φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Ο φίλος Δημήτρης Ζέρβας σε δύο σχόλιά του παρατηρεί και αναρωτιέται γιατί οι Υποτελείς δεν μπορούν να συνεργαστούν μεταξύ τους, γιατί δεν μπορούν να νικήσουν στον κοινωνικό πόλεμο. Μήπως ευθύνονται γι΄αυτό και κάποιοι που σκέφτονται και συνειδητοποιούν την όλη κατάσταση; Μήπως κάτι δεν κάνουμε καλά; Αυτά τα ερωτήματα θέτει και σε αυτά θα απαντήσω σήμερα, θα εκθέσω την άποψή μου.
ΟΣΟ περνάνε τα χρόνια, φίλες και φίλοι, αντιλαμβάνομαι ότι η ισχύς της Κυριαρχίας, η δύναμη να επιβάλει την θέλησή της, είναι τεράστια. Πάνω από όλα, πάνω και από το κέρδος, αυτό που ενδιαφέρει τον Κύριο είναι η αποτροπή της κατάλυσης της Κυριαρχίας. Αυτό είναι το βασικό του μέλημα, με αυτό ξυπνάει, με αυτό κοιμάται, αυτό οργανώνει και συντονίζει όλη τη μέρα· η αποτροπή της κατάλυσης της Κυριαρχίας είναι η ίδια του η ύπαρξη. Κράτη, κατασταλτικοί μηχανισμοί, στρατοί, οργανώσεις, think tank, Πανεπιστήμια, εκπαίδευση, θρησκεία, μόδα, διατροφή, μετακίνηση, επικοινωνία, μουσική, Τέχνη, όλα μα όλα είναι οργανωμένα και συντονισμένα ακριβώς για να αποτραπεί η κατάλυση της Κυριαρχίας.
ΜΙΑ τεράστια, αχανής, αποτελεσματική, κατά το πλείστον και προς το παρόν, οργάνωση, που ελέγχει και αποικίζει τον κοινωνικό χώρο και τον κοινωνικό χρόνο, είναι απαραίτητη για την αποτροπή της κατάλυσης της Κυριαρχίας. Το αντικείμενο της πράξης της είναι η συρρίκνωση του ζωντανού, εμμενούς κομμουνισμού. Στις μέρες μας αυτό συντελείται με το εμπόρευμα και το χρήμα – η καπιταλιστική Κυριαρχία δεν κάνει τίποτα άλλο από το να διαχειρίζεται και να συρρικνώνει τον ζωντανό κομμουνισμό. Πώς; Με τον διάχυτο στις τάξεις των Υποτελών κτητικό ατομικισμό – και τον ανταγωνισμό.
ΠΟΙΟΣ, ποια μπορεί να διανοηθεί σήμερα μια αντιπαράθεση σε στρατιωτικό επίπεδο με τον Κύριο; Εγώ δεν μπορώ ούτε να το φανταστώ. Κάποιοι όμως και το διανοούνται και το φαντάζονται – πιστεύουν δηλαδή ότι οι Υποτελείς μπορούν να συμπήξουν μια οργάνωση, αν όχι μεγαλύτερη, τουλάχιστον εξ ίσου τεράστια και αχανή και αποτελεσματική με αυτήν του καπιταλιστή Κυρίου. Κάποιοι! Όχι οι Υποτελείς. Θα μπορέσουν αυτοί οι κάποιοι να πείσουν τους Υποτελείς; Αποκλείεται, λέω εγώ. Ακόμα και να μπορούσαν οι Υποτελείς, δεν θα το ήθελαν. Ούτε το θέλουν, ούτε και μπορούν.
ΓΙΑΤΙ δεν μπορούν; Δεν μπορούν διότι οι Υποτελείς είναι έρμαια του παρελθόντος. Το παρελθόν τους ελέγχει, δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτό. Ο τρόπος που σκέφτονται, οι αντιλήψεις τους, οι ιδέες τους, τα συναισθήματά τους, οι πρακτικές τους καθορίζονται από το παρελθόν – σε μια εποχή που είναι άκρως αναποτελεσματικές. Δεν αλλάζουν όμως αυτά μέσα σε λίγα χρόνια ή σε λίγες δεκαετίες. Το παρελθόν ήταν μέλλον αποικισμένο από τον Κύριο. Ο Κύριος αποικίζει το μέλλον για να ελέγχει το παρελθόν. Οι Υποτελείς διεξάγουν τον κοινωνικό πόλεμο με τα εφόδια του παρελθόντος, πολεμούν ατενίζοντας το παρελθόν, ρίχνοντας μόνο κλεφτές ματιές προς το μέλλον αλλά γρήγορα παίρνουν το βλέμμα τους από εκεί. Κι όλα αυτά δεν αφορούν τους Υποτελείς γενικά, αφορούν και τους επαναστάτες, τους σκεφτόμενους, τους συνειδητοποιημένους. Όλοι και όλες πράττουμε και ζούμε με όρους παρελθόντος. Τόσο βαρύ είναι, τόσο δύσκολα μπορούμε να το αποτινάξουμε από πάνω μας – κι αυτό το γνωρίζει ο Κύριος.
ΓΙΑ να μην το αποτινάξουμε ποτέ, ο Κύριος μας παροτρύνει να ελπίζουμε. Οι αλυσίδες και οι σιδερένιες μπάλες στα πόδια των Υποτελών της εποχής μας είναι η ελπίδα. Όλα οργανώνονται με γνώμονα την ελπίδα. Από την καθημερινή μας ζωή (τα προπατζίδικα γεμάτα) μέχρι την αποίκιση άλλων πλανητών για να επιβιώσουμε, όταν η ζωή θα κινδυνέψει! Επιστήμη και Τεχνική έχουν γίνει θεραπαινίδες της ελπίδας – τρέχουν να καταλάβουν το κενό που αφήνει η θρησκεία και η επανάσταση, το όραμα του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Η Δημοκρατία; Παρέχει ίσες ευκαιρίες σε όλους και όλες να γίνουμε ισχυροί, πλούσιοι και διάσημοι. Η διαφήμιση; Υπηρέτρια της Επιστήμης και της Τεχνικής. Η ελπίδα είναι το πιο αποτελεσματικό μέσο επιβολής και διαιώνισης της κοινωνικής απαγωγής και αιχμαλωσίας.
Η οργάνωση της καπιταλιστικής Κυριαρχίας, το βαρύ παρελθόν και η εκμαυλίστρια ελπίδα δεν αφήνουν περιθώρια δράσης των Υποτελών. Είμαστε καταδικασμένοι; Δεν θα το έλεγα. Κι αυτό για δύο λόγους. Επειδή ζούμε σε μεταβατική εποχή, σε μια εποχή δηλαδή πολλών και έντονων και οξυμένων αντιφάσεων, υπάρχει το ενδεχόμενο αποτίναξης και του παρελθόντος που μας καταδυναστεύει και των δεσμών της ελπίδας που μας αποβλακώνει και μας αδρανοποιεί. Στην περίπτωση αυτή οι Υποτελείς θα αναγκαστούν να δουν πολύ διαφορετικά το παρόν και το μέλλον – νομίζω πως η διαδικασία έχει αρχίσει αλλά θα είναι πολύ μακράς διάρκειας. Πιθανότατα, η διαδικασία αυτή να συμπέσει με την εκδήλωση του βασικού ανεπίλυτου προβλήματος που αντιμετωπίζει η Κυριαρχία: θα αρχίζει να λυγίζει κάτω από το βάρος των ίδιων της των προβλημάτων. Η Μηχανή της καπιταλιστικής Κυριαρχίας θα γίνει τόσο μεγάλη που δεν θα μπορεί να ανατροφοδοτηθεί για να λειτουργήσει, θα αρχίσει κάποια μέρα, αναπόφευκτα, κατά τη γνώμη μου, να ρετάρει, να πατινάρει και να διαλύεται. Το τι θα γίνει μετά είναι παντελώς απρόβλεπτο. Μια νέα περίοδος διεύρυνσης του ζωντανού κομμουνισμού που θα συνυπάρχει με νεοδουλεία ή νεοφεουδαρχία; Ένας χαώδης κόσμος, πολυτάραχος, που θα εγκυμονεί ό,τι το καλύτερο και ό,τι το χειρότερο;
ΔΕΝ θα ζήσουμε να τα δούμε όλα αυτά. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε τώρα είναι να ζήσουμε και να χαρούμε τα χρόνια που μας απομένουν. Να ζήσουμε δηλαδή κομμουνιστικά με όποιους και όποιες μπορούμε, όπου και όπως μπορούμε. Δεν είναι εύκολο, καθόλου. Πιο εύκολο όμως πιο και πιο πρόσφορο από αυτό δεν υπάρχει.
Ωραία. Καταρχήν φαίνεται να έχεις μεγάλο δίκιο. Σχεδόν 100%. Όμως θα δοκιμάσω μήπως το μειώσω λίγο, γιατί θέλω να ζήσω κάτι καλύτερο από αυτό που βρήκα, σε αυτήν την ζωή. Κι εάν δεν τα καταφέρω, δεν θα είναι η πρώτη φορά που αποτυγχάνω. Εάν κάτι καταφέρω, θα είναι σαν να μην έχω ζήσει λαθραία. Θα έλεγα λοιπόν ότι η τοποθέτησή σου περιγράφει εξαιρετικά τον Κύριο, ή Τσοπάνη, καθώς και τα σχέδια, τις ανησυχίες και τις προοπτικές του. Τουλάχιστον όπως φαίνονται και ακούγονται από την μεριά των πληβείων, από κάτω. Όμως ας δούμε λίγο καλύτερα τους Υποτελείς, ή Πρόβατα κλπ; Διότι τα πρόβατα είναι ανίκανα. Όμως τα τζιτζίκια; Βγαίνουν την ΚΑΤΑΛΛΗΛΗ εποχή και συντονισμένα ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ τον ΛΟΓΟ τους. Έτσι οι περισσότεροι των ανθρώπων φεύγουν μακρυά από τα τζιτζίκια γιατί δεν αντέχουν και μόνον κάποιοι λίγοι γουστάρουν. Όμως ολοι, ΥΠΟΚΕΙΝΤΑΙ. Δεν εννοώ ότι αύριο πρωί, μπορούμε να πιέσουμε τον Ρότσιλντ να βγεί στην σύνταξη. Όμως τι γίνεται αν δούμε τα πράγματα με άλλα μάτια από αυτά που μας έδωσε ο Κύριος; Εάν αντί των ουτοπικών σεναρίων που μας έχει επιβάλλει, βρούμε δικά μας, βιώσιμα μέσα από την ζωή και το παρελθόν, δοκιμασμένα; Εάν δείξουμε και σε άλλους και διευρύνουμε τον κύκλο μας, ώστε να μειώσουμε τον δικό του; Αυτό γίνεται μέσω της Δημοκρατίας η οποία είναι το δικό μας ένδοξο παρελθόν (μιλάω ως πληβείος). Διότι ο Κομμουνισμός στον οποίο αναφέρεσαι δεν υπήρξε ποτέ, παρά στα μυθιστορήματα του Μαρξ, ο οποίος ΠΟΥΛΑΕΙ ελπίδα όταν λέει ότι θα έχουμε να χάσουμε μόνον τις αλυσίδες μας και τον παίρνουμε σοβαρά και λέμε ότι θα καταρρεύσει μόνος του ο Καπιταλισμός. Εάν δεν υπάρχει κάποιος εκεί γύρω για να καρπωθεί την κατάρρευση, βράστα. Άσε που εμείς έχουμε ήδη διαλυθεί και μας τρώει ζωντανούς. Όχι όπως ο Πολύφημος, μια κι έξω, αλλά σι-γούλια σι-γούλια.
Κοίτα να δεις κάτι μυστήρια πράγματα!
Έρχεται εδώ ο κ. Ζέρβας και επικρίνει τον Μαρξ γιατί, λέει, «ΠΟΥΛΑΕΙ ελπίδα» (τα κεφαλαία δικά του). Ενώ ο ίδιος, δυο-τρεις αράδες πιο πάνω, με τα ρητορικά ερωτήματα που θέτει πουλάει ντομάτες θερμοκηπίου, φάβα Σαντορίνης ή αργίτικα σαγκουίνια! –εν πάση περιπτώσει, οτιδήποτε άλλο εκτός από ελπίδα! Για ρίξτε μια ματιά:
Όμως τι γίνεται αν δούμε τα πράγματα με άλλα μάτια από αυτά που μας έδωσε ο Κύριος; Εάν αντί των ουτοπικών σεναρίων που μας έχει επιβάλλει, βρούμε δικά μας, βιώσιμα μέσα από την ζωή και το παρελθόν, δοκιμασμένα; Εάν δείξουμε και σε άλλους και διευρύνουμε τον κύκλο μας, ώστε να μειώσουμε τον δικό του;
Θες, ρε άνθρωπε, να πεις ότι ο Μαρξ ήταν μαλάκας; Και γιατί δεν το λες; Τι φοβάσαι; Πεθαμένος άνθρωπος είναι! Δεν είναι προτιμότερο να παρουσιαστείς ως υβριστής, αντί να εμφανίζεσαι ως κουτοπόνηρος (με βάρος περισσότερο προς το κουτός) που προσπαθεί να πείσει ότι τα δικά του είναι δικά του και δεν τα μοιράζεται, ενώ των άλλων πρέπει να μοιραστούν δίκαια, δηλαδή μισά-μισά;
Αμ το άλλο; Μπορεί ο παππούς να υπερέβαλε λίγο όταν έλεγε ότι οι προλετάριοι δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους (εξ άλλου, σύνθημα έριχνε, αποστροφή διατύπωνε), σύμφωνοι, αλλά ποτέ δεν ισχυρίστηκε ότι ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει από μόνος του. Ο Μαρξ έδειχνε το φεγγάρι. Αν μερικοί κουφιοκεφαλάκηδες έβλεπαν το δάχτυλό του, τι φταίει εκείνος;
Γι’ αυτό σας λέω. Μυστήρια πράγματα… 😉 🙂