Κυριαρχική
There are 204 posts filed in Κυριαρχική (this is page 20 of 21).
η ταχύτητα δεν είναι απλότητα. η απλότητα είναι ταχύτητα
πότε θα αρχίσουν να πληρώνουν δίδακτρα οι φοιτητές;
φίλες και φίλοι, καλησπέρα σας.
Εννιά και μισή, τα παιδιά αποσύρθηκαν για ύπνο, θα μπορέσω να γράψω κάνα δυο ωρίτσες. Θα υποστηρίξω ότι ο Κύριος και τα τσιράκια του, πολιτικοί και δημοσιογράφοι, θα επιχειρήσουν να επιβάλουν δίδακτρα στα πανεπιστήμια κατά την τριετία 2014-2016, εάν βέβαια μέχρι τότε δεν αλλάξουν δραστικά τα κοινωνικά και πολιτικά δεδομένα, εάν δηλαδή ο συσχετισμός ισχύος μεταξύ του Κυρίου και των υποτελών Παραγωγών του κοινωνικού πλούτου παραμείνει ως έχει, δηλαδή υπέρ των πρώτων. Και θα το κάνουμε έχοντας υπόψη μας ότι η Κυριαρχία είναι ένα σύνολο δομών τόσο συνεκτικό που η αταξία σε κάποιο τμήμα της απειλεί την τάξη στο σύνολό της. Θα πρέπει ακόμα να λάβουμε υπόψη μας ότι η (καπιταλιστική) εκπαίδευση, από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο, είναι ένα από αυτά τα τμήματα που βρίσκονται οριακά κοντά στην αταξία, κοντά στην κατάρρευση. Είναι ένα ηφαίστειο που θα εκραγεί – θα το επισπεύσει η διαρκής μεγέθυνση του αριθμού των ανέργων. Θα γνωρίζετε ότι κάθε κοινωνικό πρόβλημα που δεν επιλύεται, γεννάει άλλα κοινωνικά προβλήματα τα οποία γεννούν ή επιδεινώνουν άλλα, κοκ. Και κάτι ακόμα, κάτι που διακατέχεται από την ίδια λογική της κλιμάκωσης: κάθε σκέψη που γεννάει άλλες σκέψεις είναι μια γόνιμη σκέψη, άρα επικίνδυνη για την Κυριαρχία.
Θα θέσουμε πρώτα απ’ όλα το εξής θεμελιώδες ερώτημα: θα ήθελε ο Κύριος να πληρώνουν δίδακτρα οι φοιτητές στα πανεπιστήμια; Είμαστε βέβαιοι για την απάντηση που θα δώσουμε; Εάν είμαστε βέβαιοι, τότε η απάντηση αυτή θα είναι μια γόνιμη σκέψη που θα γεννήσει άλλες. Έχω την εντύπωση ότι ο Κύριος θα ήθελε πολύ να πληρώνουν δίδακτρα οι φοιτητές. Θα αυξηθούν τα κέρδη του. Και όχι μόνο οι φοιτητές. Θα ήθελε να πληρώνουν δίδακτρα μέχρι και τα παιδιά στο νηπιαγωγείο. Το δωρεάν, δηλαδή οι επενδύσεις του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου για την κάλυψη κοινωνικών αναγκών, είναι ένα βδέλυγμα, ένα μίασμα για τον Κύριο: πρόκειται για τον κομμουνισμό του παρόντος.
Κύριοι: έχουμε ήδη νικήσει, απομένει να πολεμήσουμε
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.
Η επιδίωξη (επιθυμία) του κοινωνικού πολεμιστή (του Παραγωγού του κοινωνικού πλούτου που όχι μόνο δεν θέλει να είναι υποτελής αλλά προσανατολίζεται προς την κατάλυση της υποτέλειας στον Κύριο) να γνωρίσει τον εαυτό του δεν μπορεί να ολοκληρωθεί εάν δεν γνωρίζει τον εχθρό του, εάν δεν τον παρατηρεί ασταμάτητα. Τι σημαίνει όμως γνωρίζω τον εχθρό μου; Σημαίνει ότι έχω εξακριβώσει τις επιθυμίες του και τους φόβους του. Όχι τις προσωπικές – δεν μας ενδιαφέρουν τα πρόσωπα – αλλά τις πολιτικές, με την ευρεία σημασία της έννοιας. Πως μπορώ να γνωρίζω της επιθυμίες του και τους φόβους του;
Ας επιχειρήσουμε να εντοπίσουμε τις επιθυμίες και τους φόβους [ανησυχίες] ενός Κυρίου που βρίσκεται στο κέντρο της πολιτικής σκηνής, δηλαδή στο κέντρο της λήψης των αποφάσεων. Πρόκειται για τον συντονιστή της κυβέρνησης, τον πρωθυπουργό, η οποία κυβέρνηση συντονίζει τη λειτουργία του Κράτους, δηλαδή υλοποιεί αποφάσεις, δηλαδή εκτελεί διαταγές του Κυρίου (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος). Αυτό που γνωρίζουμε πρώτα απ’ όλα είναι ότι ο πρωθυπουργός είναι ένας υποτελής Κύριος, ένας υπηρέτης, ένα τσιράκι, ένας λακές, ένας ρουφιάνος του Κυρίου καπιταλιστή. Ο υποτελής Κύριος είναι μια έννοια που μας έχει απασχολήσει στο παρελθόν, θα καταπιαστούμε όμως με αυτήν διεξοδικά στο μέλλον. Ο υποτελής Κύριος είναι και Κύριος και υποτελής κι αυτός ο συνδυασμός παράγει κάποια αποτελέσματα, τα οποία δεν τα έχουμε προσέξει όσο θα έπρεπε. Ένα από αυτά είναι η αίσθηση της παντοδυναμίας που αποκτά όταν υλοποιεί με ευκολία τις αποφάσεις-διαταγές που έχει διαταχθεί να υλοποιήσει. Θα πρέπει να γνωρίζουμε επίσης ότι ο υποτελής Κύριος πάντα αμείβεται από τον Κύριο – ο υπουργός θα γίνει πρωθυπουργός ή προέδρος της Δημοκρατίας ή θα του δώσουν ένα αξίωμα εκτός συνόρων – όπως θα γίνει με τον σημερινό πρωθυπουργό. Οι επιθυμίες του υποτελούς Κυρίου, του πρωθυπουργού στη περίπτωσή μας, προσδιορίζονται από την στρατηγική του Κυρίου. Ποια είναι αυτή; Θα σας την περιγράψω απλά και με σαφήνεια. Έχει δυο σκέλη: το πρώτο: να μας επιβάλει να δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ, όλη μας τη ζωή, για ένα ξεροκόματο. Το δεύτερο: να κλείσει όλους τους μικρούς υποτελείς Κυρίους και να αφαιρέσει πλούτο από τους αυτοαπασχολούμενους. Αυτή είναι η στρατηγική του, η οποία ασφαλώς έχει κάποιο σκοπό. Ποιος είναι αυτός; Είναι η αντιμετώπιση της κρίσης του Κεφαλαίου και του Κράτους. Τι σημαίνει κρίση του Κεφαλαίου; Σημαίνει ότι δυσκολεύομαι να αυξήσω τα κέρδη μου, να αρπάξω δηλαδή περισσότερο κοινωνικό πλούτο, με μέσον το εμπόρευμα και το χρήμα, και προσανατολίζομαι προς την ωμή οικονομική βία. Αρπάζω τον πλούτο με διαταγές, προεδρικά διατάγματα, νομοσχέδια, υπουργικές αποφάσεις, κλπ. Τι σημαίνει κρίση του Κράτους; Σημαίνει ότι από τη στιγμή που δεν μπορεί να αρπάξει περισσότερο πλούτο, περιορίζονται τα έσοδα του Κράτους. Για να αυξηθούν θα πρέπει να αρπαχτεί κι άλλος κοινωνικός πλούτος, με ωμή οικονομική βία και εδώ.
Continue reading
Χιροσίμα και Ναγκασάκι, 6 και 9 Αυγούστου 1945: η γένεση του θεού και το τέλος της ένοπλης επαναστατικής βίας
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!
Αργεί να ξημερώσει, είμαι μόνος, έφτιαξα καφεδάκι, έξι Αυγούστου, του Σωτήρος, του Κυρίου, του Προστάτη, του Νταβατζή, θα κάνει πολλή ζέστη και σήμερα. Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα σκέφτομαι τη ρίψη των ατομικών βομβών από τον Κύριο κατά των αμάχων και προσπαθώ να προσεγγίσω κάποιες πτυχές του ζητήματος που πέρασαν απαρατήτητες. Θεωρώ αυτές τις δυο μέρες τις πιο σημαντικές όχι μόνο του δυτικού πολιτισμού αλλά της παγκόσμιας ιστορίας και από αυτές τις δυο πιο σημαντική ακόμα είναι η δεύτερη μέρα, όχι η πρώτη, το Ναγκασάκι, όχι η Χιροσίμα. Η Χιροσίμα ήταν η εκπλήρωση μιας επιθυμίας, το Ναγκασάκι ήταν μια προειδοποίηση προς τον παγκόσμιο πληθυσμό του μέλλοντος και εννοώ τους υποτελείς Παραγωγούς του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου παγκόσμιου κοινωνικού πλούτου. Η Χιροσίμα έδειξε ότι ο Κύριος έγινε αυτό που ήθελε να ήταν – Πανίσχυρος, ενώ το Ναγκασάκι έδειξε ότι ο Κύριος είναι Αδίστακτος. Γνωρίζετε άραγε ότι η λέξη ‘κράτος’ σημαίνει σκληρότητα – παντελή έλλειψη δισταγμών, ενδοιασμών και επιφύλαξεων; Ο Κύριος είναι Παντοκράτωρ, δηλαδή παντελώς αδίστακτος. Ποιος είναι αδίστακτος; Ο παντελώς ενδεής, ο παντελώς ανήσυχος, ο παντελώς αγχωμένος. Αυτός είναι ο Κύριος: ένας πανίσχυρος ενδεής, ένας ένοπλος ζητιάνος.
Εάν, φίλες και φίλοι, συγκρίνουμε τα όπλα των θεών, των επουράνιων Κυρίων, με αυτά του επίγειου Κυρίου, θα διαπιστώσουμε ότι αυτά των πρώτων έχουν την ισχύ της κλανιάς σε σύγκριση με αυτά του δεύτερου. Ο ένας, ο Γιαχβέ, εξόντωσε τον παγκόσμιο πληθυσμό με το νερό, με την ίδια τη φύση, τους έπνιξε, ενώ ένας άλλος, ο Ζεύς, είχε τον κεραυνό για ισχυρότερο όπλο του! Δεν σας φαίνεται παράξενο που σήμερα ο Κύριος έχει ισχυρότερα όπλα από τους θεούς του; Δεν πρέπει να απαντήσουμε σε αυτό το κομβικής σημασίας ερώτημα; Πρέπει, οπωσδήποτε! Η άποψή μου είναι η εξής: ο θεός (όχι ο Θεός, θα δούμε παρακάτω τη διαφορά) δεν ήταν παρά αυτό που θα ήθελε να ήταν ο αρχαϊκός (αρχαίος έλληνας, ινδός, εβραίος, λατίνος, κλπ) Κύριος αλλά δε μπορούσε: να ήταν πιο ισχυρός από τη φύση και τους αντιπάλους του – ανταγωνιστές Κυρίους και, κυρίως, υποτελείς Παραγωγούς. Αυτή η επιθυμία είναι πανταχού παρούσα σε όλα τα κείμενα της ποιμενικής γραμματείας, αλλά η Παλαιά Διαθήκη, η Μαχαμπαράτα και η Ιλιάδα ξεχωρίζουν. Η τελευταία, έξοχη και συγκλονιστική, με το πιο κομψό αφηγηματικό ύφος στη δυτική λογοτεχνία, πέραν όλων των άλλων, είναι ένα corpus επιθυμιών του ήρωα, του ποιμένα πολεμιστή, του προγόνου του δυτικού Κυρίου (και ο καπιταλιστής σήμερα ήρωας είναι). Με τους πρώτους κανονιοβολισμούς, στις αρχές του 14ου αιώνα, ο δυτικός Κύριος άρχισε να εκπληρώνει τις επιθυμίες του και συνεχίζει να τις εκπληρώνει, αν και τις πιο σημαντικές τις εκπλήρωσε κατά τον 19ο και 20ό αιώνα, μέσω της επιστήμης και της τεχνολογίας: να κατακτήσει, να ζει και να μετακινείται στα ύψη, να ακούει, να βλέπει και να μιλάει από μακριά,κι από ψηλά, να μετακινείται με μεγάλη ταχύτητα, να έχει όπλα μεγάλης φονικότητας και καταστροφικότητας, να μεταδίδει μηνύματα με μεγάλη ταχύτητα, να επιτηρεί τους υποτελείς και άλλα πολλά. Την περίοδο αυτή του δυτικού πολιτισμού, τη περίοδο της εκπλήρωσης σχεδόν όλων των επιθυμιών του Κυρίου, την αποκαλώ εποχή της γένεσης του θεού. Ο Κύριος έγινε θεός αλλά δεν έγινε Θεός, δηλαδή αθάνατος. Κάποιοι πιστεύουν ότι μπορεί να γίνει μέσω της τεχνοεπιστήμης – αν και θεωρώ ότι το έχει πάρει απόφαση ότι δεν πρόκειται να εκπληρώσει αυτή του την επιθυμία – εξ ου και η επιστροφή της λατρείας του Θεού.
για τη δόξα: ο Κύριος ήταν, είναι και θα είναι ύπουλος
φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!
Αντικείμενο του σημερινού μας σημειώματος θα είναι η λέξη δόξα. Θα εστιάσουμε την προσοχή μας στην δημιουργία της λέξης, στην πρωταρχική της σημασία, τη σημασιολογική της εξέλιξη και στη συνέχεια θα κάνουμε κάποιες σκέψεις πάνω στις γνώσεις που θα φέρει στο προσκήνιο η έρευνά μας. Δεδομένης της βαθύτατης σχέσης του ήρωα, του αρχαϊκού Κυρίου, με τη δόξα, καλούμαστε να απαντήσουμε στο εξής ερώτημα: τι μπορούμε να μάθουμε για τον ήρωα, τον αρχαϊκό Κύριο, από τη μελέτη της λέξης δόξα;
Continue reading
θέλει ο Κύριος να τον μισούμε; σκέψεις για το ταξικό μίσος και την ιστορική Αριστερά
Ναι, θέλει! Ο Κύριος θέλει να τον μισεί ο υποτελής!
Γιατί, φίλες και φίλοι; Στο σημερινό μας σημείωμα θα ασχοληθούμε με τη λέξη μίσος και τη σχέση που έχει με την ισχύ του Κυρίου. Τι λέει ο ίδιος ο Κύριος σχετικά με αυτό το ζήτημα;Σε ποιο κείμενο του Κυρίου να καταφύγουμε με την ελπίδα ότι θα εντοπίσουμε την άποψή του;
Θα στραφούμε σε ένα από τα σπουδαιότερα κείμενα του Κυρίου. Σπουδαίο κείμενο είναι το κείμενο που μας βοηθάει να γνωρίσουμε τον Κύριο. Μας βοηθάει η Ιλιάδα, μας βοηθάνε οι Ψαλμοί, μας βοηθάει ο Θουκυδίδης. Στο έργο αυτού του αριστοκράτη, δουλοκτήτη ιστορικού, στο δεύτερο βιβλίο, βρίσκουμε κάτι πολύ ενδιαφέρον.
Πριν παραθέσω αυτά που λέει ο Περικλής σχετικά με το μίσος θα ήθελα να στρέψω τη προσοχή μου στη διευκρίνηση της σχέσης του μίσους με τον ανταγωνισμό. Ο ανταγωνισμός και το μίσος είναι οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος:δεν νοείται η μία χωρίς την άλλη. Ο ανταγωνισμός είναι ένα μέσο εξασφάλισης της διάκρισης, της νίκης, της υπεροχής, της ισχύος, του πλούτου, της φήμης, της χαράς που προκαλούν όλα αυτά, αλλά και της ήττας, της υστέρησης και της θλίψης που συνεπάγονται. Ο μη διακριθείς φθονεί και μισεί τον διακριθέντα, επομένως το μίσος είναι μια έκφραση της αναγνώρισης της μεγάλης ισχύος, της σταθερής υπεροχής. Όποιος μισεί τον ισχυρό, τον Κύριο αναγνωρίζει την ισχύ του, την ανωτερότητά του.
Να τι βάζει στο στόμα του Περικλή ο Θουκυδίδης (Β΄64): Το δε μισείσθαι και λυπηρούς είναι εν τω παρόντι πάσι μεν υπήρξε δή όσοι έτεροι ετέρων ηξίωσαν άρχειν, οστις δε επί μεγίστοις το επίφθονον λαμβάνει ορθώς βουλεύεται. Μίσος μεν γάρ ουκ επί πολύ αντέχει, η δε παραυτίκα τε λαμπρότης και ες το έπειτα δόξα αείμνηστος καταλείπεται. Ο έστι μεθερμηνευόμενον:όσοι πρόβαλαν την αξίωση να άρχουν πάνω σε άλλους δεν απέφυγαν να μισηθούν και να προκαλέσουν λύπη. Πως μπορούμε να καταλάβουμε εάν κάποιος παίρνει σωστές αποφάσεις – που αυξάνουν την ισχύ του; Από το εάν τον φθονούν οι άλλοι. Όσο πιο πολλοί τον φθονούν, τόσο πιο σωστές αποφάσεις παίρνει. Το μίσος δεν αντέχει για πολύ, η λαμπρότητα όμως (διάβαζε:η ισχύς) του παρόντος γίνεται δόξα την οποία όλοι θα θυμούνται στο μέλλον.
Πρέπει να μισεί ο υποτελής Παραγωγός του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου τον Κύριο (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος); Εάν τον μισεί και τον φθονεί, αναγνωρίζει την υπεροχή του, την ισχύ του, και αποτελεί ένδειξη ότι ορθώς βουλεύεται ο Κύριος, ότι παίρνει τις αποφάσεις εκείνες που αυξάνουν την ισχύ του. Το κρίσιμο ερώτημα είναι:ποιον θεωρεί πιο ισχυρόν ο υποτελής Παραγωγός; Τον Κύριο ή τον εαυτό του; Εάν είναι ο Κύριος, προς τι η ταξική πάλη; Εάν είναι ο υποτελής Παραγωγός, προς τι το μίσος, η αναγνώριση της ισχύος του Κυρίου;
η γένεση του θεού και η επιστροφή στον Θεό
φίλες και φίλοι,
πολλά από τα σημαντικότερα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα του δυτικού πολιτισμού και του καπιταλισμού ειδικότερα έχουν καταγραφεί στην Ιλιάδα άλλοτε ως σαφείς επιθυμίες του ήρωα, του αρχαϊκού Κυρίου, και άλλοτε ως ιδιότητες των θεών. Θα ήθελε πολύ ο ήρωας να μην γερνούσε, να μην πέθαινε, να ήταν άτρωτος, να ήταν αόρατος, να ήταν αήττητος, πιο ισχυρός από τη φύση, να ζούσε ψηλά στον ουρανό και να μετακινιόταν στον αέρα με ιπτάμενα άρματα, να είχε στην κατοχή του όπλα πιο ισχυρά, σαν τον κεραυνό και την καταιγίδα, να μπορούσε να δει και να ακούσει από μακριά, να μεταδώσει τις πληροφορίες και τα μηνύματα όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Με τους πρώτους κανονιοβολισμούς, γύρω στα 1300 μ.Χ., μέχρι σήμερα σχεδόν όλες αυτές οι επιθυμίες του έχουν πραγματοποιηθεί. Κι όχι μόνο έχουν πραγματοποιηθεί άλλα έχουν ξεπεραστεί κατά πολύ! Τι είναι το ιπτάμενο άρμα του Δία και της Ήρας μπροστά στα σημερινά αόρατα και μη επανδρωμένα πολεμικά αεροσκάφη και τα Στέλθ; Τι είναι η Ίριδα μπροστά στη σημερινή ηλεκτρονική μετάδοση του μηνύματος και της πληροφορίας; Τι είναι ο κεραυνός μπροστά στα πυρηνικά και το σημερινό RMA (Revolution in Military Affairs);
Ο ήρωας, ο Κύριος, ο άρπαγας και καταστροφέας του συλλογικά παραγόμενου και τεράστιου κοινωνικού πλούτου, έγινε θεός. Αποκαλώ εποχή της γένεσης του θεού την εποχή της εκπλήρωσης των επιθυμιών του Κυρίου. Ζούμε στο τέλος αυτής της εποχής, που άρχισε, όπως είπαμε, από το 1300, με τους πρώτους κανονιοβολισμούς. Εκπληρώνονται και θα εκπληρωθούν,στο άμεσο και απώτερο μέλλον, κάποιες δευτερεύουσας σημασίας επιθυμίες αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι ο Κύριος αντιλαμβάνεται, και το παίρνει απόφαση, ότι υπάρχουν δυο επιθυμίες, εκφρασμένες εδώ και χιλιετίες, που δεν θα μπορέσει να τις εκπληρώσει. Δεν θα μπορέσει να γίνει ποτέ αθάνατος και δεν θα μπορέσει ποτέ να απεξαρτηθεί από τους (υποτελείς) Παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου.
Διάταγμα για την Πανστρατιά (21 Απριλίου 1813)
Στις 21 Απριλίου του 1813 δημοσιεύτηκε στη πρωσσική συλλογή νόμων (σελ. 79-89) το Διάταγμα για την Πανστρατιά (Verordnung uber den Landsturm), με το οποίο ο Πρώσσος μονάρχης Φρειδερίκος Γουλιέλμος Γ’ (1797-1840) καλεί τους Υποτελείς του να αντισταθούν με ανταρτόπολεμο στην εισβολή των στρατιών του Ναπολέοντα στη Πρωσσία. Δεν γνωρίζουμε από ποιον ή ποιους έχει συνταχθεί αλλά είναι βέβαιο ότι δεν έχει συνταχθεί από τον πρώσσο μονάρχη. (Σε ένα μελλοντικό σημείωμα θα δείξω ότι το έχει συντάξει ο Καρλ φον Κλάουζεβιτς (1780-1831) ή έχει βάλει αποφασιστικά το χέρι του). Το μανιφέστο αυτό του ανταρτοπολέμου, πάνω στο οποίο βασίστηκαν όλα τα αντάρτικα της υπαίθρου κατά τον δέκατο ένατο και εικοστό αιώνα, έχει βασιστεί σε δύο ισπανικά διατάγματα, που εμφανίστηκαν μετά τον ανταρτοπόλεμο των Ισπανών κατά του Ναπολέοντα: στο Reglamento de Partidas y Guadrillas, της 28ης Δεκεμβρίου του 1808 και στο Corso Terrestre, της 17ης Απριλίου 1809 – τα οποία και θα δημοσιεύσουμε μόλις μας δοθεί ευκαιρία. Ο (φασίστας) Καρλ Σμιτ στη Θεωρία του Αντάρτη, γράφει, σχολιάζοντας το Διάταγμα για την Πανστρατιά (σελ. 43): ‘Προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το όνομα του νόμιμου βασιλιά βρίσκεται σε ένα τέτοιο κάλεσμα για ανταρτοπόλεμο. Αυτές οι δέκα σελίδες της πρωσσικής συλλογής νόμων συγκαταλέγονται σίγουρα στις πιο ασυνήθιστες σελίδες όλων των νομικών δημοσιευμάτων του κόσμου’, και το χαρακτηρίζει ως τη ‘Μαgna Carta του ανταρτοπολέμου’.
Verordnung uber den Landsturm
Verordnung über den Landsturm*
[Σύντομη εισαγωγή και μετάφραση μπορείτε να βρείτε στο ‘Διάταγμα για την Πανστρατιά]
Vom 21sten April 1813
Ich habe Meinem getreuen Volke die Vollendung der Landesbewaffung durch den Landsturm verheissen. Die Landwehr ist, wie Ich mit dankbarer Anerkennung solches Eifers und solcher Anstrengungen erfahre in allen Provinzen für errichtet anzunehmen.
Es soll daher überall sofort zur Einrichtung des Landsturms mit der bisherigen hätigkeit geschritten werden, damit der Feind, wie auch die Erfolge unserer Waffen, die in Gottes Hand liegen, sehn mögen, gewahr werde, dass ein Volk nicht besiegt werden kann, welches eins mit seinem Könige ist.
Diese Unüberwindlichkeit hangt nicht von einer besondern Beschaffenkeit eines Terrains ab. Die Sümpfe der alten Deutschen , die Gräben und Kanäle der Niederländer, die Hecken und das Buschwerk der Vendee, die Wüsten Arabiens, die Berge der Schweizer, der wechselnde Boden der Spanier und Portugiesen haben, vom Volke vertheidigt, stets ein und dieselbe Folge erzengt.
Hat der Gebirgsbewohner den Vortheil unangreifbarer Höhen, Schlupwinkel durch Felsen gesichert; so hat der Bewohner der bebauten Ebene, seine Seen, Wälder und Sümpfe und den Vortheil, leichter eine gewisse Menge auf einen Fleck zu versammeln, als die zersteut liegenden Wohnungen in der Vergeit diess gestatten.
Hat auf der Angreifer die Wahl des Angriffs-Punktes für sich, Vaterlandsliebe, Ausdauer, Erbitterung, nähere Hülfsquellen geben, auf die Länge, dem Vertheidiger das Übergewicht.