φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΔΕΝ ξέρω αν οι αγρότες ξέρουν ότι αυτό που κάνουν λέγεται κοινωνικός πόλεμος. Εάν το ξέρουν, θα σκεφτούν, θα σκεφτούμε και εμείς διότι ο κοινωνικός πόλεμος μας αφορά όλους και όλες.  Θα σκεφτούν και θα ανακοινώσουν δημοσίως το πώς θα πολεμήσουν, ώστε αυτή η γνώση να διαδοθεί, να εμπλουτιστεί και να επεξεργαστεί, ώστε μια μέρα να μάθουμε όλοι και όλες να διεξαγάγουμε τον κοινωνικό πόλεμο με τόλμη, με αποφασιστικότητα, με σοφία, με ευαισθησία, με ηθική υπεροχή, με αποτελεσματικότητα –  να πολεμάμε, όποτε είναι αναγκαίο και απαραίτητο,  και να νικάμε τον αντίπαλο. Περιμένουμε λοιπόν τις αποφάσεις τους και τα επιχειρήματά τους. Διότι, από ό,τι μαθαίνω βρίσκονται μπροστά στο εξής δίλημμα: να διακόπτουν την κυκλοφορία στις κομβικές οδικές αρτηρίες και στους συγκοινωνιακούς κόμβους (τελωνεία, αεροδρόμια, λιμάνια) λίγες ώρες τη μέρα ή ολοσχερώς, να διακοπεί ολοσχερώς η διακοπή τηςκυκλοφορίας εμπορευμάτων και ανθρώπων –  τους ασθενείς βέβαια και τους γιατρούς, και κάποιους άλλους, θα τους αφήνουν να περνάνε.

ΚΑΝΕΝΑΣ και καμία δεν γνωρίζει τι θα αποφασίσουν. Περιμένουμε. Αυτό που τους δυσκολεύει είναι οι συνέπειες της απόφασής τους. Εάν διακόπτουν για μια δυο ώρες κάθε μέρα τη ροή των οχημάτων, αυτών που μεταφέρουν  παντός είδους εμπορεύματα, αναγκαία για την συνέχιση της (καπιταλιστικής) παραγωγής (πρώτες ύλες) και την αναπαραγωγή των πόλεων (κυκλοφορία εμπορεύματων), δεν θα κάνουν τίποτα. Αυτός δεν είναι κοινωνικός πόλεμος, αυτός είναι αγώνας –  άλλο η πούτσα κι άλλο η βούρτσα, υπάρχει μεγάλη διαφορά. Αγωνίζομαι σημαίνει αφενός πολεμάω για τα μάτια του κόσμου, προσποιούμαι, υποκρίνομαι ότι πολεμάω και, αφετέρου, κάνω πολιτικό τουρισμό. Αυτός που αγωνίζεται δεν ενδιαφέρεται εάν θα νικήσει ή όχι, του είναι παντελώς αδιάφορο. Περνάει καλά, ζει μια περιπέταια, γουστάρει, γουστάρει να τρώει ξύλο και να τον κυνηγάνε οι μπάτσοι και να τον δέρνουν και μετά να διαμαρτύρονται για την άσκηση βίας.

ΟΙ αγρότες δεν μπορούν να αποφασίσουν εάν θα αγωνιστούν ή θα πολεμήσουν. Κατάφεραν και ανέβηκαν στους αυτοκινητοδρόμους –  αυτό είναι μια νίκη, άρα πολέμησαν. Και νίκησαν –  πάρα πολύ ωραία. Δεν αγωνίστηκαν –  διότι νίκησαν. Ναι, αλλά τώρα ο πόλεμος πρέπει να συνεχιστεί. Η στρατηγική τους επιδίωξη δεν ήταν να ανέβουν στις εθνικές οδούς –  αυτό ήταν μια νικηφόρα τακτική, ήταν μια μάχη. Η στρατηγική τους επιδίωξη είναι να αναγκάσουν την κυβέρνηση να τους δώσει τα χρήματα που πρέπει να τους δώσει. Χρήματα υπάρχουν, και πολλά μάλιστα, αλλά η κυβέρνηση  συνειδητά, συνειδητότατα, δεν θέλει να τα δώσει.  Το γιατί το κάνει αυτό, το ξέρουμε όλοι και όλες και θα το εξετάσουμε μια άλλη φορά διεξοδικά: θέλει να συρρικνώσει τον αγροτικό (γεωργικό και κτηνοτροφικό) τομέα της παραγωγής διότι οι εταίροι μας έχουν βουνά το σιτάρι και το βούτυρο και λίμνες από γάλα και δεν ξέρουν τι να το κάνουν. Θα τα εξετάσουμε κάποιο άλλο πρωινό και θα δούμε πόσο επικίνδυνη, καταστροφική  και αυτοκαταστροφική είναι αυτή η πολιτική για όλους και όλες μας –  εκτός από αυτούς και αυτές που θέλουν να τρώνε σαβούρες.

ΕΑΝ λοιπόν αγωνιστούν και  διακόπτουν την κίνηση των οχημάτων για μια δυο ώρες τη μέρα, έτσι για τη τιμή των όπλων, ο αγώνας τους θα έχει κάποιες συνέπειες. Η κυβέρνηση δεν θα υποχωρήσει, τα εμπορεύματα και οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να κυκλοφορούν και μετά από λίγες μέρες, οι αγρότες θα κουραστούν και θα πάνε σπίτια τους ηττημένοι. Εκτός εάν η κυβέρνηση , τους δώσει κάτι παραπάνω, τόσο όσο για να φύγουν από τους δρόμους. Δε νομίζω –  εάν ήθελε θα το είχε κάνει ήδη. Την ήττα των αγροτών θέλει, τη ήττα μας θέλει κάθε φορά –  ηδονίζονται όταν ηττώμαστε, ηδονίζονται όταν νικάνε. Τη θέλουν πολύ αυτή την ηδονή, την ηδονή που προέρχεται από την κάμψη της θέλησης και αποφαιστικότητας του Υποτελούς –  είναι Κύριοι με αρχίδια!

ΕΑΝ διακόψουν ολοσχερώς την κυκλοφορία των οχημάτων, θα βρεθούν αντιμέτωποι με το κράτος, στην αρχή, και με την κοινωνία, αργότερα. Εάν, λόγου χάριν, μετά από δέκα μέρες, ξεμείνει η Αθήνα από τρόφιμα, λέμε τώρα, θα υπάρξει εμφύλιος πόλεμος μέσα στο ίδιο το στρατόπεδο των Υποτελών –  εργαζομένων και μη. Τα εργοστάσια δεν θα δουλεύουν, ούτε οι εργαζόμενοι. Καταναλωτές και εργαζόμενοι θα στραφούν κατά των αγροτών που παράγουν ένα μεγάλο μέρος της τροφής. Το θέλουμε αυτό; Δε νομίζω. Ας μην προτρέχουμε όμως, δεν θα φτάσουμε μέχρι εκεί.

ΘΑ βρεθούν λοιπόν πρώτα αντιμέτωποι με το κράτος και τις κατασταλτικές δυνάμεις του. Θα μπορέσουν οι αγρότες να ελέγξουν τον κοινωνικό χώρο και να διατηρήσουν αυτόν τον έλεγχο; Ή δεν θα μπορέσουν και θα εκδιωχτούν από τις κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους; Τι λέτε; Εγώ λέω ότι δεν θα μπορέσουν. Γιατί, Αθανάσιε, δεν θα μπορέσουν και μετά από κάνα δυο μέρες διακοπής της κυκλοφορίας θα εκδιωχτούν και επιστρέψουν στα σπίτια τους δαρμένοι και ταπεινωμένοι; Η απάντηση είναι απλή, την έχουμε διατυπώσει πολλές φορές, με απλότητα και σαφήνεια: διότι το κράτος έχει εξασφαλίσει συντριπτική οπλική υπεροχή. Οπλική; Ναι, οπλική, καλά διαβάσατε, πολύ καλά. Διότι, φίλες και φίλοι, τον χώρο κατέχει και ελέγχει αυτός που υπερέχει στρατιωτικά, που έχει περισσότερα και μεγαλύτερης καταστρεπτικότητας και φονικότητας όπλα. Ο πόλεμος, και διακρατικός και κοινωνικός, έχει σχέση με τον χώρο, με το έδαφος –  αυτός είναι ο σκοπός του, ακόμα κι αν στην αρχή δεν είναι σαφής. Εάν το κράτος κατέχει και ελέγχει τους κοινωνικούς χώρους και όχι εμείς είναι γιατί είναι ισχυρότερο από εμάς. Είδατε τι έγινε με τις καταλήψεις –  μία μία τις καθάρισαν.

ΕΑΝ οι αγρότες επιδιώξουν να ελέγξουν και να διατηρήσουν τον έλεγχο των  εθνικών οδών, που είναι κομβικοί κοινωνικοί χώροι, θα πρέπει να κλιμακώσουν την διεξαγωγή του πολέμου τους. Τι να κάνουν δηλαδή; Να πάρουν τα όπλα –  καραμπίνες, τι έχουν, δεν ξέρω. Θα το κάνουν; Όχι, βέβαια, δεν περνάει καν από το μυαλό τους αυτή η σκέψη και πολύ καλά κάνουν: Κάτι τέτοιο θα ήταν καθαρή αυτοκτονία: θα κατέβαζε τον στρατό η κυβέρνηση, θα έστελνε και πολεμικά ελικόπτερα και θα τους λιάνιζε. Νομίζετε ότι θα δίσταζε; Εάν δίσταζε η δική μας, θα έρχονταν τα αεροσκάφη του ΝΑΤΟ –  τι τα έχουμε;

ΑΡΑ λοιπόν τον κοινωνικό πόλεμο που διεξάγουν οι αγρότες δεν μπορούν να τον κλιμακώσουν. Εάν προχωρήσουν στην κατάληψη των εθνικών οδών, θα τους εκδιώξουν με τη βία μετά από κάνα δυο μέρες. Εάν διακόπτουν την  κυκλοφορία κάνα δυο ώρες τη μέρα, θα κουραστούν και θα πάνε στα σπίτια τους, ταπεινωμένοι και ηττημένοι άλλη μια φορά. Και ή θα συνεχίσουν να θεωρούν ως αίτιο της ήττας τους την ισχυρή κυβέρνηση ή θα σκεφτούν διαφορετικά και θα καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι η αιτία της ήττας τους είναι η δική τους αδυναμία να διεξαγάγουν αποελεσματικά τον κοινωνικό πόλεμο. Μπορεί να κατανοήσουν ότι τα προβλήματα, πολλά και διαφορετικά, που αντιμετωπίζουμε, δεν επιλύονται τμηματικά και συντεχνιακά, αλλά όλα μαζί και από όλους και όλες μαζί.

ΕΑΝ δεν κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση, η μία ήττα θα διαδέχεται την άλλη.

Πάω να κόψω ξύλα στο βουνό, θα πάρω και τσιπουράκι μαζί μου –  αφού τελειώσω βέβαια το κόψιμο.