φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΤΕΛΕΙΩΣΑ πριν λίγες μέρες ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο για τον θάνατο μιας γλώσσας που μιλούνταν πριν κάνα δυο δεκαετίες από διακόσιους κατοίκους σε ένα χωριό στην Παπούα Νέα Γουινέα, το μεγαλύτερο νησί της Ινδονησίας: είναι πέντε έξι φορές μεγαλύτερη από την Ελλάδα και εκεί ομιλούνται περί τις 600-700 γλώσσες, το ένα δέκατο των γλωσσών της υφηλίου! Το έγραψε ο άνθρωπολόγος Ντον Κούλικ (Don Kulick), που έζησε για κάποια χρονικά διαστήματα σε αυτό το χωριό και κατέγραψε τη διαδικασία θανάτου της γλώσσας των κατοίκων. (Θάνατος στο βροχερό δάσος: Το τέλος μιας γλώσσας και ενός τρόπου ζωής στην Παπούα Νέα Γουινέα, εκδ. ΠΕΚ, μετ. Παναγιώτης Σουλτάνης). Η τελευταία γενιά καταλαβαίνει τη γλώσσα αλλά αποφεύγει να τη μιλήσει, μιλάει μια άλλη γλώσσα, με την οποία μπορεί να επικοινωνήσει με περισσότερα χωριά και επαρχίες, που κι αυτά δεν μιλούν τη γλώσσα τους αλλά μια κοινή. Η κατάσταση αυτή μου θύμισε κάτι που έχει πει ο Σαλμάν Ρούσντι για τον γλωσσικό τοπικισμό (και σωβινισμό) και για τα αγγλικά που μιλούν οι Ινδοί: συζητούν σε μια γλώσσα την οποία δεν απεχθάνεται κανένας από τους δύο.