ο καρκίνος ως πολιτισμική επιδημία και η κοινωνική επανάσταση

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Σήμερα θα εκθέσω τις απόψεις μου για τον καρκίνο, αφού ξεκαθαρίσω με τον πιο σαφή και κατηγορηματικό τρόπο ότι, το γνωρίζετε,  δεν είμαι γιατρός, δεν είμαι ογκολόγος, δεν είμαι ειδικός. Δεν μου αρέσουν οι παρεξηγήσεις, είναι πολύ κουραστικές και κάνω το κάθε τι για να τις αποφύγω. Το ότι δεν είμαι ογκολόγος, ειδικός, δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να εκθέσω τις σκέψεις μου και ας με κρίνει όποιος και όποια θέλει. Κι επειδή δεν μου αρέσει να μασάω τα λόγια μου, προαναγγέλλω το συμπέρασμα του σημερινού σημειώματος:

μας εξοντώνουν με τον καρκίνο και τα σκάμε για να μας εξοντώσουν!

Και να ένα από τα διλήμματα της εποχής μας:

ή θα δεχτούμε μεγάλες δόσεις χημειοθεραπείας ή θα δεχτούμε μεγάλες δόσεις αλήθειας, 

διευκρινίζοντας ότι η  δοσολογία της αλήθειας που μπορεί να δεχτεί ο καθένας μας και η καθεμιά μας είναι συνάρτηση της ηλικίας: όσο πιο νέος, νέα τόσο λιγότερη αλήθεια μπορείς να δεχτείς.

Δεν είμαι ογκολόγος, έχω όμως συνομιλήσει και συζητήσει  με αρκετούς γιατρούς, μεταξύ των οποίων και ογκολόγοι. Τις περισσότερες φορές η συζήτηση έληγε άκομψα,  θα έλεγα – με την διαπίστωση από τη μεριά των ειδικών ότι δεν γνωρίζω ιατρική,  κάτι το οποίο είναι βέβαιο και κατηγορηματικά ξεκαθαρισμένο.  Η διαπίστωση αυτή ήταν, και εἰναι, και θα είναι, μια άμυνα στα ερωτήματα που θέτω, προφανώς όχι μόνο εγώ,  αλλά απάντηση δεν ακούω, δεν ακούμε. Ποια είναι αυτά τα ερωτήματα; Ποιες απαντήσεις δίνει σε αυτά τα ερωτήματα η δυτική ιατρική; Μπορούμε να διατυπώσουμε εμείς που δεν είμαστε ογκολόγοι κάποιες άλλες απαντήσεις;

Μια από τις πρώτες ερωτήσεις που θέτω στους συνομιλητές μου , και δεν  χρειάζεται  να είσαι ογκολόγος για να τη σκεφτείς, είναι η  εξής: Γιατί η δυτική ιατρική δεν σηκώνει τα χέρια να παραδεχτεί ότι δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον καρκίνο;

Η ερώτηση αυτή, φίλες και φίλοι, τους ενοχλεί. Ας δούμε γιατί τους ενοχλεί. Να πούνε ότι μπορεί η δυτική ιατρική να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τον καρκίνο και να τον θεραπεύσει θα είναι οφθαλμοφανές ψέμα, κι ένας επιστήμονας δεν πρέπει να ψεύδεται, έτσι δεν είναι;  Εσείς τι λέτε, μπορεί; Δεν χρειάζεται να είστε ογκολόγοι για να απαντήσετε, τη στιγμή που είστε κάτι παραπάνω από βεβαιοι, βέβαιες ότι ο καρκίνος θερίζει! Τι σημαίνει ‘ο καρκίνος θερίζει’ θα το εξετάσουμε παρακάτω. Από την άλλη, δεν μπορούνε να παραδεχτούνε ότι η δυτική ιατρική, οι γιατροί, η ογκολογία, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τον καρκίνο. Γιατί δεν μπορούνε να παραδεχτούνε ότι δεν μπορούν; Η απάντηση είναι πολύ απλή και το γνωρίζετε: η θεραπεία του καρκίνου είναι μια βιομηχανία, μια λεηλασία, μια κλοπή της ζωής μας και του ιδρώτα μας, μια επικερδής βιομηχανία, μια καλοστημένη απάτη που έχει στηθεί από ερευνητές, φαρμακοβιομηχανίες, γιατρούς, κλινικές, φαρκακοποιούς και δεν ξέρω ποιους άλλους. Εμφανίζονται ως σωτήρες, ως θεραπευτές, ως η μόνη λύση για να κρύψουν τα σκατά τους, όπως οι γάτες. Αλλά οι γάτες δεν κρύβουν τα σκατά τους επειδή είναι καθαρές, τα κρύβουν για να μην τις  παίρνουν χαμπάρι τα ποντίκια!

Θα μου πείτε ότι οι γιατροί, η δυτική ιατρική μπορεί να αντιμετωπίσει τον καρκίνο. Και θα σας ρωτήσω: γιατί αυξάνει κάθε χρόνο, εδώ και σαράντα χρόνια, ο αριθμός αυτών που πεθαίνουν από καρκίνο;  Γιατί; Έχετε κάποια απάντηση; Εἀν από το 15% των αρχών της δεκαετίας του ’70 αγγίξαμε, αν δεν το έχουμε ξεπεράσει, το 30% σήμερα, για ποια αποτελεσματική αντιμετώπιση μπορούμε να μιλάμε; Ποιες κοινωνικές τάξεις ‘προσβάλλει’ (θα ασχοληθούμε παρακάτω με αυτή την έκφραση) ο καρκίνος; Σε τί ποσοστό πεθαίνει ο Κύριος από καρκίνο και σε τί οι Υποτελείς Παραγωγοί; Ποιες επαγγελματικές ομάδες ‘προσβάλλει’; Γιατί οι δημοσιογράφοι πεθαίνουν από καρκίνο σε ποσοστό 60%;

Πρέπει να είσαι ογκολόγος για να τις κάνεις αυτές τις ερωτήσεις; Ίσα ίσα, δεν πρέπει να είσαι για να τις κάνεις – εάν είσαι,  δεν θα τις κάνεις.

Εάν ο αριθμός αυτὠν που πεθαίνουν από καρκίνο αυξάνει, τότε σε δέκα, είκοσι χρόνια, θα φτάσουμε στο 50% και σε πενήντα χρόνια στο 95%!  Υπάρχει κάποιος λόγος που μας ενθαρρύνει να απαντήσουμε ότι θα σταματήσει το ποσοστό στο 40 ή στο 60%; Όχι, φίλες και φίλοι, δεν υπάρχει κανένας – τουναντίον, υπάρχει ένας που μας αναγκάζει να δεχτούμε ότι θα φτάσουμε στο 95% – θα το δούμε παρακάτω.

Εάν ο αριθμός αυτών που πεθαίνει από καρκίνο αυξάνει συνεχώς, τότε μπορούμε να μιλάμε για κληρονομική προδιάθεση; Όχι, βέβαια, κατά κανένα τρόπο!  Τι είναι αυτό το παραμύθι της κληρονομικής προδιάθεσης; Είναι ένας τρόπος, φίλες και φίλοι, να αποφύγουμε κάποια ερωτήματα και κάποιες διαπιστώσεις που φέρνουν σε δύσκολη θέση τους σωτήρες μας, τους προστάτες μας, οι οποίοι ούτε να μας σώσουν μπορούν, ούτε να μας προστατέψουν. Τί κάνουν;

Παρατείνουν τη ζωή μας από λίγους μήνες έως λίγα χρόνια. Αυτό το γνωρίζουν και οι γιατροί και οι ‘ἀσθενείς’. Γνωρίζουν ότι θέλουμε πολύ να ζήσουμε, ότι θα κάνουμε το παν για να ζήσουμε λίγα χρόνια ακόμα, είναι  γλυκιά η ζωή, να βλέπουμε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας,  να τα βοηθήσουμε όσο και όπως μπορούμε. Αυτήν την επιθυμία μας εκμεταλλεύονται οι Κύριοι της Ιατρικής. Τους οποίους ο κόσμος τους αποκαλεί χασάπηδες!

Ας το επαναλάβω: πρέπει να είσαι ογκολόγος για να διατυπώσεις όλα αυτά τα ερωτήματα; ΟΧΙ! Πρέπει να είσαι ογκολόγος για να απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα; ΟΧΙ! Ας αποπειραθούμε λοιπόν να απαντήσουμε κι αν θέλουν οι ογκολόγοι και όποιος άλλος γιατρός θέλει ας κρίνει τις απαντήσεις μας, κι εμείς μετά με τη σειρά μας θα απαντήσουμε.

 Θα απαντήσω καταφεύγοντας πάλι σε κάποια ερωτήματα; Γιατί ‘παθαίνουν’ και τα σκυλιά καρκίνο; Γιατί αυξάνει ο αριθμός των παιδιών που ‘πάσχουν’ από καρκίνο; Γιατί οι ψυχασθενείς είναι ‘απρόσβλητοι’ στον καρκίνο; Εάν φτάσουμε στο σημείο να πεθαίνουμε από καρκίνο σε ποσοστό 95%, τότε είμαστε όλοι και όλες δυνάμει καρκινοπαθείς;

Ναι, φίλες και φίλοι, είμαστε όλοι δυνάμει καρκινοπαθείς. Ναι, αλλά πριν από μερικές δεκαετίες πέθαινε το 15% –  τώρα γιατί έγινε 30% και σε λίγα χρόνια 40 και 50%; Εάν οι άνθρωποι ήταν, είναι και θα είναι δυνάμει καρκινοπαθείς γιατί ο καρκίνος του προστάτη ήταν άγνωστος στη Κίνα αλλά θερίζει τους κινέζικης καταγωγής υπηκόους των ΗΠΑ; Γιατί λοιπόν ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε δυνάμει καρκινοπαθείς; Τι είναι αυτό που κινητοποιεί τον λανθάνοντα καρκίνο;

Ο καρκίνος, φίλες και φίλοι, είναι μια αυτοακύρωση της ζωής από τον ίδιο τον οργανισμό μας.  Θα έλεγα ότι είναι μια ακούσια αυτοκτονία. Ο οργανισμός μας αυτοκτονεί εν αγνοία μας και παρά τη θέλησή μας. Η έκφραση αυτοκτονία είναι πολύ ελλιπής αλλά δεν μπορώ να βρω κάποια άλλη για να εκφράσω αυτό που θέλω να πω, είμαι όμως βέβαιος ότι κατανοείτε τι θέλω να πω. Ξέρετε τι λένε οι ογκολόγοι για τον καρκίνο; Λένε ότι δεν ξεχνάει ποτέ! Δηλαδή, μια γυναίκα που έκανε αφαίρεση μήτρας ή μαστεκτομή, είναι βέβαιο ότι θα πεθάνει από καρκίνο  – στα γεράματα ή νωρίτερα. Γιατί δεν ξεχνάει;

Όταν λέμε καρκίνο, φίλες και φίλοι εννοούμε τους όγκους που σχηματίζονται με σκοπό να πλήξουν ένα ζωτικό όργανο, να το καταστρέψουν κι έτσι να ξεπαστρέψουν τον οργανισμό διότι ο ίδιος οργανισμός, μέσω του εγκεφάλου κρίνει ότι ο οργανισμός αυτός πρέπει να εξαλειφθεί!  Αχ! η μητέρα στοργική φύση πόσο σκληρή, πόσο ανηλεής  μητριά είναι – όχι κακή, δεν ξέρει από κακία η φύση.  Οι καρκινικοί αυτοί όγκοι σχηματίζονται από κύτταρα τα οποία δεν πεθαίνουν, είναι αθάνατα! Κατά συνέπεια, ως καρκίνο δεν πρέπει να εννοούμε το μέσον αλλά τη διαδικασία. Η δυτική ιατρική στρέφει την προσοχή της στο μέσον, το οποίο εμφανίζεται ως σύμπτωμα, όχι στη διαδικασία. Γιατί ο εγκέφαλος κρίνει  ότι ο οργανισμός πρέπει να αυτοακυρωθεί, να αυτοεξαλειφθεί; Ο καρκίνος είναι μια διαδικασία αυτοακύρωσης: εκκινεί μια διαδικασία αναπαραγωγής αθάνατων κυττάρων με σκοπό να σχηματισθούν όγκοι σε ζωτικά όργανα τα οποία και θα καταστρέψουν κι έτσι θα εκπληρωθεί ο σκοπός της αυτοακύρωσης.

Τι κάνει η δυτική ιατρική; Τι δεν κάνει; Αυτό που κάνει είναι το εξής: ονομάζει καρκίνο μια φάση της καρκινικής διαδικασίας και επιχειρεί να εξαλείψει τα αποτελέσματά της, το μέσο με το οποίο ξεπαστρέβει τον οργανισμό. Βέβαια, οι  ερευνητές στα ογκολογικά εργαστήρια  γνωρίζουν για την καρκινική διαδικασία και ψάχνουν να βρουν τα γονίδια ή τον τρόπο με τον οποίο εκκινεί η διαδικασία αυτοεξολόθρευσης. Διεισδύουν στο κύτταρο, στο DNA και εγώ δεν ξέρω που αλλού αλλά μέχρι τώρα δεν έχουν καταφέρει απολύτως τίποτα και δεν πρόκειται να καταφέρουν. Να γιατί.

Εξαλείφοντας τους καρκινικούς όγκους οι γιατροί κάνουν μια τρύπα στο νερό. Η προσέγγισή τους είναι εξοντωτική, λειτουργούν εξοντωτές ενός εχθρού, των καρκινικών όγκων. Είναι όμως οι καρκινικοί όγκοι εχθροί; Θα μου πείτε, αφού μας σκοτώνουν, εχθροί είναι. Πολύ ωραία! Και εγώ ως σκεπτόμενος άνθρωπος απευθύνομαι σε σκεπτόμενους ανθρώπους και ερωτώ: είναι εχθρός αυτός που δεν μπορείς να νικήσεις; Είναι εχθρός ο χρόνος; Είναι εχθρός ο θάνατος; Είναι εχθρός ο πυρετός; Είναι εχθρός οι μύξες που τρέχουν από τη μύτη μας; Είναι εχθρός η κάβλα; Είναι εχθρός ο καρκίνος ως διαδικασία αυτοακύρωσης;

Θα πιω ένα καφεδάκι, θα καπινίσω ένα τσιγαράκι και θα συνεχίσω με τις μύξες και τον πυρετό.

Μία από τις (ελάχιστες) προστριβές με τη γυναίκα μου την Τασούλα (Αναστασία) είναι η αντιμετώπιση της μύξας και του πυρετού των παιδιών μας. Βρε καλή μου κοπέλα, βρε καλή μου παρθένα, βρε καλή μου και αγαπημένη μου ψώλα, εάν τα παιδιά δεν έχουν μύξες και πυρετό, θα αρρωστήσουν!  Οι μύξες και ο πυρετός, τις περισσότερες φορές είναι μέσα αυτοπροστασίας του οργανισμού, δεν είναι ασθένεις τις οποίες πρέπει να εξαλείψουμε. Οι μύξες για να μην εισέλθουν ιοί από τη μύτη και ο πυρετός για να μην αναπαραχθούν και πολλαπλασιαστούν εάν εισέλθουν! Θα μου πείτε υποφέρουν. Και τι έγινε; Υπάρχει ο πόνος της αρρώστειας και ο πόνος της θεραπείας ή προσπάθειας θεραπείας.  Πονάω όταν καίγομαι για να τραβήξω το χέρι μου. Δεν φταίει η φύση και ο πόνος που κάποτε έκαιγαν ζωντανούς τους ανθρώπους, και ξέρουμε πολύ καλά ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι, για να τους εξολοθρεύσουν με τον πιο επώδυνο και φρικαλέο τρόπο! Έχετε δει πεθαμένο να έχει μύξες και πυρετό; Μόνο οι ζωντανοί και οι υγιείς αρρωσταίνουν, οι πεθαμένοι δεν αρρωσταίνουν.

Η κατάσταση της υγείας είναι μια κατάσταση δυναμική. Είμαστε υγιείς και ασθενείς την ίδια στιγμή, υγεία και ασθένεια δεν είναι δυο διαφορετικές στατικές καταστάσεις. Έτσι, η ασθένεια δεν είναι εχθρός, γιατί εάν ήταν, θα ήταν και η υγεία. Η βιομηχανία των καλλυντικών εκλαμβάνει τον χρόνο ως καταραμένο εχθρό και έχει πείσει και τις γυναίκες να τον εκλαμβάνουν ως εχθρό και να τον πολεμούν με τις κρέμες και τους νέους κώδικες ομορφιάς και  αντιγήρανσης. Και ο θάνατος εχθρός είναι – άρα, όταν πεθαίνουμε, ηττώμαστε! Ηττώμαστε; Ναι, εάν θεωρείς ότι μπορείς μια μέρα να εξοντώσεις τον θάνατο και να γίνεις αθάνατος. Δεν υπάρχει καμιά αμφοβολία ότι αγχωνόμαστε, ότι φοβόμαστε, λυπόμαστε θα έλεγα,  που θα πεθάνουμε. Αλλά κάτι που δεν μπορείς να το αποφύγεις, την ασθένεια, το πέρασμα του χρόνου, τα γηρατειά, τον θάνατο, δεν μπορεί να είναι εχθρός! Η έννοια του εχθρού συνεπάγεται τις έννοιες του πολέμου και της νίκης/ήττας – αλλά σε όλες αυτές της περιπτώσεις δεν υπάρχει πόλεμος και νίκη! Όσα λίφτιγκ και να κάνεις, όσες ρυτίδες και να σβήσεις, θα γαμθείς, που λένε και στο χωριό μου, δηλαδή θα πεθάνεις (‘πάει, γαμίθκι κιαφτός’ , λένε).

Η καρκινική διαδικασία ως εγγενής διαδικασία αποδιοργάνωσης/αναδιοργάνωσης της ύλης και της ζωής δεν είναι εχθρός, δεν μπορεί να είναι. Κατά συνέπεια, ούτε φίλος μπορεί να είναι -η φύση και η ζωή δεν γνωρίζει από έχθρες και φιλίες. Εγείρεται όμως ένα ερώτημα: είναι δυνατόν αυτή η διαδικασία να σταματήσει; Εάν ο καρκίνος είναι διαδικασία, και εάν  είναι στη φύση της κάθε διαδικασίας να εκκινεί, να ολοκληρώνεται  αλλά και να διακόπτεται, τότε η καρκινική διαδικασία είναι δυνατόν να διακόπτεται! Την εντολή διακοπής τη δίνει αυτός που έδωσε και την εντολή της εκκίνησης. Έχω πολλές επιφυλάξεις για τον όρο ‘εντολή’ , αλλά,  επαναλαμβάνω,  έχω πρόβλημα ορολογίας, ελπίζω να με κατανοείτε και να με συγχωρείτε. Είμαστε βέβαιοι όμως ότι η καρκινική διαδικασία σταματάει, σταματάει δηλαδή η αναπαραγωγή και ο ανεξέλεγκτος πολλαπλασιασμός των αθάνατων κυττάρων; Είμαστε βέβαιοι! Το γεγονός της υποχώρησης των όγκων (χωρίς ανθρώπινη επέμβαση, εννοείται)  εμφανίζεται ως ουλή κάποιου τραύματος   – είναι κάτι που έχει επισημανθεί και δεν αμφισβητείται. Γιατί η καρκινική διαδικασία σταμάτησε και δεν ολοκληρώθηκε; Το ερώτημα αυτό είναι συναφές με αυτό που έχουμε ήδη διατυπώσει: γιατί εκκινεί η καρκινική διαδικασία;

Η καρκινική διαδικασία σταματά διότι δεν υπάρχει λόγος να ολοκληρωθεί, δηλαδή, δεν υπάρχει λόγος αυτοακύρωσης του οργανισμού. Ποιος είναι ο λόγος της αυτοακύρωσης; Γιατί να ‘θέλει’ η ζωή να αυτοκαταργηθεί; 

 Για να απαντήσουμε θα πρέπει να επανέλθουμε σε κάποια ερωτήματα που διατυπώσαμε.  Γιατί οι ψυχασθενείς δεν παθαίνουν καρκίνο; Γιατί οι δημοσιογράφοι πεθαίνουν σε ποσοστό 60%; Ποιος θα πάθει καρκίνο αυτός που παίρνει τη ζωή στα σοβαρά ή αυτός που τη παίρνει στα ασόβαρα; Αυτός που το ρίχνει έξω ή αυτός που τα ρίχνει μέσα; Ο εξωστρεφής ή ο εσωστρεφής; Αυτός που ζει ή αυτός που  και ζει και δεν ζει;

Ο εγκέφαλος, ο οργανισμός μας, η ζωή,  φίλες και φίλοι, γνωρίζει το ένα (1)  και το μηδέν (0), γνωρίζει τη ζωή και τον θάνατο. Ή ζεις ή δεν ζεις – απλά πράγματα. Ή είσαι ζωντανός ή είσαι νεκρός – απλά πράγματα. Το ότι ο θάνατος και η ζωή είναι και δεν είναι  δυο τελείως διαφορετικές καταστάσεις. Πεθαίνουμε εν ζωή καθημερινά και με πολλούς τρόπους. Αλλά δεν ξεχνάμε ότι δεν υπήρχε θάνατος πριν την εμφάνιση της ζωής. Ο θάνατος είναι μια επινόηση της ζωής για να μην εξαλειφτεί η ίδια η ζωή, ο θάνατος είναι τέκνο της ζωής. Υπάρχει για να αναπαραχθεί, για να να ενισχυθεί, για να συνεχιστεί η ζωή. Πεθαίνουμε λοιπόν εν ζωή, με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους  για να ζήσουμε. Δεχόμαστε να πεθάνουμε για να μην πεθάνουμε: χωρίζουμε, μετακομίζουμε, κάνουμε παιδιά, ενηλικιωνόμαστε, αλλάζουμε τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς, αντιμετωπίζουμε διλήμματα  και κάνουμε τις επιλογές μας, αλλάζουμε. Είναι καλύτερα να αλλάξουμε, να ξεπεράσουμε το δίλημμα  όσο γίνεται πιο γρήγορα και να  κάνουμε λάθος παρά να διαιωνίζουμε ένα δίλημμα: όταν διαιωνίζουμε ένα δίλημμα αρνούμαστε να αλλάξουμε, να πεθάνουμε δηλαδή. Αυτή η αλλαγή είναι ο επίγειος, ο ζωντανός θάνατος που μας βοηθάει να ζήσουμε. Ο θάνατος αυτός δεν είναι εχθρός, είναι σύμμαχος, είναι υπηρέτης της ζωής, συγχωρέστε με για άλλη μια φορά για τις εκφράσεις.

Τι γίνεται όμως όταν διαιωνίζεται ένα δίλημμα, όταν δεν αλλάζουμε, όταν δεν θέλουμε να πεθάνουμε εν ζωή, όταν δεν (θέλουμε) να αλλάξουμε; Έχουμε εξορίσει τον παράγοντα εκείνο που μας βοηθάει να ζήσουμε, τον θάνατο, την αλλαγή. Τι είναι ζωντανός άνθρωπος που δεν αλλάζει όταν κάτι το ενοχλεί; Γιατί να μας ενοχλεί κάτι;

Σε ποια άλλη ανθρώπινη κονωνία οι άνθρωποι πέθαιναν σε ποσοστό πάνω από 30%, ένας στους τρεις σχεδόν, όπως σήμερα στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες; Σε καμιά! Γιατί; Είναι ο καπιταλισμός, η δυτική κυριαρχία, η δυτική πατριαρχία καρκινογόνος; Ως  τροφοσυλλέκτες, επί 90.000 χρόνια, δεν πεθαίναμε από καρκίνο διότι δεν χρειάζονταν να πεθαίνουμε, να αλλάζουμε δηλαδή, τόσο συχνά και τόσο ευρέως όσο τώρα, υπό τον καπιταλισμό και τη δυτική Κυριαρχία. 

Οι ψυχασθενείς, οι σχιζοφρενείς,  δεν παθαίνουν καρκίνο διότι είναι αλλού – έχουν επινοήσει μια πραγματικότητα η οποία δεν είναι η καπιταλιστική – κι  αυτός είναι ο λόγος που συγκατελέχθηκαν μεταξύ των επαναστατικών υποκειμένων προ ολίγων δεκαετιών! Όντας αλλού, δεν χρειάζεται να αλλάξουν και ζουν χωρίς αλλαγές, όπως οι τροφοσυλλέκτες. Εμείς όμως στον καπιταλισμό πρέπει να αλλάζουμε συνεχώς, να πεθαίνουμε διαρκώς, να αντιμετωπίζουμε διλήμματα συνεχώς.

Γιατί; Γιατί η ζωή στον καπιταλισμό δεν είναι ζωή! Δεν είναι ζωή! Είναι ποινή εγκλεισμού! Όποιος και όποια κινείται πιστά, υπάκουα και αφοσιωμένα μέσα στα πλαίσια της καπιταλιστικής λογικής, θα ανταμειφθεί με την εκίννηση της καρκινικής διαδικασίας. Διότι με την κυριαρχία της καπιταλιστικής λογικής η διάκριση μεταξύ του ενός και του μηδενός, μεταξύ ζωής και θανάτου έχει εξαλειφτεί. Δεν μπορεί ο εγκέφαλος επί μακρόν να υπομένει διλήμματα, τα παίζει, το καταλαβαίνετε; Η ζωή μας στον καπιταλισμό είναι ένα διαρκές, λανθάνον, ασυνείδητο δίλημμα – δεν μπορεί ο εγκέφαλος μας επί μακρόν να υπομένει και να ανέχεται ανεπίλυτα διλήμματα, τα παίζει, το καταλαβαίνετε; Ή ζεις  ή δεν ζεις – στον καπιταλισμό και ζούμε και δεν ζούμε!

Ο καρκίνος, η καρκινική διαδικασία είναι μια πολιτισμική επιδημία. Όσο και να ψάχνουν στα εργαστήρια, δεν θα μπορέσουν να βρουν τον τρόπο να κατανοήσουν και να ελέγξουν την εκκίνηση, την ολοκλήρωση και τη διακοπή της διαδικασίας. Το έχουν χαμένο το παιχνίδι. Και το έχουν χαμένο διότι προσεγγίζουν την καρκινική διαδικασία ως κατακτητές, καταστροφείς, άρπαγες, εξοντωτές, ως τσομπαναραίοι ήρωες, ως ένοπλοι ζητιάνοι – η επιστήμη και η τεχνολογία είναι τα όπλα τους. Όπως δεν θα βρουν ποτέ τα γονίδια του θανάτου, δεν θα βρουν και τα γονίδια της καρκινικής διαδικασίας. Διότι η εκκίνηση ή μη μιας διαδικασίας είναι το αποτέλεσμα σχέσεων, υπάγεται, εντάσσεται  σε ένα πολύπλοκο πλέγμα σχέσεων, το οποίο τα μικροσκόπια δεν μπορούν να το δουν – οι διαδικασίες και οι σχέσεις δεν φαίνονται.

Ο καρκίνος είναι ένα από τα σοβαρότερα κοινωνικά προβλήματα πλανητικής εμβέλειας. Όπως τα περισσότερα παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα , ο καρκίνος είναι ένα προκύπτον, μη επιδιωκόμενο κοινωνικό πρόβλημα.  Το γεγονός ότι, αν και προκύπτοντα,  δεν αντιμετωπίζονται, δεν μπορεί  άλλωστε να αντιμετωπιστούν,  τα προβιβάζει στη θέση των συνειδητά επιδιωκόμενων προβλημπατων. Ο καρκίνος θερίζει διότι επιδιώκουν, θέλουν, σχεδιάζουν να μας εξοντώσουν και μας εξοντώνουν. Όχι μόνο με τον καρκίνο, ασφαλώς. Η δυτική ιατρική δεν μπορεί να κάνει τίποτα, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να χτίζει βιλάρες στους ογκολόγους και να χαρίζει Μερσέντες. Το τι χρήμα έχουν μαζέψει οι ογκολόγοι δεν λέγεται! Δεν πειράζει, εμείς τις χτίσαμε, εμείς θα τις κάνουμε κοινόχρηστους χώρους ξεκούρασης και φιλοξενίας των ταξιδιωτών του μέλλοντος. 

 Ο καρκίνος είναι πολισμική επιδημία. Εάν δεν αλλάξουμε τον τρόπο εργασίας, κατοικίας, γαμησιού, διατροφής, ανατροφής των παιδιών, ξεκούρασης,  μετακίνησης, εάν δεν αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης, τον τρόπο συμπεριφοράς, τον τρόπο αλληλοσυσχέτισης, όλοι μα όλοι από καρκίνο θα πάμε.

Αντιμετωπίζουμε λοιπόν το εξής  δίλημμα: ή θα τελειώνουμε με τη δυτική Κυριαρχία, τον δυτικό πολιτισμό και τον καπιταλισμό ή θα μας εξοντώσουν όλους και όλες  – και με τον καρκίνο. Τελειώνω επαναλαμβάνοντας: τα ανεπίλυτα και επί μακρόν διλήμματα εκκινούν την καρκινική διαδικασία.

Πάω στον κήπο να ποτίσω. Δυστυχώς, θα αργήσω πολύ να σκάψω. Πονάω – είμαι ερωτευμένος με το χώμα.

Αθανάσιος Τριανταφυλλιά Δρατζίδης