φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
ΠΡΙΝ καταπιαστώ με το σημερινό θέμα, θα ήθελα να στρέψουμε το βλέμμα μας σε ένα φαινόμενο το οποίο σχετίζεται άμεσα με την προσεχή εξάλειψη των γηρατειών. ΘΑ γνωρίζετε ότι αυξάνεται δραματικά σε όλες τις κοινωνίες της υφηλίου, πολύ περισσότερο στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές κοινωνίες, ο αριθμός των ανθρώπων, και μάλιστα των παιδιών, που πάσχουν από μυωπία. Είναι βέβαιο, βεβαιότατο, ότι η τάση αυτή θα επιταχυνθεί τις προσεχείς δύο, τρεις δεκαετίες, με αποτέλεσμα η πλειονότητα των ανθρώπων να είναι μύωπες – και πολλοί να τυφλωθούν μερικώς. Η μυωπία είναι μια σιωπηλή επιδημία: οδεύουμε ολοταχώς προς της τύφλα μας, προς τη συλλογική τυφλαμάρα μας. Η μυωπία ή η μερική τύφλωση, θα είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του homo decedens, του ανθρώπου που αποχωρεί. Είναι βέβαιο ότι ο αριθμός αύξησης της εμφάνισης μυωπίας θα επιταχυνθεί διότι οι συνθήκες που προκαλούν τη μυωπία όχι μόνο παραμένουν αμετάβλητες αλλά και επιδεινώνονται. Με την επιταχυνόμενη αύξηση της επέκτασης της μυωπίας θα επιταχυνθεί και η αύξηση των κερδών της βιομηχανίας της μυωπίας: γυαλιά, φακοί επαφής, υγρά, χειρουργικής επεμβάσεις, κολλύρια και άλλα. Η μυωπία συμφέρει: διαιωνίζει και ενισχύει τον καπιταλισμό, όπως άλλωστε κάθε μορφή καταστροφής ανθρωπίνων οργάνων και ικανοτήτων. Ο homo decedens θα διαιωνίσει την ακατάπαυστη πρωταρχική συσσώρευση.
ΘΑ μπορούσα να αναφέρω κι άλλα παρόμοια παραδείγματα αποδιοργάνωσης του σώματος, των αισθήσεων, των συναισθημάτων και της σκέψης, είναι πολλά και γίνονται ολοένα και περισσότερα. Θα περιοριστώ μόνο να σας θυμίσω ότι πριν σαράντα χρόνια τα αυτοάνοσα ήταν κάνα δγιο και σήμερα είναι εκατόν δγιο – και βάλε. Και ο αριθμός τους βέβαια θα αυξηθεί. Όσο για τις πολιτισμικές επιδημίες (εμφράγματα, εγκεφαλικά, καρκίνος, αλτσχάιμερ, σκλήρυνση κατά πλάκας και άλλα), τι να πω, τα ζούμε καθημερινά. Αντιμετωπίζουμε λοιπόν μια αντιφατική κατάσταση, μια καταφανέστατη αντίφαση μεταξύ της πραγματικότητας και των διακηρύξεων της επιστήμης. Η δημογραφία λέει ότι το 2100 θα ξεπεράσουμε τα 11 δισεκατομμύρια, η ιατρική είναι βέβαιη ότι το προσδόκιμο ζωής έχει αυξηθεί και η μοριακή βιολογία και άλλες επιστήμες ότι θα ζούμε μέχρι τα εκατόν είκοσι, και λίγα λέω. Η πραγματικότητα όμως είναι άλλη.
Η αποδιοργάνωση του σώματος, των αισθήσεων, των συναισθημάτων, της μνήμης, της σκέψης εκτυλίσσεται στο τεχνητό περιβάλλον της πόλης, στη τεχνητή φύση που έχει κατασκευάσει ο άνθρωπος του καπιταλισμού. Ζει μέσα στο τσιμέντο, στην άσφαλο, στις λαμαρίνες του αυτοκινήτου, στα πλαστικό, στο αλουμίνιο, αναπνέει αέρα, πίνει νερό και τρώει τροφές γεμάτα με χημικές ουσίες, με δηλητήρια δηλαδή, τα οποία το σώμα μας δεν αναγνωρίζει, ενώ η καθημενινή ενεργητική αλληλεπίδραση με τους άλλους τείνει να εκμηδενιστεί – εάν δεν έχει ήδη εκμηδενιστεί. Τι θα πάθουν τα μάτια μας όταν δεν ζούμε μέσα στο φυσικό φως αλλά στο τεχνητό; Μυωπία θα πάθουν, αυτό θα πάθουν – χωρίς να είναι η μόνη αιτία, είναι όμως η συνήθης, η πιο διαδεδομένη. Τι θα πάθουν οι αρθρώσεις όταν δεν περπατάμε και καθόμαστε όλη τη μέρα; Δεν θα αναπλάθονται οι χόνδροι και θα πονάμε, θα πρέπει να χειρουργηθούμε! Άλλη μεγάλη βιομηχανία. Τις αρθρώσεις και τα μάτια σας!
Οι πρόγονοι όμως του ανθρώπου, από την εποχή της συγκρότησης της πρωτοκοινωνίας, και ο άνθρωπος, για ένα χρονικό διάστημα που ξεπερνάει τα 4,5 – 6 εκατομμύρια χρόνια, ζούσε μέσα στη φύση, ανέπνεε καθαρο αέρα, έπινε καθαρό νερό, έτρωγε καθαρη τροφή και αλληλεπιδρούσε καθημερινά με άλλους είκοσι ή τριάντα ή και περισσότερους. Με αυτόν τον τρόπο, μέσα σε αυτές τις συνθήκες φτιάχτηκε το ανθρώπινο σώμα και ο ανθρώπινος εγκέφαλος. Σήμερα δεν υπάρχει τίποτα από όλα αυτά, απολύτως τίποτα, στις πόλεις και στα χωριά, όπου κι εκεί δεν υπάρχει ούτε φύση ούτε καθημερινή ενεργητική αλληλεπίδραση με τους άλλους – η γη έχει μετατραπεί ένα αχανές εργοστάσιο που για να λειτουργήσει χρειάζεται μηχανήματα που καταναλώνουν τεράστιες ποσότητες ορυκτών καυσίμων, χρειάζεται λιπάσματα, εντομοκτόνα και παρασιτοκτόνα. Δεν υπάρχει πια φύση, μόνο εκεί πέρα στα βουνά και στα λαγγάδια – και γι΄αυτό κάνουμε σαν τρελοί για να πάμε περπατήσουμε κάνα δύο ώρες τη βδομάδα ή τον μήνα.
Η επιδείνωση της υγείας μας, οι πολιτισμικές επιδημίες, τα αυτοάνοσα, η αποδυνάμωση του ανοσοποιητικού συστήματος οφείλονται στις συνθήκες της τεχνητής φύσης, της πόλης. Η σύγχρονη καπιταλιστική μεγαλούπολη είναι το πιο νοσογόνο περιβάλλον που έχει κατασκευάσει ο άνθρωπος – δεν είναι πόλη, είναι νεκρούπολη. Είμαστε μάρτυρες της επιδείνωσης αυτής της κατάστασης – τα στατιστικά στοιχεία είναι παντελώς περιττά. Μετά από μια ή δγιο γενιές, η αποδιοργάνωση του σώματος και του εγκεφάλου θα έχει επιταχυνθεί και θα γενικευτεί σε τέτοιο σημείο που οι άνθρωποι δεν θα ζουν πάνω από τα 60 με 65. Δεν θα υπάρχουν πια γέροι και γριές, δεν θα υπάρχουν πια γηρατιά, δεν θα υπάρχει ο θάνατος από φυσιολογικό γήρας. Αυτό θα είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό του homo decedens.
Το ποσοστό των ανθρώπων που πεθαίνει πριν τα 65, όταν αρχίζει το γήρας, είναι πολύ μεγάλο και τείνει να αυξάνεται. Το μεγάλο ποσοστό των γέρων και γριών που υπάρχει σήμερα οφείλεται στο ότι έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει είτε στα χωριά είτε σε μια εποχή όπου η πόλη ήταν πολύ διαφορετική: εκεί που είναι σήμερα η οδός Καλλιρρόης, κάποτε, το 196ο, ήταν ένα ρυάκι με λεύκες και καβούρια του γλυκού νερού! Και ταυτόχρονα κάπνιζαν μέσα στα αστικά λεωφορεία, μα την Παναγία, το έχω ζήσει. Κάπνιζαν μέχρι και λίγα χρόνια μετά το 1970! Όταν θα πεθάνουν όλοι αυτοί οι γέροι και οι γριές, μέσα στα επόμενα δέκα, είκοσι χρόνια, ο αριθμός των γέρων και των γριών θα είναι πολύ μικρός – θα γηράσκουν ολοένα και λιγότεροι. Ας δούμε ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα. Πόσοι δημοσιογράφοι πεθαίνουν από φυσιολογικό γήρας; Ούτε 5%! Και πολύ λέω. Οι περισσότεροι πεθαίνουν από καρκίνο, γύρω στο 50-55%, και από καρδιά και εγκεφαλικό άλλο ένα 35-40%, σύνολο 85-95%! Θέλετε να το ψάξετε; Να το ψάξετε, εγώ και το έψαξα και το μελέτησα.
ΘΑ γνωρίζετε ότι τα τελευταία χρόνια επιταχύνεται ο ρυθμός μείωσης της γονιμότητας (ολοένα και περισσότερες οι γυναίκες δεν γεννάνε και όταν γεννάνε, ένα παιδί είναι αρκετό) ενώ ταυτόχρονα επιταχύνεται ο αριθμός αύξησης της θνησιμότητας στη μέση ηλικία – και πιο κάτω! Τι θα συμβεί όταν η γονιμότητα αγγίξει το ναδίρ και η θνησιμότητα το ζενίθ; Ο παγκόσμιος πληθυσμός δεν θα αυξηθεί, όπως προβλέπεται, αλλά θα τείνει να μειώνεται αισθητά, κι αν οι συνθήκες της πόλης που συμβάλλουν στην αναπόφευκτη αποδιοργάνωση του ανθρώπινου σώματος και του ανθρώπινου εγκεφάλου επιδεινωθούν, τότε με την δραστική και επιταχυνόμενη μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού θα αρχίσει και η εκκίνηση της διαδικασίας της προϊούσας εξαφάνισης του ανθρώπου.