φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΣΗΜΕΡΑ θα ασχοληθούμε με την ανταπόδοση της φονικής βίας, τη γνωστή βεντέτα, μεταξύ οικογενειών κτηνοτρόφων. Η συρρίκνωση της οικογενειακής (οικιακής) κτηνοτροφίας σε λίγες περιοχές της νότιας Ευρώπης (Κρήτη, Μάνη, Αλβανία, Σαρδηνία, Κορσική και αλλού) επέφερε και τον περιορισμό της βεντέτας, ένα κοινωνικό φαινόμενο που αναμένεται να εξαλειφθεί με την εξαφάνιση της οικιακής κτηνοτροφίας και την εγκατάλειψη της υπαίθρου. Αναμένεται – κι εμείς αναμένουμε. Η βεντέτα έχει μια ιστορία που ξεπερνάει τα 8.000 χρόνια – ήταν αποτέλεσμα της συγκρότησης των ποιμενικών κοινωνιών, αναπόφευκτη συνέπεια του ποιμενικού τρόπου παραγωγής. Η ζωοκλοπή και η βεντέτα ήταν τα δύο κοινωνικά φαινόμενα που εκκίνησαν τη διαδικασία της εμφάνισης της πολεμικής κοινωνίας. Μέχρι τότε δεν υπήρχαν πολεμικές κοινωνίες – αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε ο πόλεμος. Υπήρχε αλλά ήταν περιστασιακός, μικρής διάρκειας και ελάχιστων φόνων και τραυματισμών.
ΓΙΑ να κατανοήσουμε την ανταπόδοση της φονικής βίας στις ποιμενικές κοινωνίες θα πρέπει να θέσουμε το εξής θεμελιώδες ερώτημα. Την εποχή της εμφάνισης και αποκρυστάλλωσης της ποιμενικής κοινωνίας, περί το 6.000-5.000 π. Χ., οι περισσότερες κοινωνίες του πλανήτη ήταν τροφοσυλλεκτικές -κυνηγητικές – ένας μικρός αριθμός αγροτικές (γεωργικές κυρίως με εκτροφή μικρού αριθμού ζώων) και λίγες ποιμενικές – στις ημιερημικές και ερημικές περιοχές της Δυτικής Ασίας και της Αραβικής χερσονήσου και στην αχανή ευρασιατική στέπα. Γιατί οι ποιμενικές κοινωνίες μετεξελίχθηκαν σε πολεμικές και όχι οι τροφοσυλλεκτικές και οι αγροτικές; Δεν πρέπει να απαντήσουμε σε αυτό το θεμελιώδες ερώτημα; Να διευκρινίσω ότι πολεμική κοινωνία είναι η κοινωνία η οποία δεν μπορεί να αναπαραχθεί εάν δεν πολεμήσει, δηλαδή, εάν δεν εκδιώξει ή εξοντώσει τους γείτονές της (οικογένεια, γένος [σόι], φρατρία, φυλή, ομοσπονδια φυλών) και αρπάξει τον κινητό της πλούτο (ζώα και νεαρές γυναίκες αναπαραγωγικής ηλικίας) και τα λιβάδια της. Οι πολεμικές κοινωνίες δεν γνωρίζουν την ειρήνη, είναι σε διαρκή πολεμική ετοιμότητα. Κι αυτή η κατάσταση καθόρισε και την κοσμοαντίληψη των ποιμενικών-πολεμικών κοινωνιών, την οποία ενστερνίζεται και ο σημερινός δυτικός πολιτισμός και ο καπιταλισμός: η επιβίωση εξασφαλίζεται με την ισχύ, όλα προέρχονται από την ισχύ και κατατείνουν προς την ισχύ, η στρατηγική επιδίωξη, η πυρηνική επιθυμία δηλαδή, είναι η αύξηση της ισχύος, η εκπλήρωση της οποίας θα επιφέρει την κατάργηση της εξάρτησης από την κοινωνία και τη φύση(Θεός, αθανασία). Η λύση σε όλα τα ζωτικά προβλήματα είναι η αρπαγή, η καταστροφή και η εξόντωση.