αγαπητή Νάντια, γεια σου και χαρά σου, όπου κι αν είσαι, ό,τι κι αν κάνεις!
Διάβασα με τη δέουσα προσοχή το τελευταίο σου άρθρο με το τίτλο ΜΝΗΜΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ και χάρηκα πολύ με το τρόπο με τον οποίο το κλείνεις: Μήπως θα έπρεπε ο κόσμος της Αριστεράς να πάρει σήμερα την υπόθεσή της – και την υπόθεση της κοινωνίας – με πιο άμεσο τρόπο στα χέρια του; Αν δεν κάνω λάθος, πρόκειται περί ρητορικής ερώτησης. Μιας και η ρητορική προέρχεται από τον πόλεμο, θα το γνωρίζεις άλλωστε, κάθε φορά που διαβάζω ένα ρητορικό ερώτημα το μυαλό μου πάει κατευθείαν στον πόλεμο. Αυτό συνέβη και με το δικό σου ερώτημα και αναρωτήθηκα περί τίνος πολέμου πρόκειται. Θα ήθελα ακόμα να συμπληρώσω ότι κάθε ρητορική ερώτηση, πάντα κάτι φανερώνει και πάντα κάτι κρύβει – ο διπλωματικός της χαρακτήρας είναι σαφέστατος. Και πρέπει να τα συσχετίσουμε αυτά τα δυό: όταν πολεμάς, αναγκαστικά, πρέπει πάντα να είσαι σαφής αλλά και πάντα να αποφεύγεις να εκτίθεσαι.
Γνωρίζετε ότι απορρίπτω κατηγορηματικά κάθε μορφή ένοπλης επαναστατικής βίας (στις έξι Αυγούστου θα γράψω αναλυτικά γι’ αυτήν – στις 6 Αυγούστου 1945 ο Κύριος έριξε εναντίον αμάχων τη πρώτη ατομική βόμβα), ότι απορρίπτω την πρωτοπορία, την παρανομία, την συνωμοσία, την ουτοπία, την ελπίδα, τον επαναστατικό μεσσιανισμό. Το βασικό μου επιχείρημα είναι ότι ζούμε σε κομμουνιστική κοινωνία, ότι δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει κοινωνία που να μην είναι κομμουνιστική, ότι κάθε μορφή Κυριαρχίας είναι μια μορφή διαχείρισης του εμμενούς κομμουνισμού, ότι η Κυριαρχία για να διαιωνιστεί και να ισχυροποιηθεί οφείλει να συρρικνώνει καθημερινά τον εμμενή κομμουνισμό, ότι όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι παράγωγα αυτής της συρρίκνωσης και ότι ο μόνος τρόπος να τα επιλύσουμε είναι η συλλογική διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού. Και αν με ρωτήσετε τι είναι ο κομμουνισμός θα σας πω ότι είναι η συμβίωση, η συνεργασία, η αλληλεγγύη, αλληλοβοήθεια, η δημιουργική σύγκρουση, η κοινοχρησία και η κοινοκτησία που εξασφαλίζουν την ισότητα και την ελευθερία, ότι είναι η συνειδητή και έμπρακτη πρόκριση όλων αυτών έναντι του ανταγωνισμού, του κτητικού ατομικισμού, του ηρωισμού, της μίμησης του Κυρίου, της φιλαυτίας, της μεγαλομανίας, της ματαιοδοξίας και άλλων πολλών.
Η αντίληψη αυτή εστιάζει στην συλλογική, συνειδητή και έμπρακτη, αντιμετώπιση και επίλυση των προβλημάτων τόσο μέσω της συλλογικής ακύρωσης των αποφάσεων του Κυρίου όσο και με το πέρασμα στη πράξη, στη διεύρυνση του κομμουνισμού. Υπεύθυνοι για τη συνειδητή συρρίκνωση του κομμουνισμού είναι ασφαλώς οι Κύριοι καπιταλιστές της παραγωγής και του χρήματος αλλά δεν μας ενδιαφέρουν τα πρόσωπα, μας ενδιαφέρουν οι αντιλήψεις τους, οι απόψεις τους, οι αποφάσεις τους, ο τρόπος σκέψεις τους, οι φόβοι τους, οι επιθυμίες τους. Και μας ενδιαφέρουν διότι μας βοηθούν να καταργήσουμε μια κοινωνική σχέση, την Κυριαρχία, που μας καταστρέφει και μας ταλαιπωρεί. Όχι να τιμωρήσουμε τον φορέα αυτής της κοινωνικής σχέσης! Θεωρώ ότι η τιμωρία, η οποιαδήποτε τιμωρία, η οποιαδήποτε ποινή είναι έγκλημα, αυτή είναι μια κομμουνιστική αρχή την οποία καλό θα ήταν να μη ξεχνάμε ποτέ – θα ασχοληθούμε διεξοδικά με αυτήν στο μέλλον. Από την άλλη, αρέσει πολύ στον Κύριο να τιμωρεί και να επιβάλλει ποινές! Και στα μέλη της Σέχτας Επαναστατών αρέσει πολύ να τιμωρούν και να επιβάλλουν ποινές! Τα μέλη της Σέχτας Επαναστατών είναι Κύριοι, είναι ήρωες, το παίζουν Κύριοι, θέλουν να είναι Κύριοι, να είναι ισχυροί, πλούσιοι (να μη συμμετέχουν στην παραγωγή του κοινωνικού πλούτου) και διάσημοι!
Τι θα καταφέρουν από όλα αυτά; Θα γίνουν ποτέ ισχυροί; ΟΧΙ! Θα γίνουν ποτέ πλούσιοι! ΟΧΙ! Θα γίνουν ποτέ διάσημοι; ΝΑΙ! ΝΑΙ! Μια μέρα θα γίνουν διάσημοι! Θα γίνουν δηλαδή ένδοξοι και πασίγνωστοι ήρωες! Όλοι γι’ αυτούς θα μιλούν! Πως;
Θα γνωρίζετε από τη ζωή σας ότι ο Κύριος, το αφεντικό μας, όχι μόνο στη δουλείά αλλά σε κάθε κοινωνική πρακτική, σε κάθε κοινωνικό πεδίο, άλλοτε διατάζει κι άλλοτε απαγορεύει. Κάθε φορά που ο Κύριος διατάζει, δείχνει ότι είναι αδύναμος, ενδεής – όταν διατάζουμε, ικετεύουμε,εκλιπαρούμε. Ο Κύριος είναι ένας ένοπλος ζητιάνος. Όταν διατάζουμε, επιβάλλουμε στον άλλον να κάνει κάτι που εμείς δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε. Κάθε φορά που ο Κύριος απαγορεύει, δείχνει ότι είναι ισχυρός: απαγορεύει στον άλλον να κάνει κάτι γιατί θέλει να το κάνει μόνο αυτός. Ο Κύριος λοιπόν είναι και αδύναμος και ισχυρός – κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
Θα ρωτήσετε: πως είναι δυνατόν ένας Κύριος να διατάζει τους Υποτελείς του να επαναστατήσουν; Και όμως, φίλες και φίλοι, είναι! Θα έχετε παρατηρήσει ότι η ιστορική Αριστερά μεταχειρίζεται πολύ συχνά την Προστακτική: διατάζει τους Υποτελείς Παραγωγούς να κάνουν το ένα ή το άλλο και πολύ συχνά τους διατάζει να εξεγερθούν, να ξεσηκωθούν. Διαβάζουμε σε πρωτοσέλιδα εφημερίδων τίτλους σαν κι αυτούς: ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΤΕ, ΕΞΕΓΕΡΘΕΙΤΕ και άλλοι παρόμοιοι. Οι Κύριοι της ιστορικής Αριστεράς γουστάρουν πολύ να διατάζουν, να καθοδηγούν, να υποδεικνύουν, να απαγορεύουν. ΚΑΥΛΩΝΟΥΝ ΟΤΑΝ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ. Δεν μπορούν να διανοηθούν ότι θα στερηθούν αυτήν την καύλα. Διατάζουν και τα μέλη των κομμάτων τους, που τη λένε βάση, αλλά και όλους τους άλλους (φιλικά διακείμενους, ψηφοφόρους, κλπ)
Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι αυτή η συμπεριφορά τους έχει οδηγήσει σε αδιέξοδο. Η συντριπτική πλειονότητα των μελών της ιστορικής Αριστεράς από το 1974 μέχρι σήμερα την έχει κάνει από τα κόμματα, εξ αιτίας της επικράτησης της κυριαρχικής σχέσης (εγώ αποφασίζω και διατάζω, εσύ εκτελείς πιστά και αφοσιωμένα). Ο κόσμος της εργασίας τους γυρίζει τη πλάτη. Αναρωτιούνται οι Κύριοι της Αριστεράς: έτσι όπως πάμε, μια μέρα θα εξαφανιστούμε, δεν θα υπάρχει Αριστερά, κι αν δεν υπάρχει Αριστερά, ούτε εμείς θα υπάρχουμε. Πρέπει κάτι να κάνουμε. Τι να κάνουμε; Βρήκαν τι να κάνουν: να επαναστατήσουν οι ίδιοι, να διατάξουν τα μέλη τους να επαναστατήσουν!
Ισχυρίζονται λοιπόν ότι χρειάζεται μια δημοκρατική επανάσταση στο εσωτερικό της αριστεράς, χρειάζεται μια εσωτερική επανάσταση. Ποιος κάνει αυτή τη διαπίστωση; Οι Κύριοι της Αριστεράς. Στην Εποχή της 25ης Ιουλίου 2010, διαβάζουμε μια συνέντευξη του Γ. Μπανιά που έδωσε στον Πάνο Λάμπρου (σελ. 6-7). Τον ρωτάει ο δημοσιογράφος (μετά από μια συζήτηση για τα χάλια και την κατάντια της Αριστεράς): Μήπως χρειάζεται μια εσωτερική επανάσταση;Και απαντά ο Γ. Μπανιάς: Δεν γίνεται αλλιώς. Και εμείς με τη σειρά μας αναρωτιόμαστε: ποιοι θα την κάνουν την επανάσταση; Ποιος θα είναι ο σκοπός τους; Γιατί δεν την έχουν κάνει εδώ και δεκαετίες;
Ας δούμε πρώτα το σκοπό της εσωτερικής επανάστασης. Ο σκοπός της είναι να αποφασίζουν τα μέλη, όχι οι Κύριοι. Αυτή είναι η δημοκρατική επανάσταση που πρέπει να γίνει. Γιατί δεν την έχουν κάνει εδώ και δεκαετίες; Δεν την έχουν κάνει διότι τους το απαγόρευαν τα στελέχη, οι Κύριοι της Αριστεράς. Τώρα δεν τους το απαγορεύουν; ΟΧΙ! Τώρα τους το επιτρέπουν, τους ενθαρρύνουν! Διαβάστε τι λέει ο Γ. Μπανιάς: Να κάνουμε τον ΣΥΡΙΖΑ των μελών του, και αυτό δεν σημαίνει να τον κάνουμε κόμμα, αλλά να δώσουμε χώρο και λόγο στον κόσμο του. Δηλαδή ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ούτε χώρο ούτε λόγο! Το χώρο και τον λόγο δεν θα τα εξασφαλίσει μόνος του ο κόσμος, όχι, εμείς θα τα δώσουμε, εμείς θα κάνουμε τον ΣΥΡΙΖΑ έναν ΣΥΡΙΖΑ των μελών του! Εμείς, τα στελέχη, οι Κύριοι της Αριστεράς. Και γιατί να το κάνουν, γιατί να δώσουν χώρο και λόγο; Για να μην εξαφανιστούν! ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ, ΤΑ ΕΧΟΥΝ ΚΑΝΕΙ ΠΑΝΩ ΤΟΥΣ ΟΙ ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ! Και θα συμβεί το εξής: και ο κόσμος θα έχει χώρο και λόγο και τα στελέχη, οι Κύριοι, θα αποφασίζουν και θα διατάζουν! Πως μπορεί να γίνει αυτό, μόνο ένας Μπανιάς και οι όμοιοί του το γνωρίζουν. Σας θυμίζει κάτι αυτό το σκηνικό;
Μα ασφαλώς! Την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης! Η ιστορική Αριστερά θα έχει τη τύχη της Σοβιετικής Ένωσης! Θα καταρρεύσει εν ριπή οφθαλμού! Τι έκαναν οι Κύριοι της Σοβιετικής Ένωσης; Για να προλάβουν να μετεξελιχθούν, έδωσαν χώρο και λόγο στους Υποτελείς τους! Και τα πάντα κατέρρευσαν. Έτσι ακριβώς θα καταρρεύσει και η ιστορική Αριστερά – η οργανωτική της δομή είναι παρόμοια με την κοινωνική δομή (κρατικοκαπιταλιστική) της Σοβιετικής Ένωσης. Δεν ξεχνάμε ότι κάθε οργανωτική δομή που υιοθετεί ένα κόμμα είναι μια πρόταση για την κοινωνική οργάνωση. Το πως θα οργανώσει αύριο την κοινωνία η ΔΕΑ του Νταβανέλου ή η ΚΟΕ του Ρινάλντι φαίνεται από την οργανωτική δομή που υιοθετούν (κόμμα-κράτος, κόμμα-στρατώνας, κόμμα-στάνη).
Αξίζει τον κόπο να θέσουμε μια τελευταία ερώτηση. Ποια θα είναι η έκβαση αης της επιβαλλόμενης από τους Κυρίους της Αριστεράς δημοκρατικής επανάστασης; Δυο είναι οι πιθανές εξελίξεις. Η πρώτη: εάν αποφασίζουν τα μέλη, οι Κύριοι είναι περιττοί. Εάν αποφασίζουν οι Κύριοι, τα μέλη θα έχουν χώρο και λόγο να λένε τη γνώμη τους – χωρίς να αλλάζουν οι αποφάσεις των Κυρίων. Στη πρώτη περίπτωση θα έχουμε μια κομμουνιστική δημοκρατία. Στη δεύτερη, θα έχουμε μια αριστοκρατική/στρατιωτική/τσομπαναραίϊκη δημοκρατία, τον πρόγονο τόσο της αρχαίας ελληνικής δουλοκτητικής δημοκρατίας όσο και της σημερινής αστικής.καπιταλιστικής. Ποια θα επιβληθεί τελικά;
Μα φυσικά η δεύτερη! Οι Κύριοι της Αριστεράς δεν εχουν καμιά διάθεση να αυτοακυρωθούν, να αυτοκτονήσουν. Προτιμούν να γίνουν υποτελείς Κύριοι, δηλαδή τσιράκια του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος (Λαζαρίδης, Τσουκάτος, Δαμανάκη, Ανδρουλάκης, Μπίστης, Κουναλάκης και άλλοι πολλοί και πολλές – ο Κουβέλης και η συμμορία του αύριο. . .) παρά να πάψουν να είναι Κύριοι! Η ιστορική Αριστερά δεν μπορεί να αλλάξει, δεν μπορεί να μετεξελιχθεί. Η Αριστερά του μέλλοντος δεν θα προέλθει από την ιστορική Αριστερά που πεθαίνει αλλά από αυτούς που της έχουν γυρίσει τη πλάτη, τους ανένταχτους.
Ξημέρωσε, πάω στο λαχανόκηπο να βγάλω τις πατάτες, θα τις αφήσω δυο μέρες στον ήλιο να ψηθούν και μετά θα τις αποθηκεύσω, σε μέρος ξερό αλλά να μην τις βλέπει ο ήλιος. Το σημείωμα θα το γράψω αύριο, το πρωί, πριν ξημερώσει. . .
Υγεία και χαρά, φίλες και φίλοι
και μη ξεχνάτε
ότι υγιείς είναι και οι αγελάδες στο στάβλο
ότι η σκέψη είναι ποίηση και η ποίηση δημιουργία. .
Νύχτωσε. . .
Διάβασα κάπου, μα δε θυμάμαι που, ότι ο Γ. Ρούσης, ο οποίος είναι καθηγητής στο Πάντειο πανεπιστήμιο, αρθρογράφος στην Ελευθεροτυπία, ένας από τους 77 (αρχικά) που συμμετέχουν στο ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς, ο Γ. Ρούσης λοιπόν υποστηρίζει ότι το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς είναι οι ανένταχτοι. Η άποψη αυτή είναι και αληθινή και ψευδής, είναι μία ανάμειξη αλήθειας και ψεύδους. Ποια είναι η αλήθεια; Η αλήθεια είναι ότι οι η πέραν του ΠαΣοΚ (και του Κουβέλη ) αριστεροί και αριστερές αποτελούν το 30 με 35% αυτών που έχουν δικαίωμα ψήφου. Εάν η οργανωμένη Αριστερά δεν ξεπερνάει το 12%, τότε οι υπόλοιποι είναι ανένταχτοι, οι περισσότεροι των οποίων δεν ψηφίζουν – και σε αυτούς προστίθεται και ο συντάκτης αυτού του σημειώματος. Δηλαδή, 18 με 23%. Αυτή είναι η αλήθεια.
Το ψέμμα; Το ψέμμα είναι η διαπίστωση ότι οι ανένταχτοι είναι κόμμα. Γιώργο Ρούση, οι ανένταχτοι δεν είναι κόμμα, ούτε καν μεταφορικά μιλώντας. Είναι βέβαιο ότι ο Γ. Ρούσης δεν ψεύδεται συνειδητά, ούτε ασύνειδα, είναι κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανές. Το θέμα είναι πολύ λεπτό, άρα σημαντικό, και αξίζει να το σχολιάσουμε. Εγείρεται το εξής ερώτημα: Γιατί ο Γ. Ρούσης βλέπει τους ανένταχτους ως κόμμα;
Στο χτεσινό σημείωμα καταπιάστηκα με το νεοπαγές ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς (www.aristerovima.gr) και υποστήριξα ότι η αποτυχία του είναι προδιαγεγραμμένη. Σε ποια επιχειρήματα βασίζω αυτή την άποψη; Δεν είναι πολλά, φίλες και φίλοι, είναι μόνο δύο. Αν και τα παρέθεσα χτες, το έκανα ελλιπώς, σήμερα όμως θα εστιάσω μόνο σε αυτά μόνο και μόνο για να τα μεγεθύνω, για να τα κάνω ορατά διά γυμνού οφθαλμού, για να παρουσιάσω το εγγενές μεγαλείο τους.Τα επιχειρήματα αυτά είναι οι βασικές προϋποθέσεις της διεξαγωγής ενός διαλόγου.
Από την άλλη, μιας και, κατά τη γνώμη μου, κομμουνισμός σημαίνει (και) διάλογος (απουσία αντικρουομένων συμφερόντων και μάθηση/διδασκαλία), η έκκληση για διάλογο και κοινή δράση είναι μια κομμουνιστικότητα, ένας κομμουνιστικός θεσμός, και οφείλω να την υποστηρίξω (επιβεβαιώνει την άποψη μου ότι δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει κοινωνία που να μην είναι κομμουνιστική), έχοντας βαθεία επίγνωση των περιορισμών του εγχειρήματος. Θα υπογράψω το κείμενο της έκκλησης αλλά δεσμεύομαι ότι μόλις αντιληφθώ ότι δεν υπάρχει ελευθερία πνεύματος, δεν υπάρχει ισότητα και ελευθερία, δεν υπάρχει αλληλεγγύη και δημιουργική σύγκρουση, θα απομακρυνθώ τρέχοντας. . .
Πριν από λίγες μέρες, συγκροτήθηκε από 77 (έγιναν 171. . .) γνωστές προσωπικότητες της ιστορικής Αριστεράς (πανεπιστημιακοί, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, συνδικαλιστές. . .) το ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ Διαλόγου και Κοινής Δράσης. Οι προσωπικότητες αυτές υπογράφουν μια Εκκληση για το διάλογο και την κοινή δράση της Αριστεράς– την οποία μπορείτε να διαβάσετε στο www.aristerovima.gr – η οποία καταγράφει τα κίνητρα και τους σκοπούς της ανάληψης αυτής της πρωτοβουλίας. Αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε με αυτή την πρωτοβουλία διότι είναι ένα ακόμα σύμπτωμα της αποσύνθεσης της ιστορικής Αριστεράς, της οριστικής αποχώρησής της από το πολιτικό προσκήνιο. Θα θέσουμε το παρακάτω ερώτημα: θα μπορέσει το ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΒΗΜΑ να συντονίσει τον διάλογο και τη κοινή δράση της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής; Η απάντηση δόθηκε αστραπιαία: το ΚΚΕ είναι εχθρικό, το ΝΑΡ γυρίζει τη πλάτη, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ διχάζεται, κάποιες από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ είναι εχθρικές και επιφυλακτικές, τι μένει; Ένα μέρος του ΣΥΡΙΖΑ, η διάσπαση του οποίου αναβλήθηκε για λόγους εκλογικής επιβίωσης – μιας και το Μέτωπο Ανατροπής και Αλληλεγγύης έκρουσε πρύμναν μετά την υποτονική έως ανύπαρκτη αντίδραση του κόσμου της εργασίας στην σφοδρή και κατά μέτωπο επίθεση του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος.
Πριν κάνουμε κάποια σχόλια στην ‘Έκκληση για το διάλογο και την κοινή δράση της Αριστεράς’ θα πρέπει πρώτα να εξετάσουμε το μείζον και πολύπτυχο ζήτημα της ενότητας της Αριστεράς. Γιατί η Αριστερά είναι διασπασμένη; Θέλει να ενωθεί; Μπορεί;Πως μπορεί να γίνει αυτό;
Υπάρχουν δυο απόψεις σχετικά με το τρόπο επίτευξης της ενότητας της Αριστεράς: Ο πρώτος: να καθίσουν τα κόμματα στο τραπέζι του διαλόγου και να τα βρουν. Ο δεύτερος: όλα τα κόμματα της Αριστεράς θα ενωθούν γύρω από αυτό που θα μπορέσει να επιβάλλει τις απόψεις του γιατί θα αποδειχτεί ότι αυτό είναι το σωστό. Τον πρώτο τρόπο τον υιοθετούν αγνοί, τίμιοι, ανυστερόβουλοι Αριστεροί, άνδρες και γυναίκες, οργανωμένοι και μη, μεταξύ των οποίων υπάρχουν σοφοί πανεπιστημιακοί, σοφοί δημοσιογράφοι, σοφοί διανοούμενοι, διάσημοι καλλιτέχνες, γνωστοί συνδικαλιστές, άνδρες και γυναίκες με κύρος και φήμη. Τον δεύτερο τρόπο, όλα τα κόμματα της Αριστεράς. Κάθε κόμμα της Αριστεράς, από το ΚΚΕ μέχρι το ΕΕΚ του Σ. Μιχαήλ, πιστεύει ότι αυτό είναι το σωστό, ότι αυτό θα ηγηθεί της επανάστασης και της μετάβασης στο σοσιαλισμό, ότι ο Γενικός Γραμματέας της Πολιτικου Συμβουλίου της Κεντρικής Επιτροπής είναι ο νέος Λένιν ή ο νέος Τρότσκι, ότι όλοι οι άλλοι θα έρθουν στο μαντρί τους.
Ποιος τρόπος θα υπερισχύσει; Μα ασφαλώς αυτός των κομμάτων. Ο τρόπος της πρωτοπορίας, ο τρόπος της ιστορικής Αριστεράς. Ο χρόνος θα δείξει ποιος είναι σωστός, άρα οφείλουμε να περιμένουμε, και αυτός που θα αναδειχτεί σωστός είναι το κόμμα μας! Όλοι οι άλλοι θα ενωθούν γύρω από μας, γύρω από τον ισχυρό (θεωρητικά, πολιτικά και οργανωτικά – ότι έκανε και ο Λένιν με τους Μπολσεβίκους!). Αυτή είναι η ιστορική Αριστερά. ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΝΟΙ ΚΑΙ ΣΟΦΟΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ! Ο πρώτος λοιπόν τρόπος είναι μια εκδοχή της πρωτοπορίας. Οι αγνοί και σοφοί Αριστεροί του ΑΡΙΣΤΕΡΟΥ ΒΗΜΑΤΟΣ υποδεικνύουν στα κόμματα να κάνουν διάλογο, να δράσουν από κοινού και να ενωθούν, έστω και προσωρινά ή ευκαιριακά. Κι ας υποθέσουμε ότι το εγχείρημα στέφεται με επιτυχία. Ποιος θα χρεωθεί αυτή την επιτυχία; Μα οι αγνοί και σοφοί Αριστεροί! Αυτό όμως θα σημάνει ότι μεταξύ αυτών των σοφών και των ηγετικών στελέχων των κομμάτων της πρωτοπορίας θα υπάρξει μια σχέση Κυριαρχίας και Υποτέλειας και αυτή η σχέση είναι απαράδεκτη για ένα κόμμα που πιστεύει πως αυτό θα επιβάλλει την ενότητα. Δεν δεχόμαστε υποδείξεις, είπαν με τη στάση τους όλα σχεδόν κόμματα και οργανώσεις της Αριστεράς.
Πως θα είναι η Αριστερά του μέλλοντος; Μπορούμε να την φανταστούμε; Πως θα θέλαμε να είναι; Τα ερωτήματα αυτά με απασχολούν εδώ και πολλές δεκαετίες. Τώρα είμαι έτοιμος, όπως λέει κι ο Πορτακάλογλου, να διατυπώσω τη γνώμη μου και την επιθυμία μου. Θα ήθελα η Αριστερά του μέλλοντος να οικοδομηθεί πάνω σε δυο θεμέλιους λίθους, πάνω σε δυο θεμελιώδεις αρχές. Η πρώτη: η Αριστερά θα είναι μια ομοσπονδία ελεύθερων και αυτόνομων ομάδων πάσης φύσης (εργασιακές, πολιτικές, κοινωνικές, καλλιτεχνικές, εκδοτικές, επιστημονικές, κλπ, κλπ). Δεν θα είναι ένα μικρό κράτος, όπως όλα τα κόμματα της Αριστεράς με Κυρίους και υποτελείς, με ιεραρχία και γραφειοκρατία. Θα είναι ένα πρόπλασμα μιας κομμουνιστικής κοινωνίας. Το πρότυπο οργάνωσης δεν θα είναι ο στρατός, το μαντρί δηλαδή, αλλά ένας κοινόχρηστος και κοινόκτητος ελευθεροπροσβασιακός χώρος.
Η δεύτερη αρχή: εφαρμόζοντας την πρακτική της εναλλαγής, όλοι και όλες οι υποψήφιες μιας εκλογικής περιοχής θα εκλέγονται βουλευτές, σε περίπτωση εξασφάλισης μιας ή περισσότερων εδρών και μόνο μία φορά. Η Αριστερά του μέλλοντος θα εκλαμβάνει την ελευθερία, την ισότητα και τον κομμουνισμό ως κάτι που ασκείται και επιβεβαιώνεται στη πράξη σήμερα, όχι ως κάτι που χαρίζεται και διεκδικείται. Η Αριστερά του μέλλοντος θα είναι αναρχοκομμουνιστική, δεν θα παραχωρεί σε κανέναν και για κανένα λόγο κανένα απολύτως προνόμιο.
Εμείς, οι ανένταχτοι και οι ανένταχτες της Αριστεράς, θα μπορέσουμε να συναντηθούμε βασιζόμενοι σε αυτές τις δύο αρχές; Πιστεύω ότι θα μπορέσουμε, είναι ζήτημα χρόνου.
Πολύ θα ήθελα να ακούσω κάποιες άλλες γνώμες για το ποιες πρέπει να είναι οι θεμελιώδεις αρχές.
Εάν το παρόν ήταν κάποτε μέλλον, αυτό το μέλλον ήταν βαρύ, για μας, τους υποτελείς Παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου, αφού σήμερα το παρόν είναι βαρύ. Εξ ίσου βαρύ είναι και το παροντικό μέλλον, που θα γίνει κάποτε παρόν. Το εάν θα είναι βαρύ το μέλλον και το παρόν είναι ζήτημα έκβασης του κοινωνικού πολέμου. Ο Κύριος, για να αποτρέψει την κατάλυση της Κυριαρχίας, επιδιώκει να ελέγχει το μέλλον, άρα και το παρόν (άρα και το παρελθόν). Έχει πολλούς τρόπους να το κάνει: με τον εκφοβισμό, με την ένδεια, με το χρήμα (δάνεια), με την τάξη και την πειθαρχία, με τον κτητικό ατομικισμό, με την ενθάρρυνση της μίμησης του Κυρίου, με τον ανταγωνισμό. Νοιαζόμαστε για το μέλλον της Αριστεράς γιατί μόνο με την Αριστερά μπορούμε να επέμβουμε όλοι και όλες μαζί στην Ιστορία, δηλαδή στον καθορισμό του μέλλοντος. Όσοι δεν το έχουν κατανοήσει, θα το κατανοήσουν: οι ατομικές επιλογές, όσο πολύτιμες κι αν αποδεικνύονται μερικές φορές, έχουν κάποια σαφή όρια ως προς την αποτελεσματικότητα αντιμετώπισης του μέλλοντος και του βαρέος παρόντος.Η σημερινή Αριστερά, θλιβερό απομεινάρι της ιστορικής Αριστεράς που εμφανίστηκε στον Μεσοπόλεμο, αποχωρεί από το πολιτικό προσκήνιο δίνοντας τις τελευταίες αψιμαχίες με τον Θάνατο – τον αήττητο Θάνατο, ήρωα Τσίπρα, ήρωα Αλαβάνο, ήρωα Νταβανέλο, ήρωα Χαγιο, ήρωα Μπανιά, ήρωικά στελέχη, ηρωικοί καθοδηγητές.
Έχουμε διατυπώσει την άποψη ότι σε λίγα χρόνια η ιστορική Αριστερά δεν θα υπάρχει. Κάθε μήνας, κάθε χρόνος που περνάει ολοένα και περισσότεροι, άνδρες και γυναίκες, της γυρίζουν τη πλάτη. Η ιστορική Αριστερά είναι νεκροζώντανη: είναι και ζωντανή και νεκρή, δεν είναι ούτε νεκρή ούτε ζωντανή. Η νεκροζώντανη Αριστερά προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή με νύχια και με δόντια – δεν μπορεί να αποδεχτεί τον Θάνατό της. Οι προσπάθειες αυτές είναι καταδικασμένες να αποτύχουν παραγωδώς. Τι κάνουμε σε αυτή την περίπτωση; Τείνουμε χείρα βοηθείας ή της κάνουμε ευθανασία; Η σημερινή Αριστερά για να επιβιώσει πρέπει να αρνηθεί τον εαυτό της. Ποιος είναι ο εαυτός της; Είναι η απέχθεια για την ελευθερία πνεύματος, για την ισότητα, για το γλέντι και τη χαρά. Εάν επιχειρήσει να αρνηθεί τον εαυτό της, θα τείνουμε χείρα βοηθείας. Μπορεί όμως να τον αρνηθεί; ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΟΤΑΤΑ όχι! Η ιστορική Αριστερά είναι μια ταξική κοινωνία, μια κοινωνία με Κυρίους και υποτελεις, με ήρωες και θνητούς, με πλούτο, ισχύ και δόξα από τη μιά, με ένδεια, αδυναμία και ασημαντότητα από την άλλη.
Αφού δεν μπορεί να αλλάξει, αφού είναι καταδικασμένη να αποχωρήσει από το πολιτικό προσκήνιο, η άποψή μου είναι ότι οφείλουμε να την πετάξουμε με τις κλωτσιές, επαναλαμβάνω για όσους και όσες δεν πιστεύουν στα μάτια τους: να την πετάξουμε με τις κλωτσιές από το πολιτικό προσκήνιο. ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ. Το κάνουμε ήδη! Αποκαλύπτουμε τις προθέσεις των Κυρίων, των νταβατζήδων της Αριστεράς, αποκαλύπτουμε τους σχεδιασμούς τους, ερμηνεύουμε τις συμπεριφορές τους, οργανώνουμε την συνειδητά εχθρική αντιμετώπισή της. Όταν θα γίνουν εκλογές, θα καταλάβετε πολύ καλά τι εννοώ.
Ταυτόχρονα, βάζουμε τα θεμέλια για μια Αριστερά της ελευθερίας πνεύματος, της ισότητας, του γλεντιού και της χαράς. Κανένα από αυτά τα χαρακτηριστικά δεν διαθέτει η νεκροζώντανη Αριστερά. Εάν δεν συμφωνείς μαζί τουςμ εάν δεν είσαι δικός τους, εάν δεν προσβλέπουν να σε κάνουν δικό τους, δεν πρόκειται να να σε αφήσουν να εκθέσεις τις απόψεις σου. Η σημερινή Αριστερά δεν μπορεί να συζητήσει με άνεση, με αυτοπεποίθηση, χωρίς φόβο, χωρίς πάθος και δογματισμό με όλους και με όλες για ένα και μόνο απλούστατο λόγο: για να το κάνεις αυτό πρέπει να είσαι καθαρός (που σημαίνει να θεωρείς την ισότητα κάτι που ασκείται και επιβεβαιώνεται, να μην επιδιώκεις πλούτο, δόξα και ισχύ) και να έχεις τη δική σου άποψη. Η Αριστερά ούτε την ισότητα ασκεί και επιβεβαιώνει, ούτε δικές της απόψεις έχει. Οι απόψεις της είναι κατάλοιπα του μεσοπολέμου, η στρατηγική της έχει αποτύχει παρταγωδώς κι αυτή επιμένει: θα καταλάβουμε το κράτος και με όχημα την κοινωνική δικαιοσύνη θα εξασφαλίσουμε την ανάπτυξη! Τον πούτσο κλαίγανε!’
Οσο για τη χαρά και το γλέντι, αυτό είναι ένα προνόμιο των Κυρίων. Οι υποτελείς (μέλη, ψηφοφόροι, κλπ) θα πρέπει να λατρεύουν τη θυσία, την εργασία, τη στέρηση και τη βλοσυρότητα, την υπακοή και την εκτέλεση των υποδείξεων των καθοδηγητών ηρώων. Οι ανένταχτοι και οι ανένταχτες έχουν γυρίσει τη πλάτη στην ιστπορική Αριστερά διότι προκρίνουν την ελευθερία πνεύματος, την ισότητα και το γλέντι. Εντός των προσεχών ετών, οι προδιαθέσεις αυτές θα γίνουν πρακτική, θα γίνουν κομμουνιστικοί θεσμοί: μια κομμουνιστική εφημερίδα θα εμφανιστεί, οι πρώτες αυτόνομες συμβιωτικές ομάδες της Αριστεράς θα εμφανιστούν, οι πρώτες λήψεις αποφάσεων αυτών των ομάδων μέσα σε κλίμα γλεντιού και χαράς θα εμφανιστούν.
Σας εύχομαι υγεία και χαρά. Πάω στο λιμάνι για ψάρια. Κεφάλια, θαλασσινά, ολόφρεσκα, τρία εβρά το κιλό. Τα καλά της επαρχίας.
Θα γνωρίζετε κι εσείς ότι οι Κύριοι της Αριστεράς (βουλευτές, κομματικά στελέχη, επαγγελματίες συνδικαλιστές, εκδότες και βιβλιοπώλες, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, αθλητές και άλλοι πολλοί) είναι φορείς της αστικής ιδεολογίας, σκέφτονται και συμπεριφέρονται όπως οι Κύριοι καπιταλιστές. Πολύ συχνά, τα λόγια τους, οι πράξεις τους και οι επιλογές τους προδίδουν αμείλικτα, αδυσώπητα την επικράτηση της αστικής ιδεολογίας. Οφείλουμε να εντοπίζουμε αυτά τα συμπτώματα γιατί κάθε ένα από αυτά γίνονται όπλα που στρέφονται εναντίον τους, τώρα μάλιστα που οι Κύριοι της Αριστεράς θα υποχωρήσουν άτακτα – και όταν ο εχθρός υποχωρεί, εμείς τον καταδιώκουμε.
Στο υπ’ αριθμόν 19 φύλλο της (26/6/10) η εφημερίδα ‘δρόμος της Αριστεράς‘ δημοσίευσε ένα ερωτηματολόγιο μιας έρευνας αγοράς, μιας έρευνας που ζητούσε τη γνώμη των αναγνωστών για το πως θα βελτιωθεί η εφημερίδα. Η έρευνα αυτή είναι ένδειξη ότι η κυκλοφορία της εφημερίδας έχει πέσει ή, εάν δεν έχει πέσει, ότι διαψεύδονται οι προσδοκίες των πρωτεργατών και της συντακτικής επιτροπής για αύξηση του αριθμού των πωλήσεων. Η αμηχανία και το αδιέξοδο της συντακτικής επιτροπής είναι σαφής. Τι μπορείς να κάνεις σε αυτή την περίπτωση; Μα αυτό που επιτάσσει η κοινή λογική, το αυτονόητο! Να κάνεις μια έρευνα αγοράς. Και την έκαναν! Τώρα περιμένουμε τα αποτελέσματά της. Θα τα δημοσιεύσει ποτέ; Για να δούμε! Θα τα σχολιάσουμε φυσικά, εάν τα δημοσιεύσει. . . .
Θα μπορούσαν να κάνουν κάτι άλλο; Ασφαλώς! Θα μπορούσαν να ανοίξουν ένα διάλογο σχετικά με το τι είναι μια κομμουνιστική εφημερίδα.
αγαπητή Νάντια, γεια σου και χαρά σου, όπου κι αν είσαι, ό,τι κι αν κάνεις!
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!
φίλες και φίλοι, γειά σας και χαρά σας!
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!