Νεκροζώντανη Αριστερά

There are 188 posts filed in Νεκροζώντανη Αριστερά (this is page 17 of 19).

η κρίση των Κυρίων της ιστορικής Αριστεράς και η ελευθερία πνεύματος

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Στο σημερινό σημείωμα θα υποστηρίξω την άποψη ότι στα επόμενα χρόνια θα ζήσουμε αφενός μια μεγάλη κρίση των Κυρίων της Αριστεράς, μια κρίση που θα τους αναγκάσει είτε να παραταχθούν αναφανδόν στο πλευρό του Κυρίου καπιταλιστή είτε να απομακρυνθούν από την πολιτική, και αφετέρου θα ζήσουμε μια ατμόσφαιρα ελευθερίας πνεύματος, μια ελευθερία που θα έχει ως αποτέλεσμα τη διαμόρφωση και εμφάνιση της Αριστεράς του μέλλοντος.

Continue reading →

ευχάριστα νέα: επιδεινώνεται η συρρίκνωση της ιστορικής νεκροζώντανης Αριστεράς

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!

Πως θα μπορούσαμε να αποκρούσουμε την κατά κύματα επίθεση του Κυρίου (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος) κατά των υποτελών Παραγωγών του συλλογικά παραγόμενου τεράστιου κοινωνικού πλούτου; Είμαι βέβαιος ότι θα συμφωνήσετε πως υπήρχε μόνο ένας τρόπος: η γενική απεργία διαρκείας. Μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο;ΟΧΙ, και το γνώριζαν οι Κύριοι. Γιατί δεν μπορούσε να γίνει; Πριν απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, ας απαντήσουμε σε ένα άλλο. Γνώριζαν οι Κύριοι της Αριστεράς ότι θα η επίθεση δεν αποκρούεται με μονοήμερες γενικές απεργίες οι οποίες κάθε άλλο παρά γενικές είναι από τη στιγμή που ο ‘ιδωτικός τομέας’, οι υποτελείς Παραγωγοί του  κοινωνικού πλούτου δεν απεργούν ενώ από τους δημόσιους υπάλληλους μόνο ένα μέρος, που διαρκώς συρρικνώνονταν, συμμετείχε; Εάν δεν το γνώριζαν, είναι παντελώς άχρηστοι. Εάν το γνώριζαν, είναι παντελώς επικίνδυνοι. Η γνώμη μου: Το γνώριζαν, άρα είναι παντελώς τσιράκια του Κυρίου καπιταλιστή.

Θα υποχωρούσε ο Κύριος; ΘΑ ΥΠΟΧΩΡΟΥΣΕ, θα το έβαζε στα πόδια τρέχοντας. Θεωρητικά, εμείς, οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου μπορούμε να αντέξουμε μέρες, βδομάδες, μήνες, χρόνια, δεκαετίες, αιώνες, χιλιετίες, γιατί είμαστε εμείς που παράγουμε τον κοινωνικό πλούτο, ενώ αυτός δεν είναι παρά ένας ένοπλος ενδεής, ένας αυθέντης, με την αρχική σημασία του όρου (οπλοφόρος, αυτός και έντεα [όπλα]).

Επανέρχομαι στο ερώτημά μου: θα μπορούσε να γίνει μια πραγματική γενική απεργία διαρκείας; ΟΧΙ, δεν θα μπορούσε. Με τους συνδικαλιστές και τους Κυρίους της Αριστεράς να αποφεύγουν συνειδητά τον μόνο αποτελεσματικό τρόπο απόκρουσης της επίθεσης του Κυρίου, γενική απεργία  διαρκείας δεν θα μπορούσε να γίνει. Η ιστορική Αριστερά όχι μόνο δεν άνοιξε ένα διάλογο με αντικείμενο τον τρόπο απόκρουσης της επίθεσης αλλά συμμετείχε και στις μονοήμερες γενικές απεργίες. Η κατάληξη ήταν πλέον προδιαγεγραμμένη; αποτυχία ολοκληρωτική. Δεν θα  έπρεπε να συμμετέχει; ΑΣΦΑΛΩΣ ΚΑΙ ΟΧΙ! Σας ακούγεται λίγο βαρύ, το καταλαβαίνω, αλλά μπορείτε να φανταστείτε ποια θα ήταν σήμερα η θέση της Αριστεράς εάν δεν συμμετείχε; Ο κόσμος της εργασίας ήθελε, περίμενε μια απάντηση στο ερώτημα: πως θα αποκρούσουμε την επίθεση; Απάντηση δεν πήρε. Πολύ γρήγορα όσοι και όσες συμμετείχαν στις απεργίες και τις διαδηλώσεις ΚΑΤΑΝΟΗΣΑΝ ότι με τις μονοήμερες ‘γενικές απεργίες’ δεν γίνεται απολύτως τίποτα και προτίμησαν το μεροκάματο από τη λιτανεία στους δρόμους της Αθήνας.

Η ευθύνη των Κυρίων της ιστορικής Αριστεράς είναι τεράστια! Μετά από αυτήν την παταγώδη και κομβικής σημασίας αποτυχία ένα νέο κύμα εγκατάλειψης της νεκροζώντανης Αριστεράς θα σημειωθεί. Η ιστορική Αριστερά θα συρρικνωθεί ακόμα περισσότερο. Μέσα σε λίγα χρόνια, οι Κύριοι της Αριστεράς θα μείνουν χωρίς υποτελείς. Εάν τα εναπομείναντα αποκόμματα της νεκροζώντανης Αριστεράς δεν επιβιώσουν εκλογικά, σε λίγα χρόνια θα αποχωρήσουν παντελώς από το πολιτικό προσκήνιο. Εάν ενωθούν για να επιβιώσουν, θα αποβιώσουν μια ώρα νωρίτερα, γιατί ο κόσμος τους πήρε χαμπάρι και ολοένα και περισσότεροι τους γυρίζουν την πλάτη.

ευχάριστα νέα: μπροστά σε αβυσαλέο θεωρητικό και πολιτικό αδιέξοδο η νεκροζώντανη Αριστερά

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!

Η ποδοσφαιρική αηδία (αηδία σημαίνει ‘έλλειψη ευχαρίστησης και ηδονής, έλλειμμα ζωής'[α-, ηδύς]) τελειώνει, άλλες αηδίες θα την αντικαταστήσουν. Κάπου κάπου όμως σκάνε μύτη και κάποιες  ευχάριστες, ηδείς, εξελίξεις και μας δίνουν κουράγιο να συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε και να δημιουργούμε. Η διάσπαση του ΣΥΝασπισμού ήταν μια άκρως ευχάριστη εξέλιξη:  το πτώμα της νεκροζώντανης Αριστεράς αρχίζει να αποσυντίθεται και σε λίγα χρόνια θα σαπίσει και οι οργανικές και ανόργανες ύλες που κατακρατά θα επιστρέψουν στη κοινωνία. Μια άλλη πολύ ευχάριστη εξέλιξη ήταν η διαδικασία εκφυλισμού των διαδηλώσεων των γενικών απεργιών. Τι αυταπάτες! Τι αυταπάτες! Έγιναν τέσσερις Γενικές  Απεργίες (5 και 20 Μαΐου, 29 Ιουνίου, 8 Ιουλίου) μα καμιά δεν ήταν γενική γιατί ο ιδιωτικός τομέας δεν απήργησε, κι από τους δημόσιους υπαλλήλους μόνο ένα μέρος που γινόταν ολοένα και μικρότερο: οι 150.000 στη διαδήλωση της 5ης Μαΐου έγιναν 80.000 (20/5), 50.000 (29/6) και, τέλος, 15.000 (8/7)! Αφού δεν γίνεται τίποτα με τη μονοήμερη απεργία και τις διαδηλώσεις γιατί να χάσω και το μεροκάματο, σκέφτηκαν οι δημόσιοι και δεν απήργησαν.

Οι ‘γενικές απεργίες’ και οι διαδηλώσεις τέλος!  Γιατί όμως αυτές οι εξελίξεις προκαλούν σε όλους απογοήτευση και πίκρα και αμηχανία και κατάθλιψη και εσύ τις θεωρείς πολύ ευχάριστες και ενθαρρυντικές; Μας βεβαίωναν ότι τα μέτρα δεν θα περάσουν. Τα μέτρα πέρασαν. Μας βεβαίωναν ότι τα μέτρα θα καταργηθούν. Δεν καταργήθηκαν. Το πολιτικό και θεωρητικό αδιέξοδο της νεκροζώντανης Αριστεράς είναι αβυσαλέο. Αν δεν μπορούμε να καταργήσουμε τα μέτρα με την απεργία και τη διαδήλωση, πως θα τα καταργήσουμε; Υπάρχει άλλος τρόπος; Ποιος είναι αυτός;

Στα ερωτήματα αυτά η νεκροζώντανη Αριστερά δεν μπορεί να απαντήσει. Γιατί δεν μπορεί να απαντήσει; Εκτός κι αν γνωρίζει τον τρόπο και τον αποφεύγει. Γιατί να τον αποφεύγει; Όλα αυτά είναι πολύ σοβαρά ερωτήματα και χρήζουν επειγόντως απαντήσεων. Θα επιχειρήσουμε να τις διατυπώσουμε: αύριο το πρωΐ, το θέμα του πρώτου, λογικά και χρονικά, σημειώματος θα είναι ελευθερία πνεύματος και ιστορική Αριστερά. Θα δείξω ότι η ιστορική  Αριστερά δεν έχει καμιά μα καμιά σχέση με την ελευθερία πνεύματος. Οπότε δεν είναι Αριστερά, διότι για μένα Αριστερά, δηλαδή κομμουνισμός, σημαίνει ελευθερία πνεύματος.

Σας εύχομαι υγεία και χαρά. Θα γράψω κάτι ακόμα (κομμουνισμός, εκδόσεις και βιβλιοπωλεία) και μετά θα πάω στο λαχανόκηπο να φυτέψω φασολάκια και όψιμα καλαμπόκια. Μη ξεχνάτε ότι η σκέψη είναι δημιουργία και η δημιουργία ποίηση.

ποδόσφαιρο και Αριστερά

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!

Στο σημερινό μας σημείωμα θα καταπιαστούμε με τις θέσεις της ιστορικής, νεκροζώντανης Αριστεράς για το ποδόσφαιρο. Θα τις παρουσιάσουμε, θα τις εξετάσουμε και μετά θα αναγκαστούμε να διατυπώσουμε κάποιες σκέψεις σχετικά με το μέλλον της Αριστεράς.

Να ποιες είναι οι θέσεις της Αριστεράς, και, όπως θα δούμε κι ενός τμήματος των αντιεξουσιαστών/αναρχικών:

α) το ποδόσφαιρο είναι ένα λαϊκό παιχνίδι

β) το ποδόσφαιρο δεν είναι  βίαιο παιχνίδι, η βία που παρατηρείται μεταξύ οπαδών προέρχεται από έξω και εκφράζεται στο γήπεδο.

γ) είναι καλύτερα να βλέπεις ποδόσφαιρο παρά να παίζεις

δ) είναι καλύτερα να βλέπεις ποδόσφαιρο ως οπαδός – το να είσαι οπαδός είναι κάτι το εξαίσιο!

ε) το ποδόσφαιρο καταστρέφεται από τους καπιταλιστές, η εκδίωξή τους από τους οπαδούς θα το σώσει!Αυτό που θα κάνουμε στο εργοστάσιο, θα το κάνουμε και στο ποδόσφαιρο. Στο σοσιαλισμό θα έχουμε ένα σοσιαλιστικό ποδόσφαιρο, με ομάδες, θεατές, πρωταθλήματα, βαθμολογία! Στον κομμουνισμό;

Continue reading →

ευχάριστα νέα! άρχισε η αποσύνθεση του πτώματος της νεκροζώντανης Αριστεράς

Κάθε επίθεση του Κυρίου (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος) οι υποτελείς Παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου την αντιμετωπίζουν με δυο τρόπους: αρχικά με την παθητικότητα και την έμπρακτη αλληλεγγύη (αυτός είναι ο λόγος που δεν ανταποκρίνονται στα κελεύσματα της Αριστεράς να ξεσηκωθούν, να εξεγερθούν), και όταν ο τρόπος αυτός αγγίξει τα όρια του, και πολύ σύντομα θα τα αγγίξει, τότε εμφανίζεται στο προσκήνιο ο δεύτερος τρόπος, η όξυνση του κοινωνικού πολέμου. Με την όξυνση του κοινωνικού πολέμου επιχειρείται κατ’ αρχήν μια άμεση ανακούφιση, μια άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Διαθέτουμε πληθώρα ενδείξεων ότι η άμεση ανακούφιση θα παρει τη μορφή  λαϊκής γενικευμένης στάσης αποπληρωμής των λογαριασμών ΔΕΗ, ΟΤΕ, νερό, τη στάση πληρωμών κοινοχρήστων, διοδίων, εισιτηρίων, ενοικίου, προστίμων, φόρων, κλπ. Θα πάρει τη μορφή  απαλλοτρίωσης του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, θα πάρει τη μορφή έγερσης οδοφραγμάτων στο χρόνο (απεργίες διαρκείας), θα πάρει τη μορφή απελευθέρωσης (‘κατάληψης’) κοινωνικών χώρων (εργασίας, σχολεία, δρόμος, κλπ).Θα πάρει τη μορφή γενικευμένης κοινωνικής, οικονομικής, καταναλωτικής, πολιτικής, ιδεολογικής, καλλιτεχνικής, αισθητικής, ερευνητικής, εκπαιδευτικής, ερωτικής ανυπακοής.

Ποια θα είναι η στάση της ιστορικής Αριστεράς έναντι αυτών των πρακτικών; Θα συντονίσει τη λαϊκή στάση πληρωμών; Γιατί δεν το προτείνει τώρα και προκρίνει τις απογευματινές λιτανείες; Γιατί δεν ενδιαφέρεται για την άμεση ανακούφιση των Υποτελών Παραγωγών που πλήττονται από την επίθεση του Κυρίου που σκοπεύει να ξεπεράσει την κρίση του (και τη κρίση του Κράτους του) οξύνοντας τη κρίση των εργαζομένων;

Η όξυνση του κοινωνικού πολέμου θα δείξει πόσο άτολμη, πόσο ψοφοδεής, πόσο συντηρητική είναι η ιστορική Αριστερά. Το πιο σημαντικό όμως είναι κάτι άλλο: θα αναδείξει το κύριο ελάττωμά της, ότι δηλαδή άλλα λέει κι άλλα κάνει.

Η εν εξελίξει μακροχρόνια όξυνση του κοινωνικού πολέμου θα σαρώσει την νεκροζώντανη ψοφοδεή και υποκριτική Αριστερά, θα την διαλύσει, θα τη σκορπίσει, θα την πετάξει από το πολιτικό προσκήνιο. Και πριν καλά καλά αρχίσει αυτή η όξυνση, πέταξε την Ανανεωτική Πτέρυγα στα σκουπίδια. Οι Κύριοι αυτοί την έκαναν διότι βλέπουν πολύ καλά την καταιγίδα που έρχεται. Κι αυτοί που έμειναν έχουν την αντίληψη ότι θα τη διαχειριστούν προς όφελός τους! Και υπήρξε και κάποιος φαιδρός ανεκδιήγητος Κύριος, εννοώ τον Γρηγόρη Ψαριανό,  που την έκανε αλλά θέλει να συνεργάζεται και με αυτούς που έμειναν!

Η γέννα της αναρχοκομμουνιστικής Αριστεράς του μέλλοντος άρχισε!

Continue reading →

νεκροζώντανη Αριστερά

ο κακός που περνάει για καλός, μπορεί να κάνει το κακό δίχως να βρει το μπελά του - Βοκάκιος

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!

Τα τελευταία χρόνια γράφω δυο βιβλία για την Αριστερά: ένα για την Αριστερά που αργοπεθαίνει και ένα για την Αριστερά που κυοφορεί η ελληνική κοινωνία. Το πρώτο φέρει τον τίτλο νεκροζώντανη Αριστερά και του χρόνου τέτοια εποχή, να ‘μαστε καλά, πιθανόν να κυκλοφορήσει με κάποια μορφή. Το δεύτερο φέρει τον τίτλο Πανταχου Απουσία και είναι ένα σχόλιο πάνω στη στρατηγική του υποτελούς Παραγωγού, δηλαδή πάνω στη στρατηγική, τα μέσα υλοποίησής της και στην οργανωτική πολιτική της Αριστεράς που συγκροτείται στα υπόγεια της κοινωνίας και δεν θα αργήσει να σκάσει μύτη. (Έχω συντάξει μια συνοπτική εκδοχή του κειμένου και όποιος, όποια ενδιαφέρεται μπορώ να το στείλω, αρκεί να μου στείλει ένα e-mail). Σήμερα, θα επιχειρήσω να συνοψίσω το περιεχόμενο του πρώτου βιβλίου, σκεπτόμενος ότι πιθανόν να συμβάλλει στην επιτάχυνση της αλλαγής του υπάρχοντος κατεστημένου τρόπου σκέψης της Αριστεράς.

Τα κεφάλαια του βιβλίου είναι οι απαντήσεις που δίνονται σε ορισμένα κομβικής σημασίας ερωτήματα που αφορούν το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της ιστορικής, νεκροζώντανης Αριστεράς. Τα ερωτήματα αυτά είναι: Γιατί έχει βαλτώσει η Αριστερά; Γιατί ο κόσμος της εργασίας γυρίζει τη πλάτη στην Αριστερά; Στο ερώτημα αυτό δίνονται δυο απαντήσεις: μία από την ίδια την ιστορική Αριστερά και μία από τους ίδιους τους υποτελείς Παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου. Να η απάντηση της Αριστεράς: ο κόσμος της εργασίας μας γυρίζει την πλάτη διότι είμαστε διασπασμένοι και διότι δεν έχουμε αλλάξει. Εάν ενωθούμε, εάν επανεξοπλιστούμε (ανασυγκροτηθούμε, επανιδρυθούμε), ο κόσμος της εργασίας θα μας ακολουθήσει. Η απάντηση αυτή μας ωθεί να αναρωτηθούμε: μπορεί η Αριστερά να ενωθεί; Τι θα συμβεί εάν ενωθεί; Μπορεί να αλλάξει;  Στα ερωτήματα αυτά απαντώ με ένα κατηγορηματικότατο ΟΧΙ.  Δεν μπορεί ούτε να ενωθεί ούτε να επανεξοπλιστεί, όπως αρέσκεται και συνηθίζει να λέει. Κι αν ενωθεί, είναι βέβαιο ότι το μόνο που θα γίνει θα είναι η άθροιση και η μεγέθυνση των ελαττωμάτων της. Γιατί όμως δεν μπορεί να ενωθεί και να αλλάξει;

Continue reading →

οι αστοί του Βοκάκιου και η νεκροζώντανη Αριστερά

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!

Ξημερώνει, σε καμιά ώρα θα πάνε τα παιδιά στο σχολείο, προλαβαίνω να γράψω κάτι ακόμα. Θα ήθελα να στρέψω τη προσοχή μου σε ένα σχόλιο του Βοκάκιου πάνω στο τρόπο εξάλειψης και αποτροπής επανεμφάνισης των προνομίων της εξουσίας και συγκεκριμένα της εξουσίας του συντονιστή μιας ομάδας, και να δείξω πόσο καθυστερημένη στο ζήτημα αυτό είναι η ιστορική Αριστερά σε σύγκριση με τους αστούς του ύστερου Μεσαίωνα.

Διαβάζουμε το εν λόγω σχόλιο  στο Δεκαήμερο του Βοκάκιου. Λίγα λόγια για να κατατοπιστούμε. Το 1348, μας λέει ο Βοκάκιος (1313-1375)  στη αρχή της πρώτης μέρας του Δεκαήμερου,  χίμηξε πάνω στη Φλωρεντία άγρια η θανατερή επιδημία, η πανούκλα. Εφτά νέες και τρεις νέοι αποφασίζουν να φύγουν από τη Φλωρεντία για να προστατευθούν και πάνε να ζήσουν σε μια έπαυλη για δέκα μέρες. Φτάνουν λοιπόν εκεί και κάποια στιγμή μία από τις γυναίκες λέει: ‘Θα ζήσουμε ξέγνοιαστα. Αυτή, άλλωστε, είναι και η μόνη αιτία που φύγαμε μακριά από τη θλίψη της Φλωρεντίας. . . Και όσο στοχάζομαι πάνω στο μέσον που χρειάζεται για να κρατήσει η χαρά μας, βρίσκω πως είναι ανάγκη να διαλέξουμε ανάμεσά μας έναν υπεύθυνο, που να τον υπακούμε και να τον τιμάμε σαν αρχηγό, κι αυτός να ΄χει για μοναδική του σκέψη πως να περνάμε ευχάριστα τον καιρό μας. Από την άλλη, όποιος θα χαίρεται τη γλύκα της αρχηγίας, οφείλει να σηκώνει και το βάρος για τις φροντίδες. Ας μην έχουμε δυο μέτρα και δυο σταθμά, και κανένας να μη νιώσει την πίκρα πως παραμερίζεται. Κατά τη γνώμη μου, καθένας από μας πρέπει να αναλάβει για μια μέρα τις σκοτούρες και τη τιμή. Τον πρώτο αρχηγό θα τον εκλέξουμε με ψηφοφορία. Για τους επόμενους, ο κάθε άρχοντας μιας μέρας θα είναι ελεύθερος να διαλέξει το διάδοχό του, σαν θα σιμώνει η ώρα του εσπερινού’.

Continue reading →

γιατί ο κόσμος της εργασίας γυρίζει την πλάτη στην ιστορική Αριστερά;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!

Θα ήθελα σήμερα να κάνω μια ανακεφαλαίωση και να εκθέσω συνοπτικά και απλά τους τρεις λόγους που ο κόσμος της εργασίας έχει γυρίσει την πλάτη στην Αριστερά. Θεωρώ ότι εάν δεν δώσουμε μια σωστή απάντηση σε αυτό το ερώτημα, η ιστορική Αριστερά, εάν δεν αποχωρήσει οριστικά και αμετάκλητα από το πολιτικό προσκήνιο, θα φυτοζωεί παρακολουθώντας τις εξελίξεις, χωρίς καν να μπορεί να διατηρεί τα ποοστά που έχει εδώ και τριανταπέντε χρόνια! (10-12%). Η ιστορική Αριστερά θεωρεί ότι η διάσπαση της Αριστεράς είναι ο λόγος που οι υποτελείς Παραγωγοί της γυρίζουν τη πλάτη και ότι, εάν ενωθεί, τώρα με τη κρίση, θα μεγαλουργήσει. Αυταπάτες! Η Αριστερά δεν μπορεί να ενωθεί, κι αν ενωθεί, ο κόσμος της εργασίας δεν θα την ακολουθήσει. Ξέρετε τι θα γίνει, εάν ενωθεί; Θα προστεθούν και θα μεγεθυνθούν όλα της τα ελαττώματα! Αυτά για τα οποία ο κόσμος της εργασίας της γυρίζει τη πλάτη.

Πως όμως θα κρίνουμε εάν η απάντηση είναι σωστή; Υπάρχει μόνο ένας τρόπος: να ρωτήσουμε τους ίδιους τους υποτελείς Παραγωγούς να μας πουν γιατί γυρίζουν τη πλάτη τους στην Αριστερά.  Εγώ, ο Αθανάσιος Δρατζίδης, 52 χρονών, οικοδόμος, καλουπατζής, εδώ και πολλές δεκαετίες τους ρωτάω καθημερινά και αυτά που εκθέτω παρακάτω είναι η σύνθεση των απόψεων τους.

Γιατί δεν τους ρωτάτε και εσείς, να δούμε τι θα μας πουν; Γιατί στις σελίδες των εφημερίδων σας παρελαύνουν κυρίως, για να μη πω μόνο, καθηγητές Πανεπιστημίων; Να σας πω εγώ τη γνώμη μου; Το κόσμο της εργασίας τον φοβάστε γιατί είστε μικροαστοί. Η Αριστερά είναι μικροαστική, ακόμα κι αυτή που διατείνεται ότι είναι εργατική. . .

Continue reading →

εάν η στρατιωτική θητεία ήταν εθελοντική, πόσοι θα πήγαιναν να καταταγούν;

Κανένας! (ή, σχεδόν κανένας)

φίλες και φίλοι,

η στρατιωτική θητεία είναι ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα το οποίο πρέπει να επιλυθεί το συντομότερο δυνατόν. Στο σημερινό μας σημείωμα θα στρέψουμε τη προσοχή μας σε ορισμένες όψεις αυτού του κοινωνικού προβλήματος, ιδιαίτερα όμως στο τρόπο επίλυσής του, δηλαδή στο τρόπο κατάργησης της στρατιωτικής θητείας.

Σε ποια κατηγορία κοινωνικών προβλημάτων υπάγεται η στρατιωτική θητεία; Σε αυτά που μπορούν να επιλυθούν άμεσα, με το πέρασμα στη πράξη, με την άμεση δράση των ίδιων των ενδιαφερομένων ή σε αυτά που η επίλυσή τους θα είναι το αποτέλεσμα της εκπλήρωσης ενός αιτήματος, της υποχώρησης δηλαδή του Κυρίου, ή του ελέγχου του κράτους από το κόμμα;  Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Εδώ και πολλές δεκαετίες, πολλοί νέοι, δεκάδες χιλιάδες,  απέφυγαν  να υπηρετήσουν επιλέγοντας την ατομική  λύση του τρελόχαρτου, μια πρακτική που υπάρχει και στις μέρες μας και θα υπάρχει όσο θα υπάρχει η στρατιωτική θητεία. Το πρόβλημα με την επιλογή του τρελόχαρτου είναι ακριβώς ο ατομισμός της. Πολλοί από αυτούς που υπηρετούν θα ήθελαν να  αποφύγουν τη θητεία αλλά σκέφτονται τους γονείς τους, το απολυτήριο, κλπ. Τους καταλαβαίνω και τους συμπαρίσταμαι… Το θέμα είναι να καταργήσουμε τη θητεία χωρίς αυτές τις αρνητικές επιπτώσεις. Μπορούμε να το κάνουμε;

Μπορούμε. Μπορούμε να τα κάνουμε όλοι μαζί – μέσω της συλλογικής άρνησης στράτευσης. Κανένας να μην πάει να παρουσιαστεί. Για να γίνει όμως αυτό, χρειαζόμαστε την συμπαράσταση της Αριστεράς. Μόνο η Αριστερά μπορεί να αναλάβει και να φέρει σε πέρας την επίλυση αυτού του δυσβάστακτου κοινωνικού προβλήματος. Το θέμα είναι εάν η  ιστορική Αριστερά έχει τη διάθεση να αναλάβει τον συντονισμό αυτής της επιθετικής κίνησης. Είμαι της γνώμης ότι δεν έχει αυτή τη διάθεση. Και δεν την έχει διότι διάκειται εχθρικά προς το πέρασμα στη πράξη, θεωρεί ότι παραγκωνίζεται. Και για να μην παραγκωνίζεται αυτή, υποφέρουμε εμείς. Και μετά αναρωτιέται γιατί οι νέοι της γυρίζουν τη πλάτη και τη γράφουν στ’ αρχίδιά τους.Μήπως οι υποτελείς Παραγωγοί είναι αιχμάλωτοι της Αριστεράς;

Πόσο θα ήθελα να διαψευστώ!

Continue reading →

ο δρόμος είχε τη δική του ιστορία

φίλες και φίλοι,

με το σημερινό σημείωμα θα δείξω ότι διαθέτουμε σήμερα τέσσερις τρόπους απόκρουσης της ανελέητης επίθεσης του Κυρίου, τέσσερις τρόπους άρσης των μέτρων κατά του κόσμου της εργασίας: τη μονοήμερη γενική απεργία, τις  διαδηλώσεις-λιτανείες που συνήθως, αλλά όχι πάντα,  συνοδεύουν την γενική  απεργία, τη γενική απεργία διαρκείας και τη στάση πληρωμών εκ μέρους των εργαζομένων. Από αυτούς τους τέσσερις τρόπους, οι δυο πρώτοι είναι, και θα είναι, αναποτελεσματικοί, ο τρίτος είναι σήμερα παντελώς ανέφικτος και μόνο ο τέταρτος μπορεί να αποβεί αποτελεσματικός.Σήμερα, ο αυθόρμητος, διάχυτος λαϊκός πόλεμος με όπλο τη στάση πληρωμών είναι μια κοινωνική πραγματικότητα. Γιατί δεν το βλέπουμε;

Η στάση πληρωμών είναι ένα ακαταμάχητο μέσον διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου διότι αποτελεί εφαρμογή των δυο βασικών αξιωμάτων της διεξαγωγής του πολέμου (νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα πολεμάμε και μετά νικάμε). Το γνωρίζει αυτό η Αριστερά; Τι εννοεί όταν λέει δεν θα πληρώσουμε εμείς τη κρίση; Εννοεί ότι θα την πληρώσουν οι Κύριοι; Πως θα τους αναγκάσουμε; Μα με το να μη πληρώσουμε εμείς! Είναι πολύ απλό. Τι θα κάνει η Αριστερά; Θα εγκαταλείψει τις διαδηλώσεις-ικεσίες, θα φέρει στο πολιτικό προσκήνιο αυτό το πανίσχυρο λαϊκό όπλο, θα συντονίσει ένα γενικευμένο λαϊκό κίνημα στάσης πληρωμών, θα συντονίσει τη διεξαγωγή ενός λαϊκού πολέμου με βασικο όπλο αρχικά τη στάση πληρωμών; Μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο; Θεωρώ πως όχι. Από τη μια, είναι κολλημένη στη λατρεία του δρόμου και στις διαδηλώσεις-ικεσίες και από την άλλη είναι τόσο ενταγμένη στο σύστημα, τόσο υπάκουη, τόσο φοβισμένη, τόσο ηττοπαθής και ψοφοδεής, που δεν πρόκειται να αρθεί στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων.

Ας μη περιμένουμε τέτοια πράγματα από νεκροζώντανους.

Ίσως κάποιο τμήμα της Αριστεράς το τολμήσει. Εάν το τολμήσει, η εμφάνιση μιας νέας Αριστεράς που θα μας ενώσει, διαλύοντας δημιουργικά όλη την σημερινή Αριστερά, δεν θα αργήσει. Κι αν είναι μια Αριστερά που δεν θα ανεχτεί κανένα απολύτως προνόμιο για κανέναν και για καμιά, που θα είναι πρόπλασμα μιας κομμουνιστικής κοινωνίας, τότε μια Αριστερά του 30% δεν θα αργήσει να συγκροτηθεί και θα μπορέσει να αντιμετωπίσει και να επιλύσει τα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σε όφελος των υποτελών Παραγωγών, υλοποιώντας αφενός τη δραστική μείωση του χρόνου εργασίας για να μην κουράζομαστε, να εργαζόμαστε όλοι και να έχουμε χρόνο να ασχοληθούμε με τα κοινά, κι αφετέρου την εξασφάλιση ενός εγγυημένου εισοδήματος για όλους και όλες, ώστε να ζούμε ξένοιαστα και να στραφούμε προς τη δημιουργία και την ανάπτυξη των δεξιοτήτων μας.

Continue reading →