φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΟΤΑΝ ακούμε ή προφέρουμε τα ονόματα Χρυσηΐδα και Βρισηΐδα έχουμε την εντύπωση ότι πρόκειται για νεαρές γυναίκες. Πόσο χρονών να είναι μια νεαρή γυναίκα; Είκοσι, δεκαοχτώ, είκοσι δύο; Μια γυναίκα είκοσι πέντε ετών είναι νεαρή; Φανταζόμαστε, δεχόμαστε ως αυτονόητο ότι θα ήταν κάπου εκεί, γύρω στα είκοσι. Πρόκειται περί αναχρονισμού, περί προβολής δικών μας αντιλήψεων σε εκείνη την εποχή. Με το σημερινό κείμενο θα δείξω ότι η Χρυσηΐδα και η Βρισηΐδα δεν ήταν νεαρές γυναίκες, ήταν κορίτσια, πιτσιρίκες, προεφηβικής ή πρώιμης εφηβικής ηλικίας – μπορεί να ήταν 10 και 11,  μπορεί και 12 –  μέχρι 14 το πολύ.

ΜΑΣ διαφεύγει κάτι άλλο: δεν γνωρίζουμε τα ονόματα της Χρυσηΐδας και της Βρισηΐδας. Σε μια προσπάθεια να θεραπεύσουν την αμηχανία αυτή, οι μεταγενέστεροι τους έδωσαν τα ονόματα  Αστυνόμη και Ιπποδάμεια. Ούτε τα ονόματα των πατέρων της γνωρίζουμε: Ο Χρύσης είναι  “αυτός που κατάγεται από τον οικισμό Χρύση”, που βρισκόταν κοντά στην Τροία, προς τα νότια, και ο Βρισεύς είναι “αυτός που κατάγεται από τον οικισμό Βρίσα” της ανατολικής, αν δεν κάνω λάθος, Λέσβου –  υπάρχει και σήμερα χωριό με αυτό το όνομα.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΑΝΟΙΓΩ το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής (του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης) στα λήμματα κωλοφαρδία και κωλόφαρδος μήπως και βρω την προέλευση της σημασίας τους, μιας και η ετυμολογία τους είναι σαφής.  Δεν βρίσκω τίποτα. Κωλοφαρδία είναι η τύχη, κωλόφαρδος είναι ο τυχερός. Ψάχνω στο διαδίκτυο, δεν βρίσκω τίποτα το αξιόλογο.

ΟΙ φράσεις με τις λέξεις κωλοφαρδία και κωλόφαρδος (αυτός που έχει φαρδύ κώλο, ανοιγμένο πρωκτό) χρησιμοποιούνται σε πολλές περιστάσεις και είναι πολύ διαδεδομένες. Έχω παρατηρήσει ότι τις μεταχειρίζονται πιο συχνά οι νέοι, οι έφηβοι και όσο μεγαλώνει η ηλικία τόσο η χρήση της περιορίζεται. Προφανώς αυτή η τάση της μη χρησιμοποίησης των φράσεων όσο μεγαλώνουμε θα πρέπει να έχει σχέση είτε με την μείωση της έντασης της σεξουαλικότητας είτε με την λεκτική ευπρέπεια που χαρακτηρίζει τις μεγαλύτερες ηλικίες –  μάλλον και με τα δύο. Δεν γνωρίζω αν θα μπορέσουμε ποτέ να εξηγήσουμε τη σχέση της τύχης και του τυχερού, τυχερής με την κωλοφαρδία. Θα κάνω μια απόπειρα σήμερα κι ο Θεός βοηθός. Οι φράσεις αιτιολογούν την τύχη με την ύπαρξη της κωλοφαρδίας: η τύχη είναι το αποτέλεσμα της κωλοφαρδίας. Είσαι τυχερή, επειδή είσαι κωλόφαρδη –  εάν δεν είσαι κωλόφαρδος, δεν είσαι τυχερός.

Continue reading →

δε γαμάς που δε γαμάς, δεν γαμιέσαι να γαμήσουμε;

(από τον φραστικό θησαυρό της νεοελληνικής νεανικής αντρικής κουλτούρας)

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΠΡΙΝ αρχίσετε να διαβάζετε όσα θα γράψω σήμερα, θα ήθελα να διευκρινίσω ευθέως και σαφώς ότι θεωρώ τη συνθηματική φράση Μητσοτάκη γαμιέσαι παντελώς απαράδεκτη. Ντρέπομαι μόνο που την ακούω. Όχι για λογαριασμό αυτών που την μεταχειρίζονται αλλά γιατί έχω αυτιά και ακούω. Δεν θα ήθελα να είχα, σε αυτή την περίπτωση. Αν δεν άκουγα, δεν θα άκουγα και το όχι ρε πούστη μου που συνηθίζουν να επαναλαμβάνουν καθώς μιλάνε πολλοί άντρες και πολλές γυναίκες. Ντρέπομαι. Δεν θα άκουγα την προειδοποιητική απειλή, έρχεται πούτσα. Ντρέπομαι. Δεν θα άκουγα την απειλή θα σε γαμήσω ούτε την χλευαστική προτροπή άντε και γαμήσου. Ντρέπομαι. Ούτε μάτια θα ήθελα να είχα, δεν θα ήθελα να βλέπω αναρχικούς και αριστερούς, άντρες και γυναίκες,  να κάνουν τη γνωστή χειρονομία του κωλοδάκτυλου προς άλλους άνδρες και γυναίκες, είτε αυτοί είναι φίλοι είτε είναι αφεντικά είτε είναι μπάτσοι. Ντρέπομαι. Δεν θα ήθελα να ξέρω να διαβάζω. Αν δεν ήξερα, δεν θα διάβαζα σε τοίχο γραμμένο το ΜΠΑΤΣΟΙ ΜΟΥΝΙΑ και ένα Α μέσα σε κύκλο από κάτω. Ντρέπουμι.

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ερευνητικό της Γαμησιολογίας (Gamesiology) είναι το γαμήσι. Της ελληνικής Γαμησιολογίας, το ελληνικό γαμήσι. Γιατί υπάρχει και αγγλικό, γαλλικό, γερμανικό, αμερικάνικο γαμήσι και άλλα πολλά. Όλα αυτά τα γαμήσια έχουν ασφαλώς κάτι κοινό, το κάθε ένα όμως από αυτά έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες. Το κοινό είναι η εγκαθίδρυση της κυριαρχικής σχέσης από τον άνδρα στη γυναίκα μέσω της παραγωγής πραγματικού ή συμβολικού πόνου από το πέος κατά τη διάρκεια της ερωτικής συνεύρεσης –  αυτό είναι το γαμήσι. Οι εκφράσεις όμως είναι διαφορετικές σε κάθε κοινωνία και γλώσσα και αυτός είναι ο λόγος που επινόησα τον όρο ελληνική γαμησιολογία. Δεν μπορώ να γράψω κάποια άλλη Γαμησιολογία αλλά είναι βέβαιο ότι μόλις κυκλοφορήσει η ‘ εισαγωγή στην ελληνική Γαμησιολογία’, δεν θα περάσει πολύς χρόνος και θα εμφανιστεί κάποια γερμανική ή ισπανική ή ιταλική  γαμησιολογία. Και αργότερα και άλλες.

Continue reading →

του Νικόλα Κωτούλα

“Π’τσαρίνα” (παναπεί “πουτσαρίνα”), αποκαλούν στον θεσσαλικό κάμπο και οι άντρες και οι γυναίκες (ακόμη κι η μάνα της έτσι την αποκαλεί) την δυναμική γυναίκα. Διότι σε μια πατριαρχική κοινωνία δεν εξηγείται, δεν νοείται δυναμικότητα -παναπεί ισχύς- χωρίς την παρουσία του αντρικού οργάνου. Η ισχύς έχει τόσο μεγαλύτερη σημασία όσο μεγαλύτερος είναι ο ανταγωνισμός. Έτσι -και κάπως παιχνιδιάρικα και κάπως πονηρά-, αναγνωρίζουν στις γυναίκες που τα καταφέρνουν να παλεύουν κι ενίοτε να κερδίζουν στον ανταγωνισμό του αντρικού κόσμου την παρουσία και την ανάλογη ισχύ που το συνοδεύει του κυριότερου χαρακτηριστικού στην φυσιολογία του άντρα: του πέους. Για την ακρίβεια: του εργαλείου επέκτασης της ισχύος που χρησιμοποιούν και οι ίδιοι οι άντρες. Διότι υπάρχει κι ο “π’τσαράς”. Επειδή ο άντρας από την φύση του έχει πέος τι παραπάνω έχει ο π’τσαράς; “Την έχει μεγάλη”;

Continue reading →

φίλες και φίλοι, καλή σας μέρα

Ο τίτλος του σημερινού σημειώματος καταγράφει τη δομή ενός μεγάλου αριθμού ελληνικών και λατινικών επιγραφών, μερικές από τις οποίες και θα εξετάσουμε. Το σημείωμα αποτελεί εισαγωγή στο αυριανό, αντικείμενο του οποίου θα είναι η υιοθέτηση της γραφής από τους πλούσιους και ισχυρούς αριστοκράτες της αρχαϊκής Ελλάδας (750-500 π. Χ.). Θα απαντήσουμε στο εξής κομβικό ερώτημα: Για ποιο λόγο άρχισαν, γύρω στο 750 π. Χ.,  να χρησιμοποιούν τη γραφή οι αριστοκράτες; 

ΠΟΛΛΕΣ πτυχές του ζητήματος της γραφής δεν είχαν, και δεν έχουν, αποσαφηνιστεί και κατανοηθεί. Η αιτία ήταν η προσήλωση των ερευνητών αποκλειστικά και μόνο στη γραφή. Εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες το ενδιαφέρον στράφηκε στην ανάγνωση, αν και υπήρχε αλλά ήταν περιθωριακό και καταχωνιασμένο, με αποτέλεσμα να κατανοηθούν και πτυχές που αφορούσαν τη γραφή. Ένα από τα βασικά πορίσματα των ερευνών για την ανάγνωση τους πρώτους αιώνες της χρήσης της γραφής ήταν το εξής: οι αρχαίοι Έλληνες διάβαζαν υψηλόφωνα μέχρι και τα μέσα του 4ου π. Χ. αιώνα· ο Αριστοτέλης ήταν από τους πρώτους που άρχισαν να διαβάζουν σιωπηλά και ήταν ο πρώτος μανιώδης αναγνώστης. Γιατί διάβαζαν υψηλόφωνα, ηχηρά;

Continue reading →