in Σχετικά με τη Σχολή

ανοησία, βλακεία (2): ‘δακρυγόνα, ρε παιδιά; είναι δυνατό;’

κάτοικοι της Νάουσας προς τα ΜΑΤ, σήμερα το πρωί

φίλες και φίλοι,

όταν χρησιμοποιεί ένα όπλο ο Κύριος, έχει στην άκρη, έχει στην καβάντζα ένα ισχυρότερο. Όταν κατεβαίνουμε στο πεδίο της μάχης επί εδάφους να αντιμετωπίσουμε τον στρατό του Κυρίου, πρέπει να γνωρίζουμε ποιο είναι το ισχυρότερο όπλο που διαθέτει εκείνη στη στιγμή και ποιο άλλο, ισχυρότερο, έχει στην άκρη. Κατεβαίνουμε λοιπόν να πολεμήσουμε για να μείνει η Εφορία στη πόλη: τα χημικά είναι το ισχυρότερο όπλο που διαθέτει, και οι σφαίρες των πυροβόλων όπλων είναι στην καβάντζα και περιμένουν εναγωνίως  να χρησιμοποιηθούν.

Εικάζοντας ότι όλα αυτά τα γνωρίζετε, ομολογώ ότι δεν μπορώ να κατανοήσω τη διαμαρτυρία του τίτλου, δεν μπορώ. Εγώ δεν θα την έκανα ποτέ, ποτέ!

Εκτός εάν δεν έχετε σκεφτεί, διότι δεν έχετε συζητήσει, αυτά τα περί όπλων του Κυρίου  εν χρήσει και όπλων στην  καβάντζα.

Καλό σας βράδυ, καλό σας αύριο!

 

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. δικαια η απορια! εχουν μεινει στο παλιο θεατρο: επαναστατικη γυμναστικη των μαζων ωστε να εκτονωνεται ακινδυνα το κοπαδικο αγχος! δεν εχουν παρει χαμπαρι οτι ηγγικεν η ωρα του αρμεγματος, του κουρεματος και του γδαρσιματος!

  2. Κάποιος (ήρωας;) αν βρισκόταν εκεί και να τους πείσει να μαζεύουν μόνοι τους φόρους τους…να τα μοιράζονται πάλι όμ μως

  3. Χάρη, σε ευχαριστώ για τις παραπομπές.
    Θα ήθελες τη γνώμη μου για αυτή την προσπάθεια αναθεώρησης του ειρηνικού χαρακτήρα της μινωικής κοινωνίας;