φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΑΡΧΕΣ του περασμένου Δεκέμβρη αποφάσισα να ολοκληρώσω ένα από τα πολλά βιβλία που γράφω, και να συνεχίσω μετά με άλλα. Αφοσιώθηκα σε αυτό και έγραφα μόνο γι΄ αυτό – τριακόσιες σελίδες είναι ήδη έτοιμες. Άρχισα με το θέμα που μελετώ πολλές δεκαετίες και γνωρίζω καλύτερα – είναι μία από τις μεγάλες μου διανοητικές αγάπες. Ο τίτλος του βιβλίου: ΑΔΡΟΜΕΡΕΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ ΜΙΑΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ. Μιας, όχι της – περί (ιστορικής) αφήγησης πρόκειται, άρα, αφού είναι ιστορική, είναι αδύνατον να μην επεισέρχεται ο προσωπικός, υποκειμενικός παράγοντας, η ερμηνεία. Αναδεικνύω πολλές και κομβικές πτυχές της αρχαίας ελληνικής ιστορίας (2200 – 400 π. Χ.) που δεν έχουν εντοπιστεί, παρατηρηθεί, μελετηθεί και κατανοηθεί, την εντάσσω και την συνδέω με την (μέχρι τότε) παγκόσμια ιστορία και είναι ένας συνδυασμός οικονομικής, κοινωνικής, πολιτισμικής και πολιτικής ιστορίας – δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. ‘Ημουν βέβαιος ότι μέχρι το φθινόπωρο θα το είχα τελειώσει, θα το είχα ξανακοιτάξει, θα το είχα στείλει σε φίλους και φίλες να το διαβάσουν και να μου κάνουν υποδείξεις, και μετά θα το έστελνα σε τρεις ιστορικούς, ακαδημαϊκούς, ο ένας είναι υπεύθυνος ιστορικής σειράς σε πολύ γνωστό εκδοτικό οίκο (ΠΕΚ). Τη ζωή μας όμως δεν μπορούμε να τη σκηνοθετήσουμε, η ζωή μας αλλάζει χωρίς να το θέλουμε και μας αλλάζει πάντα προς ένα ανώτερο επίπεδο. Μόνο που αλλαγή χωρίς μεγάλο πόνο, αφόρητο πόνο, δεν γίνεται.
ΘΑ ήθελα, για να κατανοήσετε τον πόνο μου, να σας πω ότι δεν μπορώ να ζήσω μόνος, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς γυναίκα, είναι παντελώς αδύνατον, (τις λατρεύω τις γυναίκες, είναι πηγή ζωής, ηδονής και χαράς αλλά και θανάτου, πόνου ψυχικού και θλίψης – χωρίς αυτά όμως δεν υπάρχει ζωή), δεν μπορώ να ζήσω χωρίς φωνές και φασαρία, χωρίς ζωή, μέσα στο σπίτι. Ήμασταν μια τετραμελής οικογένεια, το σπίτι μας ήταν ανοιχτό, περνούσε πολύς κόσμος κάθε χρόνο, φίλες και φίλοι, γλέντια, τραγούδια, δουλειά στους κήπους, περίπατοι στο βουνό. Δεν μπορώ να ζήσω εάν δεν φροντίζω ανθρώπους – την οικογένεια, τις φίλες και τους φίλους – με όσο περισσότερους τρόπους μπορώ – με την παραγωγή της τροφής, με τις δουλειές στο σπίτι, με τις κουβέντες με τις φίλες και τους φίλους. Δεν μπορώ να γράψω, εάν δεν υπάρχουν άνθρωποι μέσα στο σπίτι, δεν μπορώ να κοιμηθώ, δεν μπορώ να φάω, νιώθω νεκρός, νιώθω ότι έχω κατέλθει στον Άδη. Πριν τρία χρόνια έφυγε ο Παύλος, πριν λίγους μήνες έφυγε η Αποστολία, πριν ένα μήνα έφυγε και η Τασούλα, ερωτεύθηκε ένα φίλο στο χωριό και ζει μαζί του. Τη στήριξα με όλες μου τις δυνάμεις, αποδέχτηκα χωρίς όρους και όρια την ελευθερία της, μόνο έτσι θα παραμείνει υγιής – έτσι εγώ αντιλαμβάνομαι τις σχέσεις άνδρα-γυναίκα. Ζήσαμε με την Τασούλα 24 χρόνια, κάναμε και μεγαλώσαμε δύο παιδιά, που έφυγαν από το σπίτι, παραμένουμε φίλοι, πονάει που πονάω, με στηρίζει όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε – δεν μπορώ να τη μισήσω, δεν μπορώ να μισήσω κανέναν και καμμία.
ΤΩΡΑ είμαι μόνος σε ένα σιωπηλό σπίτι, σε ένα σπίτι που έσφιζε από ζωή κάθε μέρα, ξέρω ότι θα περάσει η φάση, αλλά περνάω πολύ δύσκολα. Η ανησυχία σας για τι (μου) συμβαίνει, η αγάπη σας και η αγαποσκέψη μου για σας, μου δίνουν τη δύναμη και το κουράγιο να γράψω για να μάθετε τι γίνεται. Όσο πιο πολύ χαίρεσαι, τόσο πιο πολύ πονάς, όλες και όλοι το γνωρίζουμε: ναι, το ομολογώ και το επαναλαμβάνω: αυτό θέλω, αυτό προτιμώ, ας πονέσω όσο πάει. Η αγωνία μου είναι πόσο θα διαρκέσει αυτή η οδυνηρότατη φάση, θα ήθελα να ήταν όσο γίνεται πιο σύντομη – θέλω και πάλι να χαρώ, να γράψω, να ξαναζήσω την ωραιότητα της γυναικείας παρέας, να ξανανιώσω τη ζεστασιά του γυναικείου κορμιού, φίλης ή ερωμένης, να κοιμηθώ πλάι της. Θέλω και πάλι να γεμίσει το σπίτι με φωνές και με τραγούδια, με συζητήσεις και φασαρία και τσακωμούς, ωραίους τσακωμούς, δημιουργικές συγκρούσεις.
ΕΙΧΑ γράψει κάποτε ότι δεν ξέρουμε να ζητάμε βοήθεια – κι άλλα πολλά δεν ξέρουμε και ήρθε η εποχή να τα μάθουμε: να συγκρουόμαστε, να αποδεχόμαστε την ελευθερία του άλλου/της άλλης, να συμβιώνουμε, να συνεργαζόμαστε. Ζήτησα βοήθεια από φίλους και φίλες και η συμπαράστασή τους ήταν άμεση και συγκινητική. Έπαθα πλάκα – δεν είχα αντιληφθεί πόσο πολύ με σκέφτονται και με αγαπάνε. Είμαι βέβαιος ότι η συμπαράσταση θα συνεχιστεί.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ δύο τρόποι να απαλυνθεί και να περάσει με τον καιρό ο πόνος μου: οι επισκέψεις, για να γεμίζει το σπίτι έστω και προσωρινά, και τα ταξίδια, για να ξεχνιέμαι. Το πρώτο δεν είναι εύκολο – οι φίλες και οι φίλοι μου έχουν τις οικογένειές τους, τις δουλειές τους. Σε μια βδομάδα θα έρθουν , από τη Γαλλία, μια φίλη μου (Ελληνίδα, νεαρή μαθητευόμενη ψυχοθεραπεύτρια) με τον φίλο της (Γάλλος) να μου κάνουν παρέα, να θα ζήσουμε εδώ μαζί – θα εργαστούμε στον κήπο, θα περπατήσουμε στο βουνό και σε κοντινό χωριουδάκι να πιούμε κάνα ποτηράκι, θα κάνουμε κοντινά ταξιδάκια. Μέχρι τότε, εγώ θα είμαι Αθήνα, να τα πω με φίλους και φίλες, να ξεσκάσω – γιατί πάω να σκάσω. Το τηλέφωνό μου θα το βρείτε στην ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ, εάν θέλετε να γνωριστούμε και να τα πούμε.
ΘΑ ήθελα ακόμα να σας πω ότι η φάση του έντονου ψυχικού πόνου που περνάω με παρωθεί να επανεξετάσω και να εμπλουτίσω πάρα πολλά ζητήματα τα οποία με ενδιαφέρουν και με απασχολούν, ερευνώ και γράφω γι΄ αυτά – λόγου χάριν, το ζήτημα της σχέσης του ψυχικού πόνου και της γνώσης, το ζήτημα των συνεπειών του ψυχικού πόνου στην λειτουργία του εγκεφάλου, πώς δηλαδή επηρεάζει την πλαστικότητα του εγκεφάλου (αύξηση και μείωση συνάψεων: δημιουργία -καταστροφή μέσα στον εγκέφαλό μας), το μείζον πρόβλημα των αδιεξόδων και τις καταστροφικές συνέπειες της μονογαμίας και της πυρηνικής οικογένειας, το θέμα των αρνητικών συνεπειών της μοναξιάς στο σώμα και στη σκέψη, της έλλειψης δηλαδή των άκρως αναγκαίων καθημερινών σωματικών επαφών με τις άλλες και τους άλλους.
ΕΑΝ μπορούσα να βρω λόγια για να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου, θα το έκανα. Αλλά δεν μπορώ – δεν υπάρχουν. Όσες λίγες βρήκα, είναι πολύ φτωχές και αδύναμες.
Καστανούσσα, 16 Φεβρουαρίου 2024
μαζι σου θαναση, απο το εντελως μοναχικο μου βουνο.
ευχαριστώ, Γιάννη, με δίνεις δύναμη και κουράγιο.
ΤΟ ΚΑΤΙ ΑΛΛΟ….
«Αλλά έρχεται πάντα η τρομερή στιγμή, εκεί στο δρόμο, μέσα στη μαύρη νύχτα, που μια φωνή αντηχεί και σε χτυπάει σαν κεραυνός και σου αποκαλύπτει ή σου υπενθυμίζει ότι η θέληση δεν αρκεί, ότι το ταλέντο δεν αρκεί, ότι η φιλοδοξία δεν αρκεί, ότι το να έχεις καλή πένα δεν αρκεί, ότι το να έχεις διαβάσει πολύ δεν αρκεί, ότι το να είσαι διάσημος δεν αρκεί, ότι το να έχεις μεγάλη παιδεία δεν αρκεί, ότι το να είσαι σοφός δεν αρκεί, ότι η στράτευση δεν αρκεί, ότι η υπομονή δεν αρκεί, ότι το να μεθάς με αμιγή ζωή δεν αρκεί, ότι η ευφυΐα δεν αρκεί, ότι το να συγκινείσαι δεν αρκεί, ότι η επικοινωνία δεν αρκεί, ότι ακόμη και να έχεις πράγματα να πεις δεν αρκεί, ούτε και η μανιώδης δουλειά αρκεί… και η φωνή σού λέει ακόμη ότι όλα αυτά μπορούν να είναι, και είναι ασφαλώς συχνά, προϋπόθεση, πλεονέκτημα, διακριτικό γνώρισμα, δύναμη, αλλά η φωνή προσθέτει αμέσως ότι, ουσιαστικά, καμία από αυτές τις ιδιότητες δεν αρκεί …. Έπειτα η φωνή σωπαίνει και σε αφήνει στη μοναξιά, στον δρόμο με τον απόηχο απ’ αυτό το κάτι άλλο, το κάτι άλλο που όλο κυλάει και φεύγει, το κάτι άλλο μπροστά σου, γιατί το γράψιμο απαιτεί πάντα και κάτι άλλο, μέσα σ’ αυτή τη νύχτα τη χωρίς μια βέβαιη χαραυγή».
Χαιρομαι γιατι ..
στην μεση του χειμωνα ανακαλυψες τελικα οτι μεσα σου (ξανα) ζωντανεψε το ανικητο καλοκαιρι!!
Θλιβομαι γιατι…
“εχουμε τετοιο ΕΡΩΤΑ για την ΖΩΗ κ λειωνουμε γι αυτην αλλα αυτη ταχει μ αλλον κ μας απατα!!”
Σου υπενθυμιζω :
ότι, στο καθημερινό παρόν όλων των πραγμάτων, η χαρά δεν είναι χωρίς πόνο, ούτε καλό χωρίς κακό, ούτε φως χωρίς σκοτάδι, ούτε μέρα χωρίς νύχτα. Και αντίστροφα! Ο θάνατος δεν περνά χωρίς γέννηση, ούτε η σύγκρουση χωρίς τη συμφιλίωση, ούτε η σιωπή χωρίς τη φωνή, ούτε η λήθη χωρίς τη μνήμη. Είμαστε (?) σ ενα μονοπάτι που η αναπόφευκτη, μοιραία του κατάληξη σε κάνει να μοχθείς επίπονα για “μερικές παγωμένες στο χρόνο στιγμές που εγγράφονται στην αιωνιότητα”
Κατι τετοιο ζεις κ μην ξεχνας
Λυπη μοιρασμένη, δυο φορές λυπη!
Αλλα κ
Χαρά μοιρασμένη, δυο φορές χαρά!
Θανάση κουράγιο αδερφέ!
ελπίζω να νιώσεις κάπως πιο ανάλαφρος τώρα που ροβολάει η άνοιξη
σε φιλώ, Στέφανος
Αθανάσιε αργείς.
Σε περιμένουμε!
Ναι, ναι, το ξέρω, το αισθάνομαι, λυπάμαι πολύ, ούτε σε μένα κάνει καλό. Έχουν μείνει κάποιες εκκρεμότητες, ελάσσονος σημασίας, αλλά είναι εκκρεμότητες. Αμέσως μετά το Πάσχα, το υπόσχομαι. Σε, σας ευχαριστώ πολύ.