φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Πως μπορούμε να παράγουμε πλούτο που δεν θα είναι εμπορεύματα; Πως μπορούμε να εργαζόμαστε χωρίς μισθωτή εργασία; Μπορεί να υπάρξει κοινωνική οργάνωση χωρίς Κράτος; Η κατάργηση του εμπορεύματος, της μισθωτής εργασίας και του Κράτους θα γίνει αιφνίδια ή σταδιακά;

Στα ερωτήματα αυτά πολύ σύντομα η εν εξελίξει παγκόσμια πνευματική επανάσταση θα δώσει απαντήσεις. Θα δώσει απάντηση και στο εξής, κομβικής σημασίας, ερώτημα: τι είναι μια κοινωνική επανάσταση;

Ας προτείνουμε τη δική μας απάντηση και ας περιμένουμε, μιας και είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι ο παγκόσμιος κοινωνικός πόλεμος θα οξυνθεί, θα γενικευτεί και θα κλιμακωθεί στα επόμενα χρόνια, στους επόμενους μήνες, στις επόμενες μέρες: κοινωνική επανάσταση είναι η συγκρότηση του υποκειμένου της επανάστασης, είναι η συγκρότηση της κομμούνας, της συμβιωτικής ομάδας, η ενίσχυση της συμβίωσης, της συνεργασίας,της αλληλεγγύης, της δημιουργικής σύγκρουσης, της κοινοχρησίας, της κοινοκτησίας, της άσκησης της ελευθερίας και της ισότητας, η ελευθερία πνεύματος, με άλλα λόγια, η διεύρυνση του εμμενούς κομμουνισμού.

Continue reading →

συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε ότι ζούμε παραμονές παγκόσμιας κοινωνικής επανάστασης

συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε ότι αυτό που προέχει τώρα πια δεν είναι το κέρδος αλλά η αναπαραγωγή, διαιώνιση και ενίσχυση της (καπιταλιστικής) Κυριαρχίας όχι με το χρήμα, αλλά με το όπλα, δεν είναι ο πλουτισμός του Κυρίου, η αναπαραγωγή του κεφαλαίου, αλλά η επιβίωσή του

συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε ότι ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός είναι ένα εργαστήριο κοινωνικού πειραματισμού: αυτό που προέχει δεν είναι το κέρδος (μόνο) αλλά ο έλεγχος, η καθυπόταξη, η επιτήρηση των υποτελών Παραγωγών του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου μέσω της ένδειας, της στέρησης, της ανασφάλειας, του φόβου, του αποπροσανατολισμού, της καταστολής

συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε  ότι τα πράγματα θα χειροτερεύουν τόσο παγκόσμια όσο και τοπικά

συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε ότι οι μεμονωμένες και κατακερμαρτισμένες αντιδράσεις οδηγούν αναπόφευκτα στην ήττα, στην ταπείνωση και το αδιέξοδο: το βλέπουμε και το ζούμε καθημερινά.

συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε ότι μόνο όλοι και όλες μαζί μπορούμε να επιλύσουμε τα παγκόσμια, περιφερειακά, τοπικά και προσωπικά προβλήματα, δεν υπάρχει άλλος τρόπος

συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε ότι  η επίλυση των κοινωνικών προβλημάτων θα εξαρτηθεί από την έκβαση του παγκόσμιου κοινωνικού πολέμου

συνεχίζουμε να υποστηρίζουμε ότι εάν δεν λάβουμε υπόψη μας τα δυο βασιικά αξιώματα της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου, ο  Κύριος θα μας κάνει δούλους και τη κοινωνία ένα απέραντο μαντρί, έναν απέραντο στρατώνα:

νικάμε χωρίς να πολεμάμε – πρώτα νικάμε χωρίς να πολεμάμε

αφού ο παγκόσμιος πλούτος παράγεται από λίγους, πολύ γρήγορα και είναι τεράστιος:

εικοσάωρο και μισθός για όλους

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

‘σύντροφοι, ακούω το ποδοβολητό των εχθρών μας και διακρίνω κιόλας μερικούς που έρχονται πολυπληθείς καταπάνω μας. Ας συναθροιστούμε εδώ κι ας προχωρήσουμε με τάξη. Έτσι, θα μπορέσουμε να τους δεχτούμε προς χαμό τους και  προς τιμή μας’ (Ραμπελέ, Γαργαντούας, κεφ. 43)

θα έρθει μια μέρα, δεν θα αργήσει, μέχρι το 2015 το αργότερο, που ο κόσμος της εργασίας και  οι πέριξ αυτού (συνταξιούχοι, παιδιά, νέοι, ασθενείς, άνεργοι, έγκυες, μάνες, ερωτευμένοι, ποιητές  και άλλοι)  θα προφέρει τη φράση  εικοσάωρο και μισθός για όλους και ο τόπος θα σείεται, οι ουρανοί θα αγάλλονται, τα αρώματα θα μας καταπλήσσουν, οι ήχοι θα σχηματίζουν εικόνες, τα χάδια θα επιταχύνουν την παραγωγή νοήματος, οι υπαινιγμοί θα φέρνουν στο προσκήνιο την εγγύτητα και την βραδύτητα, οι χειρονομίες θα αφηγούνται ιστορίες, είμαστε μόνο στην αρχή, νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε,  κανένας διάλογος, άσκηση ισότητας και ελευθερίας, ένας νέος κόσμος δημιουργείται, ένας κόσμος που δεν χαρίζεται και δεν διεκδικείται αλλά επιβεβαιώνεται και ασκείται, σε κάθε μας λέξη, σε κάθε μας κίνηση, σε κάθε μας σκέψη και επιθυμία, ένας κόσμος χωρίς προνόμια παράγει τρόπους διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου που δεν καταστέλλονται, που δεν αφομοιώνονται, ένα σύμπαν δημιουργείται, ένα σύμπαν που θα εξαρθρώνει το εμπόρευμα και το  χρήμα, τον κτητικό ατομικισμό, τον ανταγωνισμό, τη μισθωτή δουλεία, αυτό το σύμπαν θα είναι το επαναστατικό υποκείμενο, είμαστε μόνο στην αρχή, είμαστε μόνο στην αρχή, ο Κύριος καπιταλιστής πετάγεται στον ύπνο του και ουρλιάζει, stasis is death, stasis is death, βλέπει την επανάσταση, τη διαρκή στάση πληρωμών, αγοράς, εργασίας, υποχρεωτικής εκπαίδευσης, υποχρεωτικής στράτευσης, υπακοής, πειθαρχίας, ανταγωνισμού, βλέπει την επανάσταση να γυρίζει την πλάτη της στην εξέγερση, βλέπει τον κόσμο να σταματά, να σταματά για να ξαποστάσει και να ξεκινήσει τη δημιουργία, σταματά να καταστρέψει και να αποδιαρθρώσει, να αναστατώσει, να εξαρθρώσει, να ανακατατάξει, να προσβάλει ιδέες, αντιλήψεις, γνώσεις, πρακτικές, αξίες, συμπεριφορές,

να φέρει στο προσκήνιο το μέγα ζήτημα

του συνδυασμού της προσωπικής ελευθερίας και της ατομικής ισότητας με τη ζωοποιό ομαδικότητα, την ζωογόνα συλλογικότητα,

να φέρει στο προσκήνιο το μέγα ζήτημα

της πολιτικής ως σημείο εκκίνησης, ως πεδίο άσκησης και επιβεβαίωσης της συμβίωσης, της συνεργασίας, της αλληλεγγύης, της αλληλοβοήθειας, της χαριστικότητας, της δημιουργικής σύγκρουσης, ως έμπρακτη πρόταση και όχι  ως πολιτικάντικη υπόσχεση, ως διάχυτη καθημερινότητα και όχι ως ελιτίστικη πρωτοπορία, ως γείωση και πραγμάτωση και όχι ως ουτοπία, ως παρόν και όχι ως μεσσιανική προσδοκία, ως ελεύθερη  επιλογή και όχι ως τυφλή αναγκαιότητα,

να αναστατώσουμε και να αναστατωθούμε

ήρθε η ώρα να στρέψουμε την προσοχή μας  – και τα πυρά μας – στο εμπόρευμα και το χρήμα – εδώ είναι που είμαστε παντελώς ακαταμάχητοι! Εδώ είναι που θα ζήσουμε την Αποκάλυψη του Κυρίου καπιταλιστή: είναι ένοπλος ζητιάνος!

νικάμε χωρίς να πολεμάμε, πρώτα νικάμε και μετά πολεμάμε!

ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Εμείς τι ρόλο παίζουμε; ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Τι ρόλο παίζουμε;  ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Μη βιάζεσαι, με την ησυχία σου ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ: Τι ρόλο παίζουμε; Το ρόλο του ικέτη. ΕΣΤΡΑΓΚΟΝ: Έχουμε ξεπέσει ως εκεί; (Σ. Μπέκετ, Περιμένοντας τον Γκοντό, πρ. Α΄)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα.

Υπερκόπωση και γρίπη μ’ έστειλαν για τρεις μέρες στο κρεβάτι και πολύ καλά έκαναν. Το σώμα γνωρίζει καλύτερα από μας: το να υπερεκτιμάς τις δυνάμεις σου καμιά φορά μπορεί να αποβεί και μοιραίο. ‘Αλλωστε,  η αρρώστια είναι ένδειξη υγείας, μόνο οι πεθαμένοι δεν αρρωσταίνουν (και δεν κλάνουν). Και με την αρρώστια-δώρο το σώμα μάς λέει ότι η ζωή δεν διδάσκεται, προσφέρεται.

Το πρώτο εικοσιτετράωρο,  κοιμόμουν είκοσι δυο ώρες. Το δεύτερο, μπόρεσα κι έφαγα ένα πιάτο ριζόσουπα. Το τρίτο, σηκώθηκα να περπατήσω μέσα στο σπίτι, πήρα ένα βιβλίο και πάλι στη φωλιά μου, στο κρεβάτι. Πήρα ένα από τα βιβλία που  μπορώ να το διαβάσω όντας σε ανάρρωση, ένα αριστούργημα: τη Φόνισσα του Παπαδιαμάντη. Η Φόνισσα, η Φραγκογιαννού, είναι ο Παπαδιαμάντης, είμαι εγώ, είσαι εσύ, είμαστε όλοι και όλες. Γιατί ρε μάνα με γέννησες; αναρωτιόμαστε καμιά φορά. Τι θα γίνουν τα παιδιά μας με τα χρόνια που έρχονται, ακούω γονείς να εκφράζουν την ανησυχία τους.  Εάν η ζωή είναι ασήκωτο βάρος, τότε η Φραγκογιαννού από αγάπη προς τη ζωή, δηλαδή καλώς, έπραξε ό,τι έπραξε και καλώς θα πράτταμε και εμείς. Δε φταίει όμως ούτε η μάνα μας ούτε τα χρόνια που έρχονται. Η Φόνισσα είναι μια δριμύτατη κριτική κατά της κοινωνικής αδικίας (η οποία αδικία ξυπνάει την επιθυμία του φόνου)  κι αυτός είναι ο λόγος που η Φόνισσα πνίγεται και δεν κλείνεται στη φυλακή – τα τελευταία λόγια : εύρε τον θάνατον . . . εις το ήμισυ του δρόμου μεταξύ της θείας και της ανθρωπίνης δικαιοσύνης.

Διαβάζουμε και ξαναδιαβάζουμε τα αριστουργήματα (της νεοελληνικής γλώσσας, η Φόνισσα, Ποιος ήτον ο φονεύς του αδελφού μου {Γ. Βιζυηνός}, Καβάφης)  για δυο λόγους:  για να εντοπίσουμε φλέβες ή ψήγματα σοφίας, ο πρώτος, και ο δεύτερος για να επιβεβαιώσουμε κάποιες απόψεις,  γνώσεις, αντιλήψεις, ιδέες που υποστηρίζουμε – λες και ψάχνουμε για συμμάχους στον αμείλικτο πόλεμο των ιδεών που μαίνεται στις κοινωνίες της Κυριαρχίας όπου ο συσχετισμός ισχύος κάθε άλλο παρά μας ευνοεί.  Όσες φορές κι αν διαβάσεις τον Δον Κιχότη, του Θερβάντες, πάντα κάτι νέο θα εντοπίσεις. Ο Γαργνατούας και ο Πανταγκυέλ του Ραμπελέ, έχω την εντύπωση, ότι μετά τη δεύτερη ανάγνωση και πέρα  αρχίζει να σου προσφέρει τη σοφία του.

Δεν γνωρίζω εάν η αποκήρυξη του διαλόγου με τον Κύριο είναι σοφία ή όχι, είναι πάντως μια άποψη που υποστηρίζω με πάθος και επιχειρήματα. Δεν μπορώ να διανοηθώ πως γίνεται ο Κύριος καπιταλιστής και ο υποτελής Παραγωγός να κάνουν διάλογο!  Και κάθε φορά θυμάμαι τα λόγια του Μπ. Μπρεχτ από τη Μάνα Κουράγιο: ρώτησε ο ψαράς το σκουλήκι, πάμε για ψάρεμα; Μεταξύ αυτών των δύο διεξάγεται ένας πόλεμος: πως είναι δυνατόν να κάνουν διάλογο οι αντίπαλοι όταν αυτό που καθορίζει την έκβαση του πολέμου είναι η ισχύς των όπλων και των ιδεών;  Ακούω και διαβάζω ότι τώρα τελευταία ολοένα και περισσότεροι δεν προσέρχονται στον διάλογο, ή, εάν προσέλθουν, τον εγκαταλείπουν αμέσως, και χαίρομαι πάρα πολύ.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΑΜΛΕΤ: Όχι, μη λες πως σε κολακεύω! Γιατί εγώ / τι έχω από σε   να  περιμένω, που όλη κι όλη / περιουσία σου έχεις την καλή σου γνώμη, / που αυτή σε τρέφει και σε ντύνει; έναν φτωχόν /  πως να τον κολακέψεις;(πρ. 3, σκ. 2)

φίλες και φίλοι, με ρωτούν συχνά  για το ζήτημα του μισθού και νιώθω την υποχρέωση να επανέλθω για άλλη μια φορά και να διευκρινίσω τη θέση μου, η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εικοσάωρη βδομαδιάτικη εργασία. Αυτό που με ρωτούν, καλο- ή κακοπροαίρετα,  είναι να καθορίσω το ποσό του μισθού. Δεν θα το κάνω τώρα και δεν θα το κάνω ποτέ. Το μόνο που θα κάνω είναι να προτείνω ένα ποσό που εγώ θα ήθελα να μου παρέχει η κοινωνία, δηλαδή οι παραγωγοί του κοινωνικού πλούτου, ένας εκ των οποίων είμαι και εγώ, όπως είσαστε και εσείς, αφού διευκρινίσω, σύντομα και απλά, ορισμένα ζητήματα.

Όταν λέω μισθός, ο νους σας πάει στα χρήματα. Και ο δικός μου εκεί πάει. Αλλά ο δικός μου, δεν ξέρω ο δικός σας, δεν πάει μόνο εκεί. Όταν λέω μισθός εννοώ και ένα μέρος του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου με το οποίο ικανοποιώ κάποιες βασικές ανάγκες, οι οποίες είναι γνωστές τοις και ταις πασι: στέγη, φαγητό, ένδυση-υπόδηση, περίθαλψη, εκπαίδευση, μετακίνηση. Αυτές είναι οι βασικές ανάγκες των ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη τώρα πιά με την διεθνοποίηση του καπιταλισμού. Ο πλούτος που παράγεται σήμερα φτάνει και περισσεύει να καλύψουμε όλοι και όλες αυτές τις ανάγκες. Αντ’ αυτού, παντού θα δούμε πεινασμένους, διψασμένους, άστεγους, άνεργους, εξαντλημένους, ασθενείς, καταθλιπτικούς, μοναχικούς,  φοβισμένους, αποβλακωμένους, ανήσυχους, αγχωμένους, ανασφαλείς. Αυτή η αντίφαση, που οξύνεται μέρα με τη μέρα, φέρνει νομοτελειακά  εξεγέρσεις και επαναστάσεις, φέρνει δηλαδή την υπέρβαση της αντίφασης: όλοι και όλες παράγουμε τον κοινωνικό πλούτο, όλοι και όλες θα τον απολαύουμε.

Κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων και των επαναστάσεων οι εξεγερμένοι συμπυκνώνουν, συνοψίζουν την βασική τους επιθυμία σε ένα σύνθημα, απλό και περιεκτικό. Κατά τη γνώμη μου, το σύνθημα αυτό πρέπει να είναι εικοσάωρο και μισθός για όλους. Είναι πρόταση, δεν είναι διαταγή. Είναι δική μου επιθυμία, και της γυναίκας μου, και των παιδιών μου, και των φίλων μου, και των φίλων των φίλων μου. Ίσως, δεν γνωρίζω, να είναι και δική σας επιθυμία. Εάν δεν είναι, δεν φέρω τη παραμικρή ευθύνη.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα. Χριστίνα Αμαρυλλίς, καλή σου μέρα.

Σήμερα θα καταπιαστούμε με το στομάχι (άρα, και με τον εγκέφαλο) την εποχή της Κρίσης. Το δικό μας στομάχι, τον δικό μας εγκέφαλο, όχι του ένοπλου ζητιάνου, του Κυρίου ημών.  Θα λάβουμε προηγουμένως υπόψη μας ότι Κρίση σημαίνει Απόφαση – οπότε η Κρίση είναι ο τόπος συνάντησης δυο Αποφάσεων: του Κυρίου (καπιταλιστή της παραγωγής και του χρήματος) και του υποτελούς Παραγωγού του τεράστιου και συλλογικά παραγόμενου κοινωνικού πλούτου, τόσο τεράστιου που φτάνει και περισσεύει να ζούμε όλοι και όλες αξιοπρέπεσταστα, δηλαδή χωρίς ένδεια, ικανοποιώντας όλες τις βασικές μας ανάγκες (τροφή, στέγη, περίθαλψη, γνώση, επικοινωνία, μετακίνηση). Η Απόφαση του Κυρίου καταγράφεται στην εκπλήρωση των προθέσεων της αρπαγής και της καταστροφής του κοινωνικού πλούτου αλλά και της καταστροφής και της  εξόντωσης του υποτελούς Παραγωγού.

Θα λάβουμε ακόμα υπόψη μας ότι η ανάπτυξη της ψυχής μας, δηλαδή των ιστορικά διαμορφωμένων σωματικών, γνωσιακών, συναισθηματικών, εκφραστικών κοινωνικών ικανοτήτων (αυτή είναι η ψυχή. . .)  είναι δυνατή μόνο με την ενεργητική καθημερινή αλληλεπίδραση του ενός με τον άλλον.  Αυτή είναι η ευτυχία για μένα. Αυτή η ευτυχία μας βοηθάει να αντιμετωπίζουμε τα βάσανα της ζωής και το μέγα άγχος του θανάτου. Καμιά κοινωνία δεν θα τα εξαλείψει, θα τα περιορίσει ίσως, αλλά δεν τα εξαλείψει. Ένα από τα βασικά μελήματα του Κυρίου είναι να σταματήσει, να αποτρέψει, να καταστρέψει αυτή την ενεργητική αλληλεπίδραση. Και το μόνο μέσο είναι η ενίσχυση του ανταγωνισμού και του κτητικού ατομικισμού, με άλλα λόγια, η καταστροφή και η διάλυση της πρωτογενούς συμβιωτικής ομάδας.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Κάθε συγκυρία, από την οργάνωση της ζωής μέχρι την παγκόσμια σημερινή κατάσταση των υποτελών παραγωγών του κοινωνικού πλούτου,  χαρακτηρίζεται από μια βασική αντίφαση. Κάθε βασική αντίφαση παράγει έναν συγκεκριμένο τρόπο υπέρβασής της, παράγει δηλαδή μια βασική τάση.  Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Κάποτε υπήρχε μόνο η ζωή. Η ζωή είναι συγκυρία. Εμφανίστηκε ως τάση, ως μια νέα τάξη, ως ένα νέο χάος, καθιερώθηκε, επεκτάθηκε, πολλαπλασιάστηκε. Η κατάσταση αυτή κάποια στιγμή έφτασε σε αδιέξοδο: τα οργανικά υλικά θα εξαντλούνταν και η ζωή θα έπαυε να υπάρχει. Αυτή είναι μια βασική αντίφαση. Η ζωή βρήκε ένα τρόπο και να συνεχίσει να υπάρχει και τα οργανικά υλικά να μην εξαντληθούν: την ανακύκλωση, τον θάνατο. Ο θάνατος είναι ένας τρόπος υπέρβασης της βασικής αντίφασης της ζωής ως συγκεκριμένη συγκυρία, είναι μια τάση της συγκυρίας της ζωής η οποία είναι κι αυτή τάση.  (Δεν έχουμε εστιάσει την προσοχή μας στην τάση όσο θα έπρεπε . . .). Ως τάση δεν έχει τόπο, δεν είναι δηλαδή μηχανισμός, άρα σε καμιά απολύτως περίπτωση δεν μπορούμε να τον ελέγξουμε, δεν μπορούμε να τον αποικίσουμε, να τον κατακτήσουμε, δεν μπορούμε να  υποτάξουμε τη ζωή, δεν μπορούμε να γίνουμε Κύριοι της φύσης, δεν μπορούμε να γίνουμε αθάνατοι.  Υπάρχει μόνος ένας τρόπος να το καταφέρουμε: να  κάνουμε αυτό που η ζωή απέφυγε: να εξαλείψουμε τη ζωή, να γίνουμε ήρωες. Οι νεκροί είναι αθάνατοι.

Αλλά οι νεκροί είναι σκουπίδια, όπως και οι ήρωες άλλωστε.  Και τους μεν, τους νεκρούς εννοώ,  και τα δε τα απομακρύνουμε από κοντά μας, συνιστούν μίασμα της οργανικής και κοινωνικής ζωής. Τα θάβουμε. Ή τα καίμε. Ή μήπως κάνω λάθος;

Continue reading →