δεκάδες εκατομμύρια λευκοί άνδρες Αμερικάνοι θέλουν να σκοτώσουν

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΘΑ σας αφηγηθώ κάτι που μου συνέβη όταν ήμουν είκοσι έξι χρονών και θα μπορούσα με αυτήν την αφήγηση να εξαντλήσω το θέμα του τίτλου. Μπορείτε να διαβάσετε μόνο αυτήν. Δεν μπορώ όμως να μην την σχολιάσω και έτσι να εκθέσω κάποιες σκέψεις και επιχειρήματα. Με αρέσει να σκέφτομαι, τι να κάνω, δεν φταίω εγώ.

ΙΟΥΛΙΟΣ 1986, είμαι στη Σκύδρα και μαζεύω ριοδάκινα. Μια μέρα τρώμε με φίλο και φίλη σε εστιατόριο και πάμε να παίξουμε μπιλιάρδο, ο φίλος πάνω στη μηχανή πίσω μου, η φίλη στο καλάθι της Μπεμβέ (R 51). Περνάμε από ένα στενό και κάπου στη μέση ένας τύπος πλένει το αυτοκίνητό του, παρκαρισμένα αυτοκίνητα δεξιά, δεν μπορώ να περάσω. Τώρα, θα έστριβα αμέσως και θα γύριζα πίσω. Τότε όμως φέρθηκα παντελώς βλακωδώς, λίαν επιεικώς,  αλλά με συγχώρεσα, νέος ήμουν, το στόμα μου μύριζε γάλα ακόμα.

ΜΕ βλέπει, συνεχίζει το πλύσιμο, περιμένω, λέω ας τελειώσει ο άνθρωπος το πλύσιμο και φεύγουμε, δεν μας κυνηγάει κανένας, τις αγελάδες τις αρμέξαμε. Συνεχίζει χωρίς να βλέπω κάποια βιασύνη, μάλλον κωλυσιεργεί. Περιμένω ο βλαξ. Δεξιά βλέπω ένα κωλοξενοδοχείο. Μπροστά στην πόρτα κάθονται δύο πουτάνες, με ανοιχτά τα πόδια (φορούσαν και οι δύο μαύρη κιλότα).  Χαμογελάνε, διασκεδάζουν, την έχουν καταβρεί. Κατεβαίνω από τη μηχανή και τον πλησιάζω να διαμαρτυρηθώ. Με λέει, φιλαράκι, εδώ απέναντι είναι η αστυνομία. Γιατί δεν πας εκεί να διαμαρτυρηθείς;  Και ο βλάκας πήγα, ο πανύβλαξ. Ήρθε ο μπάτσος, τον λέει, έλα, ρε Τάκη, τελείωνε να περάσει ο άνθρωπος, και φεύγει, σχεδόν χαμογελώντας. Ο νταβατζής συνεχίζει να πλένει το αυτοκίνητο, χαμογελώντας. Εάν, φίλες και φίλοι, είχα κάνα όπλο μαζί μου, θα τον καθάριζα, μα την Παναγία, θα του τίναζα τα μυαλά στον αέρα. Τα είχα πάρει, πολύ άσχημα. Δεν είχα, τι να το κάνω, να σπάω καρύδια;  Και τότε άρχισα να σκέφτομαι και να γίνομαι άνθρωπος. Ο τύπος θέλει τσαπουκά και θέλει να δείρει, μπορεί και να σκοτώσει. Και γύρισα αμέσως πίσω και πήγαμε και παίξαμε μπιλιάρδο, ζωντανοί και σοφοί. Το τι μπινελίκι και κατάρες βγήκαν από το στόμα μου καθ΄ οδόν προς το μπιλιαρδάδικο δεν μπορείτε να το φανταστείτε. Όταν έπιασα τη στέκα στα χέρια μου αυτά είχαν παύσει να τρέμουν.

ΚΑΠΟΙΟΣ οδηγός αυτοκινήτου σκοτώνει διερχόμενο πεζό στο δρόμο και στο δικαστήριο λέει το εξής:  έκανα λάθος, αντί να πατήσω φρένο, πάτησα γκάζι. Ο οδηγός αυτός ήθελε να σκοτώσει, θα μας έλεγε ο Φρόιδ, και σκότωσε. Πολλοί θάνατοι στους δρόμους είναι φόνοι και αυτοκτονίες. Ερωτώ: κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, μπορούμε να γίνουμε όλοι φονιάδες, άντρες και γυναίκες, αν και το 99% των φόνων σε όλες τις εποχές και σε όλες τις κοινωνίες γίνονται από άνδρες;  Άλλο ένα χάσμα μεταξύ άνδρα και γυναίκας. ο οδηγός του αυτοκινήτου είναι δυνάμει φονιάς –  αντικειμενικά, συνειδητά ή ασυνείδητα. Όπως ο οδηγός που προανέφερα. Η απάντησή μου είναι, ναι, όλοι και όλες μπορεί και μπορούμε να γίνουμε φονιάδες, να σκοτώσουμε.

ΟΠΩΣ εγώ αλλά δεν είχα όπλο μαζί μου. Γιατί θέλησα να σκοτώσω;  Γιατί ο νταβατζής με ταπείνωνε, με ξεφτέλιζε, με γελοιοποιούσε, με προκαλούσε, με περιφρονούσε και θύμωσα, ανανάκτησα. Είχα φουντώσει, που λένε. Ο θυμός μέσα μου είχε γίνει ηφαίστειο, έτοιμο να εκραγεί. Στις περιπτώσεις αυτές και σε άλλες ανάλογες και πολύ γνωστές, αυτές που προκύπτουν στις μεταξύ μας σχέσεις με άλλους ανθρώπους, πρέπει να εκτονώσεις πολλά αρνητικά συναισθήματα, πολλά αρνητικά πάθη, τα οποία δεν μπορείς να τα κρατήσεις, το σώμα, ο εγκέφαλος δεν μπορεί να τα κρατήσει, θέλει να τα απομακρύνει, να τα διοχετεύσει. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το κάνει αυτό. Βρίζουμε, κλωτσάμε πόρτες, γρονθοκοπούμε τον τοίχο, σπάμε πιάτα και ποτήρια, απειλούμε, σηκώνουμε χέρι και χτυπάμε, βιάζουμε, σκοτώνουμε, κάνουμε άγριο συναινετικό σεξ –  με πόνο και αίμα. ‘Ετσι, ο φόνος σε αυτές τις περιπτώσεις είναι μια αιφνίδια απομάκρυνση, εκτόνωση τεραστίων ποσοτήτων άγχους, θυμού, αρνητικών παθών. Η οποία απομάκρυνση μας χαρίζει μεγάλη ευχαρίστηση και ηδονήγ. Εξ ου και οι σίριαλ κίλερς. Εάν δείτε το πρόσωπο φονιά λίγιο μετά από φόνο, θα πάθετε πλάκα. Λάμπει από ηρεμία, αγγελούδι σωστό.

ΗΡΘΕ η ώρα να πεταχτούμε μέχρι τις ΗΠΑ, να κάνουμε μια βόλτα στην αμερικάνικη κοινωνία. Θα διατυπώσω πρώτα το εξής ερώτημα. Υπάρχουν εποχές που, και γενικά και ειδικότερα,  στις δυτικές καπιταλιστικές κοινωνίες, οι άνθρωποι θέλουν να σκοτώσουν και εποχές που δεν θέλουν να σκοτώσουν;  Ναι, ναι! Τη δεκαετία του εξήντα στην αμερικάνικη κοινωνία η πλειονότητα δεν ήθελε να σκοτώσει – χίπιδες, άρνευση στράτευσης στο Βιετνάμ, ειρηνικά κινήματα των μαύρων, φεμινιστικό κίνημα και πιθανόν και άλλα. Και δεν ήθελαν να σκοτώσουν για συγκεκριμένους λόγους –  περνούσαν καλά, δεν είχαν πολλά άγχη και θυμούς, όσοι είχαν σκότωναν. Τα τελευταία χρόνια όμως, τις τελευταίες δύο δεκαετίες, οι άνδρες, οι λευκοί περισσότερο, οι Αμερικανοί θέλουν να σκοτώσουν. Άμα τους δοθεί ευκαρία, αφορμή δηλαδή, θα γίνει σφαγή.

ΕΧΟΥΜΕ σχολιάσει πολλές φορές το φαινόμενο των ζωντανών βομβών, των ζωντανών χειρομβοβίδων. Είναι οι τύποι, όλοι λευκοί, όλοι νέοι, όλοι με ηφαίστεια μέσα τους να βράζουν από τον εξευτελισμό, την γελοιοποίηση, τη θυματοποίηση, τη ματαίωση, όλοι, οι περισσότεροι έστω,  μικρομεσοαστικής καταγωγής, που παίρνουν ένα αυτόματο επαναληπτικό όπλο, μπαίνουν σε σχολείο, σε εμπορικό κέντρο, σε εστιατόριο, σε θέατρο, σε θεατές μαραθωνοδρόμου, σε πάρκο και σκοτώνουν όποιον βρουν μπροστά τους. Το φαινόμενο μάς είναι γνωστό από λίγες περιπτώσεις που βλέπουμε στην τηλεόραση, αυτές που τα θύματα είναι πολλά. Αλλά τις περισσότερες δεν τις μαθαίνουμε, αυτές που έχουν 1-4 θύματα, ας πούμε. Και είναι πολλές, πάρα πολλές, έχει γίνει πια καθημερινότητα στην αμερικάνικη κοινωνία. Πολλές τρομακτικές θρησκευτικές (ισλαμιστικές) φονικές ενέργειες που γίνονται σε ευρωπαϊκές κοινωνίες είναι αυτού του τύπου φαινόμενα, ή μάλλον, έχουν κάποια χαρακτηριστικά, σε ψυχικό επίπεδο. Το ίδιο ισχύει και για όλα τα ακροδεξιά, νεοφασιστικά και νεοναζιστικά πολιτικά μορφώματα.

ΤΟ φαινόμενο των ζωντανών βομβών είναι η κορυφή του παγόβουνου. Κάτω από την κορυφή, το παγόβουνο έχει γίνει ηφαίστειο και βράζει. Οι λευκοί Αμερικάνοι άνδρες, μικρομεσοαστικής καταγωγής, μοιάζουν πολύ με τον νταβατζή της αφήγησής μου. Οι Κύριοι, όπως κάθε Κύριος, εξοργίζεται για δύο κυρίως λόγους. Όταν οι επιθυμίες του δεν πραγματοποιούνται και όταν υπάρχει αντίδραση ή και αντίσταση από τους υποδεέστερους κοινωνικά. Έχουν μειωθεί οι μισθοί τους, έχουν απολυθεί, δεν έχουν καλό αυτοκίνητο, δεν έχουν δύο αυτοκίνητα, βλέπουν ότι η κατάστασή τους θα χειροτερέψει, βλέπουν την κάθοδο, καμιά άνοδο, το αμερικάνικο όνειρο είναι πολύ θολό και μακρινό. Είναι αγχωμένοι, τρομοκρατημένοι, παγιδευμένοι, θυμωμένοι, πάνε να σκάσουν από το κακό τους. Μαζί με αυτούς τους αποτυχημένους,  οι επιθυμίες των πετυχημένων δεν πραγματοποιούνται γιατί υπάρχουν όρια και κανόνες, τα οποία δεν θέλουν να αποδεχτούν. Δεν κλείνουμε  τον δρόμο για να πλύνουμε το αυτοκίνητό μας. Πλύντο στην άκρη του δρόμου. Μπα, τι μας λες, καλέ. Περιορισμός; Κανόνας;  Όχι, μειώνουν την ισχύ μας, καταργούν την ανωτερότητά μας, μειώνουν την ανισότητα και την ιεραρχία, είναι απαράδεκτα. Οι περιορισμοί και οι κανόνες, τα όρια τους εξοργίζουν πάρα πολύ, θυμώνουν, και πρέπει να εκτονωθούν. Ταυτόχρονα, περιφρονούν τους αποκάτω, μαύρους, λατίνους, ανέργους, άστεγους, φτωχούς, γυναίκες, αριστερούς, φεμινίστριες και άλλους πολλούς και πολλές. Κι όταν αυτοί σηκώσουν κεφάλι ή τους βλέπουν να περνάνε καλά, όσο καλά μπορούν να περάσουν μέσα στη φτώχειά τους και την εξαθλίωσή τους, τόσο υποφέρουν και θυμώνουν.

ΚΑΙ είναι με το δάχτυλο στη σκανδάλη του αυτόματου επαναληπτικού όπλου τους. Και περιμένουν. Τι περιμένουν;

ΣΤΟ ερώτημα αυτό θα απαντήσουμε αύριο το πρωί –  θα κάνουμε κάποιες σκέψεις σχετικά με τον εν εξελίξει εμφύλιο πόλεμο στην αμερικάνικη κοινωνία. Εμφύλιος πόλεμος δεν θα γίνει στην αμερικάνικη κοινωνία  –  γίνεται ήδη.