φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Με τη λατινική φράση του τίτλου ο Έρνστ Κασίρερ (Ο μύθος του κράτους) συνοψίζει την πολιτική φιλοσοφία του “Ηγεμόνα” του Νικολό Μακιαβέλι (1469-1527) που γράφτηκε πριν από 500 ακριβώς χρόνια (1513). Η φράση, ο “Ηγεμόνας”, μας λέει  το εξής: για να κερδίσεις το πολιτικό παιχνίδι, το οποίο παίζεται όπως το πολεμικό, και το ερωτικό, θα πρέπει να είσαι Καίσαρας (Βοργίας): πανούργος, δόλιος, αδίστακτος, βίαιος. Εάν δεν τα σηκώνει αυτά ο οργανισμός σου και δεν αντέχεις το ξύλο, άραξε, μην κάνεις τίποτα (nihil). Τρίτη επιλογή δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

1.

Λένε ότι ο χαρακτήρας του ανθρώπου διαμορφώνεται μέσα στα τουλάχιστον τρία πρώτα χρόνια. Τείνω να ασπαστώ ασμένως την παραπάνω διαπίστωση. Η διαμόρφωση αυτή όμως ουδόλως καθορίζει οριστικά και αμετάκλητα τη ζωή του.

Δυο κλεφτρόνια, ένας ψηλός κι ένας κοντός, τρέχουν να ξεφύγουν από τους μπάτσους. Ο ψηλός έχει μεγαλύτερο δρασκελισμό και τρέχει πιο γρήγορα και τους ξεφεύγει. Τον κοντό τον πιάνουν:  και μια ζωή μπαινοβγαίνει στη φυλάκα. Ο ψηλός σπουδάζει και γίνεται δικηγόρος. Πρόκειται για αληθινή ιστορία – συνέβη στις ΗΠΑ, στη δεκαετία του ‘5ο.

Continue reading →

αγάπη, καλημέρα!

3.

Έχοντας κατά νου ότι οι  λέξεις, έννοιες και όροι,  σηκώνουν μεγάλα φορτία ιδεολογίας και παρασημάνσεων, παραδηλώσεων, αναγκάζομαι να εξετάσω αυτές που με ενοχλούν όταν τις διαβάζω και τις ακούω. Δέχομαι το ανυπόστατο του στρουθοκαμηλισμού: οι στρουθοκάμηλοι δεν χώνουν το κεφάλι μέσα στην άμμο για να αποφύγουν τον κίνδυνο. Θα έλεγα ότι αυτό είναι ίδιον του ανθρώπου, οπότε στη λέξη ‘ανθρωπισμός’ επικάθεται ένα, άρτι επινοηθέν,  νέο σημασιολογικό επίστρωμα, ικανό να υποκαταστήσει την μέχρι τώρα χρησιμοποιημένη λέξη για την εθελοτυφλία και την εξ αυτής προερχομένη υποκρισία.

Ενοχλούμαι όταν διαβάζω τις λέξεις ‘αγώνας’ και ‘πάλη’. Κι αυτό διότι ο Κύριος ούτε αγωνίζεται, ούτε παλεύει. Ο Κύριος μπορεί να τον παίζει αλλά δεν παίζει, δεν αστειεύεται· ο Κύριος πολεμάει, είναι πολεμιστής: αρπάζει, καταστρέφει, εξοντώνει. Δεν το κάνει πάντα με όπλα, το κάνει και με άλλους τρόπους. Αυτός είναι ο κοινωνικός πόλεμος· τον διεξάγει και ο Κύριος. Εάν μεταχειριζόμαστε τις λέξεις ‘αγώνας’ και ‘πάλη’, τότε, τον διεξάγει μόνο Αυτός. Ο Κύριος πολεμάει κι εμείς τον παίζουμε· παίζουμε, αγωνιζόμαστε και επιδιδόμαστε σε αθλοπαιδιές, παλεύουμε. Είναι δυνατόν να μην ηττώμεθα αενάως, τη στιγμή μάλιστα που ο Κύριος τη λέξη ‘ήττα’ δεν θέλει ούτε και να την ακούει;

Όσο δεν θα αποφασίζουμε να πολεμήσουμε, θα ηττόμεθα οικτρώς, διότι θα πολεμάει μόνο ο Κύριος κι εμείς απλά θα υφιστάμεθα τα πλήγματά του, τις εκτελεσμένες αποφάσεις Του. Εάν όμως αποφασίσουμε να πολεμήσουμε, όχι μόνο θα πετάξουμε τους όρους ‘αγώνας’ και ‘πάλη’, όχι μόνο θα υιοθετήσουμε αυτόν του κοινωνικού πολέμου αλλά και θα υποχρεωθούμε να ασχοληθούμε με τη θεωρία του πολέμου και του κοινωνικού πολέμου. Γιατί όμως μεταχειριζόμαστε τις παραπάνω μεταφορές;

Τις μεταχειριζόμαστε για να αποφύγουμε τον όρο πόλεμος, μιας και είμαστε φιλειρηνιστές και οραματιζόμαστε μια κοινωνία χωρίς πόλεμο. Δεν τον θέλουμε τον πόλεμο, οπότε, δεν θέλουμε ούτε τον κοινωνικό πόλεμο. Κι αφού δεν θέλουμε να πολεμάμε και να πολεμήσουμε, θα αποφύγουμε και τον κοινωνικό πόλεμο. Ανθρωπισμός, αγαπητές στρουθοκάμηλοι, ανθρωπισμός!  

  Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλημέρες

2.

Ο Κύριος μας απαγορεύει, θα μας απαγορεύσει να υπάρχουμε. Όχι όλους! Ο Κύριος δεν μπορεί, όσο και να το επιθυμεί,  να υπάρξει, δεν θα είναι Κύριος  χωρίς εμἀς  τους Υποτελείς. Η εξέλιξη όμως του καπιταλισμού, η συρρίκνωσή του, ξεβράζει στην κοινωνική επιφάνεια πληθυσμούς περιττούς, άχρηστους και επικίνδυνους, τους οποίους επιθυμεί και επιδιώκει να εξοντώσει – θα δούμε με ποιους τρόπους.

Ένας μεγάλος αριθμός Υποτελών θα εξαιρεθεί: οι χρήσιμοι και οι υπάκουοι, οι Υποτελείς των λεγόμενων αναπτυγμένων καπιταλιστικών κοινωνικών σχηματισμών, οι οποίοι συνδέουν την τύχη τους και το μέλλον τους με τον ισχυρό, κατ’ αυτούς,  Κύριο, και θα κάνουν ό,τι η Αυτού μεγαλειότης τους υποδείξει. Οι χρήσιμοι και υπάκουοι αυτοί υπήκοοι έχουν αφομοιώσει πλήρως τον καπιταλιστικό τρόπο ζωής, την μέσω της κατανάλωσης εμπορευμάτων επιβίωση και την  άσκηση δραστηριοτήτων που συνυφαίνονται με τον καπιταλισμό·  και αν χρειαστεί να στραφούν κατά των περιττών πληθυσμών,  θα το κάνουν ολόψυχα αφοσιωμένοι στον Κύριο, πειθήνια συντεταγμένοι στις γραμμές Του. Οι χρήσιμοι και υπάκουοι αυτοί αρχόμενοι είναι δυνάμει ναζιστές, ήτοι εξοντωτές. Δεν μπορούν να φανταστούν τη ζωή τους πέραν του καπιταλισμού, δεν μπορούν να δουν κάτι πέραν αυτού,  κι αυτό είναι το μέγα επίτευγμα της καπιταλιστικής Κυριαρχίας, για να συνοψίσουμε και τη Σχολή της Φραγκφούρτης. 

Εάν όμως ο Κύριος μας απαγορεύει να υπάρχουμε, δεν θα έπρεπε και εμείς να τον απαγορεύσουμε να υπάρχει; Ασφαλώς και θα έπρεπε – και θα το κἀνουμε. Υπάρχει όμως μια κομβική, οντολογική θα έλεγα διαφορά. Για να την κατανοήσουμε θα πρέπει πρώτα να εξηγηθούμε.

Continue reading →

                              πανταχού απουσία

                            εγχειρίδιο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου

 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

1. ΑΓΩΝΑΣ, ΠΑΛΗ  Ή  ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ;

1.1 ο αγώνας

1.2 η πάλη

1.3 ο κοινωνικός πόλεμος

2. Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ: ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΣΤΗ ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

1.

Στο 67ο κεφἀλαιο της ‘Ρωμαϊκής Ιστορίας’ του, ο Δίων ο Κάσσιος (Dio Cassius) γρἀφει ότι όταν ήταν αυτοκράτορας ο, κατά τον ιστορικό, λίαν υπεροπτικός,  παρανοϊκός και αδιστάκτως ωμός Δομιτιανός, οι φόρου υποτελείς κάτοικοι της περιοχής του σημερινού Αλγερίου, οι Νασαμόνες,  εξεγέρθηκαν κατά των Ρωμαίων, έσφαξαν τους φοροεισπράκτορες και λεηλάτησαν το ρωμαϊκό στρατόπεδο. Μεταξύ της λείας ήταν και μπόλικο κρασί, το οποίο ρούφηξαν και κοιμήθηκαν βαριά. Το έμαθε αυτό ο ρωμαίος κυβερνήτης, ο Φλάκκος, και πήγε και τους έσφαξε όλους, άνδρες και γυναικόπαιδα. Αυτό έγινε το 86 μ. Χ. Λίγες μέρες μετά, ο Δομιτιανός είπε, γράφει ο Δίων ο Κάσσιος, απευθυνόμενος στη Σύγκλητο (67.4.6):

‘ Έχω απαγορεύσει στους Νασαμόνες να υπάρχουν΄.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Ολοκλήρωσα χτες την ανάγνωση του βιβλίου των Χάρντ και  Νέγκρι, Να πάρουμε τη σκυτάλη (μετ. Αλέξανδρος Κιουπκιολής, εκδ. Βιβλιόραμα). Δεν μπορώ να κατανοήσω τους λόγους που δεν διατηρήθηκε ο τίτλος του πρωτοτύπου (Declaration, Διακήρυξη)  αλλά υιοθετήθηκε αυτός του προοιμίου (Να πάρουμε τη σκυτάλη), με υπότιτλο τον τίτλο της αμερικάνικης έκδοσης. 

Ποιος διατυπώνει αυτή τη διακήρυξη; Τη διατυπώνουν οι δύο συγγραφείς, η διακήρυξή τους όμως είναι μια επανεπεξεργασία, ένας εμπλουτισμός,  υπό το πρίσμα των απόψεών τους,  όλων αυτών που έχουν διακηρύξει τα  πλήθη και τα κοινωνικά κινήματα των πλατειών κατά τα τελευταία δύο χρόνια. Θα αντιλαμβάνεστε ότι δεν ενθουσιάστηκα – αποφεύγω μετά επιγνώσεως να μεταχειριστώ πιο σκληρές και πιο βάναυσες λέξεις.  Όταν ολοκλήρωσα την ανάγνωση σκέφτηκα το εξής: δεν πρόκειται για Διακήρυξη αλλά για τον επικήδειο της Νεκροζώντανης Αριστεράς.

  Αυτό το σκέφτηκα από την πρώτη ήδη σελίδα του βιβλίου. Και κάθε σελίδα επιβεβαίωνε αυτή τη σκέψη. Τι διάβασα στη πρώτη σελἰδα (9):

‘Τα υποκείμενα της αλλαγής έχουν κατέβει ήδη στους δρόμους και έχουν καταλάβει τις πλατείες των πόλεων, και δεν απειλούν ή δεν ανατρέπουν απλώς τους εξουσιαστές, αλλά επινοοούν επίσης τα οράματα ενός νέου κόσμου. Το κυριότερο είναι, ίσως, ότι τα πλήθη, με τις λογικές και τις  πρακτικές τους, τα συνθήματακαι τις επιθυμίες τους , έχουν διακηρύξει ένα νέο σύνολο αρχών και αληθειών. Πως μπορεί η διακήρυξή τους αυτή να γίνει η βάση για τη συγκρότηση μιας νέας και βιώσιμης κοινωνίας;’

    Γνωρίζετε ότι η δική μου θέση βρίσκεται στον αντίποδα  αυτών των απόψεων. Επειδή όμως είμαι λιγάκι αψύς και χάνω συχνά την ψυχραιμία μου, και καλά κάνω, διακηρύσσω ότι εάν γίνουν όλα αυτά που διατείνονται οι δυο συγγραφείς εγώ όχι μόνο θα παραδεχτώ δημοσίως την πλάνη στην οποία έχω υποπέσει αλλά θα κόψω τ’ αρχίδια μου και θα τα κρεμάσω στη πλατεία Συντάγματος να τα φάνε οι γκουγκουχτούρις (δεκαοχτούρες). 

Continue reading →