα ένα προεκλογικό φυλλάδιο της Χρυσής Αυγής (οι ταχυδρόμοι τα μοιράζουν) και διαβάζω γιατί πρέπει να ψηφίσω Χρυσή Αυγή:
για να ξεβρωμίσει επιτέλος αυτός ο τόπος!
Θα είναι ο τίτλος ενός σημειώματος μετά την διεξαγωγή των εκλογών. Στο οποίο σημείωμα θα εξετάσουμε την εξοντωτική πλευρά της βιοπολιτικής, η οποία εμφανίζεται αρχικά ως ρατσισμός και κατόπιν ως ναζισμός. Και θα υποστηρίξω γι άλλη μια φορά ότι μπορεί ο στόχος να είναι σήμερα οι άνεργοι λαθρομετανάστες, πολύ σύντομα όμως θα είναι όλοι οι άνεργοι.
Γιατί να χαρίσουμε την αυγή και το φως στους κυριάρχους; γιατί να αποδεχθούμε τον σφετερισμό των εναλλαγών φωτός και σκότους για πολιτικούς-κυριαρχικούς σκοπούς; είναι σαφές ότι οι κύριοι χρησιμοποιούν την αμφιθυμία που έχομε ως βιολογικά όντα στο φως και στο σκοτάδι (και τα δυο μας αρέσουν, και τα δυο τα φοβόμαστε, και τα δυο τα έχουμε ανάγκη), για να μας πείσουν αφ’ ενός ότι ένα από αυτά είναι καλό και το άλλο κακό, αφ’ ετέρου ότι φορείς του καλού είναι οι κυρίαρχοι (θεός, ηγέτης, άνδρες, κλπ) και φορείς του κακού οι υποτελείς (διάβολος, εξεγερμένοι, γυναίκες κλπ). Αυτός ο δυισμός είναι αναπαραγωγή της κυρίαρχης ιδεολογίας και μας παγιδεύει. [Εννοείται όμως ότι συμφωνώ με την κατακλείδα του άρθρου]
Ο δεξιός δείκτης χάιδεψε απαλά το άκρο της σκανδάλης. Με μία κίνηση τερμάτισε τη διαδρομή της και σταμάτησε στο σημείο μηδέν. Ο ακροβολιστής κράτησε την αναπνοή του και ολόκληρο το σώμα του πάγωσε. Νεκρική ακαμψία τον κατέλαβε. Ένα μόλις βήμα απέμενε για το φινάλε. Και τότε, έτσι απλά, άσκησε τη στοιχειώδη πίεση στο άκρο της σκανδάλης. Το φυσίγγιο πυροδοτήθηκε και η βολίδα εισήλθε καυτή στις ραβδώσεις της κάνης. Μέσα σε μία στιγμή διέσχισε περιστρεφόμενη τον αέρα της ερήμου και έφτασε στον στόχο της. Πέρασε διαδοχικά μέσα από την ημισέληνο, από το ύφασμα του πηλικίου και από τα οστά του κρανίου. Διέλυσε τον εγκέφαλο του ενεδρεύοντος και πέταξε εκατοντάδες μικρά, κατακόκκινα κομμάτια του σε κάθε γωνιά της φωλιάς. Χωρίς να αλλάξει διεύθυνση εξήλθε από το τσακισμένο κρανίο και συνέχισε τη φρενήρη πορεία της στον αέρα, για να σταματήσει τελικά μέσα στο σώμα του εχθρού που έκειτο πλέον νεκρός…”
από το βιβλίο του κασιδιάρη της χρυσής αυγής :ρ