in 21ος αιώνας

be wise before the event: προληπτική αντεπανάσταση μέσω της επιβολής της ένδειας και της υπερίσχυσης της βίας και του καταναγκασμού

 

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΟΙ συντονιστές της αναπαραγωγής του κράτους και της κοινωνίας, οι σύμβουλοι των καπιταλιστών και των πολιτικών τους υπηρετών, έχουν μονίμως στραμμένο το βλέμμα τους στο μέλλον. Αναρωτιούνται: πώς θα είναι η κοινωνία μετά από είκοσι ή τριάντα χρόνια; Το ερώτημα αυτό μαρτυρεί την αδυναμία τους να αποικίσουν και να ελέγξουν πλήρως το μέλλον, την αδυναμία τους ώστε η κοινωνική πραγματικότητα να είναι η εκπλήρωση των επιθυμιών τους, των Κυρίων τους. Έχουν συνειδητοποιήσει δύο κρίσιμες, σχετιζόμενες μεταξύ τους, παραμέτρους. Η πρώτη: η εκπλήρωση των επιθυμιών του Κυρίου, των ισχυρών δρώντων, συμβάλλει στην αποδυνάμωση της ίδιας της κυριαρχίας τους –  η επιθυμία τους να καταργήσουν την εξάρτηση από τους υποτελείς παραγωγούς μέσω νοημόνων μηχανών επιφέρει το τέλος της εργασίας! Η παραγωγή του κοινωνικού πλούτου γίνεται από ολοένα και λιγότερους και λιγότερες, η πλειονότητα του πληθυσμού δεν εργάζεται, για πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία. Η ενίσχυση της καταναλωτικής ευφορίας, της ευημερίας και την απόλαυσης, η υποχώρηση του ασκητικού πνεύματος και της θυσίας, επιφέρει το τέλος του πολέμου –  κανένας δεν θέλει να πολεμήσει, μόνο επαγγελματίες και μισθοφόροι πολεμούν πια, το επιβεβαιώνει η  γενικευμένη απροθυμία των ανδρών για πόλεμο στην Ουκρανία και τη Ρωσία. Η  αναζήτηση φτηνών εργατικών χεριών έβγαλε τις γυναίκες από τα σπίτια, τις οδήγησε μεν στα εργοστάσια και στα γραφεία, αυτές όμως πήγαν και στο μπαράκι και στις αγκαλιές άλλων γυναικών.

Η δεύτερη παράμετρος: όσο εκτυλίσσονται, διευρύνονται και γενικεύονται σε έκταση και ένταση αυτές οι τρεις  κοινωνικές επαναστάσεις των εποχής μας (το τέλος της εργασίας, το τέλος του πολέμου, ο αυτοπροσδιορισμός των γυναικών) τόσο εξαλείφονται πρακτικές και συμπεριφορές του παρελθόντος, τόσο εξανεμίζονται και οι τελευταίες αντιστάσεις και επιφυλάξεις, ενστάσεις και αμφιθυμίες – η υποχώρηση της ηθικής της εργασίας είναι ακάθεκτη. Η ανατροφοδότηση (feedback) αυτών των δύο παραμέτρων οδηγεί σε μια παράδοξη κατάσταση, σε μια κατάσταση αντινομίας, την οποία όχι μόνο δεν μπορούν να διαχειριστούν οι συντονιστές/σύμβουλοι του Κυρίου ημών αλλά τα έχουν κάνει πάνω τους. Ποια είναι αυτή η παράδοξη, τόσο επικίνδυνη, κατάσταση; Είναι η ισχυροποίηση των αδυνάμων, των ανίσχυρων, των υποτελών ισχυροποίηση όμως την οποία δεν συνειδητοποιούν. Εάν υπάρχει αυτή η ασύνειδη, μη επιδιωκόμενη αλλά προκύπτουσα ισχυροποίηση, υποστηρίζω ότι υπάρχει, τότε δεν μπορεί παρά να υπάρχει και αποδυνάμωση του ισχυρού Κυρίου. Θα δούμε για ποια αποδυνάμωση ακριβώς πρόκειται. Κατά συνέπεια, ζούμε την ανέλιξη, τη σταδιακή εκτύλιξη δύο αντιφατικών διαδικασιών: οι αδύναμοι γίνονται πιο ισχυροί, μειώνεται η ισχύς των ισχυρών.  Επιβεβαιώνονται οι διαπιστώσεις ότι η ισχύς δεν είναι εγγενής, δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση, ότι είναι αδυναμία και η αδυναμία δεν είναι εγγενής, δεν είναι μόνιμη κατάσταση, ότι είναι ισχύς.

ΟΙ συντονιστές της αναπαραγωγής του κράτους,της καπιταλιστικής κοινωνίας και του δυτικού πολιτισμού παρατηρούν και  μελετούν διεξοδικά αυτές τις δύο αντίρροπες διαδικασίες. Διατυπώνουν εικασίες και θεωρίες σχετικά με την εξέλιξή τους. Θέτουν πάρα πολλά ερωτήματα, κι αφού τα θέτουν αυτοί θα πρέπει κι εμείς να τα εξετάσουμε· και θα πρέπει να θέσουμε και κάποια ερωτήματα τα οποία δεν μπορούν ή δεν διανοούνται ή δεν θέλουν να θέσουν. Διότι, φίλες και φίλοι, όταν οι ευσεβείς φόβοι επιβάλλονται στη σκέψη, τότε η σκέψη περιορίζεται και συρρικνώνεται. Αυτό ήταν πάντα ένα μειονέκτημά τους, ασφαλιστική δικλείδα για το οποίο δυσκολεύονται να βρουν. Να τα ερωτήματα που τους απασχολούν: θα συνεχιστεί η αμφίδρομη σχέση, η ανατροφοδότηση μεταξύ των εν εξελίξει κοινωνικών επαναστάσεων και της συμπεριφοράς, της στάσης των υποτελών, ανδρών και γυναικών, νέων και γέρων, παιδιών και εφήβων; Κατά συνέπεια, θα συνεχιστεί η ισχυροποίησή  τους; Θα συνειδητοποιήσουν την ισχυροποίησή τους και τι θα συμβεί εάν γίνει αυτό; Ποιές συνθήκες ευνοούν τη συνειδητοποίηση και ποιές την αναστέλουν ή ακόμα και την εξαλείφουν; Είναι εφικτό το σταμάτημα, η αναστολή, το πάγωμα, ακόμα και η εξάλειψη της ισχυροποίησης και της συνειδητοποίησής της που θα επιτείνει ακόμα περισσότερο την ισχυροποίηση;

ΑΥΤΑ τα ερωτήματα τους απασχολούν. Εντοπίζοντας και μελετώντας τις τάσεις του παρόντος, αποπειρώνται να σκιαγραφήσουν, έστω και αδρομερώς, το μέλλον. Παγώνει το αίμα στις φλέβες τους με αυτά που βλέπουν. Τι βλέπουν; Βλέπουν μια διαρκή, επιταχυνόμενη αποδυνάμωση της κυριαρχίας τους, μια διαρκή μείωση της ισχύος τους. Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αρκετό. Ας εστιάσουμε κι ας διατυπώσουμε ένα πιο συγκεκριμένο ερώτημα: εάν η παραγωγή του κοινωνικού πλούτου θα γίνεται από νοήμονες μηχανές, από ολοένα και λιγότερους εργαζομένους, τι θα κάνουμε με τα πλήθη των αέργων; Θα ζουν χωρίς να εργάζονται; Τι θα κάνουν όταν δεν θα εργάζονται; Η μη εργασία των υποτελών δεν είναι δυνάμει μια επικίνδυνη κατάσταση; Μήπως δημιουργούνται όχι μόνο συνθήκες κατανόησης των πολλών και οξυμένων παγκόσμιων προβλημάτων αλλά και αντιμετώπισης και μερικής ή ολικής επίλυσής τους; Αυτά βλέπουν, φίλες και φίλοι, κι αυτά τα ερωτήματα θέτουν. Κι έχουν καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα, σε κάποιους τρόπους αποτροπής τόσο της ισχυροποίησης των υποτελών όσο και της συνειδητοποίησης της ισχυροποίησης.

ΕΧΟΥΝ καταλήξει στο συμπέρασμα πως θα βρεθούν μπροστά σε πολλούς κινδύνους και απειλές, θα αντιμετωπίσουν καταστάσεις που θα είναι αδύνατο να τις διαχειριστούν, εάν δεν σταματήσουν αυτές τις εξελίξεις, εάν δεν επιβραδύνουν την εκτύλιξη των τριών κοινωνικών επαναστάσεων, εάν δεν αποτρέψουν την ισχυροποίηση των αδυνάμων και την συνειδητοποίηση αυτής της ισχυροποίησης. Έχουν πάρει την απόφαση να το κάνουν. Οι ενδείξεις που διαθέτουμε καθημερινά και από όλον τον πλανήτη δεν αφήνουν κανένα απολύτως περιθώριο αμφιβολίας. Και θα το κάνουν με δύο τρόπους: με την επιβολή της ένδειας και της σπάνης και την υπερίσχυση της βίας και του καταναγκασμού έναντι της πειθούς.

ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ότι η ισχυροποίηση των αδυνάμων και η  συνειδητοποίησή της  κλιμακώνουν τη σύγκρουση σε όλα τα επίπεδα και σε όλα τα πεδία της κοινωνίας με τους ισχυρούς δρώντες, οι οποίοι δεν επιθυμούν, αποτρέπουν την επίλυση των παγκόσμιων κοινωνικών προβλημάτων. Η σύγκρουση αυτή πρέπει να αποτραπεί, να διαστρεβλωθεί, να αποπροσανατολιστεί, να δυσφημιστεί κι όλα μπορεί να γίνουν μόνο με ένα τρόπο: με την ενίσχυση τόσο του ανταγωνισμού μεταξύ των υποτελών όσο και του κτητικού ατομικισμού. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Με την επιβολή της ένδειας και της σπάνης, της στέρησης και της οργανωμένης και προγραμματισμένης έλλειψης, της ταλαιπωρίας και της διαιώνισης του μόχθου και της εξάντλησης. 

Η ένδεια και η σπάνη δεν ενισχύουν μόνο τον ανταγωνισμό μεταξύ των αδυνάμων υποτελών και τον ατομικισμό. Θα ήταν όλα ρόδινα γι΄ αυτούς, εάν συνέβαινε μόνο αυτό. Συμβαίνει όμως και κάτι άλλο: εξεγέρσεις. Εξεγέρσεις με έντονο το στοιχείο της στάσης, του σταματήματος (απεργία, αποχή, φυγή, μπλοκάρισμα δρόμων και εφοδιαστικής αλυσίδας). Εξεγέρσεις με έντονο το στοιχείο της καταστροφής και της σύγκρουσης με τις αστυνομικές δυνάμεις. Οι εξεγέρσεις αυτές θα είναι συχνές, όλο και πιο συχνές, επαναλαμβανόμενες, θα γενικεύονται και θα εμφανίζονται σε όλον τον πλανήτη, σε όλες τις κοινωνίες και θα παίρνουν τις μορφές που θα τις καθορίζει η ιστορική σε κάθε κοινωνία έδραίωση και εξέλιξη του καπιταλισμού. Τις περιμένουν και προετοιμάζονται. Γνωρίζουν ότι η μετάβαση από την εποχή της αφθονίας, της σπατάλης και της ευημερίας προς την εποχή της επιβολής της ένδειας και της σπάνης είναι μετάβαση από την εποχή της πειθούς, της απόσπαση της αφοσίωσης και της υπακοής μέσω της συναίνεσης και της συνεργασίας, στην εποχή της υπερίσχυσης της βίας και του καταναγκασμού.  Η αφθονία, η σπατάλη και η ευημερία είναι συμβατές με την πειθώ, η πενία, η ενδεια, η σπάνη, η εξάντληση και η διαιώνιση του μόχθου και της ταλαιπωρίας δεν είναι.

Η μετάβαση από την εποχή της αφθονίας στην εποχή της ένδειας θα είναι και εποχή της μετάβασης από την πειθώ στον καταναγκασμό, τη βία και την προληπτική καταστολή.  Η διεθνοποίηση του καπιταλισμού και των παγκόσμιων προβλημάτων  θα καθορίσει και τη διεθνοποίηση όλων αυτών των μεταβάσεων. Κατά συνέπεια και τη διεθνοποίηση των εξεγέρσεων και της υπερίσχυσης της βίας, του καταναγκασμού και της προληπτικής καταστολής. Οι πρώτες ενδείξεις ενός γενικευμένου παγκόσμιου εμφυλίου πολέμου είναι ορατές και σαφείς. Η έκβαση του παγκόσμιου κοινωνικού πολέμου θα κριθεί από πολλές μεταβλητές. Εκείνος που θα αποφύγει όμως το παρακάτω ατόπημα θα έχει ένα κάποιο πλεονέκτημα: η δύναμη της θέλησης ποτέ δεν μπορεί να υπερισχύσει έναντι υπέρτερων μέσων και δυνάμεων. Αυτό εγώ το έχω κάνει κορνίζα και την έχω τοποθετήσει σε περίοπτη θέση στο καθιστικό του μυαλού μου.

Σχολιάστε ελεύθερα!

  1. Το τελος του πολεμου απο τη μια και παγκοσμιος εμφυλιος πολεμος απο την αλλη. Αντιφαση ή ουτοπία;

  2. Και αντίφαση και ουτοπία. Είναι αντίφαση, εάν ο παγκόσμιος εμφύλιος πόλεμος, ο παγκόσμιος κοινωνικός πόλεμος διεξαχθεί από ενήλικες, άνδρες και γυναίκες (κάποτε η πλειονότητα ήταν μόνο άνδρες. . . ) και γίνει με όπλα. Την αντίφαση αυτή δεν την έχουν εντοπίσει οι ζηλωτές της επαναστατικής βίας. Είναι ουτοπία εάν πιστεύουμε ότι ο πόλεμος αυτός θα διεξαχθεί από όλους και όλες, ανεξαρτήτως ηλικίας, ότι θα συμμετέχουν όλοι και όλες, άρα η επαναστατική βία εξοβελίζεται, άρα και ο έλεγχος του χώρου. Η πραγματοποίηση της ουτοπίας θα άρει και την αντίφαση και την ουτοπία. Υπάρχουν κάποιες ενδείξεις πραγματοποίησης της ουτοπίας. Με βάση αυτές τις ενδείξεις θα γράψω μερικά κείμενα με αντικείμενο την άρση της αντίφασης/ουτοπίας (Το τέλος της επαναστατικής βίας [έχουν απομείνει ελάχιστοι υποστηρικτές της]. Αγώνας, ταξική πάλη ή κοινωνικός πόλεμος; Το τέλος των κινημάτων. Από τη διαδήλωση-λιτανεία, στη διαδήλωση-έφοδο. Η διαδήλωση ως σχηματισμός μάχης του 19ου και 18ου αιώνα. Ποιοι θα συμμετέχουν στον κοινωνικό πόλεμο; Στρατηγικές του κοινωνικού πολέμου. Κινητοποίηση ή ακινητοποίηση; ‘Ελεγχος του χώρου ή έλεγχος του χρόνου;). Η γνώμη είναι ότι όλα θα κριθούν από την άρση της αντίφασης/ουτοπίας. Έχει αρχίσει αλλά βρίσκεται στην αρχή και τα βήματα είναι λίγα, δειλά και άτολμα. Εξ ου και η πολιτική αναποτελεσματικότητα, οι ήττες και οι απογοητεύσεις. Και η χρησιμοποίησή τους από το αντίπαλο δέος.