φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
Διάβασα στο Nomadic universality απόσπασμα από το 5ο κεφάλαιο ( Slaves in the tragic city) του βιβλίου της Παζ ντιΜπουά, καθηγήτρια της κλασικής και συγκριτικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας (Σαν Ντιέγκο), Out of Athens: The New Ancient Greeks, 2010, Harvard University Press, στο οποίο ο μεταφραστής Άκης Γαβριηλίδης έδωσε τον τίτλο Ο Αριστοτέλης και η αστυνόμευση της τραγωδίας.
Στο απόσπασμα αυτό η συγγραφέας υποστηρίζει ότι
Η αρχαιοελληνική τραγωδία δεν αφορά μόνο τον μεγάλο άνδρα, ούτε καν τον ανθρωπάκο·
και διαπιστώνει ότι
Η πλούσια και πολύμορφη κληρονομιά της ελληνικής αρχαιότητας . . . έχει φιλτραριστεί μέσα από αναγωγιστικές και μεροληπτικές αναγνώσεις αιώνων . . .
Την αρχή την έκανε ο Αριστοτέλης, μας λέει η καθηγήτρια, με τον τρόπο που διάβασε την τραγωδία (στο διάσημο σύγγραμά του Περί Ποιητικής). Και συνεχίζει:
Εγώ θέλω να κοιτάξω και άλλους τρόπους να δούμε την τραγωδία, να την ανοίξουμε σε ένα πιο ετερογενές, ασταθές και πολύμορφο είδος ανάγνωσης που θα μπορούσε να μιλήσει στη μετανεωτερικότητα ή σε ένα παγκοσμιοποιητικό κόσμο όπου η ισχύς και η αδυναμία πολώνονται όλο και περισσότερο.
Οποία σύμπτωσις! Κι εγώ, καλή μου καθηγήτρια, κοιτάζω με άλλους τρόπους την τραγωδία και μάλιστα την ιστορική της διαμόρφωση, τη γένεσή της – τρόποι που διαφαίνονται στην ερμηνευτική μετάφραση του Προμηθέα Δεσμώτη του Αισχύλου, στον οποίο ο ποιητής χέζει πατόκορφα την αθηναϊκή δημοκρατία. Με αφορμή του τι υποστηρίζει η καθηγήτρια, θα εκθέσω και τα βασικά σημεία της δικής μου ανάγνωσης. Θα δείξω ότι η Παζ ντι Μπουά κινείται μέσα στα πλαίσια των παραδοσιακών αναγωγιστικών και μεροληπτικών αναγνώσεων, κάνει μια άτολμη προσπάθεια να τα ξεπεράσει αλλά δεν μπορεί, με αποτέλεσμα να διατυπώνει θέσεις και απόψεις που μερικά και αποσπασματικά μόνο υπερβαίνουν τα πλαίσια της καθεστηκυίας ανάγνωσης. Θα παραθέσω τις θέσεις της και στη συνέχεια θα τις σχολιάσω. Δεν θα προλάβω σήμερα, δεσμεύομαι όμως ότι θα τελειώσω αύριο, ορκίζομαι στη ζωή των δύο αρνιών και των τριάντα κοτόπουλων. Μπέεεεεεε, κόοοοκοκοκοκοκο. . .