φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΣΤΗΝ αρχή, μας λέει η αρχαία ελληνική μυθολογία, υπήρχε το Χάος, το κενό, το χαίνον διάστημα, το απολύτως χωρίς όρια, κατά συνέπεια, το ασαφές, το ασταθές. Μετά εμφανίστηκε η Γαία, που δεν είναι η Γη αλλά το αιώνιο και ακλόνητο βάθρο, πάνω στο οποίο ερείδονται όλα τα πράγματα – “πάντων εδος ασφαλές αιεί”, διαβάζουμε στην Θεογονία (Ησίοδος). Είναι σαφής η διάκριση μεταξύ κενού και πληρότητας, αστάθειας και σταθερότητας, ανυπαρξίας και ύπαρξης ορίων. Από το Χάος προήλθε ο Έρεβος και η Νύχτα, αρσενικού γένους το ένα, θηλυκού το άλλο. Άλλο το αρσενικό, άλλο το θηλυκό. Από την ένωσή τους γεννήθηκαν ο Αιθέρας, το φως του διαστήματος, και η Ημέρα, το φως της γήινης ατμόσφαιρας. Από το Σκοτάδι προήλθε το Φως, Σκοτάδι από τη μια, Φως από την άλλη – άλλο το ένα, άλλο το άλλο. Η Γαία γέννησε τον Ουρανό, από την ένωση των οποίων προήλθε ο Ωκεανός, ο ποταμός των ποταμών, η θάλασσα (Πόντος), η Γη και άλλα πολλά, μεταξύ των οποίων και ο Κρόνος, ο ευφυέστερος από όλους τους γιους της. Η σύγκρουση μεταξύ Ουρανού και Γαίας, μεταξύ αρσενικού και θηλυκού, είναι διαρκής, οξύτατη, βίαιη και ανειρήνευτη. Εν τω μεταξύ, η Νύχτα, η κόρη του Χάους, η κόρη της αστάθειας, γεννά τον Θάνατο, τον Υπνο, την Φιλότητα (Αγάπη), το οδυνηρό Γήρας και την ταραχώδη Έριδα. Η Έριδα γεννά τον Πόνο, τη Λύπη, τις Μάχες και τον Όρκο.