in Καταστροφική, Κυριαρχική, Νεκροζώντανη Αριστερά, κοινωνικός πόλεμος, Διανεμητική

25% ανεργία στη Γερμανία, μπορούμε να το φανταστούμε;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΧΑΙΡΟΜΑΙ που τους τελευταίους μήνες συνομήλικοί μου και μεγαλύτερης ηλικίας άνδρες και γυναίκες ανακαλύπτουν την Κακιά Σχολή·  μου δίνεται η ευκαιρία να θυμηθώ ότι το 1969, όταν μεταναστεύσαμε στην Αθήνα,  στα αστικά λεωφορεία κάπνιζαν οι επιβάτες, ακόμα και τον χειμώνα, με τα παράθυρα κλειστά – ήταν φρίκη, πυκνή ομίχλη καπνού νικοτίνης, ήμουν έντεκα χρονών! Το θυμάστε; Θυμάστε που όταν θέλαμε να πιούμε νερό πηγαίναμε σε όποιο καφενείο βρίσκαμε μπροστά μας, ζητάγαμε  ένα ποτήρι νερό και μας έδιναν, το θυμάστε; Στις επαρχιακές πόλεις μάλιστα υπήρχε ένας μεγάλος δίσκος πάνω στον πάγκο του καφενείου με πολλά ποτήρια γεμάτα, έπινες ένα χωρίς να ρωτήσεις, και δύο αν δίψαγες πολύ, το άφηνες και έφευγες. Σήμερα, αν θες να πιεις νερό, θα το αγοράσεις. Το νερό έγινε εμπόρευμα.

ΟΛΑ, τα πάντα στις καπιταλιστικές κοινωνίες γίνονται εμπορεύματα. Στη Νέα Υόρκη υπήρχε ένα εμπόρευμα που το έλεγαν nothing box, ένα κουτάκι άδειο που δεν είχε καμιά απολύτως χρήση, το αγόραζες για να το αγοράζεις – εμπόρευμα για το εμπόρευμα, όπως λέμε τέχνη για την τέχνη. Έρχεται όμως κάποια στιγμή που δεν υπάρχει κάτι που να μην έχει εμπορευματοποιηθεί, εκτός κι αν επινοούνται κάποια λίγα εμπορεύματα που είναι όμως απλά βελτιωμένες εκδοχές άλλων υπαρκτών εμπορευμάτων (κινητά με mobil internet, tablets, κτλ). Όταν η εμπορευματοποίηση αναπόφευκτα σταματήσει σε μια κοινωνία, τότε παύει να επεκτείνεται εσωτερικά ο καπιταλισμός και ακολουθεί αναπόφευκτα η στασιμότητα και μετά, και πάλι αναπόφευκτα, η συρρίκνωση, με την αποεμπορευματοποίηση να είναι μία από τις συνέπειές της και μία από τις ορατές εκφάνσεις της.

ΑΠΟ τότε που εμφανίστηκε, ας πούμε πριν 4 αιώνες, μέχρι το 1975 ο καπιταλισμός επεκτείνονταν με ορμή, τα πάντα γίνονταν εμπορεύματα.  Για 30 ολόκληρα χρόνια, από το 1945 μέχρι το 1975,  ο ρυθμός ανάπτυξης (επέκτασης) του παγκόσμιου καπιταλισμού ήταν 5% κάθε χρόνο! Παρόμοια περίοδος δυναμικής επέκτασης, εμπορευματοποίησης,  ουδέποτε υπήρξε καθ΄όλη τη διάρκεια του καπιταλισμού! Από το 1975 όμως ο ρυθμός επέκτασης του καπιταλισμού μειώνεται συνεχώς – κατά την προσεχή πενταετία θα αγγίξουμε τη στασιμότητα, η οποία θα διαρκέσει κάποιες δεκαετίες, αλλά μπορεί να είναι και συντομότερη, και ακολούθως θα εισέλθουμε στη φάση της συρρίκνωσης. Εάν εξελιχθούν έτσι τα πράγματα, θα υπάρξει μια συνέπεια, που είναι ο εφιάλτης του Κυρίου καπιταλιστή: η ανεργία!

ΤΗΝ εποχή της επέκτασης, της εμπορευματοποίησης, ο ανταγωνισμός μεταξύ των καπιταλιστών περιορίζεται τόσο πολύ που φαίνεται σαν να μην υπάρχει! Όλοι πουλάνε! Όταν όμως ο ρυθμός ανάπτυξης περιορίζεται, ο ανταγωνισμός φουντώνει, οι επιχειρήσεις που δεν είναι ανταγωνιστικές κλείνουν, ο αριθμός των ανέργων αυξάνει. Όσο αυξάνει ο αριθμός των ανέργων, τόσο οξύνεται ο ανταγωνισμός, άρα αυξάνει κι άλλο ο αριθμός των ανέργων. Σε περίοδο της στασιμότητας γίνεται το έλα να δεις, σφαγή! Ο ανταγωνισμός εντείνεται, οι άνεργοι γίνονται περισσότεροι. Αυτοί που ηττώνται, μικρομεσαίοι καπιταλιστές, χάνονται· αυτοί που νικούν, νικούν γιατί μπορούν και πωλούν φτηνότερα – λόγω της μείωσης του μισθού αλλά και της εφαρμογής της τεχνοεπιστήμης στην παραγωγή, που καταργεί περισσότερες θέσεις εργασίας από ό,τι δημιουργεί. Επιβιώνουν λοιπόν μόνο οι πολύ μεγάλες παραγωγικές και  εμπορικές επιχειρήσεις και επιβάλλεται ένας διεθνής καταμερισμός εργασίας. Ένα μόνο παράδειγμα αρκεί: τα έπιπλα θα παράγονται από γερμανικές επιχειρήσεις (στη Γερμανία ή οπουδήποτε αλλού, εάν το μεροκάματο είναι μικρότερο), τα ελληνικά μαραγκάδικα και οι μικρομεσομεγάλες επιχειρήσεις στην Ελλάδα θα κλείσουν.

ΟΣΟ λοιπόν ο παγκόσμιος καπιταλισμός θα οδεύει προς την αναπόφευκτη στασιμότητα και συρρίκνωση, τόσο θα οξύνεται ο ανταγωνισμός, τόσο θα επιταχύνεται η εφαρμογή της τεχνοεπιστήμης στην παραγωγή, τόσο θα αυξάνει ο αριθμός των ανέργων. Οδεύουμε ολοταχώς προς την κόλαση της καπιταλιστικής στασιμότητας και συρρίκνωσης. Είναι δυνατόν να εκκινήσει μια νέα φάση επέκτασης; Εσωτερικά, είναι αδύνατον – δεν υπάρχει πια τίποτα να γίνει εμπόρευμα. Εξωτερικά, τα περιθώρια είναι ελάχιστα – πόσα γραφεία να πουλήσει η ΙΚΕΑ στη Μοζαμβίκη ή στη Ναμίμπια; Ένας τρόπος είναι να καταστρέψουμε ό,τι φτιάξαμε, όπως στους δύο τελευταίους πολέμους, και ξανά μανά από την αρχή – τότε να δεις ανάπτυξη και πλήρης απασχόληση. Λόγω όμως των παραγωγικών δυνατοτήτων της εποχής μας, η περίοδος αυτή δεν θα διαρκέσει τριάντα χρόνια, όπως έγινε πρόσφατα, αλλά πολύ λιγότερα – άρα το πρόβλημα θα εμφανιστεί και πάλι. Υπάρχει κι ένας ακόμα λόγος που δεν προκρίνεται αυτή η λύση: η κλιμάκωση του πολέμου μπορεί να φτάσει στο σημείο της χρήσης ατομικών όπλων – κάτι τέτοιο δεν  το θέλουν ούτε οι καπιταλιστές ούτε οι Υποτελείς.

ΠΑΡΟΛΟ όμως που αυτή είναι η τάση του παγκόσμιου καπιταλισμού, βλέπουμε καπιταλιστικές οικονομίες να εμφανίζουν ανάπτυξη, να αυξάνουν την παραγωγή, άρα και τα κέρδη. Ενώ στην Ελλάδα το ΑΕΠ μειώθηκε τα τελευταία τέσσερα χρόνια 25%, στη Γερμανία αυξήθηκε 12%, πάνω κάτω, δεν γνωρίζω ακριβώς. Ενώ στην Ελλάδα η ανεργία ανέρχεται στο 30%, εκατοντάδες χιλιάδες κάθε χρόνο από όλη τη υφήλιο πάνε στη Γερμανία και βρίσκουν δουλειά! Γιατί γίνεται αυτό;

ΓΙΝΕΤΑΙ γιατί ο γερμανικός καπιταλισμός, οι πιο ισχυρές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, παραγωγικές και εμπορικές, μπορεί και κλείνει πολλές από τις μικρομεσομεγάλες επιχειρήσεις  που υπάρχουν σε όλες τις κοινωνίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και σε αυτές που είναι εκτός. Ο σκοπός του είναι να τις κλείσει όλες  – ΟΛΕΣ! Μπορεί και το κάνει με δύο τρόπους. Πουλώντας φθηνότερα (μείωση μισθού, τεχνολογία)- αυτό όμως δεν αρκεί. Απαιτείται και κάτι άλλο. Η πιο ριζική λύση είναι η επιβολή της λιτότητας σε μια κοινωνία, με τη βοήθεια του πολιτικού συστήματος:μείωση μισθών, φορολογία, τόκοι από δάνεια. Εάν υπάρξει λιτότητα, θα αγοράζεις τα  φτηνά· εάν υπάρξει φτώχεια και ανεργία, δεν θα αγοράζεις καθόλου: ο ΙΚΕΑ θα αντέξει, ο μαραγκός της γειτονιάς θα εξαφανιστεί! Πριν λίγα μόνο χρόνια, η Αλεξανδρούπολη είχε πάνω από δέκα μαραγκάδικα, τώρα έχει μόνο ένα.

Ο γερμανικός καπιταλισμός είναι ο πιο ισχυρός στην Ευρώπη – να γιατί λέμε ότι η Ευρώπη είναι γερμανική. Κάποιοι θέλουν να γίνει η Γερμανία ευρωπαϊκή – δεν το καταλαβαίνω, μα την Παναγία. Οι Γερμανοί καπιταλιστές θέλουν η Ευρώπη να γίνει ακόμα πιο γερμανική, όχι η Γερμανία ευρωπαϊκή, θέλουν δηλαδή να κλείσουν κι άλλες μικρομεσομεγάλες επιχειρήσεις, να κλείσουν όλες, να συνεχιστεί η επίθεση μέχρι την πλήρη ολοκλήρωσή της. Μόνο έτσι θα μπορούν να δίνουν στους ανέργους τους 1000 εβρά το μήνα για τρία χρόνια. Μόνο έτσι θα υπάρξει νίκη, επιτυχία – αυτό είναι,από τη δική τους οπτική γωνία, το σωστό πρόγραμμα ανάπτυξης, η ανάπτυξη σε βάρος άλλων κοινωνικών σχηματισμών, ολιγότερο ισχυρών. Από τη οπτική γωνία των μικρομεσομεγάλων επιχειρήσεων, της Ελλάδας λόγου χάριν, το πρόγραμμα είναι λάθος. Το σωστό θα ήταν να σταματήσει η λιτότητα και έτσι να σταματήσει το κλείσιμο των μικρομεσομεγάλων επιχειρήσεων. Φαίνεται πως ακόμα και οι ισχυρότεροι καπιταλιστές στην Ελλάδα ζημιώνονται. Να γιατί υποστηρίζω ότι οι ισχυρότερες καπιταλιστικές οικογένειες έδωσαν το ελεύθερο στον ΣΥΡΙΖΑ να το παίξει τσαμπουκάς – όχι όμως και να τραβήξει στα άκρα τη σύγκρουση, εκτός κι αν είναι τόσο μπουχτισμένοι και απογοητευμένοι, δηλαδή πολύ αποφασισμένοι – μέχρι τον Ιούνιο το αργότερο θα δούμε τι θα γίνει.

ΕΑΝ δεν ολοκληρωθεί η καπιταλιστική γερμανική επίθεση, εάν δεν κλείσουν δηλαδή όλες οι μικρομεσομεγάλες επιχειρήσεις, σε όλες τις υποδεέστερες ευρωπαϊκές  οικονομίες και εάν ορθοποδήσουν κι αυτές που περπατάνε σε τεντωμένο σχοινί, αυτές δηλαδή που με το ζόρι βγάζουν τα έξοδά τους, τότε ο ρυθμός ανάπτυξης της γερμανικής οικονομίας θα υποχωρήσει, κι αν αρχίσει να υποχωρεί, θα αγγίζει και τη στασιμότητα και τη συρρίκνωση. Γνωρίζουμε πολύ καλά ποιες θα είναι οι συνέπειες: διάλυση της ευρωζώνης, το εβρό θα ανήκει στο παρελθόν, διαρκής αύξηση της ανεργίας.

Η ανεργία είναι ο εφιάλτης των Γερμανών καπιταλιστών – και όχι μόνο,  εννοείται. Όσο θα διογκώνεται η ανεργία τόσο θα οξύνεται ο κοινωνικός πόλεμος. Η συνεχής απρόσκοπτη ανάπτυξη δεν επιδιώκεται μόνο για να κέρδη αλλά και για να αποτραπεί η μεγάλη ανεργία, δηλαδή να αποτραπεί η όξυνση του κοινωνικού πολέμου. Θα διαμορφωθούν, είναι ήδη διαμορφωμένα, δύο κοινωνικά στρατόπεδα: το στρατόπεδο της μείωσης του χρόνου εργασίας (το υπολογίζω περί το 20-30%) και το στρατόπεδο της εκδίωξης των μεταναστών, το στρατόπεδο του φασισμού/ναζισμού, εάν μας επιτρέπεται να μεταχειριζόμαστε αυτούς τους όρους στην εποχή μας.

ΟΙ Γερμανοί καπιταλιστές δεν αντιμετωπίζουν κανένα δίλημμα:η επίθεση πρέπει να ολοκληρωθεί, όλες οι μικρομεσομεγάλες επιχειρήσεις πρέπει να κλείσουν για να πουλάμε τα δικά μας εμπορεύματα κι εσείς τα δικά σας (τουρισμός, λόγου χάριν αλλά όχι μόνο!), σύμφωνα με τον υπάρχοντα καταμερισμός της εργασίας. Εάν υπάρξουν εμπόδια, θεωρώ ότι θα κάνουν κάποιο προσωρινό συμβιβασμό, θα επιβραδυνθεί δηλαδή κάπως και για ένα χρονικό διάστημα η επίθεση αλλά είναι αναγκασμένοι να επανέλθουν δριμύτεροι. Από την άλλη, και οι ντόπιοι μικρομεσομεγάλοι καπιταλιστές, και οι περισσότεροι Υποτελείς τους δεν μπορούν να διανοηθούν μια μικρή ή μεγάλη χρονική περίοδο χωρίς τράπεζες και χρήμα.  Οι Γερμανοί το γνωρίζουν αυτό και ίσως αυτό να τους ενθαρρύνει να μην κάνουν κάποια υποχώρηση και να επιμείνουν στην ολοκλήρωση της επίθεσης, της επιδίωξης του κλεισίματος όλων των επιχειρήσεων που μπορεί να κλείσουν, των περισσότερων – να κλείσουν όλες είναι ανέφικτο. Εάν δεν υποχωρήσουν, θα οξυνθεί η σύγκρουση και όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά.

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. Όταν σε διαβάζω μαυρίζει η ψυχή μου… Τι θα κάνουμε μ’ αυτό τον κόσμο…;