γάμσι κώλους ένα μπούτσου

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΤΗ βδομάδα της κυβέρνησης των μικρομεσοαστών του ΣΥΡΙΖΑ που πέρασε αλλά και όλη την περίοδο της μελλοντικής διακυβέρνησης, ο χρόνος θα δείξει τη διάρκειά της, την περιγράφω με την παροιμία του τίτλου του σημερινού σημειώματος. Την παροιμία αυτή τη λέμε στο χωριό μου (Πετράδες Διδυμοτείχου), δεν γνωρίζω όμως αν τη λένε και σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Επειδή ενδέχεται να μην είναι κατανοητή, την μεταγράφω στη νεοελληνική γλώσσα του Κράτους, η οποία, ας μην το ξεχνάμε,  ήταν η διάλεκτος των εφοπλιστών και των μεγάλων εμπόρων την εποχή της  ίδρυσης του νεοελληνικού Κράτους –  ο ισχυρός Κύριος επιβάλλει και τη γλώσσα του στους Υποτελείς:

γάμησε ο κώλος έναν πούτσο

ΕΙΜΑΙ βέβαιος ότι τώρα η παροιμία είναι κατανοητή και νομίζω πως όλοι και όλες καταλαβαίνουμε τι υπονοεί και θα αντιλαμβάνεστε ποιος είναι ο κώλος και ποιος είναι ο πούτσος. Έχετε αντιληφθεί ότι η ύπαρξη, η συμπεριφορά, οι αξίες, ο κώδικας συμπεριφοράς, οι πρακτικές  της μικρομεσοαστικής τάξης μου προκαλούν ναυτία και αναγούλα. Εάν επρόκειτο να ζήσω σε ένα ερημονήσι με άλλον έναν ή άλλη μία και έπρεπε να επιλέξω, θα προτιμούσα χίλιες φορές να ζήσω με έναν Κύριο, θα προτιμούσα Κυρία, παρά με έναν μικροαστό. Νομίζω ότι πιο σαφής δεν μπορώ να γίνω.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και η αναπόφευκτη αποτυχία της θα φέρουν στο προσκήνιο πάρα πολλά ζητήματα, τα οποία είτε έχουμε καταχωνιάσει, απωθήσει θα έλεγα, είτε τα έχουμε αφήσει στην άκρη είτε ελάχιστα τα συζητάμε. Το ζήτημα της μικρομεσοαστικής τάξης θα είναι ένα από αυτά, θα έρθει ξανά στο προσκήνιο του δημόσιου διαλόγου –  αυτός είναι ο λόγος που στα προηγούμενα σημειώματα εστίασα σε αυτό. Αλλά δεν θα συζητήσουμε μόνο αυτό.

ΘΑ συζητήσουμε για το μέλλον της μικρομεσοαστικής τάξης, για τις σχέσεις του με τις άλλες τάξεις (τους Υποτελείς μισθωτούς της εκτέλεσης και την τάξη των βιομηχάνων, εξαγωγέων, εισαγωγέων, χρηματιστών-τραπεζιτών [Κύριος καπιταλιστής). Θα συζητήσουμε τον ανταγωνισμό μεταξύ των εθνικών καπιταλισμών ή των συσπειρώσεων τους και την θέση του καθενός στην παγκόσμια καπιταλιστική ιεραρχία. Θα συζητήσουμε σε ποια φάση βρίσκεται κάθε εθνικός καπιταλισμός ή κάθε συσπείρωση ή και γενικά ο διεθνής καπιταλισμός: βρίσκεται στη φάση της επέκτασης, της στασιμότητας ή της συρρίκνωσης;

ΘΑ συζητήσουμε το ζήτημα εάν μπορούμε να ανατρέψουμε τον καπιταλισμό: εάν ναι, ποιος και πώς θα τον ανατρέψει;  Εάν όχι, γιατί;  Θα επανεξετάσουμε λοιπόν την δύο αιώνων επαναστατική παράδοση, μαρξιστική και αναρχική, και θα διατυπώσουμε απαντήσεις στα παραπάνω κομβικά ερωτήματα.

ΘΑ μου επιτρέψετε να κάνω μια μικρή παρέμβαση, δίκην ορεκτικού,  για να εστιάσω σε ένα από αυτά τα ζητήματα. Εάν συμπυκνώναμε τη Σχολή της Φραγκφούρτης  σε μία πρόταση, η πρόταση αυτή θα ήταν η εξής: οι αρνητικές συνέπειες του καπιταλισμού πάνω στους Υποτελείς μάς επιτρέπουν να πούμε ότι οι Υποτελείς δεν μπορούν να δουν κάτι πέραν του υπάρχοντος. Εάν είναι έτσι, και θεωρώ πως είναι,  τότε βρισκόμαστε ενώπιον μιας κοινωνικής αλλαγής στο πως αντιλαμβανόμαστε το μέλλον, γενικά το χρόνο. Πρόκειται για ένα από τα επιχειρήματα που θα επικαλεστούν όσοι και όσες θεωρούν ότι το προλεταριάτο δεν μπορεί να ανατρέψει τον καπιταλισμό. Με ενδιαφέρει όμως κάτι άλλο αυτή τη στιγμή. Η ιδεολογία, η φαντασίωση της αστικής τάξης ότι μπορεί να εκπληρώσει την πυρηνική της επιθυμία, την επιθυμία της επινόησης της πραγματικότητας, της καθυπόταξης της φύσης, άρα και της αιωνιότητας της Κυριαρχίας, δηλαδή του οριστικού εξοβελισμού της απειλής της κατάλυσης της (καπιταλιστικής και κάθε) Κυριαρχίας, δημιούργησε μια στάση απέναντι στον κοινωνικό χρόνο που εστίαζε στο μέλλον. Τώρα, με την ολοένα και εντονότερη και επιταχυνόμενη υποχώρηση της ιδεολογίας της προόδου, αυτή η στάση αλλάζει: οι Υποτελείς δεν έχουν πια στραμμένο το βλέμμα τους στο μέλλον αλλά στο παρόν. Αυτή η αλλαγή δεν είναι αρνητική, είναι όμως και αρνητική. Σε ένα προσεχές σημείωμα, που ήδη έχω εξαγγείλει, θα γράψω και θα σκεφτώ περισσότερα.

ΤΟ ζήτημα όμως που θα μας απασχολήσει πάρα πολύ, και τώρα και μετά την ολοσχερή αποχώρηση της ιστορικής Αριστεράς, είναι το ζήτημα εάν μπορούμε να νικήσουμε στον κοινωνικό πόλεμο, εάν δηλαδή μπορούμε να επιλύσουμε τα δύο μεγάλα κοινωνικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας σήμερα: την ανεργία και την καταβαράθρωση ενός πολύ μεγάλου μέρους, που θα γίνει μεγαλύτερο, της μικρομεσοαστικής τάξης. Επειδή θεωρώ ότι μπορούμε, θα εκθέσω την πρότασή μου για το πώς μπορούμε –  αύριο, μεθαύριο. Θα υποστηρίξω ότι τα δύο αυτά προβλήματα είναι ένα: οι εξαθλιωμένοι μικρομεσοαστοί θα πρέπει να επιλέξουν: ή παγκάκι ή εξάωρη (ή τετράωρη) εργασία –  η άλλη επιλογή είναι η αυτοκτονία. Δημοκρατία έχουμε, ας διαλέξει ο καθένας ό,τι θέλει. Οπότε τα δύο προβλήματα γίνονται ένα: ποιος θα επιλύσει και πως  την ανεργία.

ΜΙΑΣ και θελωπρέπει να ζυμώσω και μετά να ταΐσω τις κότες, θα σταματήσω εδώ σημειώνοντας μόνο αυτά: η ανεργία επιλύεται μόνο με τη δραστική μείωση του χρόνου εργασίας· η λύση αυτή αναπόφευκτα μειώνει δραστικά τα κέρδη των καπιταλιστών. Πρόκειται για απώλεια, για ήττα και τη λέξη ήττα ο Κύριος δεν θέλει ούτε να την ακούει.

ΑΥΡΙΟ, μεθαύριο θα δούμε πώς μπορούμε, κατά τη γνώμη μου, να μειώσουμε τον χρόνο εργασίας, να επιλύσουμε δηλαδή την ανεργία, να νικήσουμε δηλαδή στον κοινωνικό πόλεμο. Είμαι βέβαιος ότι η πρότασή μου θα φέρει στο προσκήνιο πολλά άλλα ζητήματα, τα οποία και θα συζητήσουμε ασφαλώς. Θα ήθελα όμως τα επιχειρήματά μου να τα αντιμετωπίζετε με επιχειρήματα και όχι με εξευτελιστικούς χαρακτηρισμούς. Το καταλαβαίνω, είναι ένας τρόπος να διοχετεύσετε το άγχος σας, κάτι που σας χαρίζει ηδονή, προσωρινή βέβαια, αλλά μη ξεχνάτε ότι το άγχος παραμένει· ας μην ξεχνάνε ακόμα μερικοί και μερικές ότι τ΄αρχίδια μου δεν είναι μικρά και μπρούτζινα, είναι μεγάλα και ατσάλινα και χωράνε πολλά γραψίματα.