οι δυο θεμελιώδεις αρχές της Αριστεράς του μέλλοντος: ελεύθερη συνεργασία και ισότητα

φίλες και φίλοι, γειά σας και χαρά σας!

Πως θα είναι η Αριστερά του μέλλοντος; Μπορούμε να την φανταστούμε; Πως θα θέλαμε να είναι; Τα ερωτήματα αυτά με απασχολούν εδώ και πολλές δεκαετίες. Τώρα είμαι έτοιμος, όπως λέει κι ο Πορτακάλογλου, να διατυπώσω τη γνώμη μου και την επιθυμία μου. Θα ήθελα η Αριστερά του μέλλοντος να οικοδομηθεί πάνω σε δυο θεμέλιους λίθους, πάνω σε δυο θεμελιώδεις αρχές. Η πρώτη: η Αριστερά θα είναι μια ομοσπονδία ελεύθερων και αυτόνομων ομάδων πάσης φύσης (εργασιακές, πολιτικές, κοινωνικές, καλλιτεχνικές, εκδοτικές, επιστημονικές, κλπ, κλπ). Δεν θα είναι ένα μικρό κράτος, όπως όλα τα κόμματα της Αριστεράς με Κυρίους και υποτελείς, με ιεραρχία και γραφειοκρατία. Θα είναι ένα πρόπλασμα μιας κομμουνιστικής κοινωνίας. Το πρότυπο οργάνωσης δεν θα είναι ο στρατός, το μαντρί δηλαδή, αλλά ένας κοινόχρηστος και κοινόκτητος ελευθεροπροσβασιακός χώρος.

Η δεύτερη αρχή: εφαρμόζοντας την πρακτική της εναλλαγής, όλοι και όλες οι υποψήφιες μιας εκλογικής περιοχής θα εκλέγονται βουλευτές, σε περίπτωση εξασφάλισης μιας ή περισσότερων εδρών και μόνο μία φορά. Η Αριστερά του μέλλοντος θα εκλαμβάνει την ελευθερία, την ισότητα και τον κομμουνισμό ως κάτι που ασκείται και επιβεβαιώνεται στη πράξη σήμερα, όχι ως κάτι που χαρίζεται και διεκδικείται. Η Αριστερά του μέλλοντος θα είναι αναρχοκομμουνιστική, δεν θα παραχωρεί σε κανέναν και για κανένα λόγο κανένα απολύτως προνόμιο.

Εμείς, οι ανένταχτοι και οι ανένταχτες της Αριστεράς, θα μπορέσουμε να συναντηθούμε βασιζόμενοι σε αυτές τις δύο αρχές; Πιστεύω ότι θα μπορέσουμε, είναι ζήτημα χρόνου.

Πολύ θα ήθελα να ακούσω κάποιες άλλες γνώμες για το ποιες πρέπει να είναι οι θεμελιώδεις αρχές.

η κρίση των Κυρίων της ιστορικής Αριστεράς και η ελευθερία πνεύματος

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Στο σημερινό σημείωμα θα υποστηρίξω την άποψη ότι στα επόμενα χρόνια θα ζήσουμε αφενός μια μεγάλη κρίση των Κυρίων της Αριστεράς, μια κρίση που θα τους αναγκάσει είτε να παραταχθούν αναφανδόν στο πλευρό του Κυρίου καπιταλιστή είτε να απομακρυνθούν από την πολιτική, και αφετέρου θα ζήσουμε μια ατμόσφαιρα ελευθερίας πνεύματος, μια ελευθερία που θα έχει ως αποτέλεσμα τη διαμόρφωση και εμφάνιση της Αριστεράς του μέλλοντος.

Continue reading →

κομμουνισμός, εκδοτικοί οίκοι και βιβλιοπωλεία

Εδώ και πολλά χρόνια με απασχολούσε το εξής ερώτημα: θα υπάρχουν άραγε σε μια διευρυμένη κομμουνιστική κοινωνία (οι σημερινές είναι άκρως συρρικνωμένες κομμουνιστικές κοινωνίες) εκδοτικοί οίκοι και βιβλιοπωλεία; Σήμερα, είμαι έτοιμος να δώσω μια απάντηση και να την υπερασπιστώ δημόσια: ΟΧΙ, κατηγορηματικά όχι, δεν θα υπάρχουν ούτε εκδοτικοί οίκοι ούτε βιβλιοπωλεία. Γιατί είσαι κατηγορηματικός; Πως θα εκδίδουμε βιβλία σε μια κομμουνιστική κοινωνία, πως θα τα προμηθευόμαστε;

Πριν απαντήσουμε σε αυτά τα ερωτήματα, θα πρέπει να εξετάσουμε πως προμηθευόμαστε και πως εκδίδουμε σήμερα, στο καπιταλιστικό παρόν, βιβλία. Υπάρχουν τρεις τρόποι να χρησιμοποιήσουμε ένα βιβλίο: να το κλέψουμε, να το αγοράσουμε ή να το δανειστούμε από κάποια κοινοτική (τοπική) βιβλιοθήκη.

Continue reading →

που, από ποιους παίζεται σήμερα το καλύτερο ποδόσφαιρο;

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!

Που, από ποιους παίζεται σήμερα το καλύτερο ποδόσφαιρο; Στο ερώτημα αυτό υπάρχουν δυο απαντήσεις. Η μια απάντηση δίνεται από τη σκοπιά του σημερινού ανδρικού ποδοσφαίρου ως επαγγελματικού αθλήματος και θεάματος. Τι εννοούμε όταν λέμε ‘παίχτηκε καλό ποδόσφαιρο’ ή ‘είδαμε καλό ποδόσφαιρο’; Τι εννοούμε όταν λέμε ‘ωραίο μάτς’ ή ‘ωραίο παιχνίδι’; Είναι το ποδόσφαιρο που μας ενθουσίασε, που μας αναστάτωσε; Τι μας ενθουσιάζει και μας αναστατώνει όταν βλέπουμε 22 άνδρες να παίζουν ποδόσφαιρο; Η μάχη για την διεκδίκηση της μπάλας, η μάχη για την επίτευξη της διείσδυσής της, η ίδια η διείσδυση της μπάλας, την οποία ασφαλώς εκλαμβάνουμε, ασύνειδα φυσικά, ως βλήμα και ως πέος. Ενθουσιαζόμαστε και αναστατωνόμαστε διότι βλέπουμε δυο ομάδες ανδρών να προσπαθούν να σκοτώσει η μια την άλλη και ταυτόχρονα να τη γαμήσει. Ταυτιζόμαστε με την ομάδα μας και παθαίνουμε ότι παθαίνει κι αυτή: εάν νικήσει, σκοτώνει και γαμάει, σκοτώνουμε και γαμάμε κι εμείς. Εάν ηττηθεί, σκοτώνεται και γαμιέται, σκοτωνόμαστε και γαμιόμαστε κι εμείς. Προχτές, η ομάδα της Αργεντινής μας σκότωσε και μας γάμησε. Η Εθνική μας ομάδα επέστρεψε σκοτωμένη και γαμημένη.

Η άλλη απάντηση δίνεται από τη σκοπιά όχι πως παίζεται το ποδόσφαιρο από τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές μέσα στο γήπεδο (με θεατές, κανόνες, διαιτητή, συγκεκριμένη διάρκεια του αγώνα, με καθορισμένο αριθμό παικτών, και άλλα πολλά) αλλά πως παίζεται το ποδόσφαιρο χωρίς διαιτητή, χωρίς καθορισμό του αριθμού των παικτών και της διάρκειας, με ελάχιστους κανόνες. Δίνεται δηλαδή από τη σκοπιά του ποδοσφαίρου ως παιχνίδι.Στην απάντηση του κομβικού ερωτήματος που θέσαμε θα μας βοηθήσει ένας βετεράνος διάσημος ποδοσφαιριστής, ο Φραντς Μπεγκενμπάουερ. Σε μια συνέντευξή του, πριν από πολλά χρόνια, είχε ερωτηθεί για το ποιο ήταν το καλύτερο παιχνίδι που είχε παίξει στη ζωή του, και έδωσε την εξής απάντηση: ένα απόγευμα, στο πάρκο, με τα παιδιά της γειτονιάς.

Continue reading →

πανευρωπαϊκή γενική απεργία διαρκείας

εκ κοινού πλείστη τε χάρις δαπάνη τ' ολιγίστη, Ησίοδος, Έργα και Ημέραι, 723

Μόνο ένας τρόπος υπάρχει να διαλύσουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση, να καταργήσουμε το Ευρό, να ακυρώσουμε τα μέτρα λιτότητας, να αυξήσουμε τη φορολογία του κεφαλαίου, να καταργήσουμε τις φοροαπαλλαγές του, να καθιερώσουμε την τριαντάωρη εβδομαδιαία εργασία και να εξασφαλίσουμε ένα εγγυημένο εισόδημα για όλους και όλες:

η πανευρωπαϊκή γενική απεργία διαρκείας με την ταυτόχρονη γενικευμένη στάση πληρωμών δόσεων, λογαριασμών, εισιτηρίων, διοδίων, προστίμων,

που δεν θα συνοδεύεται από συγκεντρώσεις, πορείες, διαδηλώσεις και συλλαλητήρια – ας μείνουν χωρίς αντικείμενο απασχόλησης οι δυνάμεις καταστολής,

αλλά από την άμεση κάλυψη του ελλείμματος της ζωής με την ατομική και ομαδική δημιουργία, με τον έρωτα, το χορό και το τραγούδι,

και από την άμεση διεύρυνση της συμβίωσης, της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της δημιουργικής σύγκρουσης, της ελευθερίας και της ισότητας μέσω της κοινοχρησίας και της κοινοκτησίας,

χωρίς να λησμονάμε ότι η πανευρωπαϊκή κοινωνική επανάσταση θα σηματοδοτήσει την έναρξη της παγκόσμιας!

όλα είναι κοινά! οmnia sunt communia!

ένα μήνα το χρόνο!

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα!

Ένας εφιάλτης έχει φωλιάσει στο μυαλό και στη ψυχή του Κυρίου (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος – εκλαμβανομένου και ως μέσον αρπαγής) και δεν λέει να φύγει. Δε λέει να φύγει γιατί Ο κύριος δεν μπορεί να τον διώξει. Ποιος είναι αυτός ο εφιάλτης; Είναι ο εφιάλτης των δυνατοτήτων άμεσης αντιμετώπισης και σταδιακής επίλυσης όλων των παγκόσμιων κοινωνικών προβλημάτων που πλήττουν ως βλήματα, εκσφενδονιζόμενα από τον Κύριο, τους υποτελείς Παραγωγούς και τη Φύση. Μία από αυτές της δυνατότητες είναι κι αυτή της επίλυσης της κούρασης, του πιο σημαντικού κοινωνικού προβλήματος, της ανεργίας, της φτώχειας, της ανασφάλειας, του εργασιακού άγχους, της εργασιακής δουλείας. Σήμερα, μπορούμε να παραγάγουμε τον τεράστιο κοινωνικό πλούτο που παράγουμε καθημερινά εργαζόμενοι, όλες και όλοι, με εργασία ενός μήνα το χρόνο. Αυτό όμως ο Κύριος δεν θα το επιτρέψει, θα επιχειρήσει να το αποτρέψει με κάθε τρόπο. Ανοίγονται μπροστά μας τρεις δρόμοι. Η επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων προς όφελος των υποτελών Παραγωγών, η αποτροπή της επίλυσής τους, η αντιμετώπισή τους με κριτήριο την ενίσχυση και αναπαραγωγή της Κυριαρχίας, της αρπαγής και καταστροφής του κοινωνικού πλούτου. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα του Παραδείσου, της δυνατότητας δηλαδή αντιμετώπισης και επίλυσης των προβλημάτων, αλλά μας επιβάλλεται η Κόλαση, η αποτροπή της επίλυσής τους. Στο σημερινό μας σημείωμα θα καταπιαστούμε με το ζήτημα της μείωσης του χρόνου εργασίας σε παγκόσμιο επίπεδο στον ένα μήνα το χρόνο. Πως μπορεί να γίνει αυτό; Ποιος θα το κάνει; Θα γίνει ακαριαία ή σταδιακά;

Continue reading →

υπήρξε, υπάρχει, θα υπάρξει κοινωνία που να μην είναι κομμουνιστική;

φίλες και φίλοι,

κομμουνισμός δεν είναι μόνο η κοινοχρησία και η κοινοκτησία των μέσων παραγωγής του κοινωνικού πλούτου, των πρώτων υλών, της ενέργειας. Δεν είναι μόνο η ανοιχτή έκθεση του συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου και η ελεύθερη πρόσβαση σε αυτόν. Δεν είναι η συνεχής μείωση του κοινωνικά αναγκαίου χρόνου εργασίας – που στις μέρες μας δεν ξεπερνάει τον ένα μήνα το χρόνο. Δεν είναι μόνο η ελεύθερη πρόσβαση και χρήση όλων ανεξαιρέτως των κοινωνικών χώρων.

Κομμουνισμός είναι κάθε μορφή συμβίωσης, συνεργασίας, αλληλεγγύης, δημιουργικής σύγκρουσης, ισότητας, ελευθερίας, κοινοχρησίας και κοινοκτησίας. Από τη στιγμή που η αναπαραγωγή της ζωής και της κοινωνίας είναι αδύνατη χωρίς τη συμβίωση, τη συνεργασία, την κοινοχρησία και την κοινοκτησία, είμαστε σε θέση να διατυπώσουμε την άποψη ότι δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, δε θα υπάρξει κοινωνία που να μην είναι κομμουνιστική. (Εάν έχετε επιφυλάξεις για την χρήση του όρου ‘κοινωνία’, σας υπόσχομαι ότι θα επανέλθω επί του ζητήματος).

Ο κομμουνισμός είναι πανταχού παρών, είναι παντού τριγύρω μας μόνο που δεν μπορούμε να τον δούμε γιατί τον απωθούμε στο μέλλον με την μορφή άλλοτε του ιδανικού και του ιδεώδους, άλλοτε της μελλοντικής νομοτέλειας και αναγκαιότητας κι άλλοτε της φιλοσοφικής Ιδέας. Οι κοινοτικές βιβλιοθήκες, οι δρόμοι, τα πάρκα, οι πλατείες, τα τρένα , τα πλοία, τα δίκτυα, οι κοινωφελείς υπηρεσίες, η γλώσσα, η παράδοση, η παρέα, η οικογένεια, το σχολείο, το εστιατόριο, το μπαράκι, ο γάμος, η κηδεία, όλα αυτά είναι κομμουνισμός, δεν το βλέπετε, δεν το νιώθετε;

Continue reading →

ποιος είναι πιο ισχυρός; ο Κύριος ή ο (υποτελής) Παραγωγός;

Εάν στρέψουμε το βλέμμα μας στο παρελθόν, θα παρατηρήσουμε ότι μεταξύ του Κυρίου (καπιταλιστή, φεουδάρχη, δουλοκτήτη) και του υποτελούς Παραγωγού (εργάτη, δουλοπάροικου, δούλου) του κοινωνικού πλούτου διεξαγόταν ένας πόλεμος, στον οποίο νικούσε σχεδόν πάντα ο Κύριος. Εάν ρίξουμε μια ματιά σήμερα τριγύρω μας, θα δούμε ότι η κατάσταση δεν έχει αλλάξει: ο πόλεμος συνεχίζεται και νικητής αναδεικνύεται ο Κύριος. Οι διαπιστώσεις αυτές μας ωθούν να σχηματίσουμε την εντύπωση ότι ο Κύριος δεν ανησυχεί πια: νικούσε, νικάει και θα συνεχίσει να νικάει. Τίθεται όμως το ερώτημα: ανησυχεί ο Κύριος για το μέλλον ή όχι; Στο ερώτημα αυτό υπάρχει μια αναμφισβήτητη απάντηση: ναι, ο Κύριος ανησυχεί για το μέλλον. Μας το επιβεβαιώνει περίτρανα η βασική επιδίωξη του: ο έλεγχος, η κατάκτηση, η αποίκιση του μέλλοντος. Η επιδίωξη αυτή είναι ένα μέσον, ένα μέσον εξοβελισμού του απρόοπτου, του απρόσμενου, του αναπάντεχου, του απροσδόκητου που εγκυμονεί το μέλλον. Για τον εξοβελισμό του αναπάντεχου από το παρόν χρησιμοποιείται η τάξη, η πειθαρχία: εάν το κάθε πράγμα (συμπεριλαμβανομένου και του υποτελούς Παραγωγού) είναι στη θέση του, εάν ξέρουμε τι θα κάνει και πως θα κινηθεί (σύμφωνα με τις διαταγές μας), τότε το απρόσμενο έχει ξεριζωθεί και δεν υπάρχει λόγος να ανησυχούμε. Εάν ο Πλάτων λατρεύει το επάγγελμα (η “Πολιτεία” του είναι ένας ύμνος σε αυτό), είναι για αυτόν ακριβώς το λόγο: το επάγγελμα ορίζει μια θέση, ακινητοποιεί, καταργεί την ποικιλία. Η τάξη και η πειθαρχία από τη μια, η κατάκτηση και ο έλεγχος του μέλλοντος από την άλλη, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Ο Κύριος λοιπόν ανησυχεί, τόσο για το παρόν όσο και για το μέλλον. Εγείρεται λοιπόν το ερώτημα: γιατί ανησυχεί αφού νικούσε και νικάει; Μήπως ανησυχεί επειδή δεν μπορεί αν εξαλείψει το ενδεχόμενο της (ή μιας) ήττας από τον υποτελή Παραγωγό; Στο ερώτημα αυτό δεν μπορούμε παρά να απαντήσουμε καταφατικά: για ποιον άλλο λόγο να ανησυχεί; Εάν όμως ανησυχεί μήπως μια μέρα ηττηθεί, τότε ποιος είναι πιο ισχυρός; Ο Κύριος ή ο Υποτελής Παραγωγός; Εάν είναι ο πρώτος, γιατί να ανησυχεί; Εάν είναι ο δεύτερος, γιατί ηττάται συνεχώς; Εάν λάβουμε υπόψη μας ότι ο υποτελής είναι ο Παραγωγός του κοινωνικού πλούτου και ο Κύριος ο άρπαγας και ο καταστροφέας αυτού του πλούτου, συνάγεται ότι ο Κύριος δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον Παραγωγό, ότι, όπως έλεγε και ο Χέγκελ, είναι δούλος του δούλου του. Ο Κύριος εξαρτάται από τον υποτελή Παραγωγό: ήταν, είναι και θα είναι ένας ενδεής και, όσο πιο πολλά αρπάζει, τόσο πιο ενδεής γίνεται.

Continue reading →

μικροκομμουνισμός και μεγακομμουνισμός: σχετικά με την έννοια της κομμουνιστικότητας

φίλες και φίλοι,

στο σημερινό μας σημείωμα θα καταπιαστούμε με την έννοια της κομμουνιστικότητας. Η κομμουνιστικότητα αναφέρεται σε μια κομμουνιστική πρακτική ή αντίληψη, αξία, συμπεριφορά ή γνώση, σε έναν κομμουνιστικό θεσμό που υπάρχει σε μια δοσμένη κοινωνία – και δεν υπήρξε, δεν υπάρχει, δεν θα υπάρξει κοινωνία χωρίς κομμουνιστικότητες. Εάν ρίξουμε μια ματιά τριγύρω μας θα διαπιστώσουμε ότι οι κομμουνιστικότητες είναι πολλές: μια δανειστική, δημόσια βιβλιοθήκη, ένα πάρκο, μια πλατεία, ένα ασανσέρ, οι δημόσιες τουαλέτες, ο δρόμος, το δάσος, το δημόσιο τηλέφωνο, το αποχετευτικό, οδικό, σιδηροδρομικό, κλπ, δίκτυο, το σχολείο, η παρέα, το πάρτι, η γιορτή, η γειτονιά, το καφενείο, το παζάρι, όλα αυτά και άλλα πολλά είναι κομμουνιστικότητες. Κομμουνιστικότητα είναι κάθε μορφή συμβίωσης, συνεργασίας, αλληλεγγύης, δημιουργικής σύγκρουσης, κοινοχρησίας και κοινοκτησίας που υπάρχει σε κάθε κοινωνία.

Continue reading →

για σήμερα: τσομπάν-Μπαντιού!

φίλες και φίλοι,

ο γάλλος φιλόσοφος Αλαίν Μπαντιού είναι ερωτευμένος με τον Πλάτωνα! Πως προέκυψε αυτός ο έρωτας; Μεσολάβησε η έννοια της Ιδέας. Για τον Μπαντιού, ο κομμουνισμός είναι Ιδέα που μια μέρα θα υλοποιηθεί και επιτέλους μια μέρα των ημερών θα ζήσουμε όλοι και όλες σε μια κομμουνιστική κοινωνία. Θεωρεί δηλαδή ότι ο κομμουνισμός είναι και ιδεώδες και φιλοσοφική Ιδέα. Είναι σαφές ότι αναπαράγει τη μαρξιστική σύγχυση για τον κομμουνισμό. (Ο Ένγκελς έλεγε ότι είναι ‘η διδασκαλία του προλεταριάτου’!). Τι είναι όμως η Ιδέα για τον Πλάτωνα; Θα το πω απλά και με σαφήνεια, χωρίς να μασάω τα λόγια μου: Ιδέα για τον Πλάτωνα είναι το πρότυπο, άρα η επιθυμία του Κυρίου. Η Ιδέα του Αγαθού είναι το πρότυπο της ισχύος του Κυρίου. Ο Πλάτων εξέλαβε τις επιθυμίες του, τους σκοπούς του, τα πρότυπά του, τις Ιδέες ως ποιητικά αίτια, ως δημιουργούς δηλαδή της φύσης και της κοινωνίας. Η μεταφυσική δεν είναι παρά αντεστραμμένη τελολογία: αυτό που είναι η αιτία δεν είναι παρά ο σκοπός μας. Ο Θεός δεν είναι ο πανίσχυρος δημιουργός του κόσμου αλλά αυτό το οποίο επιθυμεί διακαώς να είναι ο Κύριος: ο δημιουργός του κόσμου, να γίνει απόλυτος Κύριος της ζωής και του θανάτου.

Ναι, ο Αλαίν Μπαντιού είναι ερωτευμένος με τον Πλάτωνα, βρήκε καταφύγιο στην ζεστή αγκαλιά του αρχαίου έλληνα φιλοσόφου, που, ως γνωστόν, ήταν ένας δουλοκτήτης γαιοκτήμονας, σκεφτόταν και έγραφε, όπως θα δούμε παρακάτω, ως δουλοκτήτης γαιοκτήμονας. Παραθέτω την ερωτική του εξομολόγηση (από το βιβλίο του ‘η κομμουνιστική υπόθεση’, σελ. 224, εκδ. Πατάκη): ‘ Όλα αυτά [η χρήση του μοτίβου της Ιδέας, σ.σ.] υποβαστάζονται από μια πολύμορφη στράτευση στην κατεύθυνση μιας αναγέννησης της χρήσης του Πλάτωνα. Ας αναφέρουμε: το σεμινάριό μου που εδώ και δύο χρόνια φέρει τον τίτλο ‘Για σήμερα: Πλάτων!’, το σχέδιο μιας ταινίας ‘Η ζωή του Πλάτωνα’, και η πλήρης μετάφραση (την οποία ονομάζω ‘υπερμετάφραση’) της Πολιτείας, την οποία μετονομάζω ‘Περί κομμουνισμού’ [‘Du commun(isme)’], ανατέμνοντάς την σε εννέα κεφάλαια, και ελπίζω να την τελειώσω και να τη δημοσιεύσω το 2010.’

Ο Μπαντιού διαβάζει τη Πολιτεία του Πλάτωνος ως ένα σχόλιο πάνω στον κομμουνισμό. Δεν διανοείται όμως να προσθέσει δυο λεξούλες ακόμα για να γίνει πιο πιστή η μετονομασία! ‘Περι κομμουνισμού της στάνης‘. Ο Πλάτων δεν έχει στο μυαλό του τον κομμουνισμό, αλλά τον κομμουνισμό της στάνης. Ο Μπαντιού αυτό δεν τον βλέπει. Γιατί;Μα δεν βλέπει καμιά διαφορά ανάμεσα στον κομμουνισμό και τον κομμουνισμό της στάνης! Ο Μπαντιού είναι τσομπάνης, όπως και ο Πλάτων, όπως οι περισσότεροι δυτικοί φιλόσοφοι. Δεν έχουμε κατανοήσει ότι ο ποιμενικός τρόπος σκέψης κυριαρχεί πλήρως, με ελάχιστες εξαιρέσεις, π,χ, Νίτσε) στη δυτική φιλοσοφία. Ο Πλάτων σκέφτεται ως τσομπάνης, το ίδιο και ο Μπαντιού. Ξέρετε ότι υμνεί την κινέζικη πολιτισμική επανάσταση; Η επανάσταση αυτή ήταν η αποθέωση του κομμουνισμού της στάνης. Για τον Μπαντιού, ο κομμουνισμός είναι ταυτόσημος με τον κομμουνισμό της στάνης.

Πριν διαβάσετε το κείμενο που ακολουθεί, θα ήθελα να συνοψίσω με απλά λόγια την ‘Πολιτεία’ του Πλάτωνα: ο καλύτερος τρόπος να αποτρέψουμε την επανάσταση, την κατάλυση της Κυριαρχίας, προτείνει ο Πλάτων, είναι να οργανώσουμε την κοινωνία με πρότυπο το μαντρί, τη στάνη. Εάν το κάνουμε αυτό, οι υποτελείς Παραγωγοί θα ζουν όπως τα ζώα εκτροφής και άρα θα υποβιβαστούν στην κατάστασή τους. Τα ζώα εκτροφής, τα υποζύγια, τα κατοικίδια, δεν επαναστατούν, δεν μπορούν, δεν θέλουν να επαναστατήσουν. Στον ‘Πολιτικό’, μετονομάζει την πολιτική σε ανθρωποβοσκητική (ανθρωπονομική), ενώ στους ‘Νόμους’ παραθέτει τις λεπτομέρειες της μετατροπής της κοινωνίας σε μαντρί. Αυτά, ο μαοϊκός, ανθρωποβοσκός, τσομπάν-Μπαντιού δεν μπορεί, δεν θέλει να τα δει.

Continue reading →