in Νεκροζώντανη Αριστερά, κοινωνικός πόλεμος

εάν η Αριστερά τασσόταν υπέρ της ΑΠΟΧΗΣ

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΕΠΑΝΕΡΧΟΜΑΙ, και θα επανέρχομαι,  συχνά στο ζήτημα της ΑΠΟΧΗΣ γιατί είμαι της γνώμης, έχω την αίσθηση ότι το ζήτημα αυτό θα αναδειχτεί σε κεντρικό, κομβικό ζήτημα της πολιτικής στα επόμενα χρόνια – και δεν θα είναι λίγα. Ενώ δεν φαίνεται ότι η ευρέων διαστάσεων Αποχή θα αποβεί βραχυπρόθεσμα αξιόλογη απειλή για το πολιτικό σύστημα του Κυρίου ημών, για την κοινοβουλευτική δημοκρατία,  είμαι βέβαιος ότι, από τη στιγμή που συγκροτεί αργά και σταδιακά μια πολιτική παράδοση ενός άλλου τρόπου διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, θα γίνει η μήτρα από την οποία θα γεννηθούν νέες πρακτικές και ίσως μια νέα Αριστερά.

ΔΕΝ υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι το ποσοστό της Αποχής αυξάνει συνεχώς από το 2004. Τότε ήταν 25% ενώ στις εκλογές του φθινοπώρου του 2015 ξεπέρασε το 45%. Είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν, και νομίζω ότι θα γίνουν πολύ σύντομα, το ποσοστό αυτό θα ξεπεράσει το 50%, μπορεί και το 55%! Η αυξητική τάση θα συνεχιστεί τα επόμενα χρόνια και πιο συγκεκριμένα κατά την φοβερή και τρομερή δεκαετία 2020-2030, κατά την οποία θα βιώσουμε πλήρως τα αποτελέσματα των καπιταλιστικών επιθέσεων (μνημόνια) της δεκαετίας 2010-2020. Υποστηρίζω ότι το ποσοστό μπορεί να φτάσει και μέχρι το 70% ή και να το ξεπεράσει.

ΔΕΝ είναι το ποσοστό το ίδιο που θα τρομάξει τον Κύριο καπιταλιστή και τα πιστά και αφοσιωμένα τσιράκια Του. Εκλογές και κυβέρνηση μπορεί να σχηματιστεί και με συμμετοχή 5%. Ή ακόμα κι αν κανείς και καμία δεν πάει να ψηφίσει, αφού κυβέρνηση υπάρχει ήδη και είναι η υπηρεσιακή! Κι αν δεν τους βολεύει η υπηρεσιακή, σχηματίζουν μιαν άλλη με εξέχουσες προσωπικότητες, οι οποίες άλλωστε είναι πάρα πολλές. Δύο θα είναι τα προβλήματα και οι τρόμοι του Κυρίου που πρέπει να αντιμετωπίσει.

ΤΟ ένα θα είναι η ολοφάνερη αδυναμία Του να κινητοποιήσει τους Υποτελείς. Διότι, φίλες και φίλοι, δεν μπορεί να υπάρξει (καπιταλιστική) Κυριαρχία χωρίς την συνεχή και διαρκή κινητοποίηση των Υποτελών. Ο Κύριος είναι κινητήρας, τα τσιράκια του είναι το κιβώτιο ταχυτήτων, το σασμάν, ο μηχανισμός υποπολλαπλασιασμού της ταχύτητας του Κυρίου, ο νους του οποίου κινείται πάντα πολύ πιο γρήγορα από τα γρανάζια του σασμάν και βέβαια πολύ πιο γρήγορα από τους τροχούς του οχήματος. Ο Κύριος, ως εξαρτώμενος από τους Υποτελείς,  είναι υποχρεωμένος, αναγκασμένος να τους παροτρύνει, να τους κινητοποιεί για να δουλέψουν, να πολεμήσουν, να καταναλώσουν – και για να συμμετέχουν στις εκλογές. Η Κυριαρχία πλήττεται θανάσιμα όταν αντί  οι Υποτελείς να ανταποκρίνονται εκόντες άκοντες στην παρότρυνση, στην κινητοποίηση, αυτοί ακινητοποιούνται, σταματούν, στασιάζουν: προκρίνουν την τεμπελιά, την αεργία, την απεργία· προκρίνουν την ανυπακοή, την ανυποταξία  και την λιποταξία· προκρίνουν την κλοπή, τις λεηλασίες, την καταναλωτική αποχή (μποϊκοτάζ) ή και τη συνειδητή μείωση της κατανάλωσης· προκρίνουν την αποχή, την μη συμμετοχή στην εκλογή του κόμματος ή των κομμάτων που θα αναλάβουν την διαχείριση του Κράτους, που θα συντονίσουν τον κοινωνικό πόλεμο εναντίον τους, εναντίον μας. Η  διαχείριση του Κράτους δεν είναι μόνο αυτό αλλά είναι το πιο σημαντικό αφού το πρωταρχικό μέλημα του Κράτους είναι η αποτροπή της κατάλυσης της καπιταλιστικής Κυριαρχίας, η αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, για να μιλήσουμε και λίγο μαρξιστικά.

ΤΟ δεύτερο, που συνάγεται από το πρώτο,  έχει δύο πτυχές. Με την συνειδητή Αποχή, με μια πολιτική παράδοση  Αποχής μακράς διάρκειας, με την αδιαφορία για την κινητοποίηση για συμμετοχή στις εκλογές, εμφανίζεται ένα χάσμα μεταξύ Κυρίου και Υποτελών. Το χάσμα αυτό δηλώνει, φέρνει στο προσκήνιο, μεγεθύνει την ανυπακοή – τρομακτικές καταστάσεις για τον Κύριο! Τρελαίνεται! Η άρνηση για κινητοποίηση είναι είναι μια μορφή κατάλυσης της κυριαρχικής σχέσης. Το χάσμα αυτό είναι ο πρόλογος της αποδιάρθρωσης της κοινωνικής ειρήνης, της κοινωνικής συμφιλίωσης, της κοινωνικής ομόνοιας , της εθνικής ομοψυχίας. Αυτή είναι η πρώτη πτυχή – το καινοφανές και νεοπαγές χάσμα.

 Η δεύτερη πτυχή είναι οι δυνατότητες που προβάλλουν στον κοινωνικό ορίζοντα, οι δυνατότητες του σχετικώς αυτονομημένου κόσμου των Υποτελών, των απρόθυμων να κινητοποιηθούν. Ο πέραν του χάσματος κόσμος είναι δυνάμει ένας νέος κόσμος, ένας άλλος κόσμος. Είναι η μήτρα από την οποία θα γεννηθούν νέες γνώσεις, αντιλήψεις, πρακτικές, συμπεριφορές, τέχνες, εκφράσεις, αξίες. Είναι η μήτρα από την οποία θα γεννηθεί ένας νέος πολιτισμός – όσο πιο μακριά από τον Κύριο, όσο λιγότερο τον μιμούμαστε, όσο πιο ευρύ και αβυσσαλέο το χάσμα, τόσο πιο γόνιμος και δημιουργικός θα είναι αυτός ο πολιτισμός. Επαναλαμβάνω: αυτό που φοβάται ο Κύριος και τα ψοφοδεή τσιράκια του δεν είναι απλά και μόνο το μεγάλο ποσοστό της Αποχής, αλλά η ίδια η ανυπακοή στην επιβαλλόμενη κινητοποίηση, η εμφάνιση του χάσματος και ο δυνάμει επαναστατικός χαρακτήρας του πέραν του χάσματος κόσμου.

ΕΑΝ  η σημερινή Αριστερά, τα λείψανα της ιστορικής Αριστεράς (αριστερός ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, Λαϊκή Ενότητα, Πλεύση Ελευθερίας, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι πολλές  εξωκοινοβουλευτικές ομάδες και οργανώσεις) τασσόταν υπέρ της Αποχής, τότε το ποσοστό της θα ξεπερνούσε αυτό του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος  του καλοκαιριού του 2015, θα ξεπερνούσε το 62% και μπορεί να πλησίαζε και το 70%. Αυτό που θα γίνει μετά από λίγα χρόνια, θα μπορούσε να γίνει τώρα! Φαντάζεστε στις εκλογές του τέλους Μαρτίου, του Απριλίου, μετά από δύο χρόνια, όποτε κι αν γίνουν, να είχαμε μια αποχή γύρω στο 65-70%;

ΘΑ επρόκειτο περί μιας συλλογικής ανυπακοής, θα κάναμε όλοι μαζί κάτι – δεν θα πηγαίναμε να ψηφίσουμε. Η οποία θα μετεξελισσόταν από αυθόρμητη σε συνειδητή, μέσα στα επόμενα χρόνια. Δεν θα ήταν πια μια περιστασιακή εκτόνωση, ως βαλβίδα ασφαλείας του πολιτικού κοινοβουλευτικού συστήματος, δεν θα ήταν διαμαρτυρία, δεν θα ήταν συλλογικό γαμοσταυρίδι και χριστοπαναγία, δεν θα ήταν οργίλη αντίδραση κατά του διεφθαρμένου και σάπιου πολιτικού συστήματος, όπως αρέσκονται πολλοί να λένε και να γράφουν. Θα ήταν μια σαφής διαχωριστική γραμμή, θα ήταν προβολή του χάσματος, θα ήταν ανάδειξη δυνάμει δημιουργικών αισθημάτων και τάσεων.

Η Αριστερά όμως δεν θα ταχθεί υπέρ της ΑΠΟΧΗΣ – για να μην είμαι άδικος, πιθανόν κάποια ή κάποιες εξωκοινοβουλευτικές οργανώσεις και ομάδες ταχθούν υπέρ της Αποχής αλλά αυτό δεν θα τροποποιήσει τη σημερινή εικόνα. Και δεν θα ταχθεί διότι μόνο για ένα πράγμα δεν ενδιαφέρονται τα κατάλοιπα της ιστορικής Αριστεράς: για την διεξαγωγή και έκβαση του κοινωνικού πολέμου. Τουναντίον, αυτό για το οποίο ενδιαφέρονται είναι η πολιτική τους επιβίωση, η αύξηση της επιρροής τους, η εκλογή κάποιων βουλευτών (πόσο λιγουρεύονται το βουλευτιλίκι!). Στους επόμενους δε μήνες και χρόνια θα σφαχτούν στην ποδιά του Κυρίου για το ποιος θα είναι ο νέος ΣΥΡΙΖΑ: το αριστερό κομμάτι που θα προκύψει από την επικείμενη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ, η Λαϊκή Ενότητα, η Πλεύση Ελευθερίας, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

ΒΛΕΠΟΥΝ τόσο κοντά και τόσο θολά που δεν μπορούν να αντιληφθούν τον ανεπίστρεπτο θάνατό τους, την οριστική αποχώρηση από το πολιτικό προσκήνιο. Δεν μπορούν να δουν, δεν θέλουν να δουν ότι η Αριστερά θα γίνει ένας μεγάλος αριθμός ολιγομελών εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων που θα φυτοζωούν μέχρι να πάρουν την απόφαση να κλείσουν το μαγαζάκι. Εξαιρείται το ΚΚΕ που θα αργήσει να εξαφανιστεί – μέχρι το 2030, λίγο πριν, λίγο μετά. Προτείνω μάλιστα τον Περισσό ως χώρο ενός ανοιχτού, ελευθεριακού Πανεπιστημίου, όπου όποιος και όποια θέλει και είναι έτοιμος να διδάξει κάτι θα μπορεί να το διδάσκει – χωρίς εξετάσεις, βαθμούς και πτυχία.

ΘΑ υποβάλλω γραπτώς και προφορικώς στην συντονιστική ομάδα του Πανεπιστημίου την επιθυμία μου να διδάξω Ιλιάδα, να κάνω παραδόσεις για τον ζωντανό κομμουνισμό, για το ποδόσφαιρο, για το αυτοκίνητο. Μια σειρά παραδόσεων θα την αφιερώσω στην πλατωνική Ανθρωποβοσκητική. Θα τα πούμε από κοντά το 2032, να είμαστε καλά, πρώτα η Ζωή.

Ραντεβού στον Περισσό.

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. το μαθημα αρχαιων ελληνικων θα συνεχιστει?ολα τα ενδιαφΕροντα χανονται ΑΠΟΤΟΜΑ”?Η ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΓΝΩΣΗς ΤΕΛΟΣ?

  2. Αν θελήσουν (οι ταγοί) λίγη περισσότερη συμμετοχή θα ανοίξουν τους κρουνούς προσδοκιών για διορισμούς. Τότε θα φουντώσει η πόλωση το ρουσφέτι κι ο μανιχαϊσμός. Νομίζω ότι ήδη ξεκίνησε και θα μας το πουν μετά από καιρό (as usual).