πώς διαλύθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, πώς θα διαλυθεί το ΚΚΕ

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΠΡΙΝ πολλά χρόνια, δεν θυμάμαι πότε, πιθανόν κάποιες φίλες και φίλοι να το θυμούνται,  είχα διατυπώσει την εικασία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαλυθεί κατά τη πενταετία 2020-2025 ενώ το ΚΚΕ κατά τη δεκαετία 2025-2035. Θα μπορούσαμε να παρατείνουμε για ένα μικρό χρονικό διάστημα την ύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ και να αναβάλουμε το οριστικό και αμετάκλητο τέλος του στις εθνικές εκλογές του 2027 – αν βέβαια υπάρχει μέχρι τότε. Το πρώτο σκέλος της υπόθεσης  επιβεβαιώνεται· όσο για το δεύτερο, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο από το να περιμένουμε, την υγειά μας να ΄χουμε και το κουράγιο να αντέξουμε τις βρισιές και τις προσβολές των ΚΚέδων, όπως αντέξαμε τις λοιδωρίες και τους εξευτελισμούς των Συριζαίων. Εκείνο που απομένει είναι να εξηγήσω πώς σκέφτηκα και υπέθεσα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαλυθεί κατά την πενταετία 2020-2025 και πώς σκέφτομαι και υποθέτω ότι το ΚΚΕ θα διαλυθεί κατά τη δεκαετία 2025-2035. Αφού λοιπόν το πρώτο σκέλος της υπόθεσης επιβεβαιώθηκε, θα στρέψουμε το βλέμμα μας και την προσοχή μας στα επόμενα χρόνια στο ΚΚΕ και θα υποστηρίξουμε ότι η κομβική αντίφαση που χαρακτηρίζει αυτό το κόμμα θα το καταδικάσει, όταν συντρέξουν οι συνθήκες, σε αποχώρηση από την πολιτική σκηνή, από την ιστορία, την αέναη, άλλοτε ζωοποιό και άλλοτε ολέθρια κοινωνική αλλαγή.

ΠΡΙΝ τα κάνω όλα αυτά, θα αναρωτηθώ: υπάρχει σήμερα ένας πολιτικός και κοινωνικός χώρος από τον οποίο θα προέλθει η Αριστερά του μέλλοντος; Απαντώ: υπάρχει και είναι ένα 20-25% της αποχής –  από το 45% που είναι η αποχή. Η αποχή της Αριστεράς δημιουργεί την Αριστερά της αποχής. Πρόκειται για ένα κρίσιμο ζήτημα, κρισιμότατο, που θα μας απασχολήσει τα προσεχή χρόνια, αρχίζοντας από σήμερα. Η Αποχή –  με αυτο το όνομα θα βαφτίσω την πολιτική δύναμη της Αριστεράς της αποχής, διαφωνεί με όλα τα κόμματα και τις οργανώσεις της ιστορικής Αριστεράς και βρίσκεται πιο αριστερά από όλην την ιστορική Αριστερά, κοινοβουλευτική και μη. Θα ασχοληθούμε διεξοδικά και με αυτή τη διαφωνία, προς το παρόν όμως αναδεικνύω τις τρεις κομβικές πτυχές της: σαφής, σαφέστατη και κατηγορηματική  απόρριψη της ένοπλης πάλης, του κυβερνητισμού και του ενδεχόμενου σχηματισμού μιας νέας πολιτικής ηγετικής και άρχουσας ομάδας. 

Η Αριστερά του μέλλοντος –  σπέρματα, σπερματοζωάρια  και ωράρια της οποίας βρίσκονται ήδη στην Αποχή –  θα υποδείξει έναν νέο τρόπο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου αφού εστιάσει την προσοχή της και επεξεργαστεί και την έννοια της Αριστεράς και την έννοια του κοινωνικού πολέμου. Η Αριστερά του μέλλοντος θα καταγράφει και θα φέρνει στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο τους αμέτρητους τρόπους διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, όλες τις μορφές, τις εκφάνσεις και τις εκδηλώσεις του εμμενούς, ζωντανού κοινωνικού πολέμου, των συγκρούσεων που διεξάγονται μέσα μας, μέσα στην οικογένεια, στην παρέα, μεταξύ μας, μεταξύ ανδρών και γυναικών, μεταξύ κοινωνικών ομάδων και στρωμάτων, μεταξύ καπιταλιστών και εργατών, μεταξύ κράτους και κοινωνίας, μεταξύ πολιτισμικών παραδόσεων, μεταξύ φιλοσοφικών, ιδεολογικών και ηθικών ρευμάτων. Η Αριστερά του μέλλοντος είναι η Αριστερά που συντονίζει και κλιμακώνει τη διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου σε περιβάλλον απόλυτης ελευθερίας έκφρασης.

Η Αριστερά διευρύνεται ή συρρικνώνεται σε συνθήκες αναζωπύρωσης του κοινωνικού πολέμου. Η τελευταία αναζωπύρωση εκτυλίχθηκε κατά τη διάρκεια της βάναυσης και ολομέτωπης επίθεσης του κράτους και της αστικής τάξης κατά του κόσμου της μισθωτής εργασίας, ενεργών και συνταξιούχων, και κατά ενός μεγάλου μέρους των αυταπασχολούμενων και ελεύθερων επαγγελματιών, με περικοπές συντάξεων και μισθών και μεροκάματων. Ο κόσμος της εργασίας αντέδρασε, αγωνίστηκε και ηττήθηκε. ΗΤΤΗΘΗΚΕ. Θα θυμάστε που έγραφα συχνά ότι είναι βέβαιο ότι θα ηττηθεί διότι ο τρόπος διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου είναι αναποτελεσματικός και ηττοπαθής. Αγωνιστήκαμε, δεν πολεμήσαμε! Αγώνες, όχι κοινωνικός πόλεμος! Πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους αγώνες, που λέει και το ΚΚΕ, η φοιτητική του παράταξη. Κι όταν λέμε αγώνες εννοούμε διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, αιτήματα και διεκδικήσεις, ήρθε η Μαρφίν και το κράτος και με μια κίνηση ματ τους έκανε όλους και όλες να κλάσουν τυρί τριμμένο, να εξαφανιστούν από τους δρόμους χεσμένοι και ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει τη δική του επίθεση εναντίον μας με το τρίτο μνημόνιο, το δημοψήφισμα και τις περικοπές των συντάξεων από τον Κατρούγκαλο. Αφου λοιπόν η Αριστερά που συντονίζει και κλιμακώνει τον κοινωνικό πόλεμο στρέφεται εναντίον σου, ηττάται στις εκλογές του 2019 και επί μια ολόκληρη τετραετία τον παίζει και τα ματώνει (τ΄ αρχίδια του από το ξύσιμο), καταστρώνει το μεγαλοφυές σχέδιο της συμμαχικής διακυβέρνησης στις εκλογές του 2023 και πέφτει από τα σύννεφα όταν καταβαραθρώνεται και αρχίζει η διαδικασία της διάλυσης, η οποία θα διαρκέσει μέχρι τις εκλογές του 2027, αφού εν τω μεταξύ στις ευρωεκλογές πιει ένα ακόμα πικρό, πικρότατο ποτήρι.

ΟΣΟ για το μεγαλύτερο μέρος της ηγετικής ομάδας που αποχώρησε και αποχωρεί, το μέλλον της δεν είναι αβέβαιο, είναι βέβαιο: είναι καταδικασμένη να εξαφανιστεί –  δεν μπορεί να σκεφτεί με διαφορετικό τρόπο: αυτό που τη νοιάζει περισσότερο δεν είναι η καταγραφή, ο συντονισμός και η κλιμάκωση του κοινωνικού πολέμου αλλά η επιβίωσή της ως ηγετική, άρχουσα  πολιτική ομάδα. Δεν μπορεί να πάρει την πρωτοβουλία να θέσει τα θεμέλια της Αριστεράς του μέλλοντος, σκέφτεται εντός των στενών ορίων του πολιτικαντισμού και του κυβερνητισμού. Στείρα και άγονη ομάδα, χωρίς τόλμη, χωρίς φαντασία, χωρίς αποφασιστικότητα. καταδικασμένη να κινείται στις παρυφές της πολιτικής σκηνής έως ότου εξαφανιστεί ολοσχερώς.

ΟΣΟ για τον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ του φασίζοντος Κασσελάκη, θα εισπράξει κι αυτός μια ηχηρή απόρριψη και αποδοκιμασία στις ευρωεκλογές που θα είναι όλη δική τους και δική του. Αμφιβάλλω εάν του χρόνου τέτοια εποχή ο Κασσελάκης θα είναι στην Ελλάδα.

ΚΑΙ φτάνουμε στο ΚΚΕ! Και στην κομβική αντίφαση που απο τη μια το καθιστά μόνιμο παίκτη της πολιτικής σκηνής και από την άλλη τόσο επισφαλή και τόσο κοντά στην διάλυση και κατάρρευση. ΤΟ ΚΚΕ απορρίπτει τον κυβερνητισμό ή τον μεταθέτει λίγο πριν τη Δευτέρα Παρουσία και την Ημέρα της Κρίσεως και του Παραδείσου της μέλλουσας ζωής –  της επανάστασης και της εργατικής κυβέρνησης. Αμήν.  Η απόρριψη του κυβερνητισμού του προσδίδει μια αύρα επαναστατικότητας –  και πράγματι, η Αριστερά της καταγραφής, μελέτης, έρευνας, του συντονισμού και της κλιμάκωσης του κοινωνικού πολέμου απορρίπτει τον κυβερνητισμό. Απορρίπτοντας τον κυβερνητισμό εμφανίζεται ως γνήσιος φορέας της ασυμβίβαστης, αγωνιστικής στάσης και γίνεται πόλος έλξης  και έκφρασης της δυσφορίας και της δυσανεξίας. Εγείρονται όμως κάποια ζητήματα που διαμορφώνουν την άλλη πλευρά της αντίφασης. Το ΚΚΕ έχει εγκλωβιστεί σε μια παγίδα, σε μια λογική όχι μόνο αδιέξοδη αλλά και δυνάμει αυτοκαταστροφική. Απορρίπτει μεν τον κυβερνητισμό, κινείται όμως μέσα στα στενά και αυστηρά όρια της αστικής νομιμότητας –  το ΚΚΕ είναι παντελώς νομιμόφρων κομματικός σχηματισμός. Όλα πάνε καλά όταν ο κοινωνικός πόλεμος έχει καταλαγιάσει και έχει υποχωρήσει. Όταν όμως αναζωπυρώνεται και διευρύνεται, οξύνεται και κλιμακώνεται, το ΚΚΕ αντιμετωπίζει διλήμματα και υπαρξιακά προβλήματα. Το ΚΚΕ είναι μια ταξική κοινωνία, ας το πούμε έτσι. Είναι το κοινοβουλευτικό κόμμα με την μεγαλύτερη ηγετική άρχουσα ομάδα με ιδιαίτερα συμφέροντα και στρατηγική –  βουλευτές, κομματικά επαγγελματικά στελέχη, εκδοτικά στελέχη και εγώ δεν ξέρω τι άλλα στελέχη. Το βασικό μέλημα αυτής της συμπαγούς ομάδας είναι η αναπαραγωγή της και η ενίσχυση της θέσης της στην ελληνική κοινωνία και το πολιτικό κοινοβουλευτικό σύστημα. Το δίλημμα που αντιμετωπίζει το ΚΚΕ όταν αναζωπυρώνεται, εντείνεται και κλιμακώνεται ο κοινωνικός πόλεμος είναι η διατήρηση ή μη της πολιτικής της νομιμότητας. Και πάντα προκρίνει τη διατήρηση και αποφεύγει τη ρήξη, τη σύγκρουση. Το 1989 συγκρότησε κυβέρνηση ολιγόμηνης διάρκειας με τη Νέα Δημοκρατία! Αποφεύγοντας και καταστέλλοντας τη ρήξη, εγκλωβισμένο στην αστική, κοινοβουλευτική νομιμότητα και νομιμοφροσύνη, συνάποπτοντας ποικίλους δεσμούς με το κράτος και την τοπική αυτοδιοίκηση, διεισδύοντας με πολλούς τρόπους στον κρατικό μηχανισμό, αγωνιώντας για την επιβίωση της ηγετικής ομάδας είναι καταδικασμένο να κρατά το σκύλο χορτάτο και την πίτα αφάγωτη, είναι καταδισμένο να ταυτίζει την διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου με τον αγώνα, με τους αγώνες: είναι καταδισμένο να αγωνίζεται, να διαμαρτύρεται, να διαδηλώνει, να πορεύεται, να τρώει ξύλο και να διασύρεται, να διαμαρτύρεται για το ξύλο που τρώει αλλά και να το επιδεικνύει ως ένδειξη αγωνιστικότητας και επαναστατικότητας. Τρώω ξύλο από τους μπάτσους και εισπνέω χημικά, άρα είμαι αγωνιστής και επαναστάτης.

ΚΑΘΕ φορά που ο κοινωνικός πόλεμος αναζωπυρώνεται, το ΚΚΕ συρρικνώνεται. Όταν αυτός συστέλλεται και καταλαγιάζει, το ΚΚΕ παίρνει τα πάνω του. Αυτός είναι ο πολιτικός νόμος του ΚΚΕ! Το πολιτικό όμως ισοζύγιο είναι αρνητικό –  από το 1974 μέχρι σήμερα έχει χάσει το 50% της εκλογικής του απήχησης,  ενώ τις τελευταίες δύο δεκαετίες εμφανίζει μια μικρή, σαφή όμως συρρίκνωση, που φαίνεται ως σταθερότητα ή και περιορισμένης έκτασης διεύρυνση και επέκταση. Εάν κατά τη δεκαετία 2024-2034 ο κοινωνικός πόλεμος θα υπνώττει,  το ΚΚΕ θα βρίσκει αφορμές να αγωνίζεται, να πορεύεται και να τρώει ξύλο αγωνιστικό και επαναστατικό και να διατηρεί τις δυνάμεις του· εάν όμως αναζωπυρωθεί, τότε δεν θα αποφασίσει σε ποιο στρατόπεδο θα ενταχθεί διότι την απόφαση την έχει πάρει ήδη: οι συνθήκες δεν είναι πρόσφορες, πρέπει να περιμένουμε, άρα, να συνεργαστούμε με τον ταξικό και κοινωνικό εχθρό, με το πολιτικό σύστημα, με το κράτος.

Τι θα γίνει όμως, θα αναζωπυρωθεί ή όχι ο κοινωνικός πόλεμος κατά την προσεχή δεκαετία; Με το ερώτημα αυτό θα ασχοληθούμε κάποιο άλλο πρωινό.