φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα πριν την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, δηλαδή του κρατικού καπιταλισμού, υπήρχε μια βιοτεχνία στη Μόσχα που παρασκεύαζε υπόθετα βότκας. Ποιοι ήταν οι πελάτες της, ποιοι τα χρησιμοποιούσαν; Οι ταξιτζήδες αλλά και άλλοι οδηγοί,  επαγγελματίες και μη. Γιατί δεν έπιναν βότκα αλλά την εισήγαγαν στον οργανισμό πλαγίως; Για να αποφύγουν το αλκοτέστ της Αστυνομίας. Εάν αναρωτηθείτε γιατί παραθέτω αυτή την πρακτική, θα σας πω ότι στην έκφραση ‘υπόθετα βότκας’ κρύβεται η ερμηνεία της κατάρρευσης της Σοβιετικής Ένωσης. Από τη στιγμή που οι ταξιτζήδες δεν μπορούσαν να τα βάλουν με την Αστυνομία, από τη στιγμή που ήθελαν να πιουν, ο μόνος τρόπος να συνεχίσουν να το κάνουν ήταν να αποφύγουν την σχέση με την Αστυνομία. Το υπόθετο βότκας ήταν  ένας τρόπος φυγής απο τη σχέση Κυριαρχίας που είχε εγκαθιδρυθεί μεταξύ Αστυνομίας και των υποτελών Ταξιτζήδων. Με την πρακτική αυτή, οι ταξιτζήδες δεν πολεμούσαν αλλά έφευγαν, αποσύρονταν από τη σχέση, δεν κατέλυαν όμως την Κυριαρχία, όπως θα δούμε στη συνέχεια.

Αυτό που έκαναν οι ταξιτζήδες δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Το πνεύμα, η λογική αυτής της πρακτικής είχε επικρατήσει σε όλα τα κοινωνικά πεδία, σε όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες. Τα τελευταία χρόνια έχω γνωρίσει πολλούς άνδρες από τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία, τη Ρωσία, δουλέψαμε μαζί, ήπιαμε μπύρες και τσίπουρα και μου δόθηκε η ευκαιρία να μάθω πολλά και καταπληκτικά πράγματα σχετικά με την κατάσταση επί κρατικού καπιταλισμού. Παντού, φίλες και φίλοι, επικρατούσε η λογική του υπόθετου βότκας: αποσύρομαι, δεν συμμετέχω, παίρνω ό,τι μπορώ να πάρω και να πάνε να γαμηθούνε. Αυτό λέγεται απόσυρση από τη σχέση Κυριαρχίας. Έχουν περάσει είκοσι χρόνια από την κατάρρευση και η Αριστερά ακόμα δεν έχει πάρει χαμπάρι τι γινόταν, τι έγινε εκεί. Δεν μπορεί να κατανοήσει πως κατέρρευσε το κοινωνικοπολιτικό καθεστώς του κρατικού καπιταλισμού, που οι τροτσκιστές το θεωρούσαν και το θεωρούν γραφειοκρατικοποιημένο σοσιαλισμό και περίμεναν μια επανάσταση των εργατών που θα επέβαλε τον γνήσιο σοσιαλισμό και έγραψαν απίστευτες ανοησίες γι αυτό το θέμα. (Το να γράφουν μαρξιστές απίστευτες ανοησίες είναι επίσης ένα ζήτημα που πρέπει να διερευνηθεί). Αλλά οι εργάτες αντί να κάνουν επανάσταση έβαζαν υπόθετα βότκας στο κώλο τους! Το γεγονός ότι με αυτόν τον τρόπο κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση σημαίνει ότι η πρακτική αυτή ήταν αποτελεσματική, άρα ήταν επαναστατική πρακτική. Κατέρρευσε όμως ο κρατικός καπιταλισμός όχι ο καπιταλισμός! Η επανάσταση ήταν παθητική, με υπόθετα βότκας. Όμως, η φυγή, η απόσυρση δεν είναι πάντα παθητική. Υπάρχει και ενεργητική απόσυρση από τη σχέση. Ποια είναι αυτή;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Δεν γνωρίζω ποια είναι η δική σας άποψη σχετικά με το ζήτημα πως μπορεί να αποκρουστεί η επίθεση του Κυρίου κατά των υποτελών Παραγωγών του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου και πολύ θα ήθελα να την ακούσω. Είμαι βέβαιος όμως ότι κάποιοι και κάποιες υποστηρίζουν ότι ο μόνος τρόπος είναι η γενική απεργία διαρκείας. Αυτή την άποψη υπογράφω και εγώ – και με τα δυο χέρια. Όλοι οι άλλοι τρόποι έχουν αποτύχει παταγωδώς – το βλέπουμε και το ζούμε καθημερινά: οδεύουμε από ήττα σε ήττα. Ο Κύριος κάνει ό,τι θέλει. Σήμερα θα εξετάσω εάν μπορεί να γίνει μια γενική απεργία διαρκείας αλλά πριν το κάνω υπάρχει μια πληθώρα πτυχών του ζητήματος που πρέπει να διερευνηθούν με τη δέουσα προσοχή.

Θα ξεκινήσω με μια υπόθεση: ας πούμε ότι αρχίζει κάποια μέρα η γενική απεργία διαρκείας και συνεχίζεται – που σημαίνει ότι η συμμετοχή είναι σχεδόν καθολική: θα υποχωρήσει ο Κύριος και τα τσιράκια του (πολιτικοί και δημοσιογράφοι)  και σε πόσες μέρες; Κι αν δεν υποχωρήσει, τι μπορούμε να κάνουμε; Τι θα κάνει εάν υποχωρήσει, θα πάρει τα μέτρα πίσω;Και το σπουδαιότερο: ποιος θα είναι ο σκοπός της απεργίας διαρκείας; Η απόκρουση της επίθεσης του Κυρίου ή η επίθεση του υποτελούς Παραγωγού;

Πέρα από αυτήν την υπόθεση, θα πρέπει να διατυπώσουμε και ένα άλλο ερώτημα που ίσως προκαλέσει την εμφάνιση άλλων ερωτημάτων: έχετε ακούσει κάποιο κόμμα της ιστορικής Αριστεράς, κάποιον ηγέτη της, κάποιο στέλεχός της, κάποια εφημερίδα της να υποστηρίζει  ότι η γενική απεργία διαρκείας είναι ο μόνος τρόπος να αποκρουστεί η επίθεση του Κυρίου ημών; Εάν είναι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος γιατί δεν την προτείνουν; Πιστεύουν ότι δεν μπορεί να γίνει ή δεν θέλουν να γίνει;

Continue reading →

Γιατί να μας ενδιαφέρει  το ζήτημα πότε θα διαλυθεί το ΚΚΕ; Μπορούμε να υποδείξουμε κάποια συγκεκριμένη ημερομηνία; Πριν δώσουμε κάποιες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, φίλες και φίλοι, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη μας κάποια δεδομένα, τα οποία δεν νομίζω να μπορεί κάποιος να τα αμφισβητήσει. Τα δεδομένα αυτά θα μας βοηθήσουν να σκεφτούμε και να δώσουμε μια απάντηση στο ερώτημα του τίτλου του άρθρου. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν αναρωτιέμαι αν θα διαλυθεί το ΚΚΕ γιατί το θεωρώ βέβαιο -αυτό που δεν γνωρίζω, και δεν γνωρίζει κανείς, είναι το πότε. Μια γενική εκτίμηση όμως μπορούμε να κάνουμε: υποστηρίζω ότι το ΚΚΕ θα διαλυθεί στο δεύτερο μισό της προσεχούς δεκαετίας (2014-2020). Να ποια είναι η επιχειρηματολογία μου.

Ας δούμε πρώτα τα βέβαια στοιχεία που διαθέτουμε. Το πρώτο είναι η συνεχής μείωση του αριθμού αυτών που ψηφίζουν το ΚΚΕ. Μπορεί κατά περιόδους να υπάρχει κάποια ανάκαμψη, η γενική τάση όμως είναι η συνεχής μείωση. Είναι δυνατόν η τάση αυτή να ανακοπεί και να αντιστραφεί; Κάτι τέτοιο το αποκλείω με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο και θα εξηγήσω παρακάτω τους λόγους. Εάν είναι έτσι τα πράγματα, κάποια στιγμή το ΚΚΕ δεν θα μπορέσει να μπει στη Βουλή, θα υποβιβαστεί στην κατάσταση μιας εξωκοινοβουλευτικής οργάνωσης της Αριστεράς, όπως είναι σήμερα το ΝΑΡ! Κι αν αυτή η αποτυχία επαναληφθεί, το ΚΚΕ εκτός Βουλής, εκτός του κοινοβουλευτικού πολιτικού συστήματος δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης και θα διαλυθεί.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Για να απαντήσουμε σε αυτό το κρίσιμο ερώτημα θα πρέπει πρώτα να εξετάσουμε τις μεταφορές ταξική πάλη και μέσα πάλης. Το ότι πρόκειται για μεταφορά δεν υπάρχει καμιά απολύτως αμφιβολία: ο Κύριος και ο Υποτελής Παραγωγός, οι καπιταλιστές και οι εργάτες, η άρχουσα τάξη και η αρχόμενη, δεν παλεύουν όπως οι παλαιστές, έτσι δεν είναι;

Τι είναι όμως μια μεταφορά; Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Όταν λέμε κοιμάται σαν πουλάκι!, συγκρίνουμε το μωρό με το πουλάκι αλλά δεν το εκλαμβάνουμε ως πουλάκι (παρομοίωση). Όταν όμως πούμε κοιμάται, το πουλάκι μου!, τότε έχουμε μεταφορά, όχι παρομοίωση. Το παιδί δεν είναι πουλάκι αλλά το εκλαμβάνουμε ως πουλάκι: η μεταφορά παραβιάζει την φυσική τάξη των πραγμάτων, παρουσιάζοντας ως γεγονός κάτι το οποίο στην πραγματικότητα δεν υφίσταται. Η έκφραση μέσα πάλης είναι λοιπόν μια μεταφορά και οφείλουμε να εστιάσουμε την προσοχή μας σε αυτήν. Τι χαρακτηρίζει ως γεγονός κάτι το οποίο δεν υπάρχει; Την πάλη μεταξύ του Κυρίου (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος) και του υποτελούς Παραγωγού (του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου): ο Κύριος και ο υποτελής Παραγωγός δεν παλεύουν σώμα με σώμα. Και αναρωτιόμαστε; Γιατί η μεταξύ τους σύγκρουση, ανταγωνισμός περιγράφεται με όρους πάλης;

Εάν μιλήσουμε κυριολεκτικά, τι θα έπρεπε να πούμε; Τι κάνουν ο Κύριος και ο υποτελής Παραγωγός; Κάποιοι θεωρούν ότι αυτοί οι δυο πολεμούν, ότι η ειρήνη είνσι μια κατάσταση διάχυτου, άλλοτε αφανούς (μοριακού) κι άλλοτε εμφανούς  κοινωνικού, εμφύλιου πολέμου χωρίς όπλα που κλιμακώνεται και οξύνεται και μετεξελίσσεται σε πόλεμο με χρήση όπλων. Κάποιοι διαφωνούν: ισχυρίζονται ότι δεν πρόκειται για πόλεμο, αφού δεν γίνεται χρήση όπλων και διακριτικών στολών. Ας υποθέσουμε ότι δεν είναι πόλεμος – ούτε πάλη: τι είναι; Είναι ανταγωνισμός; Ο ανταγωνισμός δεν είναι είδος πολέμου, δεν είναι  ένας τρόπος  διεξαγωγής του πολέμου; Εάν στον πόλεμο σκοτώνουμε για να αρπάξουμε με τα όπλα, όταν αρπάζουμε με το χρήμα και το εμπόρευμα, αυτό δεν είναι διεξαγωγή του πολέμου με άλλα μέσα; Η έκφραση οικονομικός πόλεμος είναι μεταφορά;

Τάσσομαι με αυτούς και αυτές που υποστηρίζουν ότι η ταξική πάλη είναι ταξικός πόλεμος, κοινωνικός πόλεμος. Ποιος είναι ο σκοπός των εμπλεκομένων μερών; Δεν είναι η επιβολή της θέλησης του ενός πάνω στον άλλον; Αυτόν τον ορισμό δεν μας δίνει για τον πόλεμο ο Κλάουζεβιτς; Ο ρόλος του εκφοβισμού δεν είναι ο ίδιος; Εάν δεν εκφοβίσεις τον αντίπαλο δεν θα μπορέσεις να τον νικήσεις. Η βία επικρατεί, υπάρχουν θύματα, θάνατοι και τραυματισμοί, υπάρχει κλάμα και οδυρμός, υπάρχει απόγνωση και απελπισία, υπάρχουν απειλές, υπάρχουν καταστροφές, υπάρχει πόνος, ταλαιπωρία, θρήνος, αιχμαλωσία, απαγωγή, εγκλεισμός.  Γιατί λοιπόν χρησιμοποιούμε τις μεταφορές ταξική πάλη και μέσα πάλης;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Χτες, Πέμπτη, 9 Σεπτεμβρίου οι εργαζόμενοι στον ΟΣΕ έκαναν τετράωρη στάση εργασίας και, στην Αθήνα,  συγκεντρώθηκαν έξω από το Υπουργείο Μεταφορών για να διαμαρτυρηθούν. Τους είδα στην τηλεόραση να πετάνε ντομάτες και αυγά. Και άκουσα ότι η συνάντησή τους με κάποιον κρατικό  ρουφιάνο του Κυρίου δεν είχε αποτελέσματα και άκουσα ακόμα ότι απείλησαν πως θα κλιμακώσουν τον αγώνα τους. Καταλαβαίνετε πολύ καλά τι εννοούν! Θα κάνουν απεργία. Μονοήμερες επαναλαμβανόμενες ή διαρκείας; Ό,τι και να κάνουν, ο Κύριος δεν πρόκειται να κάνει πίσω. Ο Κύριος είναι ανυποχώρητος διότι έχει ήδη νικήσει (και) στο πεδίο των σιδηροδρόμων και το μόνο που απομένει είναι να αντιμετωπίσει την αντίσταση των εργαζομένων.

Θα την αντιμετωπίσει με άνεση, με το ειρωνικό και σαρκαστικό χαμόγελο στα χείλη: απεργείστε, απεργείστε! Που θα πάει, θα σταματήσετε. Και τότε θα επιστρέψετε με σκυμμένο το κεφάλι και θα ζαρώσετε. Εάν σας διατάξω να γονατίσετε να μου κάνετε μια πίπα, θα γονατίσετε. Καλύτερα η πίπα παρά η ανεργία, έτσι δεν είναι;

Δεν με απασχολεί τόσο πολύ η βεβαιότητα ότι οι εργαζόμενοι του ΟΣΕ θα ηττηθούν κατά κράτος και ότι ο Κύριος θα γιορτάσει άλλη μια νίκη. Η βεβαιότητα αυτή είναι δεδομένη για μένα εδώ και χρόνια. Κάτι άλλο με απασχολεί: Γνωρίζουν οι εργαζόμενοι ότι θα ηττηθούν ή έχουν την εντύπωση ότι θα αποκρούσουν την επίθεση του Κυρίου; Εάν γνωρίζουν ότι θα ηττηθούν, γιατί αγωνίζονται; Εάν γνωρίζουν ότι θα νικήσουν, πόσο βέβαιοι είναι; Θα μου πουν,  δεν μπορείς να είσαι 1.000% βέβαιος ότι θα νικήσεις, μπορεί και να ηττηθείς. Ναι, αλλά γιατί ο Κύριος είναι 1.000% βέβαιος ότι θα νικήσει;

Θα μου πει κάποιος: αυτό το λες εσύ. Εμείς λέμε ότι θα νικήσουμε, πιστεύουμε ότι θα νικήσουμε. Πολύ ωραία, τα ξαναλέμε μετά την υπερψήφιση του νομοσχεδίου (δηλαδή της επίθεσης του Κυρίου στα τρένα – στους εργαζόμενους και τους επιβάτες).

Μόνο ένα ερώτημα. Μιας και δεν έχετε αποκλείσει το ενδεχόμενο της ήττας, έχετε σκεφτεί τι θά κάνετε σε αυτή την περίπτωση;

Να η δική μου πρόταση: να καταργήσετε τα εισιτήρια, να διευρύνετε τον κομμουνισμό του τρένου. Μπορείτε να το κάνετε; Εάν το κάνετε τώρα, θα νικήσετε. Είμαι βέβαιος 1.000%. Το γιατί και το πως, μπορείτε να το διαβάσετε στο άρθρο ΟΣΕ:απεργἰα ή δωρεάν μετακίνηση, στην κατηγορία Πανταχού Απουσία.

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Στο προηγούμενο σημείωμα διατύπωσα την άποψη ότι η οίηση, η αλαζονία των μελών της κυβέρνησης οφείλεται στην πεποίθηση ότι έχουν ήδη νικήσει και το μόνο που απομένει είναι να πολεμήσουν. Εάν δεν πολεμήσουν, σημαίνει ότι έχουν νικήσει χωρίς να πολεμήσουν. Θρίαμβος! Είναι βέβαιοι όμως ότι θα πολεμήσουν και ότι η διεξαγωγή του πολέμου θα είναι ένας ευχάριστος περίπατος, μια ενδιαφέρουσα εμπειρία που αξίζει να τη ζήσει κανείς μιας και το βράδια θα κλείνουν σε πολυτελή εστιατόρια με αστακούς και σαμπάνιες, με σχόλια, κοτσομπολιά, χαμόγελα. . . και με πίπα στο κοντινό πολυτελές ξενοδοχείο – απο ουκρανέζα ή ρωσίδα πόρνη πολυτελείας (ξανθιά, δίμετρη).

Υποστηρίξαμε ότι θεωρούν πως έχουν ήδη νικήσει και το μόνο που απομένει είναι να πολεμήσουν διότι έχουν επιβάλλει στους υποτελείς Παραγωγούς τον τρόπο με τον οποίο θα πολεμήσουν. Θα πολεμήσετε όπως θα σας πούμε εμείς να πολεμήσετε, λένε οι Κύριοι. Θα πολεμήσετε με τέτοιο τρόπο ώστε για μας ο πόλεμος να είναι μια στρατιωτική άσκηση, με τέτοιο τρόπο ώστε να μην διακυβευτεί σε καμιά περίπτωση η νίκη, με τέτοιο τρόπο ώστε να εξοβελιστεί όχι απλά το ενδεχόμενο της ήττας αλλά και το ενδεχόμενο του κινδύνου.

Πως καταφέρνουν οι Κύριοι να επιβάλλουν στους υποτελείς παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου τον τρόπο με τον οποίο οφείλουν να πολεμήσουν και να ηττηθούν; Με τους υπηρέτες τους, τα τσιράκια τους, τους λακέδες τους, τους ρουφιάνους τους: τους ηγέτες της ιστορικής, νεκροζώντανης Αριστεράς. Και οι ηγέτες αυτοί τα καταφέρνουν πολύ καλά – και ασφαλώς πληρώνονται και καλά.

Στο σημείο αυτό οφείλουμε να διατυπώσουμε δυο ερωτήματα που σχετίζονται άμεσα: ποιος είναι ο ρόλος των ηγετών της Αριστεράς; Μπορούμε να πολεμήσουμε με τρόπο διαφορετικό από αυτόν που μας επιβάλλει ο Κύριος;

Continue reading →

υπάρχουν

δρόμοι τους οποίους δεν πρέπει να ακολουθείτε,

στρατεύματα στα οποία δεν πρέπει να επιτεθείτε,

πόλεις τις οποίες δεν πρέπει να πολιορκήσετε,

θέσεις για τις οποίες δεν πρέπει να πολεμήσετε,

διαταγές του Ηγεμόνα τις οποίες δεν πρέπει να υπακούσετε.

(Σουν Τζού, Η τέχνη του Πολέμου, Κεφάλαιο όγδοο, 3)

αγαπητέ Δημήτρη,

διάβασα το πρόσφατο άρθρο σου που δημοσιεύτηκε στο gremistis.blogspot.com με τίτλο Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ . . . ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ! και αναδημοσιεύτηκε πρώτα στο www.aristerovima.gr και μετά στο YouPayYourCrisis.blogspot.com Από ό,τι έχω προσέξει, κείμενα αναδημοσιεύονται όταν ο οικοδεσπότης ή η οικοδέσποινα συμφωνεί, τουλάχιστον στις γενικές γραμμές,  με τον φιλοξενούμενο. Το θεωρώ λογικό, πολύ λογικό. Συνήθως, για να μη πω πάντοτε, αυτοί που διαφωνούν μαζί μας είναι κάπως ενοχλητικοί και μας κουράζουν και καλό είναι να τους αποφεύγουμε. Νομίζω πως αυτή η μορφή αυτοάμυνας είναι κατανοητή. Και σκοπό να έχει να μας προστατέψει από την ανάγκη επανεξέτασης  των απόψεών μας, των ιδεών μας, της ιδεολογίας μας. Από την άλλη,  δεν γίνεται διάλογος μεταξύ αυτών που συμφωνούν, γίνεται όμως κάτι άλλο: η αυτοκριτική και ο διάλογος γίνονται βορά στην ακόρεστη πείνα για προβολή και αναγνώριση. Διάβασα το κείμενό σου, αγαπητέ Δημήτρη, τρεις (3) φορές προσπαθώντας να εντοπίσω, και να βεβαιωθώ,  την βασική ιδέα γύρω από την οποία ανεγείρεις το οικοδόμημα του γραφτού σου, ιδέα με την οποία, υποθέτω, θα συμφωνούν και  άλλοι – το επιβεβαιώνουν άλλωστε οι αναδημοσιεύσεις.

Και νομίζω πως την εντόπισα. Συνήθως, θα το γνωρίζεις άλλωστε, εμείς οι ίδιοι που συντάσσουμε ένα κείμενο, διατυπώνουμε με άκρως συνοπτικό τρόπο, με μια πρόταση, το περιεχόμενό του. Η πρακτική αυτή τις περισσότερες φορές είναι μη συνειδητή – αλλά αυτό δεν έχει και πολύ μεγάλη σημασία. Έχω επίσης παρατηρήσει, Δημήτρη, ότι αυτή η πρόταση βρίσκεται άλλοτε στην αρχή του κειμένου κι άλλοτε στο τέλος. Στη πρώτη περίπτωση, ο συντάκτης οφείλει να την αναπτύξει και να την στηρίζει με επιχειρήματα. Στη δεύτερη, λειτουργεί ως συμπέρασμα, ως ανακεφαλαίωση, ως πρόταση ή άποψη που παράγεται ως άμεση συνέπεια των σκέψεων που έχουν προηγηθεί. Στο δικό σου κείμενο, η κεντρική ιδέα παίρνει τη μορφή μιας πρότασης, η οποία κλείνει το κείμενο, και σχετίζεται φυσικά με την διαπίστωση ότι δεν έχουμε την Αριστερά που χρειαζόμαστε. Μας προτείνεις ένα τρόπο να αποκτήσουμε μια νέα Αριστερά. Με το τρόπο αυτό συμφωνούν και άλλοι πολλοί -εξ ου και οι αναδημοσιεύσεις. Αυτό ακριβώς απασχολεί και μένα, το πως θα προκύψει μια νέα Αριστερα, αγαπητέ Δημήτρη, κι αυτός είναι ο λόγος που κάθομαι και σου γράφω.

Επειδή ίσως κάποιοι αναγνώστες και αναγνώστριες αυτής της επιστολής να μην έχουν διαβάσει το κείμενό σου, θα παραθέσω τ0 τμήμα του κειμένου όπου διατυπώνεται η πρότασή σου: Ο κόσμος δεν αποστρέφεται τον δικομματισμό αναζητώντας αριστερές ίντριγκες ή αριστερά λαμόγια! Η βάση της αριστεράς δεν υπάρχει για να συνεχίζουν οι ηγέτες της την καριέρα τους. Χρειάζεται καθαρούς ανθρώπους που να αντιπαραθέτουν έμπρακτα την δική τους ηθική και προσωπική στάση ζωής στον πολιτισμό της ρεμούλας, της απάτης, της κοροϊδίας που κατέστρεψε τη χώρα και άφησε ανυπεράσπιστη την κοινωνία μας. Μόνο πάνω σε άλλο ήθος, σε άλλη ηθική, μπορεί να θεμελιωθεί ένα νέο πολιτικό διάβημα. Αυτά γράφεις, αγαπητέ Δημήτρη, και με αναστάτωσες, μου έδωσες δουλειά για το σπίτι. Γίνονται λοιπόν έρευνες. . . Μου το επιτρέπει η ασάφεια αυτών που γράφεις. Και κάποιες αντιφάσεις. Για να λες ότι χρειαζόμαστε καθαρούς ανθρώπους, θα είσαι βέβαιος ότι υπάρχουν. Εκτός εάν υποθέτεις ότι υπάρχουν. Δε νομίζω, είσαι απόλυτα βέβαιος ότι υπάρχουν και γνωρίζεις κάποιους από αυτούς. Πολύ θα ήθελα να μάθω κι εγώ, κι όχι μόνο εγώ, ποιοι είναι αυτοί οι καθαροί άνθρωποι. Δεν θα ήθελα να τους ονοματίσεις όλους και όλες, ίσως να είναι πάρα πολλοί, αλλά θα μπορούσες να μας υποδείξεις τους καθαρότατους, ή, έστω, τους καθαρότερους. Καθαρός, καθαρότερος, καθαρότατος. Άξιος, αξιότερος, αξιότατος. Ο καθαρός (ηθικά) είναι άξιος, ο ανήθικος είναι ανάξιος.Γνωρίζουμε κάποιους που δεν είναι καθαροί (ηθικά), άρα είναι ανάξιοι, αυτούς έχεις κι εσύ στο μυαλό σου και δεν φοβόμαστε να τους αποκαλέσουμε με το όνομά τους. Μεταξύ αυτών, ο Τσίπρας, ο Παπαδημούλης, ο Λαφαζάνης. Τι κρίμα! Να γνωρίζουμε τους ανήθικους και τους ανάξιους και να μην γνωρίζουμε τους καθαρούς και τους άξιους!

Continue reading →