in 21ος αιώνας

η ειρήνη είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα – η απειλή του πολέμου ως μέσον διεξαγωγής ενός πολέμου που ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΓΙΑ ποιους είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα η ειρήνη; Για τους στρατούς και τις πολεμικές βιομηχανίες. Δεν είναι για εμάς, τους εργαζόμενους, τους νέους και τις νέες, τους συνταξιούχους, τους έφηβους και τα παιδιά, για την πλειονότητα του πληθυσμού όλων των κοινωνιών της Ευρώπης. Και ποια είναι η λύση στο μεγάλο πρόβλημα της ειρήνης; Ο πόλεμος; Όχι, δεν είναι ο πόλεμος. Είναι η απειλή του πολέμου. Η απειλή του πολέμου είναι ο νέος τρόπος διεξαγωγής του πολέμου που – δεν -θα – γίνει. Δύο είναι οι επιδιωκόμενοι σκοποί της απειλής του πολέμου: ο εκφοβισμός των υπηκόων και η διαιώνιση της ύπαρξης των στρατών και της πολεμικής βιομηχανίας.

ΠΟΙΟΣ πόλεμος, φίλες και φίλοι; Ανησυχείτε μη γίνει πόλεμος – ποιος πόλεμος; Μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας; Εάν ανησυχείτε για τον πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, θα ανησυχείτε μήπως κλιμακωθεί και μετεξελιχθεί σε πυρηνικό πόλεμο μεταξύ της Δύσης (Αμερικής και Ευρώπης) και της Ρωσίας- Κίνας κι αρχίσουν να πέφτουν οι ατομικές βόμβες στην Ευρώπη σαν τον χαλάζι! Φοβάστε για κάτι τέτοιο; Εγώ δεν το φοβάμαι, δεν ανησυχώ καθόλου. Εάν υπάρξει κάποια αψιμαχία μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, θα είναι ένας τοπικός πόλεμος που θα λήξει σε λίγες μέρες ή λίγες βδομάδες.

ΝΟΜΙΖΩ πως εκείνο που μας διαφεύγει είναι το γεγονός ότι δεν λαμβάνουμε υπ΄ όψει μας τις συνέπειες των δύο πολέμων για τους οποίους ανησυχούμε.  Και δεν τις λαμβάνουμε υπ’ όψει μας διότι μας διαφεύγει ο τρόπος διεξαγωγής του πολέμου, η ισχύς των όπλων και τα πλήγματα που έχουν σχεδιαστεί από τα Επιτελεία του Στρατού του κάθε Κράτους. Νομίζετε ότι εάν γίνει πόλεμος με την Τουρκία θα πολεμήσουμε στα χαρακώματα των συνόρων με το όπλο επ΄ώμου; Εάν έχετε αυτή την εντύπωση, σας παρακαλώ να την πετάξετε. Εάν γίνει πόλεμος με την Τουρκία, ο αντίπαλος θα πλήξει τη λίμνη του Μαραθώνα και τους σταθμούς της ηλεκτρικής ενέργειας που βρίσκονται έξω από την Αθήνα και διανέμουν το ηλεκτρικό ρεύμα στις κατοικίες, στους δρόμους και τις επιχειρήσεις. Μέσα σε λίγες ώρες δεν θα έχουν οι Αθηναίοι νερό και ηλεκτρικό ρεύμα. Είναι βέβαιο ότι θα τα καταφέρουν; Δεν είναι βέβαιο και αυτό προσπαθούμε να αποτρέψουμε, γι αυτό τα αγοράσαμε τα Ραφάλ. Το ίδιο βεβαίως θα επιχειρήσουμε να κάνουμε κι εμείς στην Κωνσταντινούπολη (Ινσταμπούλ) των 20 εκ. κατοίκων. Θα τα καταφέρουμε; Δεν είναι βέβαιο. Μπορεί να τα καταφέρουμε και οι δύο –  να μείνει και η Αθήνα και η Κωνσταντινούπολη χωρίς νερό και χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Και σας ρωτώ και απαντείστε: τι θα κάνουν οι Αθηναίοι χωρίς νερό και ηλεκτρικό ρεύμα;

ΘΑ φύγουν, θα εγκαταλείψουν την Αθήνα και  την Κωνσταντινούπολη  μέσα σε δύο τρεις μέρες. Κοινωνική αναστάτωση; Πλήγμα στον καπιταλισμό; Κίνδυνος αναταραχών και οικονομικών κρίσεων; Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Απολύτως καμία. Δεν τον θέλει τον πόλεμο ο καπιταλισμός. Αυτό που θέλει είναι η απειλή του πολέμου: να είμαστε φοβισμένοι, Έλληνες και Τούρκοι, να διατηρούμε στρατό και να αγοράζουμε όπλα, για να διαιωνιστεί η ύπαρξη της πολεμικής βιομηχανίας, με την οποία συνδέεται και συμπλέκεται ένα πολύ μεγάλο μέρος της καπιταλιστικής παραγωγής.

ΑΣ δούμε τώρα το ενδεχόμενο ενός πυρηνικού πολέμου μεταξύ της Δύσης και της Ρωσίας-Κίνας. Έχω υποστηρίξει ότι, εάν είχαν πυρηνικά όπλα μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες, τώρα η Σιβηρία θα ήταν μία αχανής επικράτεια των USA, στη μοιρασιά της οποίας θα συμμετείχαν και πολλά ευρωπαϊκά κράτη. Η Δύση έχει παραιτηθεί από αυτήν την επιδίωξη, οριστικά και αμετάκλητα. Όσο και να θέλει η Δύση να πολεμήσει, δεν μπορεί να το κάνει, ο πόλεμος έχει γίνει απαγορευτικός. Δεν συμφέρει κανέναν. Εγείρεται όμως ένα μεγάλο πρόβλημα, το πρόβλημα της ειρήνης, το πρόβλημα της ύπαρξης των στρατών και της πολεμικής βιομηχανίας. Εάν δεν γίνει πόλεμος, τι τους χρειαζόμαστε τους στρατούς και τη πολεμική βιομηχανία;

Το ερώτημα μπορεί να διατυπωθεί και ως εξής: τι θα γίνει, εάν καταργήσουν τους στρατούς και την πολεμική βιομηχανία; Θα εκτοξευτεί η ανεργία –  αλλά αυτή η συνέπεια δεν είναι η πιο σημαντική. Υπάρχουν άλλες δύο, πολύ πιο σημαντικές, κοσμογονικές θα έλεγα: δεν θα φοβόμαστε μην γίνει πόλεμος (αυτή είναι η αιώνια διαρκής ειρήνη) και θα υπάρχει διαθέσιμος πλούτος για να επιλύσουμε τα πολλά και οξυμένα παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα. Και τα δύο θεωρούνται παντελώς απαράδεκτα.

ΠΥΡΗΝΙΚΟΣ παγκόσμιος πόλεμος δεν θα γίνει, οι στρατοί όμως και η πολεμική βιομηχανία θα πρέπει να  υπάρχουν. Ένας μόνο τρόπος υπάρχει: η απειλή του πολέμου. Ποιος απειλεί τη Δύση; Η Ρωσία. Η Ρωσία είναι η απειλή και γι΄ αυτό η Δύση πρέπει να αμυνθεί, να βρίσκεται σε διαρκή πολεμική ετοιμότητα. Απειλεί η Ρωσία τη Δύση; Κατά κανένα τρόπο. Να κάνει πόλεμο για να την καταστρέψει, να καταστρέψει πόλεις δηλαδή; Ή μήπως χρειάζεται γη και επιδιώκει να κατακτήσει τη Πολωνία και τη Γερμανία, να επεκταθεί προς τα δυτικά; Αστειότητες, φαιδρότητες.

ΔΕΝ μπορούμε να γνωρίζουμε πόσο θα διαρκέσει αυτή η πολεμική τρομολαγνεία, ο κίνδυνος ενός πολέμου με επιτιθέμενη τη Ρωσία. Νομίζω πως θα διαρκέσει για πολλά χρόνια. Μπορεί να κάνω λάθος. Η διατήρηση των στρατών και της πολεμικής βιομηχανίας δεν είναι ο μόνος λόγος. Εκείνο που με προβληματίζει είναι ο επιδιωκόμενος εκφοβισμός. Αφού δεν θα γίνει πυρηνικός πόλεμος και ο πόλεμος μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας, εάν γίνει, αποδειχτεί μια σύντομη τοπική αψιμαχία και διένεξη, αναρωτιέμαι για ποιον άλλον λόγο επιχειρούν να μας εκφοβίσουν. Η απάντηση που δίνω είναι η εξής: νομίζω ότι αναμένουν μια οξύτατη και παρατεταμένη οικονομική κρίση, τις συνέπειες της οποίας είμαστε σε θέση να προβλέψουμε: ανεργία και κοινωνική αναστάτωση. Πιθανότα η πανδημία να ανέβαλε και να απέκρυψε για μια διετία αυτή την ύφεση αλλά δεν μπορεί να το κάνει για πολύ ακόμα, όποια κι αν είναι η έκβασή της.

ΠΟΙΑ να είναι τα αίτια αυτής της οικονομικής κρίσης; Θα είναι τα αποτελέσματα της εφαρμογής της τεχνοεπιστήμης στην καπιταλιστική παραγωγή. Τα αποτελέσματα αυτά θα γίνουν αισθητά προς το τέλος της δεκαετίας που διανύουμε –  ή, προς τα τέλη της επόμενης δεκαετίας, μέχρι το 2040. Δεκαοχτώ χρόνια, δεν είναι πολλά. Η καπιταλιστική οικονομία και κοινωνία βρίσκεται σε μετάβαση, την οποία ασφαλώς και δεν μπορούμε να διαπιστώσουμε εμπειρικά – μόνο τις έσχατες συνέπειές της: τον εξοβελισμό της μισθωτής εργασίας από την παραγωγή, τον εξοβελισμό της εργασιακής δύναμης. Γνωρίζουμε ότι το πρώτο και κομβικό χαρακτηριστικό του καπιταλισμού είναι η χρήση της εργασιακής δύναμης, της μισθωτής εργασίας. Καθώς θα εξοβελίζεται η μισθωτή εργασία από την παραγωγή του κοινωνικού πλούτου, μέσα στις προσεχείς δύο δεκαετίες, η καπιταλιστική παραγωγή, οικονομία μκαι κοινωνία θα συγκλονιστεί από διακοπές και ρεταρίσματα, από κρίσεις και υφέσεις που δεν θα την ενδυναμώσουν, όπως γινόταν στο παρελθόν, αλλά θα επιτείνουν τη διάλυση, την παρακμή και την αποσύνθεση του καπιταλισμού.

ΔΥΟ είναι οι στρατηγικές αντιμετώπισης αυτής της έκρυθμης μεταβατικής περιόδου: ο εκφοβισμός και η βία από τη μια, η διανομή χρήματος από το κράτος για να τονωθεί η κατανάλωση και να αποτραπεί το ενδεχόμενο μιας κοινωνικής αναταραχής και αναστάτωσης.

ΔΕΝ τίθεται ζήτημα επιλογής: έχουν προκριθεί και οι δύο.

Σχολιάστε ελεύθερα!