πολύ συχνά, φίλες και φίλοι, λέμε ότι είμαστε μες τη καλή χαρά. Υπάρχει κακή χαρά, φίλες και φίλοι;

Ποια είναι; Με ποιες μορφές εμφανίζεται; Είναι έμφυτη ή επίκτητη; Εάν ισχύει το πρώτο, πως μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε; Εάν ισχύει το δεύτερο, πως μπορούμε  να την ξεριζώσουμε;

Στα ερωτήματα αυτά θα απαντήσουμε με την ‘Ηθική’ του Σπινόζα ανοιχτή. (Την έχετε διαβάσει; Εάν όχι, αφιερώστε μερικούς μήνες. . .). Η χαρά, γράφει ο Σπινόζα, είναι η μετάβαση του ανθρώπου από μικρότερη σε μεγαλύτερη τελειότητα. Η χαρά η ίδια δεν είναι τελειότητα, γι αυτό και μεταχειρίζεται τον όρο ‘μετάβαση’, εξηγεί ο ίδιος. Εάν ήταν τελειότητα, δεν θα υπήρχε η λύπη – η λύπη όμως υπάρχει και είναι η μετάβαση από μεγαλύτερη σε μικρότερη τελειότητα. Πως μεταβαίνουμε από την μικρότερη στην μεγαλύτερη (χαρά) ή από την μεγαλύτερη στη μικρότητα  τελειότητα (λύπη); Ο Σπινόζα απαντά: με την πράξη. Να το επαναλάβω; Το επαναλαμβάνω: με την πράξη. Με ποια πράξη; Αφήνουμε το ερώτημα μετέωρο – προς το παρόν.

Η αγάπη είναι χαρά, το μίσος είναι λύπη. Η συμπάθεια είναι χαρά, η αντιπάθεια είναι λύπη. Η αφοσίωση είναι αγάπη, άρα χαρά. Η χλεύη;

Η χλεύη είναι χαρά, είναι η χαρά η οποία γεννιέται όταν φανταζόμαστε ότι υπάρχει σε αυτόν που μισούμε κάτι που μας εμπνέει καταφρόνηση. Η χλεύη λοιπόν είναι κακή χαρά, δηλαδή είναι ένα αρνητικό συναίσθημα. Η ελπίδα;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Αργεί να ξημερώσει, κάθομαι να γράψω, να διώξω από το μυαλό μου σκέψεις, να μην τις πετάξω όμως αλλά να τις ποιήσω χρήσιμες, να τις χρησιμοποιήσω, να τις χρησιμοποιήσετε, δεν είναι εν τέλει και τόσο κακόγουστο και βίαιο το ρήμα ‘χρησιμοποιώ’ – εάν βέβαια το μεταχειριστούμε με ένα τρόπο που να αναιρεί και να καταργεί τη χρήση που του επιφυλάσσει ο Κύριος ημών. Και οι σκέψεις αυτές αφορούν τη σχέση της  κάνναβης, του χασισιού και του κομμουνισμού. Θα συμπυκνώσω τις σκέψεις μου σε μια πρόταση – οπότε κρίνετε οι ίδιοι, οι ίδιες, εάν θα συνεχίσετε την ανάγνωση του κειμένου ή όχι. Έτσι είναι, κάνουμε ό,τι μπορούμε για να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον. . .Να η άποψη μου, διατυπωμένη απλά και με σαφήνεια: μια διευρυμένη κομμουνιστική  κοινωνία (οι σημερινές είναι άκρως συρρικνωμένες ως κατακτημένες από τον καπιταλισμό) θα είναι μια κοινωνία της κάνναβης της κλωστικής και της κάνναβης της ινδικής, του χασισιού. Να ποια είναι η επιχειρηματολογία μου.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Ένα από τα πιο ισχυρά όπλα που διαθέτει ο Κύριος (καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος), με τα οποία καταφέρνει και ενισχύει και αναπαράγει την Κυριαρχία του (την αρπαγή και την καταστροφή του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου) είναι η καταστροφή της ικανότητας των υποτελών παραγωγών να φαντάζονται κάτι πέραν του υπάρχοντος (καπιταλισμού). Η αδυναμία αυτή είναι μια μορφή αναπηρίας και θα την μελετήσουμε διεξοδικά όταν θα ξεκινήσουμε τις εισαγωγικές διαλέξεις στην Αναπηρική, μάλλον τον προσεχή χειμώνα. Ναι, καλά διαβάσατε, στην Αναπηρική. Είναι κλάδος της Καταστροφικής, μιας από τις Κακές Τέχνες και Επιστήμες του Κυρίου. Εάν επιθυμείτε να διαβάσετε γι’ αυτό το πολύ σημαντικό θέμα, θα ήθελα να σας πω ότι σε αυτήν την ψυχοπνευματική και κοινωνικοπολιτική αναπηρία έστρεψε την προσοχή της η σχολή της Φραγκφούρτης, η οποία μας άνοιξε, και θα μας ανοίγει,  τα μάτια σε πολλά ζητήματα.

Θα αναρωτηθείτε προς τι αυτό το εισαγωγικό σημείωμα. Θα σας εξηγήσω. Είμαι της γνώμης ότι οι άνθρωποι εκ γενετής έχουν μια έφεση προς την αλήθεια. Όλοι μας και όλες μας αναζητούμε την αλήθεια, θέλουμε να γνωρίζουμε την αλήθεια. Γιατί; Η απάντηση είναι απλή: μας βοηθάει να προσαρμοζόμαστε στο περιβάλλον μας και να επιβιώνουμε. Και είναι πολύ φυσικό να εντυπωσιαζόμαστε από τον Γαλιλαίο που υποστήριξε ότι η γη κινείται και γύρω από τον εαυτό της και γύρω από τον ήλιο! Ή από τον Αϊστάιν, ή από τον Μαρξ ή από τον Φρόιντ, κλπ. Ναι, στον άνθρωπο αρέσει πολύ η αλήθεια, η αποκάλυψή της, ο εντοπισμός της, η κατανόησή της. Θέτω λοιπόν το ερώτημα: ποια αλήθεια θα αποκαλυφτεί, ποια θα μας απασχολήσει τις επόμενες δεκαετίες, τους επόμενους αιώνες; Διατυπώνω την άποψή μου με απλότητα και σαφήνεια: ο κομμουνισμός.Γιατί, Αθανάσιε Δρατζίδη; Γιατί όλα τα παγκόσμια κοινωνικά προβλήματα είναι αποτέλεσμα της συρρίκνωσης της συμβίωσης, της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, της δημιουργικής σύγκρουσης, της κοινοχρησίας, της κοινοκτησίας, της ελευθερίας και της ισότητας, δηλαδή αποτέλεσμα της συρρίκνωσης του εμμενούς κομμουνισμού, και θα αντιμετωπισθούν και επιλυθούν μόνο με την διεύρυνσή του. Με κανέναν άλλον απολύτως τρόπο. Η διατύπωση αυτή θα ακούγεται στα αυτιά πολλών ως εμμονή, ως φανατισμός, ως αυταρχισμός, ως, ως, ως. . . Με συγχωρείτε που ενοχλώ την αισθητική των αυτιών σας, αλλά θα επιμείνω.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Δρόσισε, φυσάει βοριαδάκι, μπορείς να κοιμηθείς και να ξεκουραστείς, να καθίσεις λίγο περισσότερο στον λαχανόκηπο. Μάζευα ντομάτες χτες, για γεμιστά, και μου πέρασε από το μυαλό η εξής σκέψη: λέτε σε κάνα δυο δεκαετίες να σε χώνουν μέσα γιατί καλλιεργείς ντομάτες και πιπέρια και λάχανα και πράσα, όπως σε χώνουν μέσα αν σε πιάσουν να καλλιεργείς ινδική κάνναβη ή παπαρούνα (μήκων η υπνοφόρος, καταπληκτικό φυτό!) για όπιο; Δεν έχουμε την πολυτέλεια να αποκλείσουμε ένα τέτοιο ενδεχόμενο – αλλά το ζήτημα είναι άλλο. Κάποτε, πριν την γενίκευση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και αρπαγής του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, το 99% του πληθυσμού ήταν παραγωγοί τροφής. Τώρα, υπάρχουν καπιταλιστικοί κοινωνικοί σχηματισμοί που το ποσοστό αυτό μετριέται στα δάχτυλα του ενός χεριού (ΗΠΑ, Καναδάς, Αγγλία, Γερμανία, Ολλανδία, Βέλγιο, κλπ). Προς αυτό το ποσοστό κινούνται όλες οι χώρες στις οποίες κυρίαρχος τρόπος παραγωγής είναι ο καπιταλιστικός. Η γη, η παραγωγή, επεξεργασία και διανομή της τροφής, φυτικής και ζωικής, περνάει στα χέρια μεγάλων καπιταλιστικών επιχειρήσεων (πολυεθνικών) με ολέθριες συνέπειες. Στα αχανή αγροκτήματα καταναλώνονται τεράστιες ποσότητες ενέργειας, λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων, εργασίας και το αποτέλεσμα είναι από τη μια η σπατάλη και η καταστροφή της γης κι από την άλλη η πολύ χαμηλή διατροφική αξία της παραγόμενης τροφής. Η τροφή παράγεται για να πουληθεί, έγινε εμπόρευμα. Μεγαλύτερη καταστροφή από αυτήν δεν μπορεί να υπάρξει. Υπάρχει βέβαια κι ένας άλλος κίνδυνος: να χρησιμοποιηθεί η τροφή,  τι λέω, χρησιμοποιείται ήδη,  ως μέσον αρπαγής (ακρίβεια), καταστολής, εκφοβισμού και εξόντωσης. Αυτό που έγινε με την λαϊκή παραγωγή των φαρμάκων ( που πέρασε στα χέρια των φαρμακοβιομηχανιών τον προηγούμενο αιώνα), γίνεται τώρα στη παραγωγή των τροφίμων. Έτσι, δεν αποκλείεται η καλλιέργεια της ντοματιάς να διώκεται ποινικά και να πληρώνεις πρόστιμο ή να σε μπουντρουμιάζουν.

Γνωρίζουμε, φίλες και φίλοι, έχει γίνει πια κοινός τόπος, ότι καλή τροφή, φρέσκια, καθαρή, θρεπτική είναι αυτή που μπορείς να παραγάγεις ο ίδιος. Αναμφίβολα, η διαπίστωση αυτή έχει τα όριά της: μπορείς να βάλεις μια ντοματιά σε γλάστρα στο μπαλκόνι, αλλά σιτάρι πως θα μπορέσεις να καλλιεργήσεις; Να κι άλλο ένα ερώτημα: Είναι δυνατόν να πάψει νη τροφή να παράγεται για να πουληθεί, να πάψει να είναι εμπόρευμα; Κι ας υποθέσουμε ότι γίνεται, τι κάνουμε μέχρι τότε; Όλα αυτά τα ερωτήματα θα μπορούσαμε να τα συνοψίσουμε σε ένα: πως θα παράγουμε την τροφή μας, πως θα την εξασφαλίζουμε, πως θα την καταναλώνουμε σε μια κομμουνιστική κοινωνία; Μπορούμε να δώσουμε κάποιες απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα;  Κάποιοι υποστηρίζουν ότι δεν μπορούμε, ότι αυτά τα ζητήματα θα τα αντιμετωπίσουν οι άνθρωποι όταν θα έρθει η ώρα εκείνη. ΛΑΘΟΣ, λάθος τεράστιο και ολέθριο! Αυτό το υποστηρίζουν διότι δέχονται ότι ο κομμουνισμός είναι κάτι που αφορά το απώτατο περελθόν, ότι είναι απροσδιόριστο χρονικά ιδεώδες ή μελλοντική αναγκαιότητα. Εμείς θεωρούμε ότι οφείλουμε στα κοινωνικά προβλήματα του παρόντος να διατυπώσπουμε κομμουνιστικές λύσεις. Κι αυτό διότι οι κοινωνίες που ζούμε είναι κομμουνιστικές κοινωνίες υπό καπιταλιστική διαχείριση – θεωρούμε ότι δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει κοινωνία που να μην είναι κομμουνιστική. Είναι ένας διαφορετικός τρόπος σκέψης και ο χρόνος θα δείξει εάν είναι γόνιμος, δηλαδή επικίνδυνος για τον Κύριο και την διαιώνιση της Κυριαρχίας του.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!

Ένα από τα πολλά ζητήματα που θα μας απασχολήσει στο μέλλον είναι κι αυτό της κυκλοφορίας των ιδεών και της γνώσης, επομένως και του τρόπου έκδοσης των βιβλίων. Εάν σήμερα θέλετε να εκδώσετε ένα βιβλίο, είτε πρόκειται για λογοτεχνία είτε για δοκίμιο ή μελέτη, μπορείτε να το κάνετε με δυο τρόπους: ή να απευθυνθείτε σε κάποιον εκδοτικό οίκο ή να το εκδώσετε μόνοι μας. Εάν επιλέξετε την πρώτη λύση, πιθανόν να απογοητευθείτε. Ο εκδότης θα αποφασίσει να το εκδώσει μόνο εάν κρίνει ότι όχι μόνο δεν θα ζημιωθεί από την έκδοση αλλά ότι θα κερδίσει κιόλας. Υπάρχει περίπτωση να θεωρήσει ότι θα κερδίσει αλλά να μην το εκδώσει, λόγω του τολμηρού ή ανατρεπτικού περιεχομένου του. Υπάρχει επίσης περίπτωση, να σας το εκδώσει μόνο εάν καταβάλλετε εσείς τα έξοδα της έκδοσης. Οι εκδόσεις Γαβριηλίδης θέλουν 2.500 εβρά για να σας εκδώσουν το βιβλίο σας. Και δεν είναι οι μόνοι. Σε οποιονδήποτε εκδοτικό οίκο και να πάτε, αν του τα σκάσετε, θα σας το εκδώσει. Φυσικά, με αυτά τα χρήματα όχι μόνο καλύπτεται το κόστος του βιβλίου, αλλά εξασφαλίζεται και κέρδος! Δεν είναι μαλάκες, είναι Κύριοι!

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Σε μια κοινωνία που το βιβλίο δεν θα είναι εμπόρευμα, θα υπάρχουν εκδοτικοί οίκοι και βιβλιοπωλεία; ΟΧΙ, βέβαια.

Υπάρχουν σήμερα βιβλία που τα διαβάζουμε, τα χρησιμοποιούμε, που ανήκουν σε όλους και όλες και όλοι μπορούν να χρησιμοποιήσουν, δεν είναι δηλαδή  εμπορεύματα; Υπάρχουν: αυτά που βρίσκονται στις κοινόχρηστες (δημοτικές, πανεπιστημιακές, σχολικές) βιβλιοθήκες.

Οι κοινόχρηστες βιβλιοθήκες είναι το αντίπαλο δέος των εκδοτικών οίκων και των βιβλιοπωλείων; ΝΑΙ.

Αυτές είναι το πρότυπο για την αποεμπορευματοποίηση του βιβλίου; ΝΑΙ.

Η κομβική μας λοιπόν επιδίωξη είναι η κατάργηση των εκδοτικών οίκων και των βιβλιοπωλείων μέσω της ενίσχυσης των κοινόχρηστων βιβλιοθηκών; ΝΑΙ.

Μπορούμε να το κάνουμε αυτό σήμερα; ΟΧΙ.

Σήμερα, μπορούμε και πως να προωθήσουμε την κατάργηση των εκδοτικών οίκων και των βιβλιοπωλείων; ΜΠΟΡΟΥΜΕ! Με την ίδρυση συνεταιριστικών εκδόσεων, όπου οι συγγραφείς και οι αναγνώστες θα εκδίδουν μαζί τα βιβλία και θα είναι ισότιμα μέλη.

Περισσότερα, προσεχώς.

Αθανάσιος Δρατζίδης – Αλεξανδρούπολη

φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας!

Τρεις Αυγούστου κι ακόμα δε βρήκα εργολάβο να δουλέψω – δεν είμαι ο μόνος οικοδόμος που δε θα δουλέψει φέτος. Τι θα κάνουμε; Δώρο δε θα πάρουμε, επίδομα δε θα πάρουμε, ένσημα δε θα κολλήσουμε, ΙΚΑ δε θα έχουμε, δε θα βγούμε ταμείο, τι θα κάνουμε, τι θα κάνουμε; Έχουμε μικρά παιδιά, ενοίκιο, λογαριασμούς, τι θα κάνουμε;Δεν είμαστε δέκα, δεν είμαστε μόνο οικοδόμοι, είμαστε ένας ολόκληρος κόσμος, άνδρες και γυναίκες, εκατοντάδες χιλιάδες που θέλουμε να εργαστούμε και δε μπορούμε, που αγγίζουμε τα όρια της εξαθλίωσης εν μέσω τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου που φτάνει και περισσεύει να ζήσουμε όλοι και όλες καλύπτοντας όλες τις βασικές μας ανάγκες.

Εάν οι εργαζόμενοι έχουν ένα αποτελεσμαστικό όπλο για να πολεμήσουν, οι άνεργοι και άλλοι πολλοί δεν έχουν κανένα! Οι πορείες και οι διαδηλώσεις δεν είναι όπλα, είναι λιτανείες προς τον Κύριο. Υπάρχει όμως ένα όπλο που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι εργαζόμενοι, πλήρως ή μερικώς, και οι άνεργοι: λέγεται ΠΟΛΙΤΙΚΗ, δηλαδή συλλογική επέμβαση στην Ιστορία, συλλογική ακύρωση των αποφάσεων του Κυρίου καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος.Ένας μόνο τρόπος υπάρχει να επιλύσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε: η συνεργασία μας, η αλληλεγγύη μας!

Όχι για να πάρουμε πίσω αυτά που μας άρπαξαν! ΟΧΙ! Φίλες και φίλοι, η άμυνα τελείωσε! Πάπαλα! Μόνο επίθεση, ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ! Επίθεση για την εκπλήρωση μιας βασικής επιδίωξης, μιας επιδίωξης που θα ανακουφίσει όχι μόνο τους άνεργους και τους μερικά απασχολούμενους αλλά όλους και όλες: η επιδίωξη αυτή είναι η δραστική μείωση του χρόνου εργασίας, ώστε και οι άνεργοι να εργαστούν και οι εργαζόμενοι να ανακουφιστούν, και η εξασφάλιση ενός εγγυημένου μισθού για όλους και όλες – μιας και ο πλούτος που παράγεται είναι τεράστιος και φτάνει καιμ περισσεύει για όλους και όλες.

Θα μπορούσαμε να διατυπώσουμε με απλότητα και σαφήνεια τη διττή αυτή επιδίωξη; Ναι, θα μπορούσαμε: τριαντάωρο και μισθός για όλους!

φίλες και φίλοι, γεια σας και χαρά σας!

Είναι δέκα και μισή, τα παιδιά κοιμήθηκαν, ακούω Prokol Harum, κάθομαι να γράψω, να ξαλαφρώσω, να διώξω από μέσα μου το φορτίο των σκέψεων – η σκέψη είναι ποίηση, είναι δημιουργία. Το ερώτημα το τίτλου του σημειώματος με απασχολεί εδώ και πολλά χρόνια και πολύ συχνά αναρωτιέμαι εάν μας επιτρέπεται να το θέτουμε. Και υποστηρίζω ότι μας επιτρέπεται διότι όσο θα υπάρχουν άνθρωποι πάνω στη Γη, θα γίνονται πάντα επαναστάσεις.  Όσο θα υπάρχει ζωή και άνθρωποι, θα υπάρχει πάντα το απροσδόκτητο, το μη αναμενόμενο, η εκπληξη  – κάτι που ο Κύριος (άρπαγας και καταστροφέας του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου – ο καπιταλιστής της παραγωγής και του χρήματος σήμερα) δεν μπορεί να εξοβελίσει. Όσο και να προσπαθεί, δεν θα μπορέσει ποτέ να ελέγξει, να κατακτήσει, να αποικίσει το μέλλον. Η εγγενής αυτή αδυναμία του Κυρίου του προκαλεί φόβο, και ο φόβος φέρνει στην επιφάνεια μια επιθυμία – την κομβική επιδίωξη του: την αναπαραγωγή και την ενίσχυση της Κυριαρχίας, της αρπαγής και της καταστροφής του κοινωνικού πλούτου. Δεν είναι το κέρδος η βασική του επιδίωξη, αλλά η αναπαραγωγή και ισχυροποίηση της Κυριαρχίας. Αυτό είναι το βασικό του μέλημα.

Εδώ και αρκετό καιρό, εδώ και δεκαετίες, ο Κύριος συνειδητοποίησε ότι η Κυριαρχία αντιμετωπίζει το φάσμα της συρρίκνωσής της. Ποια αντικειμενική κατάσταση τον ώθησε προς αυτήν την συνειδητοποίηση; Η βασική αντίφαση της εποχής μας – που καθορίζεται ασφαλώς από τις επιθυμίες και τις ανάγκες των υποτελών Παραγωγών του τεράστιου και συλλκογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου: το ότι δεν  ζούμε όπως θα θέλαμε να ζούμε. Η αντίφαση αυτή προκαλείται από την συνειδητοποίηση των υποτελών Παραγωγών ότι ενώ ο πλούτος που υπάρχει είναι τεράστιος, φτάνει και περισσεύει να ζούμε όλοι και όλες ικανοποιώντας τις βασικές μας ανάγκες, μέσα σε ισότητα και ελευθερία, υπάρχει ανεργία, φτώχεια, άγχος, ανασφάλεια, ταλαιπωρία, στερήσεις, κατάθλιψη, ανισότητα και ανελευθερία. Θα μπορούσαμε σήμερα να εργαζόμαστε δυο, τρεις μήνες το χρόνο – και πολύ είναι! Αντ΄ αυτού, υπάρχουν εκατοντάδες εκατομμύρια άνεργοι και δισ. που εργάζονται εξαντλητικά, ενώ ο μισός πληθυσμός της Γης, είναι άεργος. Το ποσοστό απασχόλησης στην Ελλάδα είναι 55%!

Εάν η αντίφαση αυτή λυθεί, η Κυριαρχία θα καταρρεύσει. Επομένως, η αντίφαση αυτή δεν πρέπει να επιλυθεί! Ο Κύριος θα κάνει το κάθε τι όχι μόνο να μην λυθεί αλλά θα κάνει ό,το περνάει από το χέρι του για να την οξύνει. Ο μόνος τρόπος να αναπαραχθεί η Κυριαρχία είναι να επιταθεί η αρπαγή και η καταστροφή του κοινωνικού πλούτου. Αυτό το καθήκον το έχει αναλάβει ο νεοφιλελευθερισμός και η τελευταία επίθεση του Κυρίου κατά των υποτελών Παραγωγών.

Η επίλυση της παγκόσμιας αντίφασης μεταξύ του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου και της γενικευμένης εξαθλίωσης (υλικής, ψυχικής, συναισθηματικής, κοινωνικής, πνευματικής) είναι συνώνυμη της παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης. Συνεπώς, η αποτροπή εκ μέρους του Κυρίου της επίλυσης της αντίφασης, είναι συνώνυμη με την παγκόσμια κοινωνική αντεπανάσταση. Οι Κύριοι αντιστέκονται, αντιδρούν πριν γίνει η παγκόσμια επανάσταση, άρα, την περιμένουν. Οι Κύριοι πάντα περιμένουν την επανάσταση, την έχουν διαρκώς στο μυαλό τους, είναι ο εφιάλτης τους, ο τρόμος τους. Μια πολύ σημαντική πλευρά της αντεπανάστασης είναι η καταστολή της. Διακρίνουμε δυό φάσεις αυτής της αντεπανάστασης/καταστολής: την άμεση καταστολή, την καταστολή της εν εξελίξει επανάστασης (ας την αποκαλέσουμε ταυτόχρονη) και την εκκαθαριστική καταστολή, αυτή που εκτυλίσσεται μετά το τέλος μιας ηττημένης επανάστασης (θα την πούμε υστερόχρονη). Τώρα, με τον νεοφιλελευθερισμό,με την πρόσφατη επίθεση του Κυρίου κατά των υποτελών Παραγωγών, ζούμε μια καινοφανή καταστολή: την προληπτική, την αποτρεπτική, την προτερόχρονη, αυτή που οργανώνεται και εκτελείται για να αποτρέψει  την επανάσταση.

Φίλες και φίλοι, τι σημαίνει το γεγονός ότι οι Κύριοι μπήκαν στο κόπο να καταστείλουν μια επανάσταση που δεν έχει ακόμα ξεσπάσει; Σημαίνει ότι φοβούνται, σημαίνει ότι είναι σίγουροι ότι επίκειται.

Ας αφήσουμε όμως τον Κύριο, τους φόβους του και τις επιθυμίες του, κι ας επιχειρήσουμε να δώσουμε μια απάντηση στο εξής ερώτημα: πότε αρχίζει μια κοινωνική επανάσταση; Όταν ξεσπάει; Πότε άρχισε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος; Το 1939; Όχι, βέβαια! Πότε άρχισε η Γαλλική επανάσταση; Όταν ξέσπασε, το 1789; Όχι, βέβαια!  Ένα άλλο ερώτημα: οι παραμονές της κοινωνικής επανάστασης είναι κοινωνική επανάσταση; Ναι, είναι κοινωνική επανάσταση και είναι μια πολύ σημαντική χρονική περίοδος. Είναι μια περίοδος που εγκαθιδρύεται η ελευθερία σκέψης, η ισότητα, η ελευθερία, προκρίνεται η συμβίωση, η συνεργασία, η αλληλεγγύη, η κοινοχρησία και η κοινοκτησία, η εμφάνιση νέων ιδεών, αντιλήψεων, πρακτικών, θεσμών, με λίγα λόγια διευρύνεται ο εμμενής κομμουνισμός.

Φίλες και φίλοι, δεν ζούμε παραμονές παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης, ζούμε εν μέσω αυτής.

Σας εύχομαι καλό αύριο, με υγεία και χαρά!

Αθανάσιος Δρατζίδης, Αλεξανδρούπολη

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!

Continue reading →